η σημασία που δίνουν στα ερείπια οι άνθρωποι

- Καλημέρα, πόσο τις δίνεις τις καρτ-ποστάλ ρε φίλε? ρώτησα τον Ασιάτη ρακοσυλλέκτη που στεκόταν μπροστά από το βαριφορτωμένο με την πραμάτειά του τσόλι. 

Η οδηγία από τις εντολοδόχους της παραγγελίας για την αγορά τουριστικών καρτών (χρησιμοποιημένων-αχρησιμοποίητων δεν τις ένοιαζε· για χαρτοκοπτική θα τις χρησιμοποιούσαν) είχε δοθεί από βραδύς. Μολονότι νυσταγμένος και εκτός αντικειμένου, εγώ, σαν καλός αντιπρόσωπός του όποιου ψάχνει κάτι μεταχειρισμένο, μόλις είχα κάνει την πρώτη μου κίνηση σε ένα από τα παζάρια της Ιεράς οδού. 

Απολαυστικά βαρετός ο διάλογος μεταξύ των δυο συναλλασσόμενων πλευρών - παρότι μέρος του υπήρξε και η φυσική μου παρουσία -, μπορεί να ξεκίνησε κάπως …δυσοίωνα: 

- Δυο ευρώ η μία, κύριε

- Είσαι τρελός μου φαίνεται , αφού θα πάρω καμιά τριανταριά.

- Ε, τότε αντί 60 δώστε μου 50 στρογγυλά να είμαστε κι οι δυο ευχαριστημένοι.

αλλά έληξε έπειτα από αρκετή συνεννόηση, με εκατέρωθεν χαμόγελα ικανοποίησης, τη στιγμή που κατέθεσα στο χέρι του έμπορα 5 κέρματα του 1 ευρώ.

Από τις 30 κάρτ-ποστάλ παρέδωσα στις εντολοδόχους μου τις 29. Η τριακοστή θα τους ήταν στα σίγουρα άχρηστη, φωτογραφία εκδρομική δυο φίλων γαρ, τυπωμένη σε Kodak χαρτόνι με τα κομφόρ παραδοσιακής καρτ-ποστάλ (θέση για το γραματόσημο, μοιρασμένο τον κενό χώρο για το κείμενο του αποστολέα και τη διεύθυνση του παραλήπτη κλπ) στο πίσω του μέρος.

Η καρτο-φωτογραφία αυτή εξαφανίστηκε για 2-3 εβδομάδες στην ακαταστασία του σπιτιού μου άμα τη αφίξει της, και ενεφανίσθη ως διά μαγείας, ξανά, μόλις προχθές πάνω στο γραφείο μου. Και σήμερα λίγο πριν τη βάλω σε εκείνο το κλασσέρ που καταχώνω τις «ό,τι να ναι» φωτογραφίες που πέφτουν ανά καιρούς στα χέρια μου, 

ρίχνοντάς της μια τελευταία ματιά μου ήρθε στο μυαλό - δεν ξέρω γιατί - εκείνο το ποίημα του Νίκου Αλέξη Ασλάνογλου, που έχει τίτλο "Ερείπια της Παλμύρας". 

#

Ερείπια της Παλμύρας

Οσο περνά ο καιρός και κάνω ένα προχώρημα
βαθύτερο μες στην παραδοχή, τόσο καταλαβαίνω
γιατί βαραίνεις κι αποχτάς τη σημασία
που δίνουν στα ερείπια οι άνθρωποι. Εδώ που όλα
σκουπίζονται, τα μάρμαρα κι οι πέτρες κι η ιστορία
μένεις εσύ με την πυρακτωμένη σου πνοή για να θυμίζεις
το πέρασμα ανάμεσα στην ομορφιά, τη μνήμη
εκείνου που εσίγησε ανεπαίσθητα εντός μου
σφαδάζοντας στην ίδια του κατάρρευση κι ακόμα
τους άλλους που ανύποπτοι μες σε βαθύν ύπνο διαρρέουν

Οσο περνά ο καιρός και προχωρώ βαθύτερα
στο ακίνητο φθινόπωρο που μαλακώνει πλένοντας
με φως τα πεζοδρόμια, τόσο βλέπω
στη χρυσωμένη δωρεά του ήλιου μια εγκατάλειψη
για όσα περιμένω και δεν πήρα, για όσα
μου ζήτησαν κι αρνήθηκα μη έχοντας, για όσα
μοιράστηκα απερίσκεπτα και μένω
ξένος και κουρελιάρης τώρα
                                               Μα όταν
μες στη θρυμματισμένη θύμηση αναδεύω
ερείπια, βρίσκω απόκριση βαθιά γιατί τα μάρμαρα
κι οι πέτρες κι η ιστορία μένουν για να θυμίζουν
το πέρασμά σου ανάμεσα στην ομορφιά - απόκριση
για όσα περιμένω και δεν πήρα

Ηχεί διαφορετικά τώρα που η ανατιναγμένη ιστορία της Παλμύρας έχει ρίξει αυλαία για πάντα, παράξενα· το ίδιο άλλωστε θα συνέβαινε και με όλες τις ανθρώπινες ιστορίες που έχουν γράψει τις τελευταίες τους σελίδες και αφήνουν κάποιες φωτογραφίες αντί άλλων ερειπίων να είναι πλέον τα μόνα ιστορικά ίχνη τους .

ρώμη '05

Ευτυχώς δεν έχει φτάσει άλλος, μονολόγησε ο ρωμαίος και κουμπώνοντας το αδιάβροχό του τράβηξε προς την άκρη της βρώμικης θάλασσας. Κρατώντας σφιχτά το καλάμι στο χέρι του ανέβηκε αργά αργά τη μικρή σκάλα προσέχοντας μην παραπατήσει στα γλιτσερά σκαλοπάτια και τσακιστεί.. 

Δυο τρεις γλάροι ενοχλημένοι, απομακρύνθηκαν φασαριόζικα, φτερουγίζοντας την αποδοκιμασία τους στην αναπάντεχη ανθρώπινη συντροφιά. Αυτός έκανε πως δεν κατάλαβε τη δυσφορία των πουλιών, τράβηξε με τα ακροδάχτυλά του ένα νόμισμα από την τσέπη, και το 'ριξε, σβουριστό, όσο μακρύτερα μπορούσε. Να καλοπιάσει τα νερά. 

οι ενδιαφέροντες καιροί

"Είθε να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς", λέει κατά τον ανεπιβεβαίωτο μύθο μια κινέζικη κατάρα. Κι αν η πλησιέστερη σχετική κινέζικη κατάρα είναι η  "宁为太平犬，莫做乱世人" που μεταφράζεται ως «Καλύτερα να είσαι ένας σκύλος σε ειρηνικούς καιρούς παρά άνθρωπος σε περιόδους χάους» έχω τη βεβαιότητα πως κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει πως ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς. Γεγονός που φυσιολογικότατα δεν είναι πάντα θετικό.

Alpha Bank, Λουίζης Ριανκουρ

Για τις ουρές μπροστά από τα ΑΤΜ τα έχω ξαναγράψει. Εξακολουθούν να είναι νηφάλιες και ομιλητικές. Θα μπορούσα όμως να παρατηρήσω μια έξτρα κούραση, Εκείνη της αβεβαιότητας στα πρόσωπα του κόσμου που στήνεται καθημερινά για το 60αρι του. Ειδικά τωρα που τα capital controls έχασαν τον "εξωτισμό" των πρώτων ημερών. 

στην οδό Κολοκοτρώνη

- Κοπελιά δε χρειάζεται να αγοράσεις εισιτήριο, λέει μια μεσήλικη γυναίκα στην καλοντυμένη εικοσιπεντάχρονη.

- Γιατί; απαντά αυτή.

Η κυρία της εξηγεί κι έπειτα σταυροκοπιέται μονολογώντας: Καλά τόσες μέρες και δεν έχει πάρει χαμπάρι; 

ο νόμος του Πόθου
036 Κατεχάκη - Κυψέλη

Τις πρώτες μέρες των δωρεάν συγκοινωνιών όταν επισήμανα το αυτό σε έναν κύριο που έβγαζε εισιτήριο, εκείνος μου ενεργοποίησε το θυμικό με έναν περίεργο τρόπο. «Ευχαριστώ πολύ φίλε, το γνωρίζω και γι αυτό το βγάζω. Το κράτος έχει ανάγκη από έσοδα τέτοιο καιρό» μου είχε απαντήσει. 

έρχονται στιγμές που κουράζεσαι και το μόνο που χρειάζεσαι
είναι μια αγκαλιά από κάποιον που σε καταλαβαίνει

Τις τελευταίες μέρες η φωτογραφική μου μηχανή έχει γίνει προέκταση του χεριού μου και ο φακός της αποτυπώνει όσες εικόνες μου κάνουν στιγμιαία εντύπωση μεν αλλά θα διαγράφονταν από τη μνήμη μέσα στον καταιγισμό ενημέρωσης που έχω επιλέξει να με βομβαρδίζει. 

Στο σταθμό του ηλεκτρικού, βλέπω μια σχετικά νέα γυναίκα μέσα στις ράγες.

- Όλα καλά; της φωνάζω ενώ ταυτόχρονα επιταχύνω προς την άλλη μεριά της αποβάθρας όπου μια συνομήλική της τής απλώνει ήδη χείρα βοηθείας.

Απλά περνούσα απέναντι μου λέει, γιατί είδα τη φίλη μου και ήθελα να τα πουμε. Μην ανησυχείς!

Δεν κρατήθηκα. Με συγχωρείς που θα το πω αλλά είσαι ηλίθια της είπα κι ένα λεπτό αργότερα επιβιβάζομαι στο βαγόνι του τρένου προσέχοντας το κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας.

Παρατηρώ προσεκτικά το τι συμβαίνει γύρω μου. Είμαι καλά με τον εαυτό μου και μπορώ να κρίνω χωρίς φίλτρα και συναισθηματισμούς.  Μαζεύω πληροφορίες και καταγράφω δεδομένα. Ακόμα και τις φορές που συμπληρώνω τα κομμάτια που μου λείπουν με τη φαντασία μου, 

η ιδιαίτερη για μήνα Ιούλιο διαύγεια που με έχει κυριέψει ξεζουμάρει το φακό της φωτογραφικής μηχανής και βλέπω ολόκληρη την εικόνα. 

οδός Πανεπιστημίου

και πατρίς και θρησκεία και μια οικογένεια

παρείσφρησαν σα θέματα στις προχθεσινές μου φωτογραφίες

αλλά και ένας αμέριμνος τύπος με μια τυρόπιτα στο χέρι.

Athens Pride 2015

  Μέσα στο πλήθος χωρίς να μπορώ να πω με σιγουριά αν ο κόσμος ήταν λιγότερος από πέρυσι – εμένα έτσι μου φάνηκε πάντως –. Στον ενθουσιασμό δε διέκρινα κάποια διαφορά. 

Με συγκινητικούς κάποιους από τους εναρκτήριους λόγους, ξεχωρίζω εκείνον του Βρετανού πρέσβη και του φίλτατου Λύο εκ μέρους της οργανωτικής επιτροπής. 

Λύο Καλοβυρνάς

Με Κωνσταντοπούλου που τα είπε καλά αλλά με ύφος 2-3 Bono και με οργανωμένα αυθόρμητο Καμίνη. Με απόντες τους εκπροσώπους του Τ από το L.G.B.T. κίνημα και παραδόξως ενσωματωμένη πρώτη φορά την αστυνομία. 

Με αναπάντεχες συναντήσεις και με τη φωτογραφική στα χέρια. Πεμπτο-εκτο-έβδομη φορά στο Athens Pride.

απολογία για μια φωτογραφία

Κακό πράγμα η συνήθεια κι εμένα την διάχυτη κακουχία στο κέντρο της πόλης, τους άστεγους, τα πρεζάκια και τους ζητιάνους τους έχει συνηθίσει και η ματιά και η ψυχή μου.  

Όταν μου ζητάνε χρήματα στο δρόμο δε βάζω εύκολα το χέρι στην τσέπη. Χτυπάω μόνο σε μια υποτιθέμενα  μηχανική κίνηση την παλάμη στο μπούτι μου εκεί που θεωρητικά – πολλές φορές και πραγματικά – θα βρίσκονταν τα κέρματα και ξεγλιστράω με ένα χαμηλόφωνο «Δεν έχω ψιλά φιλαράκο».

Κι αν τύχει και τα πόδια μου με οδηγήσουν από φυσικού τους μέσα στην ακτίνα των τεντωμένων χεριών  αλλάζω βιαστικά κι ηθελημένα τη ρότα μου νιώθοντας ταυτόχρονα (όλο και λιγότερα είναι η αλήθεια) εκείνα τα ψήγματα ενοχής που θα έπρεπε να νιώθει ένας φυσιολογικός άνθρωπος λίγο πριν γίνει τέρας (με φωτογραφική μηχανή).

Μονο εάν μου ζητήσουν φαγητό προστρέχω αμέσως. Αυτό το ‘χω σαν τάμα. Πότε με μια τυρόπιτα, πότε μ’ ένα κρουασάν ή ένα σουβλάκι και ένα μπουκαλάκι νερό δεν αφήνω  ποτέ αναπάντητο ένα «Πάρε μου κάτι να φάω». 

Την  πείνα δε μπορώ να τη συνηθίσω στα μάτια οποιουδήποτε. 

εργασιοθεραπεία

Δεν είναι μόνο θέμα οικονομικό ή ανάγκη επιβίωσης. Είναι η συγκέντρωση το κέρδος. Το ακούσιο κλείσιμο της στρόφιγγας όλων των πηγών άγχους της αεργίας και το θεραπευτικό άδειασμα του μυαλού που επιφέρει η σχεδόν μηχανική ανταπόκριση των όποιων μελών του σώματος εργάζονται την ολοκλήρωση της ενασχόλησης. 

Λυτρωτική η επαναληπτικότητα των κινήσεων στο βαρετό κλάδεμα ενός δέντρου, το μάζεμα χόρτων ή το χρονοβόρο πλύσιμο των πιάτων.

#

υγ. Η καταπληκτική φωτογραφία είναι τραβηγμένη από το Γιώργο Λαμπράκη, έναν δικτυακό φίλο από τον καιρό που τα μόντεμ έκαναν ένα σωρό ήχους πριν σε συνδέσουν στο χάος. Περισσότερες φωτό του Γιώργου μπορείς να δεις στο www.mormolis.com.

έαρ '15

Περίεργο αλλά αληθινό. Μου πήρε μόνο 45 χρόνια (παρά κάτι μήνες),για να καταλάβω πόσο ευχαριστιέμαι την άνοιξη. Το χαλαρό της ήλιο που δε με εχθρεύεται, τα πράσινα φυτρωμένα στα λογής κτίρια της πόλης χορτάρια της, την ανοσία μου σε κάθε λογής γύρη και το φυσικό φως που λίγο πριν φτάσει τη θερινή του κορύφωση και αρχίσει να τα ξεβάφει όλα με τις χιλιάδες γιγα-καντέλλες του κάνει τους ανθρώπους - εμού συμπεριλαμβανομένου - να δείχνουν ευγενέστεροι - κι ας μην είναι- . 

Ίσως να μ' έπιασε η Άνοιξη. Ίσως πάλι να είναι η απεγνωσμένη κι ακούσια προσπάθεια του σώματός μου να πιάσoυν οι αποθήκες του ξανά το όριο ασφαλείας της εξαντλημένης από καιρό βιταμίνης D που με αυθυποβάλει. 

"Τι κάνεις;" με ρωτάνε. 'Καλύτερα" απαντάω την ώρα που ξεπερνάω δεδομένα και στερεότυπα που θέλουν την άνοιξη να είναι μια νέα κοπέλα.

#

Ευχαριστώ όσες και όσους μου έκαναν παρέα για σχεδόν δυόμιση ώρες σήμερα το πρωί. Αν κάποιος/α επιθυμεί να (ξανα)ακούσει το σημερινό επεισόδιο δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη ηχογραφημένη παρουσία του, κατευθείαν από εδώ:

157th  lemon's  indieground radio show by Lemonostiftis on Mixcloud

 ή να κατεβάσει το podcast αυτου  με ένα κλικ στο παρακάτω εικονίδιο: 

click pic to download

ακούσαμε ακούσαμε τα παρακάτω τραγούδια:

• Julie Driscoll, Brian Auger & The Trinity - Day in The Life
• New York Rock & Roll Ensemble - Studeao Atlantis
• Fad Gadget - Saturday Night Special
• Belle Du Soir - Treasure Island
• Dexy's Midnight Runners - It's O.K. John Joe
• Gene Pitney - Twenty Four Hours From Tulsa
• The Outsiders - Sun's Going Down
• Jonathan Richman & the Modern Lovers – Afternoon
• The Rising Storm - Frozen Laughter
• The Waterboys - I Can See Elvis
• Celibate Rifles - G's Gone
• The Dentists - I Had An Excellent Dream
• Ruth's Refrigerator - What We Waited For And Where It Was At
• The Kinks - Get Back In Line
• Nick Cave & the Bad Seeds - (I'll love you) Till The End of the World
• Cerberus Shoal - Baby Gal
• Κουμπότρυπες Α.Ε. - Καθημερινές Καταστάσεις
• Wire - Field Day For The Sundays
• Ξύλινα Σπαθιά - Τώρα αρχίζω και θυμάμαι
• The Fabulous Marquises - Honeymoons 
• OMD - Electricity [Peel Sessions]
• Bron Area - As midday screams
• Pulp - Acrylic Afternoons 
• Steve Miro & The Eyes - Steps Up
• Madness - Money Money Money [ABBA cover]
• Girls at Our Best - Go For Gold 
• The Adverts - Gary Gilmore's Eyes 
• Μωρά στη Φωτιά - Third Uncle (Brian Eno cover)
• Joni Mitchell – The Circle Game

Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν 

και 

ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ 

υγ. Και που είσαι Μαρία; Καλά τους έκανες κορίτσι μου.

οι 10 μοναξιές κι ο έκπτωτος άγγελος

Το ποτάμι φουσκωμένο από τη βροχή και πίσω του, δέκα μοναξιές ακίνητες. Ούτε μία, ούτε δύο. Σε αντίθεση με τα σκουπίδια που ταλαντώνονται στην επιφάνεια της λάσπης – νερό δεν το λες - που κυλάει κάτω σχεδόν από τα πόδια τους. 

Λίγο παραπέρα μια όχι άγνωστη εικόνα σε εμένα (και όσους ταξιδεύουν τα 172 μέτρα που τη χωρίζουν από το πέρας της πόλης των Κυριακάτικων Αθηνών του 21ου αιώνα) φωτίζεται ύποπτα και μοιάζει τόσο διαφορετική που με προκαλεί να τη φωτογραφήσω. 

Σήμερα οι άνθρωποι είναι λιγοστοί και σχεδόν κανένας δε χαμογελάει. Μόνο ένας (ακόμα ένας) έκπτωτος άγγελος μου ρίχνει μια διαγώνια ματιά και υπομειδιά. 

Αργότερα ένας ηλικιωμένος κουστουμαρισμένος κύριος θα σταθεί όρθιος πάνω από εμένα και έναν νεότερο από εμένα, άγνωστό μου άντρα και καθώς αμφότεροι ξεφυλλίζουμε - σχεδόν γονατιστοί - με τα ακροδάχτυλά μας δυο πακτωμένα πακέτα από δίσκους βινυλίου θα μας ρωτήσει.

- Θα θέλατε να έρθετε σπίτι μου να ακούσουμε δίσκους γραμμοφώνου αγαπητοί μου κύριοι; 

άντρας στην άκρη μιας ταράτσας

'Στη ζωή των περισσότερων ανθρώπων, καλώς ή κακώς, υπάρχει μια περίοδος κορυφαίας εμπειρίας, ένα διάστημα στο οποίο είμαστε στην καλύτερη φόρμα μας, ίσως επειδή αντιμετωπίζουμε επιτυχώς κάποια πρόκληση, αντέχουμε κάποια δοκιμασία, απολαμβάνουμε κάποια ειδική αναγνώριση, βρίσκουμε μια παρατεταμένη και αδιανόητη ως τότε απόλαυση ή απλώς αισθανόμαστε συνεχώς ευτυχισμένοι και ελεύθεροι. Τότε υπάρχει μια τάση να παγώσουμε ψυχολογικά σε αυτόν τον χαρούμενο πάγο και να μετατρέψουμε τον εαυτό μας σε ζωντανά απολιθώματα για όλη την υπόλοιπη ζωή μας. '

Πιθανότατα αυτόπτης της λήξης κάποιας τέτοιας περιόδου, προσπαθώ να συγκεντρωθώ στη δουλειά μου μα το μυαλό παραμένει κολλημένο στον άντρα που έχει σταθεί στο χείλος μιας ταράτσας που ο φακός της φωτογραφικής μου μηχανής εσφαλμένα βαφτίζει γειτονική.

Στο τρίτο σπανωτό κλικ – όσο απανωτό μου επιτρέπει η δύσκολη εστίαση σε αστικό περιβάλλον με κόντρα αντηλιά, δε βρίσκω στόχο. Περιμένω μερικά δευτερόλεπτα μήπως ακούσω κάποια κραυγή ή σειρήνες ασθενοφόρων. Κι έπειτα ήρεμος ξαναγυρίζω στη δουλειά μου. 

Τα απογεύματα όταν σκέψεις και πάθη ηρεμούν είναι νομίζω πιο φιλικά από τα μεσημέρια στην ψυχολογία του ανθρώπου.

ενσταντανέ σκυλίσιας ζωής

When the time bell blows my heart

And I have scored a better day

Well nobody made this war of mine


*

ένα δίωρο λίγο πριν τη βροχή

Σταθμός Μοναστηράκι

Λίγο αφότου τέλειωσα το σημερινό επεισόδιο και ενώ περπατούσα στα πέριξ άνοιξαν οι ουρανοί ματαιώνοντας την καθιερωμένη μου βόλτα. Πρόλαβα 2-3 φωτογραφίες μόνο. 

Μια χαρά πήγε και η σημερινή εκπομπή (η πείρα βλέπεις...).   Ευχαριστώ όλες και όλους όσους μου κράτησαν παρέα.Όποιος/α επιθυμεί να την (ξανα)ακούσει δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη ηχογραφημένη παρουσία της, κατευθείαν από εδώ:

152nd lemon's indieground radio show by Lemonostiftis on Mixcloud

ή να κατεβάσει το podcast του επεισοδίου με ένα κλικ στο παρακάτω εικονίδιο:

click pic to download

Σήμερα, ακούσαμε τα παρακάτω τραγούδια:

• Dave Apollon - Meadowland
• Caterina Caselli - Il volto della vita
• The Unrelated Segments - It's Gonna Rain
• The Meteors - Johnny Remember Me
• The Thanes – Gone Away Girl
• Moon Duo - Thieves
• The Vietnam Veterans - Dead Dreams Don't Bite
• The Prisoners - Far Away
• The Seeds & Sky Saxon - Wish me Up
• The Coral - Wrapped in Blue
• Verlaines - Wind Song
• Jesus and Mary Chain - Just Like Honey
• Pascal Comelade + Les Liminanas - You're Never Alone with a Schizo
• Skitzo - Lonesome Train
• Hollywood Brats - And Then He Kissed Me 
• The Vertebrats - Left In The Dark
• The Heartbeats – Why I Cry
• Ricky Shayne - Uno dei Mods
• The Renegades - My Heart Must Do The Crying
• 13th Floor Elevators - You're Gonna Miss Me
• Radio Birdman -  I-94 
• The Beau Brummels - Just a Little [Demo Version]
• The Things - Who'll Jump The Gun
• The Chud - Walking Home Alone
• The Barracudas - Codeine
• Eric Burdon & The Animals - When I Was Young
• Droogs – Get Away
• The Hangmen - The Girl Who Faded Away
• The Mad Scene - Sealight - Gotta Get Back (to Something)
• Apocalipsis - Incense & Peppermints 
• The Boo Radleys - Run My Way Runaway 
• Del Shannon - Runaway
• Elastik Band - Spazz
• The Forminx - Until The End

ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: Αύριο Σάββατο πρωί, στις 12, θα είμαι πάλι στο σταθμό, Καλεσμένος στην εκπομπή Breakfast sessions με τον Νεκ, στη θέση της άρρωστης με γρίππη Χριστίνας. Θα διαλέξουμε όπως παλιά μουσικές παρέα και πιθανότατα να με αναγκάσει να κουβεντιάσουμε στον αέρα θέματα που τον ενδιαφέρουν. 

Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν 

και 

ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ 

Πλατεία Μοναστηράκι

τα κορίτσια του δρόμου και άλλοι άνθρωποι

 Μπορεί κάποιες Κυριακές να γυρίσεις από το παζάρι φορτωμένος τα πάντα. Και κάποιες άλλες να μη βρεις τίποτα, να μην κάνεις καν σεφτέ ή το πολύ να αγοράσεις κάποιο δίσκο αντί ενός ευρώ έτσι, για το καλό. Ε, λοιπόν, σ' αυτές τις δεύτερες Κυριακές, όταν ο πυρετός του βινυλίου μένει αγιάτρευτος, είναι μάλλον άλλα τα πράγματα που τις χαρακτηρίζουν και μπαίνουν σελιδοδείκτες της μνήμης. 

Θα μπορούσε να είναι, για παράδειγμα, τα κλικ που έκανες με τη φωτογραφική σου μηχανή που βαραίνουν την τσάντα λίγο περισσότερο. 

 

Έχω ήδη φτιάξει στο μυαλό μου τις μικροϊστορίες των κοριτσιών των οποίων τις φωτογραφίες βρήκα σήμερα λασπωμένες στη μέση του δρόμου. Αλλά δε νομίζω ότι χρειάζεται να τις αφηγηθώ. Εις ενδιαφερόμενος κοιτώντας τες καλείται να προβάλει τη δική του εκδοχή – ευχάριστη ή δυσάρεστη δεν έχει σημασία -.

Η κακορίζικη τύχη των φωτογραφιών αυτών, μου θύμισε το φιλμάκι/βίντεο που συνοδεύει το ‘Slipping Away’ του Moby, το οποίο αν και είναι από εκείνα που εκβιάζουν το συναίσθημα και τη συγκίνηση του θεατή, το θεωρώ απλά από τα καλύτερα που έχω δει. 

Κι αυτό γιατί τον προαναφερθέντα εκβιασμό τον κάνει με έναν υπέροχα προφανή τρόπο, όσο προφανής είναι συνήθως ακριβώς δίπλα μας η αλήθεια αυτοπροσώπως παρόλο που εμείς δεν τη βλέπουμε. 

Όσο προφανείς και απλοϊκά αληθινοί είναι και οι στίχοι του:

All that we needed was right

The threshold is breaking tonight

Open to everything happy and sad

Seeing the good when it's all going bad

Seeing the sun when I can't really see

Hoping the sun will at least look at me

Focus on everything better today

All that I needed I never could say

Hold on to people, they're slipping away

Hold on to this while it's slipping away

All that we needed tonight

Are people who love us and like

I know how it feels to need

Oh when we leave here, you'll see

δεσμοί ομοτράπεζων

Πριν ακόμα γεννηθώ πόζαραν οι 8 ομοτράπεζοι της φωτογραφίας:

• τα 3 αδέλφια - το 1 εκ των οποίων ετεροθαλές -, 

• οι 4 κολλητοί φίλοι. 

• Τα 3 ζευγάρια.

• Οι 2 κουνιάδοι, ο 1 γαμπρός για 2 και η μια νύφη για άλλους τόσους

• οι 3 συνάδελφοι, οι 4 συμμαθητές, οι 2 συμφοιτητές. 

• Στις φλέβες των 5 έχει κυλήσει το αίμα μου

30 χρόνια έχω τη φωτογραφία στο συρτάρι μου. Μόνο οι 4 εκ των εικονιζόμενων είναι ζωντανοί.

greek is chic

...με τον τρόπο του.

η φώτισις

• Όταν η πρωτοποριακής έμπνευσης τεχνολογία εισβάλλει και διαλύει το μύθο του Αγιασμού των Φώτων. 

• Τη στιγμή που τα σκαλιά της εκκλησίας και ο δρόμος έξω από αυτήν είναι βαμμένα με λεκέδες νωπού αίματος. 

• Την ίδια ώρα που δυστυχώς συμβαίνει κι αυτό. 

• Καλή μας φώτιση. 

τις Κυριακές στο παζάρι

Ξημερώματα στην Ιερά Οδό. Βρίσκω χώρο πίσω από ένα παρκαρισμένο φορτηγό να αδειάσω τα περριτά υγρά που εμποδίζουν το σώμα μου να πιάσει εκείνη την ικανοποιητική θερμοκρασία  που θα μου επιτρέψει να συνεχίσω τη βόλτα μου χωρίς να τουρτουρίζω. Φασκιωμένος ένα σωρό ρούχα λόγω του χειμωνιάτικου κρύου και όση ώρα παλεύω με τα φερμουάρ ο ήλιος ανατέλλει πίσω από την μάντρα με τα εγκαταλειμμένα αυτοκίνητα. τα υλικά οικοδομών και το παρατημένο άγαλμα το φράχτη της οποίας σημαδεύω. Βιαστικά προτιμώ να βγάλω από την τσάντα τη φωτογραφική μου μηχανή. 

Στα παζάρια της Κυριακής, ακόμα και ξενύχτης του Σαββατόβραδου να είμαι,  φτάνω ξημερώματα. Πολλές φορές πριν ακόμα χαράξει και πριν ακόμα βγω για τα καλά από τα βραδινά μου όνειρα 

 όταν στα μάτια μου πολλά μπερδεύονται και φαίνονται αλλιώς. Είναι το εβδομαδιαίο μου ταξίδι.

Σε περίπτωση που δε βρω δίσκους που να μου αρέσουν όλο και κάτι θα μου γυαλίσει να πάρω, όλο και  καμιά "χαζομάρα" θα μου φτιάξει τη διάθεση. Όχι τον παρακάτω πίνακα δεν τον αγόρασα.

Εχθές γύρισα σπίτι με μια πολύ όμορφη λιθογραφία του Μποστ που αντάλλαξα με τα 7 ευρώ της αριστερής τσέπης μου ( λεπτομέρειες σε επόμενη ανάρτηση). 

Ακόμα κι αν δε βρω τίποτα να αγοράσω, ποτέ δε γυρνάω σπίτι με άδεια χέρια. Μερικά Mb φωτογραφίες είναι σχεδόν σίγουρο πως θα έχουν αποθηκευτεί στη μηχανή μου. 

Και μερικά από αυτά μου αρέσουν πολύ γιατί μου υπενθυμίζουν μικροστιγμές ξεγνοιασιάς μου, όπως αυτό το κοριτσάκι με το σουβλάκι ανα χείρας. 

και όχι μόνο τις μέρες που καλοδιάθετος τους βλέπω όλους αξιαγάπητους.

Μερικές φορές προσποιούμαι τον αδιάφορο, περιμένω και δε διστάζω να εστιάσω σε στερεοτυπικές φωτογραφίες πόλης με χαρακτηριστικές περσόνες της Κυριακής. Απλά πατάω το κλικ στις αντιτουριστικές τους στιγμές. 

(αν και κάμποσα φωτογραφήματα προτιμώ να μη τα αναρτώ αφού φαίνονται πεντακάθαρα τα πρόσωπα των ανθρώπων τις στιγμές των οποίων παγώνω με τα κλικ μου)

την καλημέρα μου!