δε βρίσκω τίτλο

Είναι κάτι μέρες τον τελευταίο καιρό που νοιώθω ότι χάνω την αίσθηση του πρωταγωνιστή στην ίδια μου τη ζωή. Πως η αόρατη κάμερα που μονίμως παρακολουθεί τις κινήσεις μου και την καθημερινότητα μου εξαφανίζεται. Το ίδιο κάνει και ο ήχος. Κανένα soundtrack δε ακούγεται αυτές τις στιγμές.
Μένουν μόνο οι κόρνες των αυτοκίνητων, η φασαρία του δρόμου, οι βρισιές και η αναπνοή μου να μου θυμίζει ότι συμμετέχω - κακοπληρωμένος κομπάρσος - σε "έργα" άλλων …
Μια ακριβώς τέτοια μέρα βρέθηκα χρονοτριβώντας, πριν από κάποιο επαγγελματικό ραντεβού, σε ένα καφέ στην Αχαρνών. Το διάλεξα γιατί ήταν άδειο.
Στο ραδιόφωνο έπαιζε ένας ταλαίπωρος σταθμός, με τα συνηθισμένα κρύα αστεία και τα ξεφωνητά όταν άκουσα τις πρώτες νότες του “You do something to me”. Ανατρίχιασα, σήκωσα τα μάτια από το βιβλίο - η υπάλληλος του καφέ σφουγγάριζε - κι έπιασα να το σιγοτραγουδώ.
Η κοπέλα ανασηκώθηκε για μια στιγμή, μου ‘ριξε ένα λοξό βλέμμα και χωρίς να αφήσει τη δουλειά της ξεκίνησε να κάνει τη δεύτερη φωνή. Χαμογελάσαμε κι οι δυο για μια στιγμή, σταμάτησα και με κόπο προσπάθησα να συγκεντρώσω τη ματιά μου στις σελίδες μπροστά μου. Φεύγοντας "υποκλίθηκα" προς τη μεριά του αόρατου σκηνοθέτη που ήξερα ότι με φιλμάρει.