Ποτέ δεν ψόφαγα για το καλοκαίρι. Αντιθέτως, αυτό με σκότωσε κάμποσες φορές. Όχι όμως φέτος. Δεν ξέρω αν είναι ο ηπιότερος χαρακτήρας με τον οποίο παρουσιάζεται μέχρι στιγμής ή έχω αλλάξει εγώ. Έχω άραγε σκληρύνει και δε με ενοχλεί φορτικά ο ήλιος; έχουν νεκρώσει τα νευρικά μου κύτταρα μεγαλώνοντας και δεν αντιλαμβάνομαι το κάψιμο; ή απλά πέρασαν οι εφηβικές ασθένειες πέρυσι με το που έκλεισα τα 43;
Στη θάλασσα, τις μέρες που είμαι μόνος στην εξοχή, κατεβαίνω με τα πόδια. Δύο χιλιάδες μέτρα, κατηφορικά τα περισότερα, μέχρι να κλωτσήσεις κάνα λεμόνι, κάνα κουκουνάρι ή κανά χαλίκι στη χειρότερη να σε συντροφεύουν στο κατέβασμα έχεις φτάσει. Μουσική στ’ ακουστικά στο δύσκολο ανηφορικό γυρισμό.
Στη θάλασσα, τις μέρες που είμαι μόνος στην εξοχή, κατεβαίνω με τα πόδια. Δύο χιλιάδες μέτρα, κατηφορικά τα περισότερα, μέχρι να κλωτσήσεις κάνα λεμόνι, κάνα κουκουνάρι ή κανά χαλίκι στη χειρότερη να σε συντροφεύουν στο κατέβασμα έχεις φτάσει. Μουσική στ’ ακουστικά στο δύσκολο ανηφορικό γυρισμό.
Εκεί, απέναντι από τη θάλασσα, διέσχισα τις κοντά 650 σελίδες της "Κοιλάδας με τις κούκλες" σε σχεδόν 4 μέρες. Κράτησα τις εικόνες του άλλοτε πρωτοποριακού (?) βιβλίου, απέρριψα την ώρες-ώρες πεπλατυσμένη σαν από άρλεκιν (μα δίχως happy end) γραφή και να ‘μαι τώρα που ξεπλένω τις old school ηθικές παρεκτροπές με κάποιες πιο μοντέρνες. Μ’ ανάγνωση ξανά.
Κατά την προσφιλή μου συνήθεια στη σκιά του μεγάλου βράχου, …βρωμίζω μάτια και μυαλό με εικόνες της ίδιας πόλης, ταξιδεύοντας στους ίδιους δρόμους, ιδωμένους όμως 15 με 20 χρόνια αργότερα, από κάποια άλλα γυναικεία μάτια. Της Lydia Lunch, αυτή τη φορά. Της οποίας όμως η πένα εστιάζει στα χαμηλά - από τον καβάλο και κάτω - στους απόκληρους και τους περιθωριακούς, όχι στην προβοκατόρικη κοινωνία του θεάματος. Με τις ίδιες πάλι ουσίες, αλκοόλ, χούφτες ηρεμιστικών και πολύ περισσότερα ναρκωτικά να κυριαρχούν. Εμένα με συντροφεύουν ένα θερμός με τσάι κι ένας γιαρμάς.
Αραιά και που κλείνω τις σελίδες του βιβλίου για καμιά βουτιά και κάμποσο κολύμπι. Κολυμπάω πολύ φέτος, Είχα ξεχάσει- τόσο εγώ όσο και το σώμα μου – την εν κινήσει επαφή με το νερό (αφού πέρυσι με εκείνη την καταραμένη περιαρθρίτιδα στον ώμο ζήτημα είναι να μην είχα τσαλαβουτήσει σαν παππούς 2 φορές) και παρατηρώ αυτάρεσκα τους μυς μου να σφίγγουν μέρα με την ημέρα .
Έχω περάσει τη μέση του βιβλίου, το «Paradoxia, το ημερολόγιο ενός αρπακτικού» έχει εξελιχθεί σε ενδιαφέρον πορνογράφημα με κάθε λογής σκοτεινούς ψυχανώμαλους ήρωες, όπου κάθε σαρκική επαφή περιγράφεται- ηθελημένα και με πλούσια αγοραία λεξιπλασία - σαν το υπέρτατο γαμήσι.
Είναι λίγο πριν διακόψω - με μια γουλιά τσάι - μία ακόμα τέτοια περιγραφή κι ενώ κυλιέμαι στον έντυπο βούρκο της ακολασίας, όταν οι ποιητικοφανείς ακροβατικές περιγραφές της no wave Λυδίας ζωντανεύουν. Αποκτούν εκείνον τον όχι μεγάλο, αέρινο όγκο που έχουν τα πραγματικά ηχητικά κύματα. Ω!, της παραδοξότητας όμως. Αντί για την κοριτσίστικη φωνή της 15χρονης πρωταγωνίστριας, οι εξίσου ακόλαστες περιγραφές φτάνουν στα δικά μου αυτιά πάνω σε μια γέρικη αντρική φωνή με ένρινη χροιά.
Αναδύομαι αναγκαστικά από τους βαλτωμένους ναρκώτοπους της Νέας Υόρκης και του Λος Άντζελες στην παραλία, σηκώνω τα μάτια από τις σελίδες του βιβλίου και με κοφτό τόνο λέω στον ηλικιωμένο πορνόγερο που με τριγυρνάει
- Δεν ενδιαφέρομαι ρε φίλε.
Κοιτάζω τον - ενοχλητικότερο και από το μικρό ανοιχτοπράσινο φιδάκι που διέσχισε τις προάλλες την παραλία - ηλικιωμένο άντρα να απομακρύνεται, να μπαίνει στη βάρκα του και να ξανοίγεται στη θάλασσα προς άγρα νέων συγκινήσεων.
Σήμερα δεν βούτηξα, ούτε και τέλειωσα τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου. Τα κύματα αφού κατάπιαν τη μισή παραλία με έστειλαν άρον άρον σπίτι να μαγειρέψω κοτόπουλο και έπειτα από 11 χρόνια τηγανιτές πατάτες.
