-“Έτσι κάνουν κι άλλα μοναχοπαίδια κυρία μου, αλλά τέτοια περίπτωση δεν έχουμε ξαναδεί ” .
-“Λυπάμαι…” πρόλαβε να πει αλλά στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ο διευθυντής της κατασκήνωσης την διέκοψε για να συνεχίσει:
-“Όχι μόνο διαδηλώνει και απαιτεί την αποχώρηση του από τις κατασκηνώσεις μας, αλλά οργανώνει σε στάση και τα υπόλοιπα παιδιά. Παιδιά που έρχονται για χρόνια στις εγκαταστάσεις μας, τώρα κλαίνε συνεχώς και ζητούν απεγνωσμένα τους γονείς τους”. -"Λυπάμαι πολύ για την αναστάτωση, λάβαμε και το γράμμα του τις προάλλες μα πιστεύαμε ότι θα το ξεπεράσει…. Αα, και κάτι ακόμα, δεν είναι μοναχοπαίδι…"
Φωτιές μεγάλες ξέσπασαν εντωμεταξύ - τίνος προσευχές εισακούστηκαν (!!!) άραγε – ο δρυμός της Πάρνηθας καταστράφηκε και η κατασκηνωτική περίοδος έληξε άδοξα.
Ο μικρός εξεγερμένος γύρισε σπίτι του, προς μεγάλη αγαλλίαση τόσο δική του όσο και του τετράχρονου του αδελφού, που επιτελούς σταμάτησε να ρωτά έντρομος κάθε τρεις και λίγο "Μαμά ο Νίκος μας κάηκε η όχι ακόμα?"
Μαμα και Μπαμπά τα προβληματα πολαπλασιάζωντε κατα 97% θελω να
φύγω το γρυγοροτερο δινατο και θελω να φήγω την Παρασκεβη
ΤΟ ΜΟΝΟ ΣΙΓΟΥΡΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΦΗΓΩ
Νίκος
Το "θρυλικό" γράμμα τούτο, ανακάλεσα έπειτα από μια αναφορά που έγινε εχθές σε κάποιο φιλικό σπίτι σε ένα διήγημα του Τσέχωφ: Ο εννιάχρονος Βάνκας Ζούκωφ, μετά το θάνατο των γονιών του κακοπερνά δουλεύοντας σε κάποιο τσαγκάρικο της Μόσχας.
Η μόνη του ελπίδα είναι η ανάμνηση του παππού, καθώς και ένα γράμμα που παλεύει να συντάξει καλώντας τον σε βοήθεια, να τον γλιτώσει από τις καθημερινές του στενοχώριες.
"…έλα γρήγορα αγαπημένε μου παππού, για όνομα του Θεού, σε παρακαλώ πάρε με από εδώ, όλοι με δέρνουν και πεινάω πολύ…"
Το γράμμα είναι έτοιμο, μπαίνει στο φάκελο, η λύτρωση πλησιάζει. Ο υπάλληλος ανοίγει το ταχυδρομικό κουτί και πάνω πάνω σε ένα φάκελο με γράμματα από μολύβι στη ράχη του διαβάζει "στον παππού στο χωριό".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου