επιστροφή στο σπίτι κράτος

Μεγαλώνω κι αποκτάω λυτρωτικά κουσούρια. Κλείνω για παράδειγμα τα μάτια στις  εικόνες που με φθείρουν. Προσποιούμαι πως δεν υπάρχουν, Στην πραγματικότητα δεν τις αφήνω απ’ έξω, τις κλείνω μέσα, κάπου βαθειά, να τις επεξεργαστώ όταν μου γίνουν διαχειρήσιμες. Εντωμεταξύ επιβραδύνομαι και ξαναεπιταχύνω ανά τυχαία και άτακτα χρονικά διαστήματα. 

Αρνούμαι το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο. Δεν ταυτίζομαι, πορεύομαι μόνος στο δικό μου ημίφως, δεν συμπορεύομαι παρ' όλο που σήμερα σφίγγω  το χέρι μιας φίλης που δυσκολεύεται να αναπνεύσει.  Δυστυχώς. Έχω αρχίσει να μην καταλαβαίνω τους άλλους, δεν εμπιστεύομαι την κρίση τους, κάποιες φορές κι ας τους ξέρω χρόνια. Το περίεργο είναι πως πλέον δε με πειράζει. Έτσι είναι κι έτσι είμαι. Τόσο μπορεί ο καθένας κι εγώ ακόμα λιγότερο.

υγ. Αν για να αλλάξει σελίδα η ιστορία χρειαζόταν να καεί η πόλη θα άναβα μια δυο φωτιές κι εγώ. Ένα «καλύτερο και δικαιότερο» αύριο θα ξέπλενε ακόμα και τη ντροπή μιας λαμπαδιασμένης βιβλιοθήκης, καμένης από εμάς και όχι από εμένα.  Όμως δεν το πιστεύω κι αυτό κάνει τη μιζέρια βαρύτερη. 

Έχει νυχτώσει, επιστροφή στο σπίτι-κράτος.

τυχαίο δείγμα (απο)γραφής

Χιούμορ; Ίσως. Ρετιρέ.

Σύζυγο; Ναι, είχα μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα, ναι ναι και αμάξι είχα μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα, μαζί τα έχασα και ορκίστηκα ότι ήταν η τελευταία φορά που οδήγησα στη ζωή μου.

Ευγενεστάτη υπερήλικη βαμπ. 5ος όροφος
Εγώ αγόρι μου κοντεύω τα 90, εσύ που είσαι φοιτητής (στσ !!!) και έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου να προσέχεις. Κάτσε να σου βάλω μερικά γλυκά για το δρόμο. Ναργκίσα γλυκειά μου, βάλε στο παιδί πάστα φλόρα και σοκολατάκια να πάρει μαζί του.

Αβίαστα. 4ος όροφος.

Συγγνώμη που σας υποδέχομαι πρόχειρα είπε και τράβηξε το μπουρνούζι μέχρι το μπούτι. Έπειτα έκατσε σταυροπόδι και συνέχισε: Έτσι έχω συνηθίσει να κυκλοφορώ στο σπίτι. Αφού ζω μόνη, ολομόναχη σε ένα τόσο μεγάλο σπίτι που φαίνεται αδειανό.

Alarm. 3ος όροφος.

Πρέπει να είμαστε προσεχτικοί σε ποιον ανοίγουμε είπε με το κεφάλι του παγιδευμένο στο άνοιγμα μεταξύ της ξύλινης κάσας και της πόρτας. Προσπάθησε ταυτόχρονα να νεύσει στη σύζυγο να σταματήσει να σπρώχνει την πόρτα από τη μέσα μεριά.

Αβάδιστα – 2ος όροφος

Θέλετε να σας κεράσω ένα ουισκάκι; Μα γιατί όχι; Να μη σας βάλω ένα ουισκάκι και να κάτσουμε εκεί στον καναπέ να συμπληρώσουμε την αίτηση με την ησυχία μας τώρα που λείπει η γυναίκα μου;

Ναι, με πειράζει! – 2ος όροφος.

Σας πειράζει κύριε να κάτσει το παιδί στα πόδια σας να βλέπει πως συμπληρώνετε τη φόρμα;

Ότι να ‘ναι. 1ος όροφος.

Δεν πρόκειται να σου ανοίξουμε την πόρτα, δεν είσαστε τέσσερις μαζί όπως είπαν στις ειδήσεις.

Ευχαριστώ πιτσιρίκο ! Υπερυψωμένο ισόγειο.

Μαμά, αφού του αρέσανε του κυρίου τα κουλουράκια σου, να μου λες να του γράψω τη συνταγή;

Ο λύκος. Εξωτερικό ισόγειο.

Θα ρθει ο αστυνόμος να σε πάρει άμα δεν είσαι καλό παιδί του φώναξε η γιαγιά του. Μη το τρομάζετε το παιδί είπα ανοίγοντας την αυλόπορτα. Εκείνη με κοίταξε και συνέχισε: Να τος ήρθε!


Υγ. Κουλουράκια Γιαγιάς:

και ποιος μου φέρνει τα δώρα;

Ο μαθητής έστεκε σαστισμένος.
"Και γιατί παρακαλώ του το είπατε;" η μητέρα του δεν έκρυβε τον εκνευρισμό της.
"Έπρεπε να ξέρει, είναι ήδη 14 χρονών", προσπάθησα να δικαιολογηθώ.
Του είχα μόλις αποκαλύψει ότι ο Αη Βασίλης δεν υπάρχει.
(αληθινή ιστορία, xo xo xo)

those days are over

Σε κατ’ οίκον περιορισμό ακόμη, με λίγες αναγκαστικές εξόδους για δουλειά και ακόμη λιγότερες για διασκέδαση. Έχοντας διακόψει τις φαρμακευτικές αγωγές, το σώμα προσπαθεί να έρθει στα ίσα του, να ισορροπήσει στον πόνο, ενώ ταυτόχρονα το μυαλό δε δίνει τον καλύτερο του εαυτό για να επανέλθει στους φυσιολογικούς ρυθμούς.

Δε γκρινιάζω πλέον. Συνήθισα στην ιδιότυπη αυτή ιδρυματοποίησή μου. Έπαψα να εκπέμπω drama-σωματίδια, σταμάτησα να επιζητώ τη συμπόνια των φίλων – δε βοηθάει και πολύ άλλωστε - .

Ακούω δίσκους, κάποιους έχω να τους ακούσω χρόνια, βλέπω ταινίες μαζεμένες από καιρό στα υπ’ όψη, διαβάζω και μου λείπουν οι καλοκαιρινές μου διακοπές. Πρώτη φορά που μου συμβαίνει αυτό, συνήθως το φθινόπωρο με ξεσηκώνει, είναι η δική μου άνοιξη.

Η ειδική διατροφή συνεχίζεται, το βάρος έχει πλέον σταθεροποιηθεί, 19 κιλά ελαφρύτερος έμαθα να απολαμβάνω όλα εκείνα τα φαγητά που άλλοτε προσευχόμουν - γελώντας - να μου τα απαγόρευε ένας φανταστικός γιατρός.

Σε αναμονή του περαστικά, όχι σαν ευχή αλλά σαν κατάσταση, συνειδητοποίησα ίσως άγαρμπα και σίγουρα καθυστερημένα, το τέλος της εποχής που παιδαριωδώς θεωρούσα εαυτόν … «άφθαρτο», απρόσβλητο, και εσαεί υγιή.

«Όλα καλά» αναφωνώ, το περιβόητο μάντρα του πατέρα μου, που κάποτε κορόιδευα, ίσως δουλέψει και για μένα.

υγ1 Τελευταία έχω ξανακολλήσει με τους ευρωπαϊστές Nits και κυρίως στα πρώτα electro avant-garde άλμπουμ τους. Θεωρώ σπουδαιότερο τo Work του 1981.

Click pic to dl.

υγ2 Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη τον Αύγουστο του 2010 στην παραλία των Αγ. Σαράντα στο Πήλιο.