Σε δύο μόλις μέρες αρχίζει και επισήμως το καλοκαίρι. Η - με περισσή υποκειμενικότητα - χειρότερη εποχή του χρόνου. Το ελληνικό καλοκαίρι των 40ο C, με τον εκτυφλωτικά θρασύ ήλιο που κάνει τα όποια χρώματα να μοιάζουν ξέθωρα και κόβει την ορατότητα των μισόκλειστων ματιών στα 2 μέτρα.Μέχρι εκεί που υπάρχει μόνο η ζέστη που αναδίδουν τα μπετά , τα παγωτά 0%, οι ιδρωμένοι συνεπιβάτες, τα στεγνά μας πνευμόνια, τα μίζερα πάρκα και τα ψωραλέα δέντρα, τα ντεσιμπέλ των καυλωμένων μηχανόβιων τσόγλανων, οι ψόφιες γάτες που αποσυντίθενται, τα συνεργεία και οι πειραγμένες εξατμίσεις, η τσίκνα από τα σουβλατζίδικα που κανένας αέρας δεν την παρασύρει, τα πλαστικά μπουκάλια και τα τενεκεδάκια στις άκρες των δρόμων και παντού οι κατσαρίδες.
Υπάρχω και εγώ που σταματώ να σκέφτομαι και ελπίζω μόνο σε μια σκιά. Προσδοκώντας να γυρίσω σε όσα θα με κάνουν να αγωνιώ να τελειώσει και ο επόμενος χειμώνας.
Καλό καλοκαίρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου