συλλογικό αίσθημα

2010

Βγαίνοντας από το εκλογικό τμήμα αφότου ψήφισα, στάθηκα και χάζευα τη ροή των συμπολιτών που μόλις είχαν πράξει το ίδιο. Εντυπωσιάστηκα από την παρατήρηση, κι αυτό το γράφω χωρίς ίχνος “λυρικού λογοτεχνισμού”, πως τα πρόσωπα των περισσοτέρων έδειχναν κακοδιάθετα. Διερωτήθηκα πως φαινόταν άραγε το δικό μου και προσπάθησα να χαμογελάσω. Τουλάχιστον ξανακατακτήσαμε κάτι συλλογικά, σκέφτηκα.

2000

Θυμήθηκα την πρώτη μέρα λειτουργίας του μετρό στην Αθήνα. Το περιμέναμε πως και πως και είχαμε “ορκιστεί” να είμαστε από τους πρώτους που θα το χρησιμοποιήσουν. Καλύτερα ίσως που τα πράγματα δεν έγιναν ακριβώς έτσι. Είχαν δώσει το ελεύθερο για δωρεάν μετακινήσεις-γνωριμία με το νέο μέσο και ο κόσμος συνωστιζόταν κατά δεκάδες χιλιάδες σε κάθε πλατεία που φιλοξενούσε σταθμό. Και μιας και αυτές δεν ήταν πολλές, η πόλη γέμισε με τεράστιες μικρές διαδηλώσεις.

Παντού κόσμος, χαρούμενος, γελαστός, κελαρυστά ομιλητικός, με μία περηφάνεια να επικρατεί, σα να είχαμε μόλις πάρει την Πόλη (αν βέβαια αυτό είναι ζητούμενο). Επιβίβαση, αποβίβαση, κυλιόμενες και πάλι από την αρχή. Παρέες και οικογένειες διασκέδαζαν το νέο απόκτημα λες και τους το ‘χαν δώσει για μία ημέρα και την επομένη θα τους το έπαιρναν πίσω. Και το περίφημο και συγκινητικό είναι ότι όλοι μιλούσαν με όλους, λουσμένοι μια συλλογική ευφορία, γεγονός σπάνιο στην Ελλάδα, τουλάχιστον όταν δε σχετίζεται με τα “κατορθώματα” των εθνικών αθλητικών μας συνόλων.

Κανείς δε νοιαζόταν για τις μπλοκαρισμένες εξόδους ή τις ασφυκτικά γεμάτες σκάλες. Ουδείς άλλωστε έσπρωχνε ακόμα κι όταν χρειάζονταν 9 λεπτά για τη διαδρομή Σεπόλια – Σύνταγμα και 20 λεπτά για την έξοδο στην επιφάνεια.

“Έλεγα ότι δε θα το προλάβω τελειωμένο”, μου εκμυστηρεύτηκε ένας ηλικιωμένος κύριος. Τον βοηθούσα να κρατηθεί στις κυλιόμενες κι αυτός συνέχισε: “Αυτό πρέπει να κάνει ένα κράτος σε συνθήκες ειρήνης. Το λαό χαρούμενο. Δίνοντας του το προφανές. Τα χρήματά του πίσω, σοφά επενδυμένα σε κοινωφελή πραγματικά αγαθά.”