Είναι η αίσθηση του ότι όλα θα πάνε καλά που σε ηρεμεί. "'Όλα καλά" επαναλαμβάνεις, κάποιες φορές και μεγαλόφωνα και τούτο το αρχέγονο μάντρα αρχίζει να επιδρά. Ρίχνει το επίπεδο της ενδορφίνης και ξαναβιώνεις εικονικά την εμπειρία της ασφάλειας του παιδικού σου κρεβατιού."Όλα καλά , όλα καλά όλα καλά", σκέφτεσαι ακόμα και τη στιγμή που η ήττα και η καταστροφή σε κυκλώνουν.
Και μετά τι; Σαστισμένα κοιτάζεις τα γεγονότα να συμβαίνουν γύρω σου, ήρεμος ευτυχώς, γνωρίζοντας πως η όποια διαφυγή δεν περνά από το χέρι σου.
Η μέρα που θα πέσει ο ουρανός.
Πώς να ξεφύγεις όταν βλέπεις τον ουρανό να πέφτει στο κεφάλι σου και συ δεν είσαι παρά ένας τυχαίος Γαλάτης; Ξέρεις πως δε θα έχεις μια διαφορετική αντιμετώπιση από τη μοίρα, αυτή επιφυλάσσεται στους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες. Εσύ έχεις μόνο εμφανιστεί στο δεύτερο καρέ της 13ης σελίδας κάποιου τεύχους, και πάλι στο πίσω μέρος. Αυτό σου δίνει δύναμη;
"’Όλα καλά" ξαναλές για να μην πανικοβληθείς. Μόνο μουρμουράς: "Θα σηκώσω και εγώ τα χέρια, κι αν το κάνουν και οι άλλοι, λες να τον σταματήσουμε;" και περιμένεις.
Ζεις την ανατροπή της καθημερινότητας, ξεχνάς όλα αυτά που ήξερες πως θα συμβούν σε ένα φυσιολογικό μα προβλέψιμο μέλλον. Αλίμονο άλλωστε, οι χαοτικές συναρτήσεις της τύχης και της συγκυρίας, που κάποτε ξόρκιζες, είναι εδώ.
Και σε πετυχαν στην άχαρη ηλικία της εφηβείας της μεσηλικης ζωής παρ’ όλο που θεωρείς ακόμα και αποκαλείς εαυτόν και φίλους: παιδιά.
Ξαφνικά η ζωή απέκτησε σασπένς. Συνηθίζεις σιγά-σιγά περιμενοντας τον ουρανό και απολαμβάνεις το να μην ξέρεις τι θα γίνει (από) αύριο.
Και εγώ μαζί. Για σήμερα δεν παραπονιέμαι, είμαι καλά. Διασκεδάζω το ..."ότι να 'ναι" που συμβαίνει γύρω μου και γελάω. Νευρικά αλλά γελάω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου