Ένα πολιτικό ...κεφάλαιο

Ένας παχύς, ευγενικός, εύθυμος άνθρωπος είναι συνήθως τύπος ιδανικός για παρέα μα ενίοτε αυτά τα χαρακτηριστικά αποτελούν κριτήριο επιλογής πρωθυπουργού για έναν πολιτικά ανώριμο λαό.
Παρ’όλη τη φαιδρότητα αυτού, οι περισσότεροι – μεταξύ των οποίων και κάμποσοι φίλοι - σκέφτηκαν στην αρχή: “Ρε μπας ?” που μεταφράζεται σε: “Ρε λες να χρειαζόμαστε έναν τύπο σαν κι εμάς να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά?”
Άλλωστε πλην του περήφανου επωνύμου του έμοιαζε με έναν από τους “εμάς” που τουλάχιστον άπαξ έχουν αναφωνήσει “Αχ να γινόμουν πρωθυπουργός για μια μέρα και σου λεγα εγώ”…
Ε το λοιπόν αυτός έγινε και μάλιστα για 5 χρόνια.
“Μα εγώ ήθελα μόνο για μια μέρα” είμαι σίγουρος ότι σκέφτηκε την 15η Μαρτίου 2004, μια εβδομάδα μετά τις εκλογές.
Ο άνθρωπος ξεβολεύτηκε, να παραιτηθεί δε του πήγαινε, λούφαξε έτσι κρυμμένος πίσω από κουστούμια ετοιματζίδικα και λόγια όμορφα που τα είχε και εύκολα.
Και αποδείχτηκε κατώτερος του οποιουδήποτε από τους “εμάς” στο ρόλο που του ανατέθηκε. Όχι γιατί ήταν εκ χαρακτηρος ασταθής και αφερέγγυος, μα για λόγο πολύ μικρότερο κατά τη γνώμη μου. Ήταν όντως άνθρωπος συνηθισμένος, σαν όλους μας, με μία όμως διαφορά: Τη στιγμή που χρειάστηκε δεν θέλησε να υπερβεί τα όρια που τον κατέτασσαν στο “άλλος ένας” καταθλιπτικός βαριεστημένος συμπολίτης.
Και εκεί αρχίζει το δράμα. Το δικό του, των “εμάς” και το δικό μου.
Μετά το πέρας των Ολυμπιακών και των λοιπών τυχερών euro-συγκυριών, το πολιτικό ανάστημα του ανδρός άρχισε να ξετυλίγεται και δεν χρειαζόταν ιδιαίτερα εξασκημένο μάτι για να διακρίνεις ότι κυβερνάσαι από έναν αγοραφοβικό επαρχιώτη, έναν κουτοπόνηρο Τομ Σώγερ που θα σε άφηνε να κυβερνήσεις και εσύ για λίγο αν ήσουν φίλος του φτάνει αυτός να κέρδιζε λίγα παραπάνω εικοσιτετράωρα σπιτικής γαλήνης.
Ακόμα και όταν ( παρά τις προσπάθειες έμμισθων δημοσιογράφων να σε πείσουν για το αντίθετο) η καλή του δημόσια εικόνα ξεθώριασε θα μπορούσε κάποιος να πει ότι συμπαθέστατος παρέμεινε ως άνθρωπος, προκαλώντας …μόνο τον οίκτο που σου γεννούν οι ρυτίδες και οι μορφασμοί εκείνου που πήρε λάθος τη ζωή του και το ξέρει.
Ακούγεται σαν σενάριο ταινίας: η ιστορία ενός αντιήρωα που έριξε έξω την επιχείρησή του μα παρ’όλα αυτά παραμένει αξιαγάπητος μέσα στην ανημποριά του. Η επιχείρηση όμως αποδείχτηκε πως ήταν μια ολόκληρη χώρα και η πραγματικότητα αυτή ανάγει το παραπάνω σενάριο σε ύβρη ασυγχώρητη, ανάλογη αρχαίας τραγωδίας.
Ήμουν - λίγο πριν προκυρηχθούν οι εκλογές - στο μετρό όταν άκουσα δυο καθόλα καλοβαλμένες κυρίες να συζητούν. Μιλούσαν για την πορεία της χώρας ώσπου η μια κατέληξε «Καλά, τόσους και τόσους τρώνε κάθε μέρα δε θα βρεθεί κάποιος και γι αυτόν?» Ανατρίχιασα με τη σκληρότητα αυτής της φυσικά ειπωμένης κουβέντας. Και από την άλλη για μόλις μια στιγμή σκέφτηκα: «Τι μεγάλο τέλος, τι ηρωική έξοδος». Ύβρις και Τιμωρία.
Ευτυχώς το μόνο που συνέβη ήταν οι εκλογές, η παράταξη του καταποντίστηκε, ο ίδιος αποσύρθηκε, η χώρα δυστυχώς πτώχευσε μα το χειρότερο για εκείνον δεν είχε έρθει ακόμα. Ο διασυρμός τόσο του ιδίου, όσο και των έργων του που ακλούθησε, η εξευτελιστική απαξίωση του, μοιάζουν να είναι ένας πολιτικός επίλογος χειρότερος από τον όποιον εφιάλτη, τις όποιες ερινύες...
Και για μένα τελικά αυτό συνιστά την κάθαρση. Κάθαρση σε μια τραγωδία προσωπική, στην ύβρη ενός μικρού ανθρώπου που άθελα(?) του μπλέχτηκε σε κάτι μεγαλύτερο και που για μια στιγμή φάνηκε ψηλότερος του αναστήματός του. Αποδομημένος πλέον, πιθανότατα να προσπαθήσει την ξεχασμένη ζωή ενός συνταξιούχου.

Η μετάφραση του τίτλου είναι περιττή. Μετά τιμής αφιερωμένο: