Κακό πράγμα η συνήθεια κι εμένα την διάχυτη κακουχία στο κέντρο
της πόλης, τους άστεγους, τα πρεζάκια και τους ζητιάνους τους έχει συνηθίσει και
η ματιά και η ψυχή μου.
Όταν μου ζητάνε χρήματα στο δρόμο δε βάζω εύκολα το χέρι
στην τσέπη. Χτυπάω μόνο σε μια υποτιθέμενα
μηχανική κίνηση την παλάμη στο μπούτι μου εκεί που θεωρητικά – πολλές
φορές και πραγματικά – θα βρίσκονταν τα κέρματα και ξεγλιστράω με ένα χαμηλόφωνο
«Δεν έχω ψιλά φιλαράκο».
Κι αν τύχει και τα πόδια μου με οδηγήσουν από φυσικού τους μέσα
στην ακτίνα των τεντωμένων χεριών αλλάζω
βιαστικά κι ηθελημένα τη ρότα μου νιώθοντας ταυτόχρονα (όλο και λιγότερα είναι
η αλήθεια) εκείνα τα ψήγματα ενοχής που θα έπρεπε να νιώθει ένας φυσιολογικός άνθρωπος λίγο
πριν γίνει τέρας (με φωτογραφική μηχανή).
Μονο εάν μου ζητήσουν φαγητό προστρέχω αμέσως. Αυτό το ‘χω σαν
τάμα. Πότε με μια τυρόπιτα, πότε μ’ ένα κρουασάν ή ένα σουβλάκι και ένα
μπουκαλάκι νερό δεν αφήνω ποτέ
αναπάντητο ένα «Πάρε μου κάτι να φάω».
Την
πείνα δε μπορώ να τη συνηθίσω στα μάτια
οποιουδήποτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου