η πιο επιτυχημένη απεργία

Ένας άνθρωπος απήργησε. Συμμετοχή 100%. Καθολική.  Ανταπόκριση του φίλου Δ.Τ. από τις Βρυξέλλες.

http://www.deredactie.be/permalink/1.1208680

μια ιδιαίτερη χημεία

Η γνωστή άγνωστη διαφημιστική σπαμοανάρτηση της Πέμπτης, για την εκπομπή της επομένης έγινε θεσμός: Αύριο (ή σήμερα) Παρασκευή 21/10 θα είμαι από τις 10:00  το πρωί "στον λεμονοστίφτη". Στον indieground radio

άκου εδώ

υγ. Δώρο με τη σημερινή ανάρτηση ο ΝΕΟΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ περιοδικός πίνακας των στοιχείων. (Μόλις τον έλαβα από το φίλο ΔΤ, τον οποίο και ευχαριστώ)

η τρόικα είναι παντού

Τρόικα ή Αγία Τριάδα

αναδημοσίευση
Sun 24/07/2011 - 10:51 The otherwise peaceful seaside resort of Koksijde is the scene of quite a commotion these days as residents bicker about the erection of a phallic cross in the ruins of an abbey church.

At issue is one exhibit in a summer exhibition: a white phallic cross with sizeable balls entitled Troika or Holy Trinity. Initially the artwork was placed where the altar used to stand, but has been moved to the side of the ruin following objections linked to an open air mass that is held in the ruins every year in August.
 

The artist Peter Delpelchin told VRT that his work has been painted white to emphasize virginity and purity and is a reference to the Roman Catholic Church that is battling with paedophile scandals.
 

The work's creator is a bit puzzled by the commotion and claims that the cross will now be even more visible for the faithful in its new location. He points to the debate his work has triggered and says that he hopes to make many more such works of art in the future.

Dirk Vanclooster, the abbey museum's head, says that the work should be displayed: "Art should lead to a dialogue. That's the social role of artists."

Koksijde alderman Jan Loones (Flemish nationalist) describes the work as "beautiful": It's not up to us to give a verdict on what the artist portrays. Peter Delpelchin is a promising artist and art teacher. We cherish his creativity."

http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws.english/flanders%2Btoday/110724_koksijde

ΥΓ. Την είδηση μου έστειλε ο φίλος (και ανταποκριτής του ιστολογίου στις Βρυξέλλες) Δ.

το σουβενίρ

Ένα μικρό χάλκινο ειδώλιο, πιθανότατα αγορασμένο από κάποιο μουσείο της πόλης. Δυο σχηματικές φιγούρες πάνω σε ένα κυβικο κομμάτι μάρμαρο. Ένα δώρο του καλού φίλου Β. Σε κάποια ονομαστική εορτή τότε, λίγο πριν φύγουμε γι’ αλλού. Τώρα ήδη στο τρίτο σπίτι που ακολούθησε αυτήν τη φυγή. Βρίσκεται όμως πάντα επάνω στο γραφείο ανασύροντας κάθε φορά εικόνες και αναμνήσεις από μια άλλη εποχή.

Μια άλλη ζωή που τελείωσε: Η “ανεξάρτητη” ζωή στην καινούρια πόλη, τα καινούρια πρόσωπα που εμφανίστηκαν μαζί της, το πανεπιστήμιο, τα βράδια μελέτης με το μικρό φως στο γραφείο κι έναν καφέ για παρέα. Και αυτό το μικρό εδώλιο παρέμενε ακίνητο, πάνω στο τραπέζι, κόντρα στο αεράκι από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα το καλοκαίρι ή το βαθύ σκοτάδι της νύχτας έξω το χειμώνα.

Με τη θέα στα πορτοκαλί φώτα της εθνικής οδού, εκεί που τώρα βρίσκεται, επιβλητικό και φωτεινό το νέο αρχαιολογικό μουσείο. Ένα μέρος που δεν πρόλαβα να επισκεφθώ. Ίσως για αυτό τελικά να υπάρχει αυτό το ειδώλιο τόσα χρόνια. Για να σημειώνει όσα δεν έγιναν, “όσα δεν πρόλαβες”. Για να υπενθυμίζει ένα λόγο για να (ξανα-)γυρίσεις. Σε μουσεία, εικόνες, ανθρώπους που άφησες πίσω σου και ίσως από τότε αποφεύγεις. Την ίδια την πόλη τελικά.

