καθώς έπεφτε η αυλαία για τρίτη φορά

Περπατάω διαβάζοντας κάποιο free-press στη βροχή και δεν πιστεύω στην τύχη μου. Συννεφιά μεσ’ το κατακαλόκαιρο! Και δροσιά. Μόλις σήμερα το πρωί άλλωστε ξόρκιζα προκαταβολικά την αυριανή μεγαλύτερη μέρα του χρόνου και την ανυπόφορη ελληνική ηλιοφάνεια (αυτή που με στροβιλίζει στη διάθεση του κ. Μερσώ) με το “Fat Old Sun”. 

Οι σταγόνες της βροχής σκάνε με μικρούς κρότους στο φύλλο της εφημερίδας, το οποίο καθώς βρέχεται όλο και παίρνει να σκουραίνει, κι εγώ νιώθω ευτυχής την ίδια στιγμή που μια μελαγχολική ανατριχίλα αναστατώνει τα χέρια και την πλάτη μου. (Χαρμολύπη μας το είχαν μάθει στο λύκειο αλλά ποτέ δε χρησιμοποίησα αυτή τη λέξη, πολύ έντεχνη, ποτέ δε μου άρεσε) 

Κι αυτό γιατί μόλις έχει τελειώσει το τελευταίο επεισόδιο της τρίτης σαιζόν της εκπομπής. Επιτυχώς. Ή μάλλον κάτι παραπάνω από επιτυχώς. Με τους περισσότερους φίλους και ακροατές να δίνουν το διαδικτυακό παρόν (όσοι δεν τα κατάφεραν θα την ακούσουν ηχογραφημένη – το ξέρω - ) η εκπομπή κάνει το τρίτο μεγάλο της φινάλε με ευχές να δίνουν και να παίρνουν, feedback και μηνύματα σε κάθε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, μέσα σε ένα κλίμα ελαφριάς συγκίνησης. 

“We’ll meet again” μας τραγουδούν οι Byrds, “Ραντεβού το Σεπτέμβρη” προσθέτω στερεοτυπικά εγώ την ώρα που έχω ήδη αρχίσει να αναρωτιέμαι «Να δω τι θα κάνω τώρα εγώ τις Παρασκευές μου (όπως και εκείνες τις στιγμές της εβδομάδας που έστηνα το playlist ή το παιζα γραφίστας φτιάχνοντας τις αφίσες των επεισοδίων)».

Όποιος/α επιθυμεί να ακούσει ηχογραφημένο το σημερινό τελευταίο επεισόδιο της εκπομπής δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη ηχογραφημένη παρουσία αυτού, κατευθείαν από εδώ:

129th lemon's indieground radio show by Lemonostiftis on Mixcloud

ή να κατεβάσει το podcast αυτού πατώντας το παρακάτω εικονίδιο:

Ευχαριστώ όσους και όσες μου κράτησαν μουσική παρέα σήμερα όπως και όλες τις 128 προηγούμενες φορές. 

Για την ιστορία, το άλμπουμ (φυσικά σε βινύλιο) "The kids are alright" των Who, το κέρδισε μετά από κλήρωση ο ακροατής (Κώστας Κ.), το δε playlist του επεισοδίου είναι το ακόλουθο:

• Belle & Sebastian - I Don't Want To Play Football
• Pink Floyd - Fat Old Sun (Radio sessions 1970)
• The Turtles - House On The Hill
• of Montreal - Imbecile Rages
• Terrestify - On Some Faraway Beach
• The Nits - Erom On
• New Order - Leave Me Alone
• Συνθετικοί - Είναι Σίγουρο
• Television Personalities - The Girl Who Had Everything
• Bryan Ferry -  I Thought
• Bonnie 'Prince' Billy - The Southside of the World
• Tarnation - Your Thoughts And Mine
• Townes Van Zandt - Waiting Around to Die
• The Trypes - The Undertow
• Blue Orchids - Bad education
• The Langley Schools Music Project - Band on the Run
• The Jam -  Waterloo Sunset (Demo)
• The Who - See Me Feel Me (Listening To You)
• Shawn Phillips - The Ballad of Senses and Illusions (early version)
• The Deep Freeze Mice - My geraniums are bulletproof
• Τρύπες - Ερωτευμένοι Σχιζοφρενείς
• Zounds - Subvert
• The Cure - Killing An Arab
• Grateful Dead  - It's All Over Now, Baby Blue
• Crocodiles - True Love Will Find You In The End
• Hurricane Heart Attacks - Sealed With A Kiss
• Jefferson Airplane - Let's Get Together 
• Leonard Cohen - Lover Lover Lover
• Violent Femmes - Please Do Not Go
• The Byrds - We'll Meet Again

Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό 

τριήμερο σε όλους.

Cure vs. Smiths, 14 και 1 ασκήσεις πόλωσης

Ήταν τις προάλλες όταν μου τηλεφώνησε ο φίλος Κ, γνωστός μουσικόφιλος και κατά τα γνωστά ορεξάτος για κουβέντα. Είπαμε τι είπαμε, χαίρετε, πως τα πάμε, και τα λοιπά, όλα καλά τα συμφωνήσαμε γνωρίζοντας αμφότεροι πως τα πράγματα (για τον καθένα για διαφορετικούς λόγους) έχουν κομμάτι απασφαλίσει. Έτσι αφού είπαμε 2-3 κουβέντες αποφεύγοντας τεχνηέντως κι επί τούτου τα στριφνά της καθημερινότητας μου έθεσε ξανά ένα από τα προαιώνια ερωτήματα που βασανίζουν τους φίλιους κύκλους μου.

 - Smiths ή Cure, λέμον;

[Μου έρχονται αντανακλαστικά οι ατέλειωτες ώρες ακρόασης που έχω ρίξει στους δίσκους τους, τους καυλωμένους δερβίσικους χορούς με τ’ Αγόρια που δεν κλαίνε ή την απολαυστική αγωνία που νιώθω για δεκαετίες τώρα, κάθε φορά που η βελόνα του πικάπ ξεκινάει να μου πει την ιστορία της Σάρλοτ, ή εκείνη με τη δολοφονία του Άραβα, ή τη φωτιά στο Κάιρο, ή την άλλη με τους κρεμαστούς κήπους, την Εμ, τα 17 δευτερόλεπτα, το δάσος, το τραγούδι απ’ το Κυότο.  Εννοείται, δε λέω, πως στιχουργικά οι Cure μάλλον υστερούν των Smiths με την επιγραμματική, συμβολιστική τραγουδοποιία του κ. Smith. Παρ’ όλα αυτά τη de profundis ποίηση (;) του Morrissey τη θεωρώ συγκλονιστική μεν, τη μελοποίησή της όμως συχνά πυκνά την αποφεύγω γιατί μου αφήνει ένα  ανικανοποίητο.]

- Cure φυσικά του απαντάω στο δευτερόλεπτο. 

Κάπως έτσι  άρχισε να στριφογυρίζει στο μυαλό μου η ιδέα για τούτη την ανάρτηση. Κόντρες που έχουν τροφοδοτήσει κουβέντες, τσακωμούς για δεκαετίες, την ώρα που οι περισσότεροι ακούμε και τις δύο πλευρές των αντιπάλων με τον ίδιο (που λέει ο λόγος) σεβασμό.

Ρίχνω λοιπόν λάδι στη φωτιά, δυναμιτίζω το ήρεμο κλίμα και βάζω στο τραπέζι 14 και 1 καθοριστικά ερωτήματα - ασκήσεις πόλωσης σε τεράστια θέματα ήσσονος σημασίας (είθε τα διλήμματα στη ζωή μας να ‘ναι αυτά):

1. The Beatles vs. The Rolling Stones
2. Grateful Dead vs. Jefferson Airplane
3. MC5 vs. The Stooges
4. Deep Purple vs. Led Zeppelin
5. Sex Pistols vs. The Clash
6. The Cure vs. The Smiths
7. Green on Red vs. The Dream Syndicate
8. Blur vs. Oasis
9. U2 vs. R.E.M.
10. Pixies vs. Sonic Youth
11. Pearl Jam vs. Nirvana
12. Miles Davis vs. John Coltrane
13. Ennio Morricone vs. Nino Rota
14. Μ. Θεοδωράκης vs Μ. Χατζιδάκις
15. Τρύπες vs. The Last Drive

Δυστυχώς μια μεγαλεπήβολη διαδραστική δημοσκόπηση (αυτή με τα κουμπάκια και τα τικ και το view results) που μου πήρε ώρες να την οργανώσω και θα φαινόταν έτσι,

δε φαίνεται να δουλεύει σε κανέναν browser οπότε όποιος/α θέλει μπορεί να αφήσει σχόλιο με τις επιλογές του/της.

Χειρόγραφα λοιπόν το 1 - 2 - Χ (το Χ δε σημαίνει ...ισοπαλία αλλά έλλειψη ενδιαφέροντος για την κόντρα) με ή χωρίς αιτιολογία.

μια μάχη που έμεινε στα χαρτιά

Οι δικές μου απαντήσεις εντωμεταξύ είναι: The Beatles (εννοείται ή θα με πεις φλώρο;) , Led Zeppelin (αλλά δεν πολυκαίγομαι),  Jefferson Airplane (δαγκωτό), The Stooges, The Clash, The Cure (τα είπαμε παραπάνω), Green On Red (εδώ θα προτιμούσα να μπορούσα να απαντήσω τους D.S.), Blur (μπορεί να μην έχουν Wonderwall αλλά ευτυχώς που είναι οι Blur), REM (δυσκολεύτηκα εδώ), Pixies (γιατί  με αυτούς μυήθηκα) , Nirvana, Miles Davis, Nino Rota  ή μάλλον Ennio Morricone (εδώ ίδρωσα να βγάλω ετυμηγορία), Μάνος Χατζιδάκις (δαγκωτότατοo), Τρύπες (too many of my yesterdays)

1-2-2-Χ-2-1-1-1-2-1-2-1-1-2-1

υγ. Τα μόνο ερώτημα που δεν έθεσα είναι τα Pink Floyd vs. Yes γιατί δε θέλει και ρώτημα  καθώς και το Βισση vs Βανδή που δεν μας ενδιαφέρει. Ή κάνω λάθος?

Post by Lemonostiftis Lemon.

1000

Το σκέφτηκα, πειραματίστηκα, αμφιταλαντεύθηκα, το ξανασκέφτηκα και τελικά άφησα την Τύχη να διαλέξει το τραγούδι που έσπασε το φράγμα των 1000, (ως και το Lips like sugar είχα μαζί μου) στην σημερινή τριακοστή εκπομπή. Ο δε τίτλος αυτού: A Forest. 

Οι Cure βέβαια, σε μια ακουστική εκτέλεση με τα 21 απνευστί again πάντα παρόντα.*

Όποιοι επιθυμούν να ακούσουν την εκπομπή ...μαγνητοφωνημένη μπορούν να την κατεβάσουν ως κονσερβο-podcast (mp3)  πατώντας το εικονιδιάκι που ακολουθεί:

Το playlist όπως πάντα ατο δικό μου πρώτο σχόλιο.

Καλό Σαββατοκύριακο

υγ. Επετειακή "προσφορά" η ακρόαση απ' ευθειας από εδώ:

*Κατά τη γνώμη μου, τα κοντέρ σήμερα τα έσπασαν οι Παρθενογένεσις.

ο ξένος

Σαν πιστός που σέρνει πάντα μαζί του τη βίβλο, το κοράνι ή ό,τι άλλο του υπαγορεύει το συναίσθημά του, κουβαλάω πάντα μαζί μου τον "Ξένο". Την ιστορία του «Χριστού που μας αξίζει» όπως είχε πει ο ίδιος ο Καμύ το 1954.

Έτσι τις μέρες που η ζέστη με ξεγυμνώνει από σκέψεις, θέλω και πρέπει - και εγώ νοιώθω ικανός για το οτιδήποτε - ανατρέχω στο προσωπικό μου ευαγγέλιο. Αναζητώ ξανά και ξανά το σύνδεσμο με την πραγματικότητα, τις ώρες που το μυαλό μου βράζει και τα πάντα έχουν πάρει αφόρητα ανθρώπινες διαστάσεις.

Είναι ο καυτός ήλιος, αυτός που ξεθωριάζει χρώματα και συναισθήματα, τον οποίο ανέκαθεν εχθρευόμουν. Εκείνες τις αλλόκοτες ζέστες που πληθαίνουν και κάνουν το αυτόματο της αναπνοής να είναι η μόνη προβλέψιμη συμπεριφορά.

Ως έφηβος θα κατέρρεα, έκτοτε – ίσως εξίσου ανώριμος - παίρνω στα χέρια μου ξανά, την προσωπική μου ιερή σύνοψη. Διαφορετική έκδοση κάθε φορά, άλλη αποδόση, άλλη

μετάφραση. Όχι από κάποιο κόλλημα μα σαν ιεραπόστολος σε επιχείρηση προσυλητισμού, χαρίζω το βιβλίο αμα τη αναγνώσει του στο εγγύτερα γνωστό μου άτομο.

Υγ. Ομολογώ πως ήταν οι Cure με το Killing an Arab – το πρώτο τους single(1979) - που με μύησαν στον κόσμο του Ξένου κοντά 25 χρόνια πρίν. Φοβούμενοι παρεξηγήσεις από την ασχετοσύνη των ηλιθίων, το 45αρι κυκλοφόρησε αρχικά με συμβουλές - σε αυτοκόλλητο - ενάντια σε ρατσιστική χρήση του τραγουδιού. Εντωμεταξύ, σήμερα που η ηλιθιότητα έχει θριαμβεύσει το συγκρότημα υπακούοντας στην πολιτική ορθότητα της εποχής αυτολογοκρίνουν το κομμάτι τους. Τραγουδούν πλέον ... “Kissing an Arab” ή στην καλύτερη …“Killing Another” .