those days are over

Σε κατ’ οίκον περιορισμό ακόμη, με λίγες αναγκαστικές εξόδους για δουλειά και ακόμη λιγότερες για διασκέδαση. Έχοντας διακόψει τις φαρμακευτικές αγωγές, το σώμα προσπαθεί να έρθει στα ίσα του, να ισορροπήσει στον πόνο, ενώ ταυτόχρονα το μυαλό δε δίνει τον καλύτερο του εαυτό για να επανέλθει στους φυσιολογικούς ρυθμούς.

Δε γκρινιάζω πλέον. Συνήθισα στην ιδιότυπη αυτή ιδρυματοποίησή μου. Έπαψα να εκπέμπω drama-σωματίδια, σταμάτησα να επιζητώ τη συμπόνια των φίλων – δε βοηθάει και πολύ άλλωστε - .

Ακούω δίσκους, κάποιους έχω να τους ακούσω χρόνια, βλέπω ταινίες μαζεμένες από καιρό στα υπ’ όψη, διαβάζω και μου λείπουν οι καλοκαιρινές μου διακοπές. Πρώτη φορά που μου συμβαίνει αυτό, συνήθως το φθινόπωρο με ξεσηκώνει, είναι η δική μου άνοιξη.

Η ειδική διατροφή συνεχίζεται, το βάρος έχει πλέον σταθεροποιηθεί, 19 κιλά ελαφρύτερος έμαθα να απολαμβάνω όλα εκείνα τα φαγητά που άλλοτε προσευχόμουν - γελώντας - να μου τα απαγόρευε ένας φανταστικός γιατρός.

Σε αναμονή του περαστικά, όχι σαν ευχή αλλά σαν κατάσταση, συνειδητοποίησα ίσως άγαρμπα και σίγουρα καθυστερημένα, το τέλος της εποχής που παιδαριωδώς θεωρούσα εαυτόν … «άφθαρτο», απρόσβλητο, και εσαεί υγιή.

«Όλα καλά» αναφωνώ, το περιβόητο μάντρα του πατέρα μου, που κάποτε κορόιδευα, ίσως δουλέψει και για μένα.

υγ1 Τελευταία έχω ξανακολλήσει με τους ευρωπαϊστές Nits και κυρίως στα πρώτα electro avant-garde άλμπουμ τους. Θεωρώ σπουδαιότερο τo Work του 1981.

Click pic to dl.

υγ2 Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη τον Αύγουστο του 2010 στην παραλία των Αγ. Σαράντα στο Πήλιο.