Μακάριο βλέμμα, μοιάζει βυθισμένη σε γαλήνια ρέμβη η μεν, χαμένος στις ειδήσεις της δύσκολης χθεσινής μέρας ο διπλανός συνεπιβάτης. Μοτίβο αστικής καθημερινότητας που φαντάζει όμορφο στα μάτια μου, με ταράζουν όμως όσα δε χώρεσαν στο κάδρο. Είναι η 17η Νοεμβρίου 1973, τα γεγονότα της νύχτας έχουν «λάβει πέρας» και το τρόλλεϊ διασχίζει φορτωμένο τους αθηναϊκούς δρόμους, περνώντας ανάμεσα από τανκς, αίματα, στρατιώτες και αποκαΐδια στα πέριξ του πολυτεχνείου.
Και δεν είναι η σκέψη ενός διλήμματος τύπου: "Να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις" που με ταράζει. Αυτό για τον καθένα – ανάλογα με τα μυαλά του – ξεκαθαρίζεται γρήγορα, αν όχι και εύκολα.
Είναι η αίσθηση του να είσαι εκεί, σε πραγματικό χρόνο, μα να μην αντιλαμβάνεσαι το γεγονός, που μου προκαλεί δέος. Το να προσπερνάς την ιστορία, ακόμα κι όταν αυτή χαράσσεται δίπλα σου, να μη συντονίζεσαι κι ας σε αφορά. Με τρομοκρατεί η προβολή στο σήμερα, η όποια ομοιότητά - είτε δική μου, είτε δική σου - με τους τότε πρωταγωνιστές του κιτρινισμένου στιγμιότυπου.
Η φωτογραφία είναι "παγωμένο" καρέ από την ταινία: "Μαρτυρίες" του Νίκου Καβουκίδη.
"Το να προσπερνάς την ιστορία, ακόμα κι όταν αυτή χαράσσεται δίπλα σου, να μη συντονίζεσαι κι ας σε αφορά".
ΑπάντησηΔιαγραφή'Εχεις δίκιο, είναι αν μη τι άλλο τρομακτικό...
Χάνεις την ζωή σου, έτσι, την ουσία της ζωής.
Ειδικά για τη φετινή επέτειο δε θα μπορούσα να διαβάσω καλύτερη ανάρτηση με προβολή στο σήμερα.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο χαίρομαι που σε βρήκα και μάλιστα μέσα από τυχαία κλικς.)
:)
@ Teteel : και μερικές φορές το καταλαβαίνεις εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα που μεσολαβούν λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος για τα καλά
ΑπάντησηΔιαγραφή@ absentminded: σ'ευχαριστώ για τα καλά λόγια, χαίρομαι να σε διαβάζω εξ'ίσου (αυτό δεν αποτελεί μέρος αλληλολιβανίσματος)
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμήθηκα αυτήν την ανάρτησή σου, την προηγουμένη εβδομάδα, που ήμουν σε μία φάση "τι έγινε, ρε παιδιά, καταλάβαμε τι παίχτηκε;", καθώς περπατούσα στο κέντρο και ειδικά τη στιγμή που περνούσα μπροστά από ένα καφέ γεμάτο από κόσμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλτατη άμπζ, νομίζω πως εν μέρει ισχύει και τώρα το ίδιο με τότε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι λέω εν μέρει γιατί είναι πολύς ο κόσμος που ενώ έχει πάρει χαμπάρι ότι η Ιστορία "χαράσσεται δίπλα του" όπως έγραφα πέρσι τέτοιο καιρό, συνειδητοποιεί - δίκαια κατ' εμέ - πόσο "μικρός" και "λίγος" είναι.
Προς αποφυγή οποιασδήποτε παρεξήγησης (όχι με εσένα φυσικά) όταν αναφέρω τη λέξη κόσμος, με εντάσσω σε αυτόν.