Η τελευταία του προσπάθεια έπεσε στο κενό. Ο Λαοκόoντας, η τελευταία σώφρων φωνή που προειδοποίησε τους Τρώες για το επισφαλές ενός δώρου βρίσκει φριχτό θάνατο μαζί με τον ένα γιο του. Δύο πελώρια φίδια, που βγαίνουν από τη θάλασσα,τους κατασπαράζουν.
Ο θάνατος του Λαοκόοντα παραμερίζει και τους τελευταίους δισταγμούς, καθώς οι Τρώες τον ερμηνεύουν ως τιμωρία για την ασέβειά του να χτυπήσει με το κοντάρι το αφιέρωμα στην Αθηνά. Έτσι ρίχνονται όλοι στα γλέντια για τη λήξη του πολέμου …γύρω από το γιγάντιο ξύλινο άλογο.
Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες.
Θα μπορούσε κάποιος να εντοπίσει στον μύθο έναν παραλληλισμό με τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα . Όπως θα μπορούσε να μιλήσει για το ψευδεπίγραφο στην τέχνη, την κυριαρχία του πλαστού καταναλωτισμού, την επένδυση κεφαλαίων στην τέχνη ή ακόμα και για την επιρροή του Greco στον ρου της ιστορίας της ζωγραφικής.
Πας συνειρμός δεκτός. Ίσως όμως εδώ, δεν πρόκειται πάρα για άλλη μια άκρως "φυσιολογική" στιγμή, μια Κυριακή απ τις πολλές, στην Ερμού, στις παρυφές του Γιουσουρούμ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου