"Την πήρες την τσάντα σου;" " Ωραίος! πήρες και στυλό;"
"Πάμε γιατί μετά θα τρέχεις να προλάβεις."
"Μην πας τόσο γρήγορα είπαμε, θες να πέσεις και να χτυπήσεις; Αφού θυμάσαι την άλλη φορά, δε θυμάσαι; Ούτε τη θέση σου θα σου πάρει κανείς ούτε το φίλο σου θα χάσεις …θα είναι όπως κάθε μέρα και θα σε περιμένει."
"Περίμενε με όμως να περάσουμε μαζί το δρόμο."
"Τι;" "Χα!! Όχι! Και βέβαια δε σ’ αφήνω να πας μόνος σου, αφού τα έχουμε ξαναπεί αυτά ...έλα, μην κάνεις μούτρα τώρα ...το ξέρω ότι μπορείς ...για καλό σου το λέω όμως."
"Λοιπόν σ’ αφήνω και όπως είπαμε: να προσέχεις και άμα κάνει ζέστη να τη βγάλεις τη ζακέτα."
"Τι ώρα είπες να πω στη μαμά να έρθει να σε πάρει;"
Αυτά τα λόγια τα θυμάμαι σα χθες, να φτάνουν στα αυτιά μου με καθημερινή επαναληψιμοτητα, στο δρόμο για το σχολείο.
Τις ίδιες ακριβώς κουβέντες που τώρα λέω εγώ, συνοδεύοντας τον πατέρα μου, στο δρόμο για το καφενείο.
Όλα είναι δανεικά, δεν λένε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ίδιο γίνεται με μένα και την μητέρα μου.
Καληνύχτα και να προσέχεις, της λέω κάθε βράδυ.
Πήγαινε και να προσέχεις, έλεγε εκείνη πριν πολλά πολλά χρόνια.
ναι, μάλλον έχεις δίκιο, όλα είναι δανεικά ...αρκεί διαχρονικά να το δουν έτσι και οι δύο πλευρές.
ΑπάντησηΔιαγραφή