τα κρίνα και άλλες χθεσινές ιστορίες

Ωρα 5:00 μμ και με μια γεμάτη πλαστική τσάντα ανηφορίζω μέσα στον ήλιο το λόφο που με χωρίζει από τη στάση του λεωφορείου που θα με βγάλει στη Βικτώρια. Ο βραχύς βηματισμός μου δεν είναι επιλογή αποφυγής εγκεφαλικού ή καρδιακού επεισοδίου. Είναι η μάξιμουμ ισχύς που μπορώ να αποδώσω σε αυτές τις συνθήκες. 

Λίγο αργότερα μέσα στο λεωφορείο ένα παιδάκι καθισμένο απέναντί μου στην ποδιά της μητέρας του, με μια ολόδική του αλληλουχία κινήσεων των τριών πρώτων δακτύλων του δεξιού του χεριού (πάνω στο κούτελο, αριστερός ώμος, κάτω στην κοιλιά, δεξής ώμος) κάνει το σταυρό του κοιτάζοντάς με. 

Μου φαίνεται πως δε σας το μάθανε καλά στο νηπιαγωγείο, του λέει η μάνα του και το διορθώνει οδηγώντας του το χέρι στη σειρά των κινήσεων που πρέπει να κάνει ώστε να κάνει το σταυρό του και όχι το ρόμβο του. Το πιτσιρίκι – που δεν έχει σταματήσει λεπτό να με κοιτάζει - συνεχίζει να σταυροκοπιέται άναρχα κι όταν η μάνα του το ρωτάει τι το έπιασε ξαφνικά εκείνο με δείχνει με το δάχτυλο λέγοντας χωρίς ίχνος συνωμοτικότητας

Να! Σαν κι αυτόν είναι ο κύριος Χριστός που μας έδειξαν σήμερα.

Αν ο Χριστός ήταν ιδρωμένος με μούσια, γυαλιά και βερμούδα, 12 χρόνια μεγαλύτερος και κάμποσα κιλά βαρύτερος, ίσως ο πιτσιρικάς να έχει δίκιο. 

Στην πλατεία Βικτωρίας κανείς δε μιλάει γλώσσα την οποία να ομιλώ κι εγώ είμαι ψαρωμένος στο να βρω ικανό τρόπο συνεννόησης. Με τα πολλά, κι έχοντας αποτύχει στη διαλεκτική, κάθομαι σε ένα πεζούλι ανάμεσα στον πολύ κόσμο, βγάζω από την πλαστική τσάντα δυο πλήρεις αλλαξιές ρούχα, ένα μπουφάν κι ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια και τα επιδεικνύω. Στα επόμενα 25 δευτερόλεπτα τρία “thank” ήχησαν στ’ αυτιά μου και μπροστά μου δεν υπήρχε τίποτα. 

Τα επόμενα τρία τέταρτα με βρήκαν να μελετάω μια δισκοθήκη σε ένα από τα πιο περίεργα σπίτια τα οποία έχω ποτέ επισκεφτεί. Η χαρακτηριστική ρυμοτομία που του προσέδιδε ένας ατέλειωτος διάδρομος ο οποίος κάποια στιγμή διακλαδιζόμενος αποκτούσε σχήμα καλλιγραφικού Υ με επτά - αν θυμάμαι καλά - μικρά δωματιάκια να εκβάλλουν σε αυτόν δεν ήταν το πιο παράξενο. Ούτε η βαριά του μυρωδιά κλεισούρας ή τα σημάδια λήξης μιας κάποτε ευημερούσας οικίας.

κάπως έτσι ήταν

Σε μισή ώρα πρέπει να είμαι στην Τεχνόπολη σκέφτομαι με μερικούς (ακόμα) δίσκους υπό μάλης.

Ωρα 8:02 μμ, Θέμα τύχης που έφτασα στην ώρα μου, μπουκάρω φουριόζος στο Γκάζι υπό τους ήχους του Black Limo. Συμπαρασύρομαι στις πρώτες δονήσεις με το νου μου στο κινητό καθώς η συνάντηση όλων θα γινόταν εντός του χώρου ο οποίος πλημμυρισμένος από αρκετές χιλιάδες κόσμου δε διευκόλυνε κανένα ραντεβού. Πόσω μάλλον όταν για να μη χάσω τους Drive επέλεξα να στείλω σε όλους το μήνυμα «Κάπου στα μισά της νοητής γραμμής που ενώνει το κόκκινο φουγάρο με το σβηστό γλόμπο στ αριστερά της σκηνής». 

Της χθεσινής συναυλίας δεν της πρέπει κριτική για τον ήχο ή την απόδοση των καλλιτεχνών μιας κι ήταν περισσότερο κάτι σα γιορτή παρά σαν ένα φεστιβάλ με μερικά από τα ονόματα με το μεγαλύτερο εκτόπισμα στην εγχώρια σκηνή. Μια γιορτή αγάπης (κι ας ακούγεται κάπως αυτό) και εξορκισμού της αρρώστιας. Προς τιμήν και προς αρωγή του Θάνου Ανεστόπουλου επαναδραστηριοποιήθηκαν τα Διάφανα Κρίνα και μαζί με τους ήταν οι Last Drive, ο Γιάννης Αγγελάκας, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και ο Σταύρος από τους Deus X Machina. 

" Και η αγάπη πάλι θα καλεί "/ Sold out για δεύτερη συνεχόμενη μέρα./

οι Last Drive με τον Σταύρο των Deus

Οι Drive με βαρύ ήχο κάποια στιγμή ακούγονται σαν τους Floyd στην Πομπηία. / Δεν ξέρω αν έχω δει το Γκάζι τόσο γεμάτο παρόλα αυτά Χωρίς ιδιαίτερο κόπο βρεθήκαμε όλοι σιγά-σιγά. / Με τον Σταύρο των Deus στα φωνητικά οι Last Drive παίζουν το Human Fly./ O Αγγελάκας με νέα μπάντα στη συνέχεια./ 

Το νέο του υλικό πρέπει να το ξανακούσω πριν εκφέρω γνώμη. / Αιρετικό, Ο χαμένος τα παίρνει όλα, Σιγά μην φοβηθώ./ Κι έπειτα βγήκαν τα Κρίνα μέσα σε συγκινητικότατο ενθουσιασμό. Πρώτη φορά μετά από 7 χρόνια./ Τα Διάφανα Κρίνα πρέπει να έμειναν στη σκηνή δυόμιση ώρες/ Η βαρύτονη φωνή του Ανεστόπουλου άψογη./ Βάλτε να Πιούμε. / Θέμεθλο - Σύμπραξη με τον Αλκίνοο επί σκηνής/ Όλα Αυτά Που Δεν θα δώ, Κυριακή Των Βαΐων, Μέρες Αργίας, 

Κλόουν Την Τετάρτη, Έγινε Η Απώλεια Συνήθειά Μας, Η Γιορτή, Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ'την κόλαση, Διάφανα κρίνα, Η μπαλαντα της φωτιας – Μουχλαλούδα, Παράξενα νέα από κάποιο άλλο άστρο, Κάθε τι που ανασαίνει, Μνήμες του νερού/ Αυτά που ξεχώρισα εγώ στην πρώτη και τελευταία (;) φορά που τους είδα ζωντανά./ Αν κάποιος φανατικός ακροατής από τους δεκάδες χιλιάδες πιστούς τους φαν επιχειρούσε να ανακαλέσει το setlist της εμφάνισης θεμιτότερο και ευκολότερο ίσως ήταν να καταγράψει τα τραγούδια που δεν έπαιξαν. / Μπύρες, πολλοί και καλοί φίλοι, ιδρώτας και εξάντληση δεν μου επέτρεψαν άλλες καταγραφές. Ξέρω μόνο ότι ήταν ένα ωραίοπ βράδυ. 

Περαστικά να είναι όλα Θάνο. 

Cure vs. Smiths, 14 και 1 ασκήσεις πόλωσης

Ήταν τις προάλλες όταν μου τηλεφώνησε ο φίλος Κ, γνωστός μουσικόφιλος και κατά τα γνωστά ορεξάτος για κουβέντα. Είπαμε τι είπαμε, χαίρετε, πως τα πάμε, και τα λοιπά, όλα καλά τα συμφωνήσαμε γνωρίζοντας αμφότεροι πως τα πράγματα (για τον καθένα για διαφορετικούς λόγους) έχουν κομμάτι απασφαλίσει. Έτσι αφού είπαμε 2-3 κουβέντες αποφεύγοντας τεχνηέντως κι επί τούτου τα στριφνά της καθημερινότητας μου έθεσε ξανά ένα από τα προαιώνια ερωτήματα που βασανίζουν τους φίλιους κύκλους μου.

 - Smiths ή Cure, λέμον;

[Μου έρχονται αντανακλαστικά οι ατέλειωτες ώρες ακρόασης που έχω ρίξει στους δίσκους τους, τους καυλωμένους δερβίσικους χορούς με τ’ Αγόρια που δεν κλαίνε ή την απολαυστική αγωνία που νιώθω για δεκαετίες τώρα, κάθε φορά που η βελόνα του πικάπ ξεκινάει να μου πει την ιστορία της Σάρλοτ, ή εκείνη με τη δολοφονία του Άραβα, ή τη φωτιά στο Κάιρο, ή την άλλη με τους κρεμαστούς κήπους, την Εμ, τα 17 δευτερόλεπτα, το δάσος, το τραγούδι απ’ το Κυότο.  Εννοείται, δε λέω, πως στιχουργικά οι Cure μάλλον υστερούν των Smiths με την επιγραμματική, συμβολιστική τραγουδοποιία του κ. Smith. Παρ’ όλα αυτά τη de profundis ποίηση (;) του Morrissey τη θεωρώ συγκλονιστική μεν, τη μελοποίησή της όμως συχνά πυκνά την αποφεύγω γιατί μου αφήνει ένα  ανικανοποίητο.]

- Cure φυσικά του απαντάω στο δευτερόλεπτο. 

Κάπως έτσι  άρχισε να στριφογυρίζει στο μυαλό μου η ιδέα για τούτη την ανάρτηση. Κόντρες που έχουν τροφοδοτήσει κουβέντες, τσακωμούς για δεκαετίες, την ώρα που οι περισσότεροι ακούμε και τις δύο πλευρές των αντιπάλων με τον ίδιο (που λέει ο λόγος) σεβασμό.

Ρίχνω λοιπόν λάδι στη φωτιά, δυναμιτίζω το ήρεμο κλίμα και βάζω στο τραπέζι 14 και 1 καθοριστικά ερωτήματα - ασκήσεις πόλωσης σε τεράστια θέματα ήσσονος σημασίας (είθε τα διλήμματα στη ζωή μας να ‘ναι αυτά):

1. The Beatles vs. The Rolling Stones
2. Grateful Dead vs. Jefferson Airplane
3. MC5 vs. The Stooges
4. Deep Purple vs. Led Zeppelin
5. Sex Pistols vs. The Clash
6. The Cure vs. The Smiths
7. Green on Red vs. The Dream Syndicate
8. Blur vs. Oasis
9. U2 vs. R.E.M.
10. Pixies vs. Sonic Youth
11. Pearl Jam vs. Nirvana
12. Miles Davis vs. John Coltrane
13. Ennio Morricone vs. Nino Rota
14. Μ. Θεοδωράκης vs Μ. Χατζιδάκις
15. Τρύπες vs. The Last Drive

Δυστυχώς μια μεγαλεπήβολη διαδραστική δημοσκόπηση (αυτή με τα κουμπάκια και τα τικ και το view results) που μου πήρε ώρες να την οργανώσω και θα φαινόταν έτσι,

δε φαίνεται να δουλεύει σε κανέναν browser οπότε όποιος/α θέλει μπορεί να αφήσει σχόλιο με τις επιλογές του/της.

Χειρόγραφα λοιπόν το 1 - 2 - Χ (το Χ δε σημαίνει ...ισοπαλία αλλά έλλειψη ενδιαφέροντος για την κόντρα) με ή χωρίς αιτιολογία.

μια μάχη που έμεινε στα χαρτιά

Οι δικές μου απαντήσεις εντωμεταξύ είναι: The Beatles (εννοείται ή θα με πεις φλώρο;) , Led Zeppelin (αλλά δεν πολυκαίγομαι),  Jefferson Airplane (δαγκωτό), The Stooges, The Clash, The Cure (τα είπαμε παραπάνω), Green On Red (εδώ θα προτιμούσα να μπορούσα να απαντήσω τους D.S.), Blur (μπορεί να μην έχουν Wonderwall αλλά ευτυχώς που είναι οι Blur), REM (δυσκολεύτηκα εδώ), Pixies (γιατί  με αυτούς μυήθηκα) , Nirvana, Miles Davis, Nino Rota  ή μάλλον Ennio Morricone (εδώ ίδρωσα να βγάλω ετυμηγορία), Μάνος Χατζιδάκις (δαγκωτότατοo), Τρύπες (too many of my yesterdays)

1-2-2-Χ-2-1-1-1-2-1-2-1-1-2-1

υγ. Τα μόνο ερώτημα που δεν έθεσα είναι τα Pink Floyd vs. Yes γιατί δε θέλει και ρώτημα  καθώς και το Βισση vs Βανδή που δεν μας ενδιαφέρει. Ή κάνω λάθος?

Post by Lemonostiftis Lemon.

η συναυλία στη Γεωπονική 1990

Κι εκεί που μπορεί να είχα μήνες να πάω σε live, να σου που τελευταία το παρόν ιστολόγιο τείνει να γίνει η …η εβδομάδα του Ιάκχου. Έχοντας εντωμεταξύ μπει στις μέρες αναγκαστικής καλοκαιρινής αργίας (σήμερα είναι η δεύτερη μέρα) και με το χρόνο όλο δικό μου, πασχίζω μάταια (έλλειψη συγκέντρωσης το λένε) να γράψω μια-δυο παραγράφους για τη συναυλία των  Gang Of Four στη Γεωπονική. 

Στη Γεωπονική όπου το καλοκαίρι του 1990, εικοσάχρονα ξεδίναμε – άλλη μια γνήσια rock n’ roll παρέα ποντικιών (έχουμε αλλάξει τώρα), της πόλης –  σ’ ένα μίνι φεστιβάλ το line-up του οποίου περιλάμβανε το ανφάν γκατέ της εγχώριας τότε σκηνής: Last Drive, South Of No North, Panx Romana, Villa 21, Deus X Machina, In Trance 95, Slow Motion

Αν με ρωτήσεις σήμερα για εκείνη τη συναυλία δε θυμάμαι πολλά παραπάνω από ένα αίσθημα ευφορίας, χορό, ιδρώτα και κούραση για να σου πω. Ποιος ξέρει τι και πόσο είχαμε πιει, έχουν περάσει και τα χρόνια...

 συνεχίζεται

Days of wine, roses & music : Μέρα δεύτερη - The Dream Syndicate

...συνέχεια από το προηγούμενο

The Dream Syndicate (φωτο: nek)

Μια χρονοανάσα μόνο αργότερα από τη συναυλία των Allah-Las ξημέρωσε το Σαββατόβραδο το οποίο είχαμε τάξει στους Dream Syndicate. Ο βροχερός καιρός, η ενθαρρυντικά χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα παρότι Ιούνιος και το ότι - χωρίς ίχνος μελοδραματισμού - σχεδόν ολόκληρη η φουρνιά μας (η ηλικιακή) ήταν παρούσα στο Gagarin έκαναν τη βραδιά ξεχωριστή από το ξεκίνημά της. Τουλάχιστον για μένα που ήδη ενθουσιασμένος από την καλή παρέα, ανταπέδιδα χαιρετισμούς σε φάτσες που δεν θυμόμουν πότε ή σε ποια live είχαμε κάποτε γνωριστεί και μου χαμογελούσαν ή μου έπιαναν κουβέντα.

Τόσο καλοδιάθετος και προσμονών τα μέλλοντα που ξεπέρασα ακόμα και τον διαβόητο ήχο του Gagarin. Πιθανολογώντας λοιπόν μια ...μικρή έλλειψη αντικειμενικότητας εκ μέρους μου (την οποία άλλωστε δεν οφείλω σε κανένα) η νύχτα της 1ης Ιουνίου μου περιγράφεται κάπως έτσι:

The Jaywalkers (φωτ: λεμ)

Οι Jaywalkers ήταν – πως θα μπορούσαν άλλωστε να μην είναι αφού το χουν ξανακάνει – από τα καλύτερα ( ή μάλλον ταιριαστότερα) opening acts που έχω δει τελευταία. Η απόλυτη προθέρμανση για το ματς των Last Drive και του Συνδικάτου των Ονείρων. Γιατί ναι, δίπλα-δίπλα τους τοποθετώ και στη μουσική μου συνείδηση, ισάξια είναι αυτά τα δυο αγαπημένα συγκροτήματα. Δυστυχώς δε συγκράτησα (λόγω άγνοιας ομολογώ) τα τραγούδια που έπαιξαν οι Jaywalkers παρά μόνο τη διασκευή τους στο  "Tomorrow never knows" των Beatles που επεσήμανε ο Ν. 

The Last Drive (φωτ: thief)

Οι Last Drive άψογοι. Με μια πολύ σφιχτοδεμένη διάθεση (παρότι έχουν νέο κιθαρίστα στη θέση του Θ. Αμοργινού) κι ένα ευγενέστατα εκρηκτικό  setlist μου θύμισαν γιατί τους γουστάρω τόσα χρόνια. Γιατί όποτε τους βλέπουμε έχουμε - δίχως υπερβολές αυτό – την έξαψη και  συγκίνηση που θα ‘χαμε αν βλέπαμε τους Clash. Και προπάντων μ’ έκαναν να μουσκεύω στον ιδρώτα χορεύοντας εκείνον το χορό που τα πόδια σπάνια ακουμπάνε στο έδαφος άπαξ και ξεκολλήσουν από αυτό (και το μυαλό σταματά να σου μιλά). “A Glass Of Broken Dreams”, “Blood From A Stone”, “Devil May Care”, "Have Mercy", "Get Off My World", “Butterfly 69” μεταξύ άλλων και μια υπέροχη απόδοση του “She Cracked” των Modern Lovers (Jonathan Ritchman) στο κλείσιμο μου χάρισαν μια έξτρα βδομάδα ζωής.  Ότι καλύτερο. 

Και για του λόγου το αληθές ορίστε και μια καταγεγραμμένη απόδειξη (πάλι απο τον thief):

Στη συνέχεια, ο Steve Wynn με τους Syndicate ξανά και πάλι, τίμησε και με το παραπάνω την ιδιαίτερη – και αμφίδρομη είναι η αλήθεια – σχέση που έχει κατακτήσει με το ελληνικό κοινό από καταβολής της μουσικής του σταδιοδρομίας. Δυόμιση ώρες στη σκηνή  (έχω δει τον Wynn με τους Gutterball να παίζουν για τρεισήμισι ώρες!!!)  οι D.S. έπαιξαν – όπως αναμενόταν άλλωστε λόγω των 30+1 χρόνων από την κυκλοφορία του – ολόκληρο το Days Of Wine & Roses, αρκετά από τα Ghost Stories ( “My Old Haunts”, “The Side I'll Never Show”, “Loving The Sinner, Hating The Sin”, “When The Curtain Falls”) και λιγότερα από τα Medicine Show (ομότιτλο, “Βullet With My Name On It”) και Out Of The Grey (“Now I Ride Alone”) την ώρα που το κοινό δονούνταν από κύματα όχι πάντα δικαιολογημένης αλλά εξηγήσιμης ευφορίας.

Κάπου στα τελευταία τραγούδια χώρεσαν και μια διασκευή στο “Break On Through” των Doors, εγώ εντωμεταξύ έχοντας μόλις αποτραβηχτεί από τις μπροστινές επάλξεις - να αδειάσω τις παλιές μπύρες και ν’ αγοράσω καινούριες) – σκεφτόμουν αν ήταν περισσότερο συγκινησιακοί και νοσταλγικοί οι λόγοι που θα έβαζα 8 με 9 στα 10 αστεράκια στη βραδιά ή πράγματι τα κέρδισε με το σπαθί της. Δεν κατέληξα γρήγορα σε συμπέρασμα, δεν το ζάλισα όμως παραπάνω, αφού είχα τη διάθεση να χορέψω ένα τραγούδι ακόμα.

το κοινό πριν αρχίσει να χορεύει (φωτ: fool)

υγ. περισσότερες και ίσως πιο αντικειμενικές από τη δική μου γνώμες εδώ, εδώ κι εδώ

 ...συνεχίζεται

Rock Festival 88

Το είχα "υποσχεθεί" στο υστερόγραφο της ανάρτησης λάιβ, ληγμένα πριν την ώρα τους. Είναι η ...γλαφυρή μαρτυρία του κιθαρίστα των Triffids, του Graham Lee για τα γεγονότα που διέκοψαν/ματαίωσαν το 1988 το εκπληκτκού line-up* και μάλιστα άνευ εισιτηρίου (χορηγία δημαρχίας Έβερτ) Rock Festival 88. 

Ξεκίνησα να μεταφράζω το κείμενο - το οποίο  μου  είχε στείλει προ ετών και κατόπιν παράκλησης ο Μάκης Μηλάτος - αλλά τελικά θεώρησα καλύτερη την ανάρτηση του πρωτότυπου. 

*Rock Festival 88

4 Σεπτεμβρίου: Παύλος Σιδηρόπουλος, Τρύπες, Triffids, P.I.L

5 Σεπτεμβρίου: Λευκή Συμφωνία, Last Drive, Gun Club, Jesus + Mary Chain

6 Σεπτεμβρίου: Λάκης με ψηλά Ρεβέρ, Nits, Aswad

"It was a cut above our usual hotel, which may explain my uncustomary appearance in bathers. We had flown in from miserable London to a rooftop pool from which I could see the Acropolis while floating on my back. It looked surreal from this vantage point and was made made even more so by the inclusion, in the foreground, of the entire band and crew showing off bodies whiter than its columns. Esa and Dennis broke the spell when they arrived, brown of body and altogether much better attuned to the surroundings, with a seventeen seat bus, to drive us to our date with destiny.

Buoyed by the success of their night-club in the city; they had been asked, by no less than the incumbent mayor of Athens, to organise a series of free concerts in a park in the centre of Athens. The shows were meant to placate a student body that had not been allowed an outdoor concert in years. Mayoral elections were in the wind. We couldn't care less - we had left London behind and were being treated like stars.

A caffeine-like sense of excitement and elation buzzed around my brain as I strolled out to the mixing desk under its canopy and surveyed the site. It was a leafy park with a two story restaurant on one of its perimeters. The well kept lawns soon to be trodden by twenty thousand pairs of feet had already been defiled by a huge stage mounted on scaffolding at least five metres high. I must admit to a certain sense of pride in its monstrosity. We had really made it if such a stage had to be constructed for us. OK, OK - and for The Gun Club, Public Image Limited, the Jesus And Mary Chain and Aswad. Security was impressive. A huge crowd barrier of (ahem) chip-board, stretched from the grass to the lip of the stage; and twenty or so burly and not so burly friends of the promoters stood around, ready to enforce good behaviour should the need arise. I noted that they wore no recognizable uniforms.

Sally Collins, our manager, called us all into the back stage area shortly after a local band had begun making music from on high. We had to do a photo shoot for a magazine. We dutifully lined up to get it over with. A couple of shots had been taken when something strange happened directly behind the photographer. Our fixed smiles became even more so as one boot, then another appeared through the stage barrier. The cameraman was about to ask us to loosen up when he turned around at the growing noise to see the only thing between us, in the cloistered back stage area, and twenty thousand students out front, kicked into tiny pieces in the space of a minute.

Strangely enough there was no sense of immediate danger and security didn't switch into overdrive. There was no attempt made to stop people wandering underneath the folly of a stage or climbing the lighting towers and we were assured by Dennis and Esa that the overall mood was friendly and the show should go on. Darkness was falling as the local band came off unscathed, and we helped our small crew move the gear onto the stage. As I sat behind my pedal steel guitar trying to get the ridiculous beast in tune I looked across at our roadie, a lovely Londoner called Dugald Guthrie, as he strode across the stage carrying guitars and whatnot. 

Then I saw it - arcing through the spotlights towards him came a can of beer that had been launched from a long way back. I called out to warn him, only succeeding in putting him in perfect position for the half full projectile to smack into the back of his head. Sorry Dougie. I then felt a pain in my shoulder and noticed the stage was being peppered with coins. Throughout the set they bounced off the cymbals and our good selves in an unwanted torrent of audience-interactive percussion. A surreal aspect was lent by the fact that those launching the assault were hugely outnumbered by people who'd come to enjoy themselves. The protagonists were hidden among fans waving cigarette lighters.

I'm not sure exactly why, but the show did indeed go on. And it was OK too. Personally I found it a little difficult to play at my peak while dodging and weaving to avoid coins and cans but the cigarette lighters only stopped waving when we made an ill advised attempt at Get Into The Groove. A song or two from the end, just when I thought we might actually get away with this, I saw Sally signaling me from the side of stage. PIL had come down, took one look at the farcical security arrangements and would not play. Oh dear. We were instructed to get our gear off stage as quickly as possible after the show. To tell the truth we hadn't been planning a long encore.

Sally managed to negotiate enough time to put our instruments into as safe a spot as we could find before the announcement was made that the evening's entertainment was going to be severely curtailed. We were told to sit in a caravan. We would be safe in there. Everything would be OK.

Promoters Dennis and Esa were very nice, left leaning folk and perhaps they really believed it would all blow over, and everyone would go home in an orderly fashion. The food in the caravan was good, there were some beers. Hey, it wasn't so bad. A booming voice with a distinct edge to it of something resembling panic, began addressing the crowd. Bottles and cans started to rain on the roof of the caravan. Then our safety zone shook violently. We grabbed beers and stuffed vine-leaves in our pockets (we were very much in tour mode) and got out of there.

And then it really did seem like a dream. Figures masked with bandanas strode about carrying out various acts of mayhem. Some swung lengths of scaffolding, others were pushing the PA off the stage and setting fire to the backdrop, and a whole horde of them who seemed to take a bit longer to fire up were stampeding the backstage area out of which there was but one exit. Or maybe they were trying to get away. Dave, Alsy and myself followed the general direction of traffic and found ourselves being squeezed out the single exit, like peak hour Tokyo train passengers in reverse. People were running everywhere, dull thuds, screams and explosions could be heard in the direction from whence we had come.

We had no idea where the others were. Not too far away we spotted the bus that had brought us down to the gig. Thank God for that. I stepped up the stairs hoping to find familiar faces. The interior was in darkness and, from the back seat, I heard a voice recognisable from old Sex Pistols songs. "Helloooo Trrriiiffids!" it leered. I don't know what was going through my mind but my instant reaction was to yell back "Get fucked!" and step off the bus which could have driven us back to five star safety. Maybe I blamed John Lydon for the destruction going on at the moment though it wasn't really his fault, maybe the retsina was sending me insane, maybe I thought he'd stolen our bus, maybe I harboured a deep seated desire to tell him to get fucked; whatever the reason we were off the bus and had no idea where our colleagues were so we decided to go back to the hotel.

Easier said than done. Eventually we managed to find a taxi (don't ask me how, maybe the drivers were in league with the rioters)to take us back to the hotel. Not quite sure what to expect but hoping to find the rest of the band and crew, we wandered into the lobby. The Gun Club were there, looking slightly stunned as they had witnessed the whole thing from the nearby restaurant before the rioters noticed them and began lobbing things burning and/or sharp and jagged at them, whereupon they beat a hasty retreat. No Sally, no band , no crew.

Cut to the park, where everyone else was trapped in a sea of scaffold pipe wielding, politically motivated maniacs out for a really good time.

In the midst of this almost all the friendly festivalgoers had disappeared and the rioters were left to inflict the absolute maximum damage they could. A small band of Triffids fans tried to hide the band from the rioters and the gear was moved to a portable cabin. Sally had enlisted the services of a local to guard the temporary equipment room.

He did his best but, on Sally's return, she found him covered in blood with a huge gash on his leg where he'd been attacked with a piece of scaffolding. Sound engineer Victor Van Vugt was in the cabin when the window was smashed by a length of pipe and a match was applied to the curtains by a masked marauder. In the manner of a Road Runner vs Wil E Coyote confrontation Vic blew out the match. In the manner of something altogether more real and menacing the match was replaced by a fist and a lighter. The caravan went up in flames and our gear had to be ferried out by as many hands as could be mustered. A kind of wagon train was formed in an effort to protect gear and people, as all around them the mayhem continued. The owner of the (uninsured) PA system had his own mixing desk dropped on top of him causing serious injuries. He was one of scores of people taken to the hospital that night. Several vehicles including the OB van that had recorded our performance were blown up with molotov cocktails, the flames shooting hundreds of meters in the air. Everything that could be smashed was pulverised, everything that could be burned was turned to cinders.

The rioting had all but subsided when the riot police finally made it to the scene, standard procedure for this crack unit we were told. They turned off all the lights and locked the gates before letting off tear gas canisters much to the even tardier fire brigade's annoyance as they had to don breathing apparatus to quell the flames.

In the meantime we had hailed another cab from the hotel and headed back in the direction of the park to find our friends. We could get no closer than a kilometer or so because the tear gas, drifting with the prevailing winds in our direction, forced us back to the hotel. Sally was at this stage, above and beyond the call of duty, on the back of a moped driven by the local with the gashed leg searching for us. She wandered into five star hotel after five star hotel covered in soot and dirt looking for PIL and ourselves and got nothing but some very strange looks. She went back to the fag end of the riot to find all of the band and crew, apart from the three of us, shattered but safe. Our gear was also safe, except for Rob McComb's beloved Telecaster Slimline, as was PIL's. Dugald had rescued their equipment along with ours. A fruitless expedition was made at 3am to the central police station to report the loss of the guitar. Crossing international boundaries as we were, we carried a customs carnet which was incomplete without the missing Telecaster. A police report would be needed to get out of the country tomorrow without complications. Nobody at Athens Central even knew there had been a disturbance. Sally and Rob were told to return in the morning.

There was relief all round and a few tears as we were reunited back at the hotel. We really felt like we had been through a major battle and it was probably the closest we had ever felt as a band. We had a couple of drinks and -exhausted - went to bed to catch what sleep we could before our mid-morning flight back home.

Just a couple of surrealities to deal with before dreary old London welcomed us back to her pasty grey bosom. Dugald and I found ourselves sitting in an office on the sixth floor of Athens Central Police Station looking distractedly at the heat haze rising from the roofs as an interpreter tried to explain our request for some written confirmation of our lost guitar. The news of the riot still had not filtered through to the constabulary so we lethargically showed them the morning newspapers, pictures of masked men and flaming vehicles on the front pages of all of them. Reluctantly they filled out forms we could not understand and we set off at high speed for the airport as we were running very late. On arrival we found Sally deep in a heated argument with customs officials who were threatening to fine us £1000 for every minute the plane had to be delayed. You rock'n'rollers are all the same, they seemed to be trying to say. How did you manage to lose that guitar again? The scratchings we had extracted from Athens Central seemed to help a little and finally we were able to relax into our seats and let the first Bloody Mary perform its' familiar magic as the plane banked around Athens. There, if you knew where to peer through the haze, was a faint smudge of green marking the scene of the biggest rock riot in European history.

Post script: Dennis and Esa were held responsible by the authorities and were lucky to avoid jail terms. We were unable to ever discover the real cause of the trouble. Most likely a combination of poor security, inexperience, a crowd barrier that was too high (causing obstructed viewing at the front) and too flimsy (allowing easy demolition) and the presence of a hard-core band of trouble makers determined to embarrass the mayor. Not to mention incendiary music from the Triffids. John Lydon, of course, was awarded responsibility by the British tabloids.

His management tried to buy footage of the flames our lighting operator Peter Mackay had sneakily shot to use in a PIL music video. They were most annoyed at us for saving their gear, as they had hoped it would be torched so they could make a claim on their insurance policy. "