το τέλος του γνωστού κόσμου

Την παραμονή της πρωτοχρονιάς του 2000, λίγο πριν την αλλαγή του έτους, κάναμε - όπως κάθε χρονιά άλλωστε – σύσκεψη, να αποφασίσουμε ποιο θα ήταν το τελευταίο τραγούδι που θα ακούγαμε στον απερχόμενο αιώνα καθώς και με ποιο θα υποδεχόμασταν τον καινούριο.

Αποχαιρετήσαμε λοιπόν χωρίς περιστροφές τον 20ο με το θορυβώδες "The End Is The Beginning Is The End" (και όχι με το δίδυμο μα καταθλιπτικό αδελφάκι του "The Beginning Is The End Is The Beginning") των Smashing Pumpkins και το χάραμα του 21ου αιώνα μας είχε βρει να χορεύουμε σαν παλαβοί έξω, στον έρημο δρόμο με το “It’s The End Of The World As We Know It (And I Feel fine)” των REM.
“Πάμε για τα επόμενα” είχαμε ευχηθεί, σε πλήρη απαρτία εκείνο το βράδυ.
Δε γεράσαμε από τότε, μα πάνε κι όλας 10 χρόνια και χωρίς να ειρωνευόμαστε - έστω και χαριτωμένα όπως τότε - τους χρόνους και τις εποχές, είναι τώρα που βιώνουμε το τέλος του κόσμου, τουλάχιστον όπως τον ξέραμε, και ειλικρινά δεν ξέρω αν με αυτό νοιώθω καλά.

Το περιστατικό μου ήρθε στο μυαλό μετά από μια συζήτηση με τον Ν. στην οποία αναφέρθηκε το συγκεκριμένο τραγούδι.