"...οι γερμανοί θα έφευγαν, ήταν προκαθορισμένο …πλησίαζε άλλωστε χειμώνας και δε θα την έβγαζαν καθαρή στο νησί. Αποκλεισμένοι σε έναν αφιλόξενο βράχο με ελάχιστους κατοίκους και περισσότερα κατσίκια. Πρέπει να είχαν λάβει εντολή από μέρες…έτσι φάνηκε σαν πέρασε το πλοίο από το λιμάνι της Χώρας να τους μαζέψει …μέσα σε ελάχιστο χρόνο είχαν διαλύσει αρχηγεία και στρατόπεδα και ήσαν έτοιμοι να σαλπάρουν …ποιος ξέρει προς τα πού.
Εμείς από την άλλη αυτό δεν το γνωρίζαμε. Πλέαμε με ήρεμο καιρό και ρότα για το νησί, οι μηχανές στο φουλ κατευθείαν για να απελευθερώσουμε τα δικά μας μέρη. Ήμασταν προετοιμασμένοι για κάθε εξέλιξη, καλά οπλισμένοι, Ιερολοχίτες, Αιγυπτιώτες οι περισσότεροι, εντεταλμένοι στην υπηρεσία της μητέρας πατρίδας.
Όταν φτάναμε στην πίσω μεριά του νησιού, ακούσαμε μεγάλη βοή. Όλοι οι κάτοικοι με σημαίες ανά χείρας καλωσόριζαν σε κάθε σοκάκι την ελευθερία και μαζί και μας. Πεπεισμένοι ότι οι γερμανοί έφυγαν φοβούμενοι την επικείμενη απόβασή μας, πανηγύριζαν τη χαρμοσύνη μέρα …χρεώνοντας την σε μας.
Κι εμείς καταλάβαμε το νησί χωρίς να πέσει ούτε μια σφαίρα".
Η ιστορία αυτή, ανάλαφρη μεταξύ άλλων αιματοβαμμένων, είναι του κουΘ που μας άφησε προχθές, πλήρης ημερών μα κυρίως πλήρης εμπειριών.
R.I.P. Κυρ. Θόδωρας.
ΑπάντησηΔιαγραφή