Αύριο Παρασκευή 01/03 θα τρέξω πρωί-πρωί να προϋπαντήσω την Άνοιξη από το στούντιο του indieground, κουβαλώντας μαζί μου ένα σωρό - ταιριαστά ή μη με την εποχή - τραγούδια, απ' αυτά που άκουσα περισσότερο (ή καλύτερα με έσκισαν περισσότερο - γιατί αυτή είναι η σχέση μου με τη μουσική -) την εβδομάδα που μας πέρασε.
Από τις 10:00 το πρωί λοιπόν και για τις επόμενες δύο ώρες όποιος/α επιθυμεί να μου κάνει παρέα και φυσικά να ακούσει τα εν λόγω τραγούδια, μπορεί να συντονίσει τις
οπτικές του ίνες στο δίκτυο του indieground online radio, πατώντας εδώ:
υγ, Δεν ξέρω αν έπεισα κανέναν με το "δελτίο τύπου" μου αλλά εγώ μια φορά τα είπα ως όφειλα.
Φανερή η προσπάθεια της ΕΛΑΣ να κρύψει (ξανά) με χρήση photoshop το μωλωπισμένο πρόσωπο και τα σχισμένα ρούχα του φτερωτού Δημάρχου κατά τη σύλληψή του. Αξιέπαινη πάραυτα η δημοσίευση των φωτογραφιών προκειμένου να συλλεχθούν πληροφορίες για τα υπόλοιπα πιθανά κρησφύγετά του.
"Μαλάκα μου, πρόσεχε, θα την πατήσουμε", είχε πει η φωνή αλλά,
παράξενο, δεν της έδωσα σημασία. Στα όρια της υπερδιέγερσης καθώς ήμουν δεν το
είχα πάρει γραμμή ή μήπως δεν ήθελα να το πιστέψω, πως μόνο εγώ την άκουγα. Είπα "θα το λέει σε κάναν άλλο" παρ’
όλα αυτά πριν την αγνοήσω εντελώς έριξα μηχανικά μια ματιά γύρω μου. Μια κυρία
δίπλα μου με το πηγούνι εκεί που θα ‘πρεπε να βρίσκεται κανονικά η μύτη της κοίταζε
τον ουρανό ξεφυσώντας με σουφρωμένα χείλια ντουμάνια καπνού προς τα
πάνω.
Πολύ βολική είναι αλήθεια εικόνα για να στηρίξω την (ψευδή όπως
αποδείχτηκε) πεποίθησή μου πως η φωνή από το πουθενά συζητούσε με την άγνωστη γυναίκα - αυτή προφανώς της απαντούσε με σήματα καπνού -
και θες από λάθος, από τύχη ή από υπεραναπτυγμένη (;) έκτη αίσθηση την άκουσα ΚΑΙ
εγώ - ........
Διακόπτουμε την παρούσα ανάρτηση καθώς η συνέχεια αυτής, σε μη ...παραβολική γραφή, λογοκρίθηκε
θεωρήθηκε (δυστυχώς) ιδιαιτέρως αποκαλυπτική και συνεπώς απρεπής για κάποιους
από τους πολύ αγαπητούς αναγνώστες. Αντ’ αυτού
ένα μουσικό διάλειμμα με ένα τραγούδι, το πρωτότυπο του οποίου ανακάλυψα
καθυστερημένα προ 11μηνου, μα που τουλάχιστον τώρα από τις παρυφές του Μάρτη,
μου ταιριάζει γάντι.
Εκ της συντάξεως.
Dove corrono
dolcissime le mie malinconie
L'universo
trova spazio dentro me
Ma il
coraggio di vivere quello ancora non c'è (1)
....κι όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων καλά έκανα – τουλάχιστον
μέχρι σήμερα – και δεν την άκουσα, παρόλο που την πάτησα(με) ανεπιστρεπτί. Γιατί σε
αντίθετη περίπτωση μπορεί να είχα αποφύγει κάμποσες ουλές αλλά δε θα είχα γευτεί
ούτε την απόλαυση της δημιουργίας τους ούτε και αυτή τη γλυκόπικρη μεταλλική γεύση
που βγάζει το ξεραμένο αίμα όταν το γλύφεις όπως κάνω τώρα καθώς συνδράμω ανατριχιάζοντας
το χρόνο.
Προφανώς και δεν ήθελα ή μάλλον δε με ενδιέφερε να μου δοθεί
η δυνατότητα να απογοητευτώ, να αντικρίσω την πραγματικότητα εγκαίρως δηλαδή.
(1)κι επειδή βαριέμαι να μεταφράσω από τα ιταλικά (ναι τα κατέχω κι αυτά) άμα θες να διαβάσεις τους στίχους και σε αγγλική άνευ ...ποιητικότητας μετάφραση, ρίξεμια ματιά εδώ.
και πάλι το ίδιο τραγούδι από μια εμφάνιση του L.B. στη RAI
Παλαιότερα είχα διαβάσει μια μελέτη – αστικός μύθος ή όχι
δεν ξέρω – που συσχέτιζε το χρώμα ενός αυτοκινήτου με το χαρακτήρα και τον
τρόπο οδήγησης του κατόχου του. ‘Ελεγε για παράδειγμα η έρευνα αυτή πως είναι περισσότερο
επιθετικοί ή/και νευρικοί στο βολάν οι
κάτοχοι κόκκινων οχημάτων σε αντίθεση με τους αντίστοιχους ιδιοκτήτες λευκών.
Αλήθεια-ψέμα τι να σου πω;
Εκείνο όμως που μπορώ με σιγουριά να κάνω είναι η σύνδεση του
μεγέθους ενός αυτοκινήτου με την κοινωνικής συνείδησης του ιδιοκτήτη του. Έχω παρατηρήσει λοιπόν ότι η μείωση του
μεγέθους ενός αυτοκινήτου (με το smart– όντας το μικρότερο όλων – να αποτελεί
το καλύτερο παράδειγμα) επιφέρει την ανάλογη
και εκθετική μείωση των αντανακλαστικών ευσυνειδησίας (sic) στους κατόχους τους και την
μεγιστοποίηση της δυσλειτουργικής και αγενούς σχέσης τους με τους με ή χωρίς
ειδικές ανάγκες συμπολίτες
Μια σειρά
φωτογραφιών που έχω τραβήξει κατά τους ατέλειωτους ποδαροδρόμους μου στην πόλη και
όχι λεκτικές ακροβασίες είναι το βασικό μου επιχείρημα, που κοντράρει
ταυτόχρονα και την άποψη όσων φίλων μου ισχυρίζονται ότι απλά είμαι εμπαθής
(πως και γιατί θα μπορούσα άλλωστε) με τη συγκεκριμένη μάρκα οχημάτων
Χαριτωμένοι κι εξυπνάκηδες λοιπόν, πάνω σε πεζοδρόμια
- συνήθως παρκαρισμένα κάθετα, μέσα σε πάρκα, καβάλα σε πεζοδρόμους, πάνω σε ράμπες για καροτσάκια κ.ο.κ.
Ετούτη η σειρά φωτογραφιών – μεγάλη και κουραστική το ξέρω – δεν είναι η πρώτη καταγραφή της βλαμμένης συμπεριφοράς που χαρακτηρίζει μεγάλο ποσοστό των οδηγών της τετράτροχης χαριτωμενιάς.
150 μέτρα με χώριζαν από το σταθμό όταν τέλειωσε το εικοσάλεπτο
διάλειμμα της σημερινής θεομηνίας που με είχε κρατήσει μέχρι τότε στεγνό. Τότε,
ένα χοντρό αγγελάκι έπαιξε το ταμπούρλο του και ένα ουράνιο φράγμα έσπασε διαρρέοντας εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού
πάνω μου.
Όμως απτόητος εγώ, η εκπομπή είναι ιερή κι ας είμαι μούσκεμα, ανέβηκα
στον δεύτερο όροφο (τρίτο αν μετρήσεις και τον ημιόροφο) και θρονιάστηκα μπροστά από τις κονσόλες για το 67ο (ηλεκτρονικό) επεισόδιο. Λεπτομέρειες
για το πώς κατάφερα και στέγνωσα τα ρούχα μου καλύτερα να μη σας πω γιατί θα
γίνω ρεζίλι αντ' αυτών κάποιες (κακές) φωτό που τράβηξα.
Για όσους δεν
πρόλαβαν τη ζωντανή μετάδοση της εκπομπής - και θέλουν -, υπάρχουν κατά το σύνηθες οι λεγόμενες
δεύτερη ευκαιρία για απευθείας ακρόαση
και τρίτη ευκαιρία για κατέβασμα του podcast αυτής με το πάτημα ενός εικονιδίου:
click pic to download
υγ. Τα τραγούδια του playlist στο πρώτο δικό μου σχόλιο.
Εντωμεταξύ χθες έκανα το πρώτο μου επίσημομετά από πολλά χρόνια dj-ing σε ένα μπαρ στο κέντρο της πόλης. Παρά
το κλασσικό άγχος μου και τις προσαρμοσμένες στις ανάγκες του χώρου μουσικές επιλογές, εγώ το ευχαριστήθηκα και οι άλλοι είπαν πως έπαιξα πάρα πολύ καλά.
Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό Σαββατοκύριακο σε όλους.
