κατάσταση blow up +

Πάνω κάτω στην ηλικία μου ήταν αυτός που άπλωσε το χέρι του και με έδειξε σκύβοντας ταυτόχρονα προς το μέρος του διπλανού του – αυτός μεγαλύτερος -. Τον είδα να του ψιθυρίζει κάτι στο αυτί, είπα θα ‘ναι ιδέα μου και προχώρησα κάνα δυο βήματα, αλλά σε λίγο κάποιος άλλος σκούντηξε το διπλανό του κοιτώντας πάλι προς το μέρος μου. 

Τί στα κομμάτια συμβαίνει εδώ αναρωτήθηκα κι έφερα το χέρι μου στο πίσω μέρος του παντελονιού, στο ύψος της ζώνης θέλοντας να βεβαιωθώ πως κανένα κομμάτι χαρτιού υγείας δεν κρέμεται σαν ουρά από εκεί (ναι, το έχει πάθει κάποιος παλιός συνάδελφος στο γραφείο που δούλευα κι έγινε ρόμπα). Τίποτα.

«Εντάξει, συμπτώσεις θα είναι όλα και ‘γω κομμάτι αγοραφοβικός» σκέφτηκα - παρόλο που σήμερα στο παζάρι δεν έχει πολύ κόσμο -, αλλά πριν καλά καλά προλάβω να ηρεμήσω εντελώς ένας άγνωστος σε μένα άντρας με πλησίασε και μου είπε:

- Συγγνώμη φίλε, πήρες σήμερα καλούς δίσκους;
- Υπάρχει κάποιο θέμα; απάντησα ενώ κανονικά ήθελα να πω «Έχεις κάποιο πρόβλημα;»
- Μου είπαν ότι πήρες την πρώτη κόπια των Π.Μ. με το διπλό εξώφυλλο, είναι αλήθεια;
- Ναι.
- Πόσο;
- 3 ευρώ, είπα την αλήθεια κι έφυγα σφήνοντας τον άγνωστο συνομιλητή μου εμφανώς χολωμένο.

Απομακρυνόμενος κι ενώ προσπαθούσα ακόμα να καταλάβω εκείνο το "Μου είπαν" του απίθανου που μου μίλησε, άκουσα:

•  4-5 «όχι ρε πούστη μου»,
• 2 «μα καλά κι εμεις πως δεν το είδαμε πριν;»,
• 2-3 χριστοπαναγίες,
• 1 «αυτός σίγουρα πιάνει 200ευρώ»
• 3 «Να! Αυτός με το κοτλέ παντελόνι και τα μούσια είναι»
• 1 «Φίλε τον πουλάς;»

από ανθρώπους που με κοίταζαν αλλά δεν έδωσα σημασία. Ήταν απλά τα γνωστά κοράκια του Μοναστηρακίου (αυτοί που έχουν ξεχάσει τη χαρά του να ψάχνεις, να αγοράζεις και ν' ακούς ένα δίσκο και μόνο τους μέλημα είναι οι χρηματιστηριακές αγοραπωλησίες βινυλίου)  που με εκνευρίζουν αφόρητα και σήμερα τους μπήκα στο μάτι.

Μου πέρασε κιόλας από το μυαλό η ιδέα, να καταστρέψω το δίσκο μπροστά τους για να δω αντιδράσεις (πολύ Antonioni βλέπω ε;) αλλά δεν κατάφερα να αρθώ στο ύψος που απαιτούσε η σημειολογία του Μπλόου Απ.

Λίγο μόνο νωρίτερα απολάμβανα μετά από μια βδομάδα αποχής την Κυριακάτικη μου βόλτα στο παζάρι ψάχνοντας δίσκους και μονολογώντας:

  Βίσσηβανδηκαρράςνταλάραςκαρράςδάκηςφλωρινιώτηςτζορντανέλλιξανθηπεράκηπωλίνανταλάραςγαρμήπελόμαμποκιού  Ώπα …...

 Blow Up

Να και η σκηνή από το υπέροχο Blow Up, το φιλμ το προτείνω ανεπιφύλακτα σε φίλους και μη του Antonioni - (trust me) -, παρόλο που ίσως η σουρρεαλιστική του (αργο)πρωτοπορία μπορεί να "ξενίσει" κάποιους.

 

Εδώ μερικά σπουδαία κατ' εμέ (τον φαν της pop culture) trivia για την ταινία:

"The film stars David Hemmings, Vanessa Redgrave, Sarah Miles, John Castle, Jane Birkin, Tsai Chin and Gillian Hills as well as sixties model Veruschka. 

Sundry people known in 1966 are in the film; others became famous later. The most widely noted cameo was by The Yardbirds, who perform "Stroll On" in the last third. Antonioni first asked Eric Burdon to play that scene but he turned it down. As Keith Relf sings, Jimmy Page and Jeff Beck play to either side, along with Chris Dreja. After his guitar amplifier fails, Beck bashes his guitar to bits, as The Who did at the time. Antonioni had wanted The Who in Blowup as he was fascinated by Pete Townshend's guitar-smashing routine.

 Steve Howe of The In Crowd recalled, "We went on the set and started preparing for that guitar-smashing scene in the club. They even went as far as making up a bunch of Gibson 175 replicas ... and then we got dropped for The Yardbirds, who were a bigger name. That's why you see Jeff Beck smashing my guitar rather than his!" Antonioni also considered using The Velvet Underground (signed at the time to a division of MGM Records) in the nightclub scene, but, according to guitarist Sterling Morrison, "the expense of bringing the whole entourage to England proved too much for him"

Michael Palin, later of Monty Python, can be seen briefly in the sullen nightclub crowd and Janet Street-Porter dances in stripy Carnaby Street trousers.

A poster on the club's door bears a drawing of a tombstone with the epitaph, Here lies Bob Dylan Passed Away Royal Albert Hall 27 May 1966 R.I.P., harking to Dylan's switch to electric instruments at this time. Beside the Dylan are posters bearing a caricature of Prime Minister Harold Wilson."

 Wikipedia