πάντα οι λίγοι, οι ελάχιστοι

Το πλήθος έρρεε για τρίτη συνεχόμενη ώρα όταν άφησα το κράσπεδο της Κοραή, και στάθηκα στο κατάστρωμα της Σταδίου. Άρχισα να ανηφορίζω προς το Σύνταγμα, αμήχανος σαν τους πολλούς, χωρίς κατασταλαγμένη πολιτική θέση μα αντίθετος στη νέα ζωή που μου επιβάλλεται.
Διαδηλώνω ενάντια στην άνευ λόγου τιμωρία της νόμιμης καθημερινότητας μου, άλλος ένας μεταξύ δεκάδων χιλιάδων όταν από τα μετόπισθεν εμφανίζεται η μεταλλαγμένη - μετά την καταστροφή –υποράτσα οπλοφόρων η οποία ξεκινά με θράσος να μας «εκπροσωπεί» σπάζοντας, ρημάζοντας, καίγοντας μα κυρίως δίνοντας για πολλοστή φορά την αφορμή να επέμβουν οι ένστολες αγέλες με τα χημικά.
Συνειδητοποιώ ότι χρησιμοποιούμαι από ένα τσούρμο - αυτοαποκαλούμενων δεν ξέρω και εγώ τι – ως ανθρώπινη ασπίδα και η αυτόβουλη συμμετοχής στις οδομαχίες καθίσταται αυτόματα σε ρομαντική ανάμνηση.
Αδυνατώ να προσάψω το πρόθεμα "αντί" σε αυτους του φαιδρούς εξουσιαστές που αν δεν βρίσκονται σε εντεταλμένη υπηρεσία της αυτού ηλιθιότητας δε μπορεί παρά να θεωρηθούν προσφέροντες προβοκατόρικης παροχής υπηρεσιών στην αστυνομία, την χρυσή αυγή ή όπου αλλού καταγγέλλονται - ανάλογα με την πηγή ειδησεογραφίας που επιλέγεις.
Εξεγείρομαι σιωπηρά καθώς ντροπιασμένος αποχωρώ -όπως και εκατοντάδες άλλοι - που υποκύψαμε και σήμερα ακόμη στην φαινομενική ισχύ των λίγων, μετανοιωμένος που δε τους γαμήσαμε ότι έχουν και δεν έχουν. Ίσως αν προνοούσαμε, οι Αθηναίοι να ήταν σήμερα ακριβώς όσοι και χθες. Τρεις περισσότεροι.