Το προηγούμενο βράδυ θα έχω πάει στους Specials και θα έχω χορέψει με τις ώρες. Ελπίζω οτι θα το έχουν ευχαριστηθεί και οι ίδιοι. Όχι όπως τότε, το 1995, που ο Terry Hall, είχε βρεθεί ξανά στην Αθήνα για live και το λιγότερο που μπορείς να πεις είναι ότι "δεν το είχε …διασκεδάσει και τόσο".
Προσκεκλημένος σε μια διοργάνωση του …
Yacht Club στα Αστέρια της Γλυφάδας (υπό την «αιγίδα» της Half Note), βρέθηκε υποχρεωμένος δια συμβολαίου, να σταματά τη ροη του set list προκειμένου να τραγουδά και να ξανατραγουδά το Forever J.Φανερά δύσθυμος στην τέταρτη επανάληψη του μέγιστου χιτ της εποχής, ερμηνευτής του μοναδικού καθώς φαίνεται τραγουδιού που γνώριζε και επιθυμούσε η πλειοψηφία των παρευρισκόμενων.
Η σκηνή απομονωμένη, ο χώρος μπροστά της άδειος και τα …τραπέζια (ΝΑΙ είχε τραπέζια) με λευκά τραπεζομάντηλα και κεράκια, 20 μέτρα μακρύτερα, σε μια κατασκευή που θύμιζε βεράντα - ακριβώς πάνω από τη θάλασσα.
Επίσημα ντυμένοι οι εκπρόσωποι της εγχώριας … καλής κοινωνίας συμπλήρωναν το σουρεαλιστικό σκηνικό δίνοντας μια νότα "μουσικοχορευτικής βραδιάς", σε ένα ballroom του 50.
Μποτίλιες ουίσκυ, ποικιλίες θαλασσινών, αστακοί, φρούτα και ξηροί καρποί πηγαινοέρχονταν συνοδευόμενοι από καλοντυμένους σερβιτόρους με ska γραβατες (!!!) και ένας έκπληκτος Terry Hall και να δηλώνει αμήχανα: "Δεν μου έχει ξανατύχει να
παίξω σε καθήμενους, πόσω μάλλον εν ώρα φαγητού" και να συνεχίζει παρακαλώντας: «Όσοι πραγματικά πιστοί, ελάτε μπροστά στη σκηνή γιατί για σας θα παίξουμε. Νοιώθω τόσο punk τραγουδώντας σε ένα τέτοιο μέρος».Δεν πρέπει να ήμασταν περισσότεροι των 30 που με τα πολύχρωμα T-shirt μας με τις στάμπες πλησιάσαμε, αφήνοντας πίσω κοστούμια γραβάτες και παλ φορέματα.
Μεταξύ των δυο φυλών, παρέμεινε τότε ένα ακόμα τεράστιο κενό πλην του οικονομικού …το εδαφικό. Τον Terry Hall συνόδευσε ο Ian Broudie και οι Lightning Seeds καθώς και ο περιλάλητος Les Pattinson, ο τρομερός μπασσίστας των ημιδιαλυμένων τότε Echo & The Bunnymen.
Το σετ περιλάμβανε ένα μικρό οδηγό στη δισκογραφία των Lightning Seeds του Lucky You (δίδυμο αδελφάκι του Forever J) συμπεριλαμβανομένου, το οποίο …φυσικά ακούσαμε 2 φορές. Και μετά ακολούθησαν τα προσωπικά hit του Terry Hall, κάμποσα standards των Specials (ακόμα θυμάμαι την εκτέλεση του Ghostown) καθώς και κάποια διασκευή από Bunnymen (πρέπει να ήταν το “The Game” αν δεν απατώμαι).
Μιάμιση ώρα μετά σταματήσαμε να χορεύουμε και ειρωνικά βαλθήκαμε να σχολιάζουμε τις (αλα Olivia Newton John) χορευτικές "εξάρσεις" των ελαχίστων της άλλης φυλής που διασκέδαζαν υπό τους ήχους του …Forever J, στο ένα και μοναδικό τραγούδι του encore.
Με τα χίλια ζόρια, θυμάμαι, είχα πείσει τη Ν να με συνοδεύσει στα παρασκήνια. Ήθελα να εκφράσω τη ντροπή μου στον Τ.Η. για την καταφανώς αλγεινή συμπεριφορά του κοινού.
Η πρόσβαση όμως ήταν αδύνατη λόγω των δίμετρων μπράβων του μαγαζιού που παραμέρισαν μόνο υπό τις …οδηγίες του ίδιου του Terry Hall.
"Αφήστε τα παιδιά να περάσουν, τους ξέρω" τους είπε στα αγγλικά για να του αντιγυρίσουν μουρμουρίζοντας: «Άντε γαμήσου ρε πρεζάκια» στη μητρική τους γλώσσα φυσικά. Βρεθήκαμε έτσι να πίνουμε μπύρες και να συζητάμε για καμμιά ώρα για τη συναυλία, για την πολιτική κατάσταση στις χώρες μας, και για τον διαφαινόμενο θρίαμβο των πολλά υποσχόμενων εργατικών κάποιου Tony Blair.
Φεύγοντας τον ρώτησα για το ενδεχόμενο να ξανασυνδράμει τους ακέφαλους τότε Specials (εκείνο τον καιρό έπαιζαν δίχως τόσο τον Hall όσο και τον Jerry Dummers).
“Σχεδόν το αποκλείω” είχε πει, ξαπλωμένος με το μωρό κάποιου roadie ανεβασμένο στο στήθος του.
Χαιρετήσαμε και φύγαμε υπό τους ήχους της Καίτης Γαρμπή, διασχίζοντας μια πίστα γεμάτη από χαμογελαστούς κουστουμαρισμένους ravers…
Οι Specials έρχονται με τον Terry Hall στη σύνθεση (χωρίς τον J.D. όμως) στις 11/6/210 στο θέατρο Βράχων μαζί με τους Dub Inc και τους Staff Benda Bilili.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου