δυστυχώς, πολλή δουλειά

- Πως πάει η δουλειά σήμερα; τον ρώτησα. Όση ώρα έβγαζε τα λαστιχένια του γάντια με κοίταζε με τα φρύδια σμιγμένα προσπαθώντας να θυμηθεί από πού με ξέρει. Όταν βεβαιώθηκε πως δεν είχαμε ξανασυναντηθεί, απάντησε χωρίς δισταγμό.

- Δυστυχώς πολλή δουλειά! Δυστυχώς και για μας και για τον κόσμο. Έβγαλε πολλά η σημερινή νύχτα, και είναι ακόμα τρεισήμισι το πρωί.

- Κι εσύ; Την παλεύεις;

- Τι να σου πω; Το προσπαθώ. 23 χρόνια είμαι στη δουλειά, να "τη συνηθίσεις", να πεις "δε με αγγίζει", δε γίνεται. Και γάιδαρος να είσαι, ο ψυχραιμότερος άνθρωπος του κόσμου να είσαι, κάπου αλλού θα σε χτυπήσει. Στο υποσυνείδητο χωρίς να το καταλάβεις ή στα όνειρα όπως κάποιους συναδέλφους.

- Κλαις;

- Και βέβαια, δε γίνεται αλλιώς. Με τα παλληκαράκια στα τροχαία, με κάτι σαραντάρηδες με εμφράγματα, κάτι αβοήθητους παππούδες.

Πριν μπει στο ασθενοφόρο για το επόμενο περιστατικό, ελαφρύναμε λίγο τη θεματολογία και μιλήσαμε για τα του κλάδου του, τους κινδύνους του επαγγέλματος, τα συνταξιοδοτικά.

- Όλα καλά να πάνε, φώναξε σηκώνοντας το χέρι σε χαιρετισμό μέσα από το παράθυρο του συνοδηγού.

- Καλή βάρδια, είπα ελπίζοντας να πιάσει τόπο η ευχή του (έπρεπε να πιάσει τόπο, κι έπιασε) και χώθηκα ξανά στο εφημερεύον καρδιολογικό, αγνοώντας πως είχαμε να περιμένουμε τρεις ώρες ακόμα τα αποτελέσματα, διαβάζοντας τη χριστουγεννιάτικη ιστορία του David Sedaris, και κλαίγοντας γοερά από το πολύ γέλιο. Τον λατρεύω αυτόν τον τύπο.

Στα νοσοκομεία οι άνθρωποι μου φαίνονται πάντα πιο άνθρωποι.