Κάποτε ήταν η πόλη σου. Στην αρχή ζωντανή, χρηστική, ανοικτή προς τη θάλασσα και πάνω από όλα ανεξερεύνητη. Διαφορετική από οτιδήποτε άλλο μέχρι τότε. Στο τέλος όμως έγινε ένα φορτίο από αισθήματα, χαρά, λύπη, άγχος, έρωτα, αγωνία, προσμονή, απογοήτευση, ελπίδα. Από λόγια και παρέες σε σκοτεινά δωμάτια, τραπέζια με αλκοόλ, έδρανα παραδόσεων, αίθουσες αναχωρήσεων, παραλίες και σε άδεια δρομάκια το ξημέρωμα. Κάθε γειτονιά της και μια ανάμνηση ίσως. Κάθε δρόμος και μια συντροφιά. Μια διαρκής κίνηση ανθρώπων και στιγμών.

Και ένα ειδώλιο που στέκεται μόνο, στο ρόλο του, στο μέλλον…

Όταν του ζητήθηκε να συνεισφέρει ένα κείμενο, για μια εργασία ενός μεταπτυχιακού Μουσειολογίας, ο φίλος Δ μίλησε για το μίνιμουμ που κουβαλάμε μαζί μας καθώς αλλάζουμε τόπους και τρόπους ζωής, να μας (υπεν)θυμίζει - αν όχι και καθορίζει κάποιες φορές -.

Η πεωτότυπη φωτό του φίλου Δ.

Face a la mere...

Είναι συχνά στα όρια περιοχών ή εποχών όπου η καθημερινότητα αποκτά ενδιαφέρον. Το Dinard είναι μια πόλη της Βρετάνης που φαίνεται να ζει υπό το βάρος του παρελθόντος της, στα όρια Γαλλίας – Μ. Βρετανίας. Ευγενής λουτρόπολη μιας άλλης εποχής, αντλεί πλέον την όποια δόξα της από την Κελτική καταγωγή των κατοίκων της και τις σύγχρονες Βρετανικές επιρροές της. Περπατώντας στους δρόμους της, έχεις την εντύπωση ότι ακόμη αναζητά την εθνική της ταυτότητα.

Σήμερα για τον επισκέπτη μιας τέτοιας πόλης στη Γαλλική επικράτεια ο χρόνος φαίνεται να κυλά με μια δόση λεπτής ειρωνείας. Σε αντίθεση με ότι είναι γνωστό για τους Γάλλους και την διάθεση τους για ξένες γλώσσες, εδώ οι κάτοικοι μιλούν την Αγγλική χωρίς ενδοιασμούς, έχοντας αφομοιώσει και αρκετές συνήθειες των γειτόνων τους, πέρα από το Κανάλι. Κάθε φθινόπωρο μάλιστα διοργανώνουν το British Film Festival, ενώ περιδιαβαίνοντας την πολύβουη ακτογραμμή της κάπου συναντάς και το άγαλμα του πιο φλεγματικού ίσως Βρετανού, του Alfred Hitchcock.

Μέρος αυτής της σύγχυσης και οι γλάροι στο παρακείμενο beach-bar οι οποίοι εξίσου ειρωνικά διαψεύδουν το όνομα της παραλίας που εκτείνεται μπροστά τους...

Δ.Τ.

Υγ. Ελπιζω να τα περνάς καλά εκεί στις παραλίες. Να' ξερες πόσο σε ζηλεύω..
Εδώ ζούμε περίοδο παρατεταμένου καύσωνα, με απίστευτη βαρεμάρα και πολυυυυυύ αργούς ρυθμούς. Σου στελνω εντυπώσεις από την πρόσφατη εξόρμηση μας στη Γαλλία (Βρετανη).

Ο καλός φίλος Δ έφτιαξε τη ζωή του στο Βέλγιο, η Σ τον ακολούθησε. Τώρα ζούνε μαζί, τρώνε, κρυώνουν και ζεσταίνονται μαζί και προπάντος δε χάνουν την ευκαιρία να ταξιδεύουν. Άλλοτε θα είχε στείλει μια καρτ ποσταλ, τώρα ένα e-mail. Σε αναμονή του επόμενου...