το Λούνα Παρκ

Με θυμάμαι να σέρνω την παιδική μου καρέκλα κοντά στην ασπρόμαυρη τηλεόραση, - το αδιάγνωστο ακόμα ψιλοτυφλό μου μάτι δε βοηθούσε να κάθομαι στην ίδια απόσταση με τους άλλους - και να περιμένω αγωνιωδώς τους τίτλους αρχής. 

Εκεί, λίγο πριν – λίγο μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’70, υπήρξα φανατικός θεατής του κυρ Γιώργου και Λούνα Παρκ. Συντονισμένος  πότε μαζί με τους παππούδες και πότε στο πατρικό οικογενειακώς – πλην του πατέρα μου που συνήθως το σνόμπαρε – στην ΥΕΝΕΔ.

Το ξανάφερα στο μυαλό μου σήμερα, 40τόσα χρόνια μετά - που βρήκα στο παζάρι κι αγόρασα το σάουντρακ της σειράς. Χάρηκα με το εύρημα κι εντυπωσιάστηκα μιας και δεν πρέπει να έχω ξαναδεί τους χαρακτήρες της σειράς σε έγχρωμη φωτογραφία.

Να κι ένα απόσπασμα που βρήκα στο δίκτυο από τον Ιούνιο του 1978 με αναφορές στο παγκόσμιο κύπελλο του τότε. 

Από τη σειρά δε σώζεται κανένα - πλην του τελευταίου που προβλήθηκε το 1981 - επεισόδιο.

16+1 από τα καλύτερα παλιά άλμπουμ που άκουσα το 2017

  

Χαρακτηριστική και φέτος η άρνηση (ίσως και μεγαλύτερη) που με πιάνει για τη δημιουργία της Λίστας με τα Καλύτερα Άλμπουμ της χρονιάς. Όπως κάθε τέλη Δεκέμβρη όμως θα προσπαθήσω να συντάξω μια αναφορά – εν είδει ανασκόπησης - με όσες από τις κυκλοφορίες παλαιότερων ετών έφτασαν (ή ξαναέφτασαν) στα αυτιά μου και κατάφεραν να με παρασύρουν – αν όχι και συνταράξουν - μέσα στο 2017.

Δίσκοι που βρήκα σακατεμένους σε παζάρια, άγνωστα σε μένα άλμπουμ που αγοράστηκαν λόγω του εξωφύλλου τους και μόνο, τυχαίες ανακαλύψεις μέσα από το χάος του διαδικτύου, μουσικές συστάσεις φίλων και ανθρώπων των οποίων την άποψη εμπιστεύομαι, βινύλια που έφτασαν χαρισμένα στα χέρια μου και άλλα που έψαχνα για χρόνια όπως και πολλές άλλες τέτοιες μικροιστορίες κρύβονται πίσω από τα ακούσματά μου μέσα στη χρονιά. 

Χωρίς κάποια σειρά αξιολόγησης, ούτε καν αλφαβητική, καταγράφω μερικά από αυτά:

1. Pride ‎– Pride 1970

Ετούτος είναι ένας δίσκος που πάντα σνόμπαρα λόγω εξωφύλλου χωρίς να μπω ποτέ στον κόπο να τον ακούσω ο …βλαξ. Αυτό μέχρι τον προηγούμενο Δεκέμβρη όπου εν μέσω σχεδόν χιονοθύελλας απέκτησα μια 20αδα δίσκων εις εκ των οποίων αυτός. Δίσκος αριστούργημα! που θα μπορούσα να έχω ακούσει πενταετίες νωρίτερα αν είχα διαβάσει στο οπισθόφυλλο πως κινητήριος μόχλός των Pride είναι ο σπουδαίος David Axelrod. Ακουστικό και ταυτόχρονα ηλεκτρικό, ψυχεδελική baroque pop, με μια μαγεία που μου φέρνει στο νου εκείνη του Forever Changes να το διαπερνά. Για άκου: Proud Sorrow

2. Stanley Brinks And The Wave Pictures ‎– My Ass 2015

Έτερο συγκρότημα που μου είχε διαφύγει για πολλά χρόνια οι Wave Pictures, όλοι σχεδόν οι δίσκοι των οποίων θα μπορούσαν να φιγουράρουν σε αυτή την προσωπική μου λίστα. Ξεχωρίζω ίσως λίγο περισσότερο το My Ass μόνο και μόνο γιατί ήταν το πρώτο τους άλμπουμ που άκουσα ολοκληρωμένα και όπως ξέρεις οι πρώτες αγάπες σημαδεύουν λίγο βαθύτερα – ιδιαίτερα όταν σε αυτές συναντάς μερικά στοιχεία που συνειρμικά σε στέλνουν στη μουσική των Hefner, του Jonathan Richman, των Smiths, των ethiopiques. Για άκου: Love me too

3, Sibylle Baier ‎– Colour Green 2006 

Από τις αρχές των 70s οι DIY ηχογραφήσεις αυτής της συλλογής, υπέροχης απλότητας τρυφερά τραγούδια από τη Γερμανίδα Sibylle Baier που δυστυχώς δεν πήρε μάλλον ποτέ τον εαυτό της στα σοβαρά ως τραγουδίστρια.  Έχει ενδιαφέρον να προσέξεις και τον τρόπο με τον οποίο στήνει τους στίχους της καθώς φέρνει στο μυαλό εκείνον που έκαναν «μόδα» δεκαετίες αργότερα οι Belle & Sebastian. Απορώ με τον εαυτό μου που δεν τον συμπεριέλαβε στην περυσινή λίστα. Για άκου το Tonight

4. The Silver Mt. Zion Memorial Orchestra & Tra-la-la Band ‎– Born Into Trouble As The Sparks Fly Upward. 2001

Ένα διπλό 10ιντσο από το 2001 που δεν χαϊδεύει αυτιά με τις αντισυμβατικές, διόλου πιασάρικες μελωδίες του και τη σκοτεινή του στιχουργική που τροφοδοτείται/αντιπαλεύει(;) το αναπόφευκτο τέλος του δυστοπικού καπιταλιστικού δυτικού μας κόσμου. Υπέροχο αν του δώσεις το χρόνο και τα ακούσματα και αφεθείς να σε παρασύρει μέσα του. Built the Burnt.

5. The Wind In The Willows ‎– The Wind In The Willows 1968

Το άλμπουμ των The Wind In The Willows με τις σχεδόν βρετανικές (παρότι Αμερικανοί) φολκ μελωδίες και τα ψυχεδελικό περάσματα ήταν από τις πολύ ενδιαφέρουσες ανακαλύψεις της χρονιάς. Χωρίς να είναι ο δίσκος που θα μου άλλαζε την κοσμοθεωρία είχε στα βασικά ατού του (ή περισσότερο της μυθολογίας του) τα δεύτερα φωνητικά – ενίοτε και πρώτα – της Debbie Harry!!!. Και αυτό με έκανε να του δώσω  περισσότερο χρόνο ακρόασης έτσι ώστε να τον θεωρήσω μέσα σε έναν μήνα δίσκο που τον ξέρω από χρόνια. Για άκου το Moments Spent

6. The Cannanes ‎– Caveat Emptor

 Συγκρότημα εκ Τασμανίας με το χαρακτηριστικό Αυστραλέζικο ανεξάρτητο ήχο που ανακάλυψα τυχαία και με καθυστέρηση δεκαετιών. Από την αρχική τυχαία εικοσάδα τραγουδιών τους που κατέβασα να ακούσω (μέσα από διαφορετικές περιόδους του συγκροτήματος) τα 16 μπήκαν κατευθείαν στο playlist μου – τόσο το οικιακό όσο και το ραδιοφωνικό – κι αυτό νομίζω λέει πολλά. Ο δίσκος που προτείνω εδώ είναι εκείνος που έχει το πολύ αγαπημένο μου:Here is the Blade.

7. Abwärts ‎– Amok Koma 1980

Βαρύ γερμανικό post punk από τις απαρχές της δεκαετίας του ‘80. Ο ήχος, τα ψήγματα kraut rock που συναντάς στα τραγούδια, η γνώση πως δυο μέλη αποχωρούν από το συγκρότημα για να σχηματίσουν με τον Blixa τους Νeubauten, και ο μύθος της σκηνής του Βερολίνου της περιόδου εκείνης να τους περιβάλλει αποτελούν αδιαφιλονίκητα εχέγγυα για να ενθουσιαστώ με το άλμπουμ αυτό. Για άκου το συναρπαστικό Türkenblues

8. Red Temple Spirits - Dancing to Restore an Eclipsed Moon 1988

Όταν ρίχνει καρέκλες και κανείς δε σηκώνει από το δρόμο το δίσκο με το παραπάνω εξώφυλλο σκύψε εσύ και μάζεψέ τον για 5 ευρώ. Μην τον αφήσεις να διαλυθεί στη βροχή κι ας μην τον έχεις ξαναδεί. Πίστεψέ με θα σε αποζημιώσει. New Wave εξ Αμερικής από το μακρινό 1988. Electric Flowers

9. Drog_A_Tek ‎– Man-cine / Man-ley Lemep 2003

Ίσως ένα από τα καλύτερα μουσικά θέματα που άκουσα μέσα στη χρονιά ήταν το Man-cine μέσα από το ακριβοθώρητο μέχρι πρότινος EP των Drog_A_Tek, του οποίου μια ντουζίνα αντίτυπα εντόπισα και έκτοτε μοιράζομαι με όσους ενδιαφέρονται να ακούσουν τη σκοτεινή αυτή ambient κινηματογραφικά αφηρημένη ηχογράφηση. Κατέβασε το Man-cine

10. Marijata ‎– This Is Marijata 1976

Ηχογραφημένο το 1976, το 'This Is Marijata' με μόνο 4 τραγούδια στα 25 του λεπτά με συντάραξε στην πρώτη του ακρόαση με τη δύναμη και τη ζωτικότητά του. Τζαζ, φανκ, afro beat και ψήγματα ψυχεδέλειας σε ακριβείς ποσότητες  με στέλνουν κατευθείαν στην παραγγελία της επανέκδοσης του άλμπουμ αυτού που ηχεί ακόμα φρέσκια ηχογράφηση 41 χρόνια μετά την πρώτη του κυκλοφορία. Δώσε 10 λεπτά σε παρακαλώ στο I Walk Alone

11. The Beach Bullies ‎– We Rule The Universe 1980

Από τα καλά της χρήσης του FB είναι ο ψηφιακός συγχρωτισμός με ανθρώπους που θα σε φέρουν κοντά σε μπάντες που έσκασαν κάποτε στα μουσικά δρώμενα σαν κομήτες στη Σιβηρία χωρίς να τους πάρει κανείς χαμπάρι στην εποχή τους όπως αυτή των Beach Bullies. Φλερτάροντας με την αισθητική των Television Personalities όπως και στις όποιες επιρροές αυτών δίνουν ένα σχεδόν τέλειο σύνολο σπιτικών ηχογραφήσεων και με αναγκάζουν να παραγγείλω άρον άρον την επανακυκλοφορία του δίσκου τους. Αν οι Velvet Underground είχαν μπλιμπλίκια - απολαυστικό Sob Story

12. Your Hand In Mine ‎– Every Night Dreams 2008

Δεν το πρωτάκουσα φέτος αυτό το φοβερό άλμπουμ των Θεσσαλονικέων Your Hand In Mine αλλά ήταν το 2017 που (επανα)κυκλοφόρησε πρώτη φορά σε βινύλιο. Δε μπορούσα να μην το αγοράσω μιας και είναι από εκείνες τιε ηχογραφήσεις που ακούω ανελλιπώς από τη μέρα κυκλοφορίας του.  Διακριτικοί ηλεκτρονικοί ήχοι, εύθραυστο συναίσθημα από το άγγιγμα της κιθάρας και του μαντολίνου ένα άριστο μινιμαλιστικό σάουντρακ για τη βωβή ταινία “Yogoto no youme” του Mikio Naruse (1933) γραμμένο το 2008. At the bar

13. The Outcasts ‎– Self Conscious Over You 1979

Διασκεδαστικά πρωτόλειο Ιρλανδέζικο punk από το 1977 με τραγούδια που αντιπροσωπεύουν την εφηβική αγωνία της μπάντας για τις χαμένες αγάπες, τη διαφορετικότητα, τη βία και την εκδίκηση. Το πρώτο συγκρότημα που ηχογράφησε για την περίφημη πανκοεταιρία Good Vibrations του Terri Hooley ο οποίος τα έδωσε όλα (και δικαίως μάλλον) για να κάνει διάσημους τους Undertones εκτός Μπέλφαστ. Άκρατος ενθουσιασμός όταν το βρήκα σε λογική τιμή από έναν Γερμανό πρώην πάνκη (και νυν κωλοπαίδι), μεγαλοβδομάδα του 17. I love you for never

14. Brush!? ‎– Brush!?

Άλλος ένας δίσκος που ανακάλυψα τυχαία μετά από πολύωρο σκάψιμο στα δικτυακά βουνά πληροφορίας. Σκληρό progressive και τρυφερή μελωδική ψυχεδέλεια σε ένα δίσκο που κυκλοφόρησε το 1971 στην Ιαπωνία και τουλάχιστον μέχρι την επανακυκλοφορία του – στο κατόπι της οποίας είμαι - θεωρούνταν ένας από τους σπανιότερους, εξαφανισμένους δίσκους που ελάχιστοι είχαν ακούσει ποτέ. Δεν είναι μόνο η «μυθολογία» πίσω από το δίσκο που με κάνει να τον συμπεριλάβω σε αυτή τη λίστα όμως. Mother Natures Sun

15. Fabrizio De André - Tutti Morimmo a Stento 1968

Λίγο μακρύτερα από το chanson στυλ του πρώτου του δίσκου και επηρεασμένος από το Days of Future Passed των Moody Blues ο Fabrizio De Andre καταθέτει το 1968 ετούτο το λυρικότατο άλμπουμ . κάπου 50 χρόνια αργότερα το εντοπίζω κάτω από χώματα και λογής σκουπιδαριού στην πραμάτεια ενός γύφτου στο παζάρι. Με αντίτιμο 1 ευρώ το φέρνω σπίτι, πλύσιμο μέσα έξω, δίσκος κι εξώφυλλο και απολαυστική Κυριακάτικη ακρόασση. Για άκου το Tutti Morimmo a Stento

16 Various ‎– A Sparkle From The Past

Η συλλογή A Sparkle From The Past μπορεί να κυκλοφόρησε μόλις δυο-τρεις μήνες πριν μέσα στο 2017 αλλά καταλαμβάνει μια θέση στη λίστα καθώς περιέχει ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις ελληνικών συγκροτημάτων από τις αρχές της δεκαετίας του 90. Οι φίλοι μας και οι μπάντες τους, οι μουσικές που ακούγαμε και χορεύαμε μεθυσμένοι κι ιδρωμένοι σε πάρτυ και συναυλίες. Raining Pleasure, One Night Suzan, Groove Machine, Pillow και πολλοί άλλοι. Καθαρή νοσταλγία μαζί με περίφημες ηχογραφήσεις όπως αυτή των Suzans στο Pop Song

17. Αρλέτα ‎– Έξη Μέρες = Six Days 1973

Ένας δίσκος που αγνοούσα την ύπαρξή του και εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μου από το πουθενά. Όπως κάθε φορά που ακούω τη φωνή της Αρλέτας, έτσι κι εδώ ανατριχιάζω ολόκληρος, πόσω μάλλον όταν πρόκειται για ηχογράφηση από το 1973, από την πρώτη και πιο αγαπημένη μου περίοδο της δισκογραφίας της Αρλέτας σε τραγούδια που δεν είχα ξανακούσει. Ο μικρός μου φίλος

Αυτές ήταν μερικά από τα καλύτερα ακούσματα παλαιότερων κυκλοφοριών που άκουσα μέσα στο έτος που μας εγκαταλείπει οσονούπω. Ακούσματα τα οποία τουλάχιστον στα αυτιά μου ηχούν ακόμα φρέσκα.
Μιας και έχω πάρα πολύ καιρό να κάνω μια ...καθωσπρέπει ανάρτηση είπα να γίνει αυτή όσο το δυνατόν πληρέστερη. Μάζεψα λοιπόν μερικά από τα τραγούδια των παραπάνω άλμπουμ σε ένα mixtape το οποίο και παραθέτω εδώ:

αυτά και ...

ΤΙΣ ΘΕΡΜΟΤΕΡΕΣ ΕΥΧΕΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΟ 2018

υγ. 10+1 από τα καλύτερα παλιά άλμπουμ που άκουσα το 2016

υγ1. τα 12+1 από τα καλύτερα παλιά άλμπουμ που άκουσα το 2015

υγ2. τα 15+1 καλύτερα παλιά άλμπουμ που άκουσα το 2014

υγ3. τα 16 καλύτερα παλιά άλμπουμ που άκουσα το 2013 

υγ4. τα 13 καλύτερα παλιά άλμπουμ που άκουσα το 2012

10+1 από τα καλύτερα παλιά άλμπουμ που άκουσα το 2016

(Πάνε μήνες που δεν έχω γράψει στο μπλογκ. Σχεδόν έχω ξεχάσει πως γίνεται. Και πως να γράφω.) 

Τις προηγούμενες χρονιές ο 12ος μήνας του χρόνου σηματοδοτούσε τις κάθε λογής ανασκοπήσεις μου. Σημειώσεις των περασμένων μηνών επιστρατεύονταν - σε χαρτιά και αρχεία word και excel - και η ιεροτελεστία ξεκινούσε. Μέσα του Δεκέμβρη ειδικά η λίστα με τα καλύτερα παλιά άλμπουμ που άκουσα μέσα στη χρονιά φιγουράριζε ήδη στην προθήκη του ιστολογίου. 

Με  καθυστέρηση φέτος - πάλι καλά - έκατσα τελευταία στιγμή - και χωρίς σημειώσεις - να συγκεντρώσω εκείνη τη σειρά από άλμπουμς που ενώ δεν κυκλοφόρησαν μέσα στην τρέχουσα χρονιά, κατάφεραν όχι μόνο να μου (ξανα)τραβήξουν την προσοχή αλλά να καρφωθούν στα αυτιά μου για τα καλά. Όπως και πέρυσι κάποια από αυτά είτε τα εντόπισα και τα άκουσα τυχαία είτε τα αγόρασα δίχως να γνωρίζω τίποτα γι αυτά. Κάποια υπήρξαν συστάσεις και προτροπές φίλων ενώ δεν λείπουν και εκείνα που η απόκτηση και φυσική τους παρουσία στη δισκοθήκη μου συνέβησαν παλαιότερα αλλα είχαν μείνει επιμελώς παραμελημένα. 

Χωρίς κάποια σειρά αξιολόγησης, ούτε καν αλφαβητική, λοιπόν έχουμε και λέμε:

1. Brigitte Fontaine feat Areski Belkacem & Art Ensemble of Chicago - Comme A La Radio 1969 

Σίγουρα δε χωράει κάτω από τη στενή ταμπέλα του Γαλλικού chanson ετούτο το avant, θεατρικά πειραματικό άλμπουμ της Brigitte Fontaine από το 1969. Ακούγοντάς το ολόκληρο καταλαβαίνεις γιατί οι πειραγμένοι και με ιδιαίτερο κούρδισμα ήχοι του αποτέλεσαν Βίβλο για κατοπινούς καλλιτέχνες όπως οι Sonic Youth, ο Beck, η Bjork ή οι Stereolab.  Comme A La Radio

#

2. The Invisible Hands ‎– The Invisible Hands 2013 

 ένας μεγάλος δίσκος που πήρα χαμπάρι καθυστερημένα κι έπειτα από προτροπή και σύσταση φίλης. Ο Alan Bishop, o άλλοτε ηγέτης των Sun City Girls κυκλοφορεί από την Αίγυπτο με τους εκεί μουσικούς του συνοδοιπόρους ένα άλμπουμ δυτικότροπου φολκ ροκ μεν μα φανερά επηρεασμένο από την Αραβική μουσική. Ακόμα κι αν στα λόγια που θα σε έπειθαν να το ακούσεις δεν είμαι καλός κάνε μου τη χάρη και προχώρα στην ακρόαση του: τόσο της αγγλικής όσο και της αραβόφωνης βερσιόν του. Soma

#

3. Arcesia - Reachin’ 1970 

Παρείσακτος της μουσικής βιομηχανίας ο Ιδιόρρυθμος αυτός μεσήλικας κρούνερ, ο John Arcesi, σε παρασέρνει εκτός στεγανών με την αλλόκοτα «οπερετική» του ερμηνεία, άλλοτε σε acid ρυθμούς (White Panther) κι άλλοτε σε μελοδραματικά εκτός τόνου δράματα. Butterfly Mind

#

4. The Bartlebees ‎– The Bartlebees 1993

 Σπαράγματα του άλμπουμ είχα ακούσει παλαιότερα αλλά το άλμπουμ στη φυσική του βινυλιακή του υπόσταση έφτασε φέτος στα χέρια μου και κατά συνέπεια στα αυτιά μου. Τα εκ Γερμανίας ανήψια των Television Personalities εντρυφούν επιτυχώς στο βρετανικό post punk των αρχών του 80 κλείνοντας ταυτόχρονα το μάτι – αρχής γενομένης από το εξώφυλλο – το μάτι στη lo-fi αισθητική των Shaggs. Someday I'll send you a rainbow

#

5. The Radha Krsna Temple - The Radha Krsna Temple 1971

 αφιερωματικό στις Ινδουιστιές θεότητες και δοξασίες της Ινδίας και του Νεπάλ, ηχογραφημένο το 1971 ετούτο το άλμπουμ, τον καιρό που η φιλοσοφία του Χάρε Κρίσνα ανθούσε στο δυτικό ημισφαίριο. Στο Abbey Road στούντιο, με παραγωγό τον George Harrison (ποιον άλλο;). Σαν σε ενδιάμεσο σταθμό έφτασε στα χέρια μου αλλά τελικά μετά από την ακρόαση του δεν έφυγε ποτέ από την κατοχή μου. Govinda

#

6. The Common People ‎– Of The People / By The People / For The People From The Common People 1969 

Ενας δίσκος που θεωρείται από εκείνα τα αδικημένα κλασσικά διαμάντια που δεν τους έμελε να δουν το φως της επιτυχίας τον καιρό που κυκλοφόρησαν. Ψυχχεδελική φολκ ίσως να είναι ένα ταιριαστό αυτοκόλλητο σύστασης αν έπρεπε να το κατηγοριοποιήσω. Το hit του άλμπουμ, το Take from you το γνώριζα – χωρίς να το έχω συνειδητοποιήσει – από χρόνια. Ολόκληρος ο δίσκος όμως γράφτηκε τραγούδι-τραγούδι στο μυαλό μου με την απόκτηση της – έστω και unnoficial – κόπιας του. Take from you

#

7. Art Objects ‎– Bagpipe Music 1981 

Μέσα στη χρονιά έφτασε στα χέρια μου το μοναδικό άλμπουμ των Art Objects, της μπάντας που έμελλε να μετασχηματιστεί στους αξιαγάπητους Blue Aaeroplanes. Σκοτεινό, ποιητικό new wave, με την εκφορά των στίχων να παραπέμπει περισσότερο σε ambient ανάγνωση (spoken word) παρά σε τραγουδιστική ερμηνεία. Post punk κυκλωτικοί ρυθμοί που ενίοτε αγγίζουν θα μπορούσα να πω ακόμα και το post funk. The paperweight flood

#

8. Glorious Din ‎– Leading Stolen Horses 1985

Δεν έχει σημασία αν θα το πεις post punk ή new wave. Το σημαντικό είναι να ακούσεις και τα 2 άλμπουμ των Glorious Din. Τη θυμωμένη, λυρική και μελαγχολική με έναν τρόπο μουσική που έγραψε και τραγούδησε ο Eric Cope, ο παθιασμένος με τη μουσική των Joy Division νεαρός που εγκατέλειψε τη Σρι Λάνκα και βούτηξε στο underground του San Francisco κάπου στις αρχές των 80s. Tenement roofs

#

9. Evangelist ‎– Evangelist 2015

Μόλις περσινή κυκλοφορία αυτή του σχήματος των Evangelist. Μεταθανάτια καθώς περιέχει μάλλον ημιτελείς λυρικά απαισιόδοξες ηχογραφήσεις του Gavin Clark που πέθανε το Φεβρουάριο του 15, μαζί με τους άλλοτε συνοδοιπόρους του στους UNKLE, τους James Griffiths και Pablo Clements. 

#

10. Tsege Mariam Gebru ‎– Spielt Eigene Kompositionen 1967 

Σε κάποιο παζάρι έπεσα πάνω σε αυτό το 10ιντσο και ένας θεός ξέρει τι με τράβηξε στο λιτό εξώφυλλό του και το αγόρασα. Έκπληκτος το κατέταξα ήδη από την πρώτη του ακρόαση όχι μόνο στα υποψήφια γι αυτή τη λίστα άλμπουμ αλλά και στα κοσμήματα της δισκοθήκης μου. Οι συνθέσεις στο πιάνο αυτής της ελβετοτραφούς Αιθιόπισσας καλόγριας από την Αντίς Αμπεμπα καταγράφονται μέσα στη λιτότητά τους ως jazz ψαλμωδίες στα αυτιά μου. Der Heimatlose Wanderer 

#

11. Σταύρος Ξαρχάκος – "Θεμιστοκλέους 43" 1964 

Μεγάλη έκπληξη η ακρόαση αυτού του δίσκου. Πολύ μακριά από τον περισσότερο λαϊκό (ή λαϊκότροπο) χαρακτήρα των συνθέσεων που έκαναν δημοφιλή τον Σταύρο Ξαρχάκο αυτός ο δίσκος περιέχει 17 σκοτεινές συνθέσεις σε εκκλησιαστικό όργανο και πιάνο, μια σπουδή στο 4ο κοντσέρτο του Μπετόβεν από έναν έφηβο που προσπαθεί να βρει τη μουσική του γλώσσα. 

Αυτά.

υγ. Είμαι σίγουρος πως έχω ξεχάσει αρκετά αλλά η φετνή μου ιστολογική προχειρότητα ας συγχωρεθεί

υγ. τα 12+1 από τα καλύτερα παλιά άλμπουμ που άκουσα το 2015

υγ2. τα 15+1 καλύτερα παλιά άλμπουμ που άκουσα το 2014

υγ3. τα 16 καλύτερα παλιά άλμπουμ που άκουσα το 2013 

υγ4. τα 13 καλύτερα παλιά άλμπουμ που άκουσα το 2012

ένας από τους εκατομμύρια μικρούς επικήδειους για τον δικό μου Bowie

Ξενυχτισμένος Κυριακή βράδυ αφήνω την πραγματικότητα και βυθίζομαι στην αγκαλιά του Μορφέα με την ειδησεογραφία να επιδεικνύει ως καλύτερο χαρτί της τα εκλογικά αποτελέσματα των εσωκομματικών τριβών της αντιπολίτευσης. 

Και ξυπνώ ανύποπτος σαν όλους τους φυσιολογικούς ανθρώπους που δεν περιμένουν κάποιο συγκλονιστικό νέο να τους περιμένει στις οθόνες τους. Φευ. Σηκώνω το τηλέφωνο.

(I can't believe the news today, oh, boy! )

David Bowie  8 Ιανουαρίου 1947 – 10 Ιανουαρίου 2016

Τέσσερις δίσκους μου είχε δώσει (πουλήσει για την ακρίβεια) ο μυστήριος πρώτος γκόμενος της αδελφής μου να ακούσω· Sisters of Mercy, Cramps, το «δύσκολο» ντεμπούτο των Floyd και David Bowie. Τους Sisters τους είχα αφήσει για αργότερα, Cramps και Floyd μελετήθηκαν αργά και διεξοδικά αλλά εκείνη η συλλογή, το ChangesOneBowie του Bowie χτύπησε κατευθείαν κέντρο στην εφηβική μου μούρλα.

Είναι αλήθεια πως το Ashes to Ashes, το είχαμε ιδρώσει ήδη αρκετά στα πάρτυ. Το ίδιο και το Let’s Dance για να μην αναφέρω Cat People (Putting Out Fire) το …περίφημο gasoline. Αλλά εδώ κάτι άλλο συνέβαινε. Κάτι βαθύτερο, διαφορετικό κι ανατριχιαστικό. Ήταν η ώρα που ανακάλυπτες τον εαυτό σου· τις λατρείες, τους φόβους, τις αγωνίες, τις ορέξεις και πάνω απ’ όλα τις μουσικές σου. Τα περισσότερα από εκείνα που θα σε συνόδευαν – δεν το ήξερες τότε – στο υπόλοιπο της ζωής σου. Κι αυτό όπως και να το κάνεις είναι προσωπικά κοσμοϊστορικό.

Από εκεί και πέρα όλα δρομολογήθηκαν εύκολα. Ξανά και ξανά οι εγγραφές στις διάφορες κασετοσυλλογές, ο προσηλυτισμός των συμμαθητών στο σχολείο, το Space Oddity. Oι αφίσες στους τοίχους του εφηβικού μου δωματίου, τα ακουστικά του walkman όταν δεν μπορούσες να εκμεταλλευτείς τη διαπασών, οι μοναξιές μου να λειαίνονται στη θαλπωρή των αυλακιών του τρυφερού Hunky Dory. Όχι πολύ αργότερα, στους πρώτους δίσκους του Μπάουι που αγόρασα – τρυφερός τα ώτα ακόμη– και τους έλειωσα στις συνεχείς κι επαναλαμβανόμενες ακροάσεις το The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars (τον ίδιο καιρό με το Velvet Underground & Nico). Ο μύθος του major Tom και εκείνες οι συζητήσεις για τον βίο και την πολιτεία του, η γενναιότητα του Rock ‘n roll suicide. Η άλλη εκδοχή των πραγμάτων και το Velvet Goldmine. H Christiane F.

Heroes. Πανεπιστημιακός μετανάστης πλέον σε ένα μπαρ στην Πάτρα, πέφτουμε σχεδόν αναίσθητοι σε διαγωνισμούς μπυροποσίας υπό τους ήχους του Pinups, η ανδρόγυνη φιγούρα του Bowie δε σοκάρει πια κανέναν μας, έχουμε εμβολιάσει όχι μόνο τη μουσική αλλά και την εικόνα του στο DNA μας, η βερολινέζικη περίοδος, ο Brian Eno, είναι η ώρα του Low. του Station to Station,  και εκείνου του χρωματισμένου φακού επαφής που θα άλλαζε έστω και για ένα βράδυ το χρώμα του ενός μου ματιού. 

Outside. Τα σινγκλάκια της νέας του περιόδου που καταφτάνουν από Αγγλία (θενκς Νεκ), τα επόμενα άλμπουμ σε Cd, η άδεια που δεν πήρα στο στρατό και η συναυλία στο γήπεδο της Αλεξάνδρας που έχασα φυλώντας κάποιες από τις παρθενικές μου ώρες σκοπιάς. Earthling. Οι ζωντανές εμφανίσεις που είδα αργότερα σε πάσης λογής ψηφιακά φορμάτ. 

Τη μουσική και τα τραγούδια του David Bowie δεν τα άφησα ποτέ πίσω, ποτέ δεν πέρασα περίοδο που να τα μη με συντροφεύουν και να ξεκουράζονται οι δίσκοι του στα ράφια της δισκοθήκης μου. Ίσως γιατί πέρα από την όποια προσωπική ηδονή μου προκαλούν είναι και σημεία αναφοράς της ενότητας της παρέας μας. Βινύλια ξανά στις αργοπορημένες πια κυκλοφορίες του. Το Heathen και το Reality. Και στο ενδιάμεσο με τη συνδρομή του δικτύου οι ανασκαφές στη μουσική του διαδρομή, τις σπάνιες συμμετοχές του, τις διασκευές στα τραγούδια του. Blackstar. 

Τέλος εποχής.

Το τηλέφωνο χτυπάει, τα μαθες; με ρωτάει ο Τ. με σπασμένη φωνή. Ήταν και είναι γι αυτόν το ίνδαλμά του. Κι έπειτα ξανά ο Π. έστειλε maiλ: "παιδιά με διέλυσε το νέο σήμερα. λες και τον ήξερα προσωπικά..." έγραφε.

Νομίζω πως ο καθένας έχει το δικαίωμα να γράψει δυο αποχαιρετιστήρια λόγια για τον δικό του Bowie: 

Ένας από τους εκατομμύρια μικρούς επικήδειους, αυτός για τον δικό μου Bowie

τα 12+1 από τα καλύτερα παλιά άλμπουμ που άκουσα το 2015

Περασμένα τα μέσα Δεκέμβρη και συνεχίζοντας το ...θεσμό που ξεκίνησε προ τριετίας στο παρόν ιστολόγιο, καταθέτω εκείνη τη λίστα με μερικούς από τους καλύτερους δίσκους του 2015. Η ιδιαιτερότητα της λίστας αυτής όμως είναι πως τα παρακάτω ηχητικά έργα δεν είναι τόσο φρέσκες κυκλοφορίες παρότι ακούγονται πιστεύω ως τέτοιες.  

Είναι μια σειρά από άλμπουμς που ενώ δεν κυκλοφόρησαν μέσα στην τρέχουσα χρονιά, κατάφεραν όχι μόνο να μου (ξανα)τραβήξουν την προσοχή αλλά να καρφωθούν στο οικιακό μου playlist για τα καλά. 

Κάποια από αυτά τα εντόπισα και τα άκουσα τυχαία, κάποια υπήρξαν συστάσεις και προτροπέσ φίλων ενώ δεν λείπουν και εκείνα που η απόκτηση και φυσική τους παρουσία στη δισκοθήκη μου συνέβησαν παλαιότερα αλλα είχαν μείνει επιμελώς παραμελημένα. 

Χωρίς κάποια σειρά αξιολόγησης, ούτε καν αλφαβητική, λοιπόν έχουμε και λέμε:

1. The Times - Pop Goes Art!, 1982

Όχι ότι δεν είχα ακούσει σπαράγματα από το άλμπουμ αλλά ολοκληρωμένο το άκουσα πρώτη φορά φέτος. Από τα ίδια υλικά που είναι φτιαγμένος ο παράδεισος των Television Personalities (όπως τουλάχιστον εγώ τον αντιλαμβάνομαι), το συγκρότημα των The Times δίνει εν έτει 1982 ένα πάαααρα πολύ όμορφο πρώτο άλμπουμ που περιέχει ισόποσες δόσεις ευφυούς ποπ, mod αισθητικής και ενίοτε garage rock στο κλίμα των 60’s φιλτραρισμένα από το post punk ύφος των TVP που όπως ξέρεις λατρεύω. Picture Gallery

2. Charlie Haden & Liberation Music Orchestra - Liberation Music Orchestra, 1969

Το ενδιαφέρον μου για να τον πρωτακούσω μου το κίνησε το εξώφυλλό του. Και παρότι το εξώφυλλο ενός βιβλίου ή ενός άλμπουμ δε συνιστά καλό κριτήριο επιλογής εντούτοις έπεσα διάνα. Ένας συναρπαστικός δίσκος ο οποίος αν και θεωρητικά ανήκει στο χώρο της τζαζ εισχωρεί με γνήσια έγνοια τόσο στον κόσμο της folk όσο και σε εκείνον του world και του ethnic. Με πρωταρχικό στόχο ως δίσκος διαμαρτυρίας τον Ισπανικό Εμφύλιο και εμμέσως τον πόλεμο του Βιετνάμ ο Haden με τη συνδρομή της Carla Bley ταξιδεύουν αυτοσχεδιάζοντας από την επαναστατική Ισπανία στη θλίψη της Νέας Ορλεάνης (και από τα χάλκινα των Βαλκανίων στο μυστηκισμό της Μέσης Ανατολής). El Quinto Regimiento

3. The Last - L.A. Explosion!, 1979

Με αναφορές στη δεκαετία του 60, οι πολυφωνίες των Beach Boys και η δυναμική οποιουδήποτε garage συγκροτήματος που ηχογράφησε το 1966 και πατήματα πότε στην καθαρή (και ξάστερη) pop και πότε σ το (arty) punk το «L.A. Explosion!» είναι ένας τεράστιος δίσκος, παραγνωρισμένος στους πολλούς αλλά Βίβλος για τα συγκροτήματα μουσικών σκηνών όπως εκείνη της Paisley Underground (Dream Syndicate, Rain Parade, The Long Ryders) ή η Ωκεάνια παρέα των αρχών των 80s (The Chills, Go Betweens κλπ). Εξάλλου ήταν οι μουσικές μου ανασκαφές για ένα ραδιοφωνικό αφιέρωμα στην πρώτη εκ των δύο σκηνών που με οδήγησε στη μουσική τους. 

She don't know why I'm here

4. Rainy Day - Rainy Day, 1984

Παράπλευρη ανακάλυψη κατά τη διάρκεια της παραπάνω ενδελεχούς περιπέτειας στα χωράφια της Paisley Underground σκηνής ετούτο το super group. Στελεχωμένο με μέλη από Dream Syndicate, Bangles, Green On Red, Rain Parade και Three o’clock. Το ένα και μοναδικό τους άλμπουμ που οσονούπω θα κοσμεί τη δισκοθήκη μου είναι ένα απόσταγμα παρέας και συμβόλαιο φιλίας κι αλληλοεκτίμησης των μουσικών που συμμετέχουν είναι ένα tribute στο αμερικάνικο ανεξάρτητο ήχο των Velvet, των Byrds, των Beach Boys και όλων εκείνων των ηρώων που τους διαμόρφωσαν τη μουσική συνείδηση. John Riley

5. Forward Music Quintet - The Mystery of a Dying Species, 1983

Πραγματικά απορώ γιατί (ακόμα) δεν θεωρείται ακόμα ένας από τους καλύτερους ελληνικούς δίσκους και όχι μόνο της δεκαετίας μέσα στην οποία κυκλοφόρησε. Και φυσικά δεν εννοώ από τους «σχετικά λίγους» που έχουν εμβαθύνει στην ανεξάρτητη σκηνή της χώρας αλλά από τη μεγάλη μάζα των μουσικόφιλων. Σκοτεινό new wave στον απόηχο των Παρθενογένεσις, με συνθέσεις που στέκουν μία προς μία και διόλου ερασιτεχνική παραγωγή. Αν δεν τον έχεις ακούσει στοιχηματίζω πως θα σου αρέσει πολύ ανεξαρτήτως με το αν είσαι τυλιγμένος το μανδύα της νοσταλγίας για τα εγχώρια 80ς. Waiting

6. Trio - Trio, 1982

Το εκνευριστικά υπέροχο Da Da Da είναι σίγουρο πως το γνωρίζεις. Είτε από το ανελέητο airplay σε ραδιόφωνα και ντισκοτέκ (!!!) αν ήσουν έφηβος στα 80ς όπως εγώ είτε από τη hype διασκευή των Elastica αν είσαι λίγο μικρότερος. Έχω την εντύπωση όμως πως το συγκεκριμένο τραγούδι ήταν ευχή (το μεγαλύτερό τους χιτ γαρ) αλλά και κατάρα για το γκρουπ που δεν ευτύχησε να στρέψει την προσοχή του κοινού από την cult επιτυχία και στο art-ιότατο υπόλοιπο μινιμαλιστικό new wave υλικό του δίσκου τους· το οποίο κι εγώ ανακάλυψα φέτος. Παρόλα αυτά σαν προτεινόμενο άκουσμα βάζω κι εγώ το τρις επαναλαμβανόμενο Da μιας και έχει ένα τρομερό αλά Rainer Werner βίντεο κλιπ. (έπεσα ξανά στην παγίδα του). Da Da Da

7. Eno & Fripp - (No Pussyfooting), 1973 

Με ρίγη πραγματικού ενθουσιασμού σήκωσα το 39λεπτο αυτό δίσκο, τον μοιρασμένο σε δύο μόλις θέματα, ένα σε κάθε πλευρά του, μέσα από μια κούτα με βινύλια μια Κυριακή πρωί στο παζάρι. Με ρίγη συγκίνησης έληξε η πρώτη ακρόαση αυτής της πρώτης ηχογραφημένης συνεργασίας του Brian Eno που μόλις είχε αποχωρήσει από τους Roxy Music με τον Robert Fripp των King Crimson. Εξερεύνηση κυκλικών ambient διαδρομών δίχως ίχνος αγωνίας (το αντίθετο μάλιστα) να μη χαθείς μέσα στους space πειραματισμούς και τους ρετροφουτουριστικούς του ήχους. Και επιβλητικότατο εξώφυλλο. The Heavenly Music Corporation

8. The Red Crayola with Art & Language - Kangaroo?, 1981

Ετούτος είναι ένας δίσκος που έφτασε πέρυσι στα χέρια μου με την ταμπέλα transit πάνω του, έμεινε στο ράφι για 15 μήνες και ήταν λόγω συγκυρίας που δεν τον «ξεφορτώθηκα"(δοκίμαζα το καινούριο πλυντήριο δίσκων μου) όταν ελάχιστα πριν πάρει δρόμο από τη δισκοθήκη μου του αφιέρωσα 38 λεπτά ακρόασης. Avant garde ανθρώπινων διαστάσεων, σουρεαλιστικό και μεταχίππικα πολιτικό, αποτελεί πλέον αχώριστο κόσμημα της δισκοθήκης μου. Portrait Of V. I. Lenin In The Style Of Jackson Pollock, Part II

9. Arthur – Dreams and Images, 1967

Xαμηλόφωνος και ακουστικός, άκρως ποιητικός και ξέχειλος από μελωδικές, σχεδόν baroque μικρές συμφωνίες ετούτος ο δίσκος μπορεί να ηχογραφήθηκε το 1967 αλλά από την αφάνεια της λήθης βγήκε μόλις φέτος. 48 χρόνια μετά, τα τραγούδια του άλμπουμ συγκινούν τα μέγιστα εμένα και νομίζω και όσους έτυχε να τα ακούσουν τοποθετώντας έστω και μεταχρονολογημένα τον Arthur Lee Harper στο (τουλάχιστον το προσωπικό μου) πάνθεον των μεγάλων τραγουδοποιών εκείνης της δεκαετίας. Από τα καλύτερα ...κατεβάσματα της χρονιάς. Blue Museum

10. Weekend - La Varieté, 1982 

Το 2014 φιγουράριζαν οι Young Marble Giants με το μονάκριβο ντεμπούτο τους στην αντίστοιχη περσινή λίστα. Σήμερα, ένα χρόνο αργότερα, οι Weekend, το διάδοχο σχήμα των ίδιων (ή μάλλον σχεδόν των ίδιων) μουσικών, καταγράφεται σε εκείνα που με συγκίνησαν ιδιαίτερα. Ο αναγνωρίσιμος σαγηνευτικός μινιμαλισμός των Y.M.G. αν και σε μικρότερες δόσεις είναι παρών, παρούσα και η σχεδόν jazz ατμόσφαιρα – αυτή μεγεθυμένη - κάνοντας το άλμπουμ του οποίου την ύπαρξη έμαθα ακούγοντας τους μουσικούς κομπασμούς ενός κονοσέρ (ουδέν κακόν αμιγές καλού) να ακούγεται πιο εξωστρεφές και πολύχρωμο. Red Planes

11. OST - Les Nuits Fauves, 1992

Δεν είναι αναγκαίο να έχεις δει τις εικονογραφημένες νυχτερινές αναζητήσεις εφήμερου σεξ του πρωταγωνιστή της ταινίας της οποίας το σάουντρακ επέλεξα εδώ. Ούτε να γνωρίζεις  ότι ο Cyril Collard, o συγγραφέας του έργου, σεναριογράφος, πρωταγωνιστής, σκηνοθέτης, συνθέτης και βασικός ερμηνευτής των περισσότερων τραγουδιών του πέθανε από AIDS λίγο μόνο  αργότερα από την κυκλοφορία της ταινίας. Δεν είναι δηλαδή μόνο λόγοι συγκινησιακοί που θα σε κάνουν να ευχαριστηθείς τη συλλογή αυτή αλλά ο μελωδικά ανεξάρτητος γαλλικός ήχος που τη διατρέχει.  Είχα να ακούσω τα τραγούδια αυτά από το 1992 που είχα δει το φιλμ, στον κινηματογράφο Όπερα νομίζω, στην Ακαδημίας. Moving

12. Various Artists - Ork Records New York, New York 75-80, 2015

Τεράστια συλλογή, τόσο χρονικά αφού καταλαμβάνει 2 cd γεμάτα με τρίλεπτα τραγούδια (49 στο σύνολο) όσο κυρίως σε περιεχόμενο που είναι και το ζητούμενο. Μέσα από την εταιρεία Ork Records η οποία δημιουργήθηκε για να κυκλοφορήσει το παρθενικό single των Television, το Little Johnny Jewel, ένα από τα ομορφότερα τραγούδια που έχω ακούσει ποτέ και έζησε μόνο για μια πενταετία (1975-1980). Ήχοι από τις απαρχές του Punk και του New Wave στην Αμερική που σου φαίνονται γνώριμοι είτε ανήκουν σε εμβληματικές και υπεραγπημένες μπάντες των οποίων τα βινύλια έχεις λειώσει είτε σε άλλα που πιθανολογώ να μην συνειδητοποιείς σαν κι εμένα αν και πότε τα έχεις ξανακούσει. Prix - Everytime I Close My Eyes

13. Αδελφοί Κατσάμπα - Μελωδίες Λατινικής Αμερικής, 1969

Περίεργη επιλογή του ιστολόγου αυτή, θα σκεφτεί κάποιος και πιθανώς δικαιολογημένα· ειδικά για εκείνον που με γνωρίζει καλά και ξέρει πως το λάτιν (δε μιλώ για τη γνήσια φολκ λατιν μουσική αλλά τη διάστασή της εκείνη που πλασάρεται ως επί το πλείστον στα αυτιά μας) με αφήνει συνήθως παγερά αδιάφορο. Στο δίσκο έδωσα μια ευκαιρία ακρόασης μόνο και μόνο για να τεστάρω τα αποτελέσματα του καινούριου μου πλυντηρίου βινυλίων και είμαι πλέον ευτυχής που τον καταγράφω στη λίστα των δίσκων μου. Ξεπλένω από αποκριάτικους συνειρμούς τα τραγούδια του δίσκου, τα περισσότερα από τα οποία είναι κλασσικά latin anthems, ανακαλύπτω το Tabu και χωρίς να προσπαθώ να εξωραΐσω την επιλογή μου αυτή, ευχαριστιέμαι την exotica στιγμές-στιγμές ερμηνεία των Κατσαμπακίων με εκείνο τον ξέγνοιαστο τρόπο που άκουγα μικρός τις «πλάκες» που έφερνε από τα ταξίδια του ο θείος μου ο ναυτικός. Historia de un amor

υγ1. τα 15+1 καλύτερα παλιά άλμπουμ που άκουσα το 2014

υγ2. τα 16 καλύτερα παλιά άλμπουμ που άκουσα το 2013 

υγ3. τα 13 καλύτερα παλιά άλμπουμ που άκουσα το 2012

οι πληγές που πονάνε

όπως πρωτοδημοσιεύτηκε στο soundgaze.gr

MEMORY LANE: Johnny Thunders - Hurt Me (1983)

Στο κυνήγι της ψηφιακής μορφής του υπέροχου και φασαριόζικου LAMF των Heartbreakers βρισκόμουν, όταν έπεσα κατά τύχη πάνω σε τούτο το άλμπουμ. Του οποίου για να είμαι ειλικρινής την ύπαρξη ούτε που γνώριζα. 

Ο λόγος για το “Hurt me”, την 4η προσωπική δουλειά του λιγότερο προβεβλημένου (τουλάχιστον μέχρι το θάνατό του) μα εξίσου αγαπητού Johnny της πανκ-ροκ (και γκλαμ, γιατί όχι;) μυθολογίας. Ένα δίσκο που αποτελεί ουσιαστικά μια συλλογική καταγραφή των ακουστικών ηχογραφήσεων του Johnny Thunders ο οποίος κυκλοφόρησε λίγο πριν τα μισά της δεκαετίας του 80.

Δεκαεννιά χαϊκού απλωμένα σε μόλις 37 λεπτά μοιράζονται τις πλευρές του άλμπουμ και είναι αλήθεια πως δεν χρειάστηκε ούτε δευτερόλεπτο περισσότερο για να τον κατατάξω με την πρώτη κιόλας ακρόαση στους αγαπημένους μου δίσκους και να μην ησυχάσω αν δεν τον αποκτήσω σε φυσικό φορμάτ.

Στο “Hurt me” μπορείς να ακούσεις τον Thunders να τραγουδά εξομολογητικά και παραδόξως τρυφερά τόσο δικές του σκέψεις που έγιναν στίχοι και τραγούδια όσο και κάποια κλασσικά standards του Dylan, των Stones ή της προηγούμενης του μπάντας ερμηνευμένα με την βαθειά αθωότητα που διαχέεται σε ολόκληρο το δίσκο. 

Για παράδειγμα το “It ain’t me babe” (στα μόλις 22 δευτερόλεπτα που διαρκεί) είναι για μένα μια από τις καλύτερες εκτελέσεις (ίσως μόνο εκείνη των Turtles να την ξεπερνά) του τραγουδιού που έγιναν ποτέ.

Συγκλονιστικά τα “I'm A Boy, I'm A Girl”, “I Like To Play Games”, το φερώνυμο αλλά και το“You Can't Put Your Arms Around A Memory” που φυσικά δε θα μπορούσε να απουσιάζει. 

Αριστουργηματική η ακουστική επανεκτέλεση του “She's So Untouchable” του 1977, 

στα όρια του jazz αυτοσχεδιασμού το “Illegitimate Son Of Segovia”.

Χαμηλόφωνα rock n’ roll ολόκληρο το πόνημα, με μια εσωτερικότητα - μουσικά και στιχουργικά - που θα τη σύγκρινα μόνο με εκείνη των Television Personalities, θα μπορούσες να το κατατάξεις εύκολα στην outsider music. Θα ορκιζόμουν δε, πως το “Hurt me” υπήρξε μέγιστη επιρροή για τον Daniel Johnston αν δε γνώριζα πως ο τελευταίος είχε κυκλοφορήσει την πρώτη του κασέτα ένα χρόνο νωρίτερα το 1982. 

Δικαιολογημένα νομίζω πως αυτός ο δίσκος θεωρείται μια ανωμαλία στον κατάλογο των κυκλοφοριών του Johnny Thunders, καθώς πρόκειται για ένα απρόβλεπτα διαφορετικό άλμπουμ απ’ οποιαδήποτε άλλη κυκλοφορία του, είτε με τους New York Dolls και τουςHeartbreakers είτε τις υπόλοιπες προσωπικές του δουλειές. 

λεμονοστίφτισ