έπειτα πήρα το τρένο για το σπίτι

Δεν ξέρω πως συμβαίνει αλλά συμβαίνει. Το ρολόι στο κινητό μου τηλέφωνο πάει μπροστά. Όσες φορές και να το ρυθμίσω σωστά, σε μερικές μέρες «κερδίζει» με τον τσαμπουκά του όλο και περισσότερα λεπτά. Έχοντας παραιτηθεί από την επαναρύθμισή του εδώ και ένα μήνα, αυτές τις μέρες πάει μπροστά 9 ολόκληρα λεπτά. 

Αυτά τα κερδισμένα λεπτά που με βγάζουν πάντα νωρίτερα στο δρόμο για τα ραντεβού μου, λειτούργησαν  κατά κάποιο τρόπο σωτήρια χθες το βράδυ προκειμένου να είμαστε με τον Ν. στην ώρα μας έξω από τον σωστό συναυλιακό χώρο – εκ παραδρομής ξεκινήσαμε για αλλού - που θα ‘παιιζαν οι Twilight Sad. 

Καλή διάθεση καλή παρέα και καλή συναυλία σημαίνει πως πέρασα(με) πολύ καλά. Δε θα πω πολλά για τη συναυλία, θα αφήσω να σας τα διηγηθούν η fool και ο thief, οι οποίοι όχι μόνο με μύησαν στη μουσική των Twilight Sad  αλλά υπήρξαν και γενναιόδωροι (θες να ‘ρθεις μεθαύριο στους T.S.; μου τηλεφώνησαν τις προάλλες. Ε; Ναι! σε συναυλίες δε λέμε όχι, ειδικά όταν εμπιστεύομαι το μουσικό κριτήριο των συνομιλητών μου - έτσι απλά) χορηγοί μας.

Μιας και τούτη τη στιγμή που γράφω την ανάρτηση τα παιδιά δεν έχουν καταθέσει ακόμα την ανταπόκριση/κριτική τους από τη συναυλία, την οποία - μέσες άκρες τη γνωρίζω αφού τη συζητήσαμε από βραδύς –  την ενστερνίζομαι και σας παραπέμπω σε αυτήν.  Απλά στα λεγόμενά τους θα 'θελα:

•    Να προσθέσω εκ των προτέρων ένα αστεράκι στη Nalyssa Green της οποίας η εκτέλεση του “Your Eyes” με ενθουσίασε και

•  να βγάλω ένα αστεράκι από τους πολύ καλούς και για μένα Twilight Sad που μου παραθύμισαν όμως Joy Division (τόσο η εικόνα και η θεατρική κινησιολογία του τραγουδιστή όσο και ο ήχος των ντράμς στο στυλ «play something simpler: faster but slower» που έλεγε και ο Martin Hannett, ο παραγωγός των Joy Division στον Stephen Morris, τον ντράμερ της μπάντας).

Μετά από το live , και 4-5 ώρες ύπνου αργότερα, κατέβηκα στον indieground με ένα σωρό tραγούδια, από αυτά που μου φτιάχνουν τη διάθεση (ευελπιστώ όχι μόνο τη δική μου) για τo πετυχημένο τόσο από άποψη επιλογών – το ζητούμενο – όσο και από ακροαματικότητες 64ο επεισόδιο - που σήμερα έφερε τον υπότιτλο «That’s how people grow up» -. 

Ευχαριστώ για την παρέα όσους με συντρόφευσαν το πρωί. Για όσους δε, δεν πρόλαβαν τη ζωντανή μετάδοση, υπάρχουν κατά το σύνηθες οι λεγόμενες δεύτερη ευκαιρία για απευθείας ακρόαση

 και τρίτη ευκαιρία για κατέβασμα του podcast αυτής με το πάτημα ενός εικονιδίου: 

click pic to download

Μετά και το τέλος της εκπομπής κατηφόρησα μια βόλτα στο Μοναστηράκι (Ω!, τι περίεργο), έκατσα κάμποσο στον ήλιο να στεγνώσει η υγρασία από πάνω μου, φορτώθηκα μερικούς καλούς ακόμα δίσκους (όλο και καλυτερεύω στα παζάρια) και πήρα το τρένο για το σπίτι που λένε και οι Twilight Sad.

  Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό Σαββατοκύριακο σε όλους. 

υγ. Τα τραγούδια του playlist στο πρώτο δικό μου σχόλιο.

fool και thief, σας ευχαριστούμε για τη βραδιά.