Στο ξεκίνημα τους, τα free press μου θύμιζαν την ξεχασμένη πια αίσθηση που μου προκαλούσε η αναμονή και η ανάγνωση του 01. Πλέον δύσκολα με συγκινούν.Κάποιες φορές δεν τα ξεφυλλίζω καν, μόνο τα βλέπω να στοιβάζονται, όπως όπως, στο τραπεζάκι, στο σαλόνι, μετρώντας με τον όγκο τους το χρόνο που περνάει. Ή στο κομοδίνο.
Αναρωτήθηκα μήπως πρέπει να σταματήσω την ανώφελη αυτή "συλλογή", μα δεν είμαι ακόμα έτοιμος να παραχωρήσω άλλη μια από τις τελευταίες συνήθειες μου στο παρελθόν.
Δεν τα απαξιώνω συλλήβδην, πληθαίνουν όμως οι φορές που μου προκαλούν μια κατάθλιψη, όμοια με εκείνη που με ρίχνουν τα προγράμματα της εθνικής διασκέδασης, τα βράδια της Τρίτης.
Σκέφτομαι την πιθανότητα απλώς να μου επιβαρύνουν την ήδη υπάρχουσα… Δωρεάν υποδείξεις τρόπου ζωής, παγιωμένες φόρμουλες συγγραφικής τέχνης, ράππερς που μετατρέπουν σε ρίμες τα πάθη του κόσμου, όντας απομονωμένοι στα πολυτελή διαμερίσματα του μυαλού τους.
Ίσως πάλι και να μην τους αφορώ πια, πλησιάζω άλλωστε στην έξοδο από την "παραγωγική και έξυπνη" ηλικιακή μερίδα των 25-45, απομακρύνομαι από το target group του όποιου φιλοξενούμενου τους διαφημιστή.
Μόνο κάπου κάπου - σπανιότερα τελευταία – ίσως σκάσει κάτι διαφορετικό, κάτι που θα σε «τσιγκλήσει» . Αλλά ανάμεσα σε λίστες των τοπ10, τοπ100 και τοπ200 καλύτερων οτιδήποτε, ξέφρενων οδηγών πόλης, και αναγκαστικών διαφημίσεων (τούτο είναι θεμιτότατο) θέλει κόπο, συγκέντρωση και τύχη να το εντοπίσεις.
Και εγώ σήμερα είχα την τύχη αυτή. Στο τελευταίο τεύχος της Lifo υπάρχει μια στιγμή αιχμαλωτισμένη από τον Σπύρο Στάβερη που με ταρακούνησε. Και ήμουν μέσα στο μετρό που βούρκωσα, πριν καν διαβάσω το εντιτόριαλ του άλλοτε "δικού μας" έκδοτη, αχρείαστη ίσως λεζάντα σε μια τόσο σπουδαία φωτογραφία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου