Λίγο μόνο μικρότερη τότε για να το ευχαριστηθεί στην ώρα
του, για το πρώτο κύμα της ανεξάρτητης new wave/punk ελληνικής σκηνής ο λόγος, η
γνωστή-άγνωστη συναυλιοπαρέα που κρατάει από τα χρόνια του 80, αυτή με τη μία
ντάμα, - αν και με κάποιες αλλαγές της τελευταίας
στιγμής στη σύνθεσή της – κατηφόρισε Παρασκευή βράδυ στη Λιοσίων και πέρασε κατά
τις 9 και κάτι μ.μ.τις πόρτες του Gagarin 205.
Εκεί, παραδόξως χωρίς
να χρειαστεί να πιει με το παραπάνω, ενεργοποίησε τα παλιακά της αντανακλαστικά
και το χιούμορ, συνάντησε φίλους και γνωστούς, απάντησε δεκάδες φορές - επιτυχώς τις περισσότερες από αυτές - στην
ερώτηση «Ρε από πού τον ξέρουμε αυτόν/ήν;», κουβέντιασε, θυμήθηκε και διηγήθηκε
ξεχασμένες, στα όρια του αστικού μύθου ιστορίες, τραγούδησε sing along με συνομήλικους και μη,
είδε μέρος του ντοκυμαντέρ «εδώ δεν υπάρχει άσυλο» κι αναπόλησε τις μέρες και κυρίως εστίασε στα επί σκηνής
τεκταινόμενα.
Εκεί όπου, όμορφοι άνθρωποι στα πενήντα τους, τους οποίους, πλην
ελαχίστων εξαιρέσεων, αν συναντούσες ποτέ στο δρόμο δε θα σου περνούσε απ το
μυαλό πως κάποτε όλοι αυτοί αποτελούσαν την αφρόκρεμα του εγχώριου ανεξάρτητου
ήχου, οργίασαν ηχητικά και έδειξαν να το ευχαριστιούνται το ίδιο αν όχι και
περισσότερο από οποιονδήποτε.
 |
| Not 2 without 3 |
Πολύ καλή η new wave/post punk αγγλόφωνη
μπάντα των Not 2 without 3 που άνοιξε τη συναυλία. Under the flag. Ο κόσμος δεν έχει γεμίσει ακόμα το χώρο, τα κενά καλύπτει η εντυπωσιακού βάθους φωνή του Βασίλη Σαλαπάτα.
 |
| Ανυπόφοροι |
Για τη συνέχεια η μεγάλη
αποκάλυψη για μένα (μας) μιας και ομολογώ πως δεν τους είχα ξανακούσει, οι
Ανυπόφοροι. Μπαντάρα από το 1979!
Σοβαρολογώ: φρέσκο πράγμα, κι ας έχει περάσει 35ετία. 8 φορές. Και συγκινητικοί
(συγκινούμαι όλο κι ευκολότερα μεγαλώνοντας) στο αντίο που είχαν ξεχάσει να
πουν όταν διαλύθηκαν. Λίγο πριν το τέλος. Όταν τραγουδούν όλοι μαζί στο ίδιο μικρόφωνο (πρώτη φωτο).
 |
| Cpt. Neφos |
Cpt. Neφos.
Θρυλικό συγκρότημα στο μυαλό μου από δεκαετίες, μια από τις πολλές φάσεις της μουσικής
παρέας του Άκη Μπογιατζή και του Ιάκωβου Μανή (Cpt. Nefos, Libido Blume,
Sigmatropic), η μόνη
που δεν είχα δει live έως σήμερα σε avant premiere για τα μάτια και τ’ αυτιά μου. Με
τον Γιάννη Ντρενογιάννη. Cadillac Dreams.
Colours Melting.
Με προσγειωμένα εκσυγχρονισμένο τον ήχο και την ενορχήστρωση των τραγουδιών.
 |
| Αρνάκια |
Τα Αρνάκια στη συνέχεια παίρνουν τη σκυτάλη. Ο κακός σου
εαυτός, Δύτης τ' ουρανού. Καταχωρημένα πλέον ως κλασσική αξία στη συνείδηση των φανατικών υπέρμαχων του ελληνόφωνου πανκ.
 |
| Χωρίς Περιδέραιο |
Ανατριχίλα, ιδρώτας, άγαρμπο λίκνισμα αντί χορού. Έτερη μεγάλη απόλαυση, η ελληνόφωνη synth pop(?) αισθητική
των Χωρίς Περιδέραιο με την εκκεντρική στιχουργική. Άνωση. Έγχρωμη Γρίπη. 48
Σιωπές.
Κι ένα βιντεάκι του 48 Σιωπές που τράβηξε ο Ν για του λόγου το αληθές.
+Metro+Decay.jpg) |
| (Not) Metro Decay |
Κειμήλια. Μετρονομημένη σκοτεινιά για τη συνέχεια από τους (Not)
Metro Decay. Τη σύμπραξη δηλαδή του Κώστα Μάστορη και Στέλιου Μαστρόκαλου, μελών
των θρυλικών Metro Decay με φίλους μουσικούς και τον πιτσιρικά Ζαφείρη Μαράνο των Grain να
αποδίδει πιστότατα το κλίμα εκείνων των ημερών.
Τρομερή μορφή ο Ντρενογιάννης. Η κιθάρα του οποίου διαπέρασε, πολύ μεγάλο μέρος τόσο της ανεξάρτητης σκηνής (Anti Troppau Council, Cpt Neφos, Χωρίς Περιδέραιο, Libido Blume, Magic De Spell, Yeah!) της προ-προ-προηγούμενης δεκαετίας όσο και (φυσιολογική συνέπεια) ολόκληρης αυτής της "θεματικής" συναυλίας.
Για ό,τι ακολούθησε στη συνέχεια της νύχτας και μέχρι την ολοκλήρωση αυτού του φεστιβάλ (που παρότι αναβιωτικό δε στηρίχτηκε σε ξύσιμο νοσταλγικών διαθέσεων) δεν έχω να πω πολλά γιατί απλά δεν ήμουν
εκεί. Περασμένες 3 αποχωρήσαμε υπερ ικανοποιημένοι και μπουκάραμε και οι πέντε στο καινούριο αμάξι του Τ.
Τώρα εγώ παραδίδω τη σκυτάλη σε όποιον παρέμεινε, είδε τις εμφανίσεις των Asylum Overdrive και Asylum Nursery και θέλει να πει κανα δυο λόγια για
ότι ακολούθησε.
