Πέμπτη απόγευμα, με εισιτήρια αγορασμένα από μήνες στο χέρι, αφήνουμε τους φανερά διαταραγμένους μα πραγματικούς ρυθμούς της πόλης πίσω μας και εισερχόμαστε στο προαύλιο του μεγάρου μουσικής Αθηνών.Παρακάμπτοντας την όποια ανάλυση για τη συνεύρεση τόσων κασκώλ και φουλαριών στην Αθήνα των 25 0C βρέθηκα(με) στην παρθενική μου παρουσία στο ΜΜΑ στον σχετικά άδειο συναυλιακό χώρο της πρώην αίθουσας "φίλων της μουσικής".(*)
Μπάσο, ντραμς και στο πιάνο ο Michel Legrand.
Το σετ χωρισμένο σε δυο μέρη. Φαινομενικά jazz αυτοσχεδιασμοί στα γνωστά του θέματα στο πρώτο και η ζητούμενη από μένα κινηματογραφική ενορχήστρωση να εμφανίζεται και να κυριαρχεί περισσότερο στο δεύτερο μισό.
Συγκινητικός ο Michel Legrand στα 78 του όταν τραγούδησε ο ίδιος με κουρασμένη μα καθ’όλα γνήσια φωνή. Σπουδαίος ήχος από το τρίο και …ενίοτε κουαρτέτο καθώς ο τεχνικός ήχου βρισκόταν συχνά πυκνά στη σκηνή προσπαθώντας να ρυθμίσει, διορθώσει και τελικά αντικαταστήσει το ηχείο του ντράμερ.
Δεν παρασύρθηκα απογειωμένος στη μιάμιση ώρα που διήρκεσε η εμφάνιση του M.L. μα δεν έχω καταλήξει αν υπεύθυνη γι αυτό ήταν η μη εκπλήρωση των προσδοκιών για ένα απολυτά cinefil ταξίδι στις μουσικές του συνθέτη ή η μάχη με τους προσωπικούς ανεμόμυλους του μυαλού μου.
Πέμπτη βράδυ, πλατεία Μαβίλη.
Στα παραλειπόμενα του κονσέρτου: Στο τέλος ένας γάλλος θεατής υστερικά αναζητούσε το κινητό του που είχε κυλήσει στο πάτωμα , απόλυτα πεπεισμένος μέχρι την εύρεση του ότι του το είχαν «απαλλοτριώσει» οι έλληνες συγκαθήμενοι του. Προσπάθησα επιτυχώς να τον εξοργίσω με ….ματιές αποδοκιμασίας μετά την λήξη του συμβάντος.
(*) Η πολιτική παρόμοιων χώρων σε άλλες χώρες προβλέπει τη διάθεση των εναπομεινάντων εισιτηρίων σε προνομιακά χαμηλές τιμές κατά τα τελευταία – προ της έναρξης – λεπτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου