ήταν πριν 35 χρόνια (P. P. Pasolini)

μέρος πρώτο

Στις αρχές του τρέχοντος μήνα, συμπληρώθηκαν 35 χρόνια από την έως και σήμερα ανεξιχνίαστη δολοφονία του Pier Paolo Pasolini. Τη μέρα που στην παραλία της Ostia  τα πολιτικά κίνητρα μπλέχτηκαν με τα σεξουαλικά σκεπάζοντας άρον άρον μιαν υπόθεση στην οποία ο ιταλός σκηνοθέτης είχε εκ των προτέρων κριθεί "ένοχος", παρ’ ότι ο ίδιος υπήρξε το θύμα.

Σαν “εορταστική” της επετείου, ακούστηκε και η περί ομοφυλοφιλίας δήλωση του ιταλού πρωθυπουργού την εβδομάδα που μας πέρασε.

μέρος δεύτερο

Καλοκαίρι 2010. Τότε διάβασα το αριστουργηματικό “Τα Παιδιά της Ζωής” του P. P. Pasolini (1955). Κατά περίεργο τρόπο όμως, έχω σχηματισμένη την εντύπωση πως το είδα στον κινηματογράφο. Ξεκινώντας ετούτη την ανάρτηση λοιπόν, οι ιστορίες του Ανιόλο, του Ριτσέτο και των υπόλοιπων "Παιδιών" του βιβλίου, ανακλήθηκαν σε ένα κινηματογραφικό fast forward μπροστά μου. Επανενώθηκαν σε εκείνα τα καρέ που μόνο του είχε φτιάξει το μυαλό μου, κατά τη διάρκεια των καυτών μηνών της ανάγνωσης.

 
τρίτο μέρος

Πέντε χρόνια πριν, βρεθήκαμε για δεύτερη φορά με τον Ν, στη Ρώμη. Φιλοξενούμενοι του καλού φίλου Σ, τον ακολουθήσαμε σε διαδρομές – φόρο τιμής – στην άλλη πλευρά της δικαίως αποκαλούμενης αιώνιας πόλης. Εκείνης που κατέγραψαν με πένες και με κάμερες, αρχικά οι ντόπιοι νεορεαλιστές και με το μοναδικά σκληρό και «βίαιό» του τρόπο ο P. P. Pasolini λίγο αργότερα.

Στα μάτια του τουρίστα, ακόμα κι αν τούτος λογίζεται ως … υποψιασμένος, υπήρχαν μέρη που παράμεναν απαράλλαχτα, ολόιδια με εκείνα που τον έχουν συγκινήσει σε μικρές και μεγάλες οθόνες. Κι αυτά έγιναν κατά κάποιο τρόπο τα δικά μας αξέχαστα «αξιοθέατα».

Οι εκβολές του Τίβερη, η παραγκούπολη με τις χωμάτινες πλατείες, οι παρέες των μεθυσμένων ψαράδων ή εκείνες των μικρών ιταλών που κάλπαζαν αγεληδόν τσιρίζοντας, οι μπουγάδες απλωμένες παντού. Και τέλος η παραλία της Ostia, με μόνο ένα μαρμάρινο μνημείο να έχει προστεθεί, δείκτη του ακριβούς σημείου του εγκλήματος.

μέρος τέταρτο

Είχαμε καταλήξει, θυμάμαι,σε μια αναδρομική έκθεση, αφιερωμένη στο έργο και τις μέρες του μεγάλου υμνητή του προλεταριάτου των συνοικισμών. Είχαν μόλις συμπληρωθεί 30 χρόνια τότε από τη δολοφονία του.

Το αφιέρωμα υπήρξε συγκινητικό μα πέρα από τη μαρτυρία κάμποσων φωτογραφιών, δεν έχω βρει άλλο τρόπο να το κοινωνήσω.