και η ζωή συνεχίζεται

...υπαιθρίως. Με γκρίνιες, μουρμούρες και ένα "Ρε μαλάκα" διάχυτο στην ατμόσφαιρα. Στην προκειμένη μαζί με ένα "που έστειλες τη μπάλα;" 

Κοτζάμ άντρας και κοιμάται με τον λούτρινο αρκούδο του αγκαλιά. Από τον δρόμο ακούγονται φωνές που τον ξυπνάνε. Ντύνεται άρον άρον, ρίχνει ένα βιαστικό κατούρημα, στρώνει το κρεβάτι του και τώρα, πιάνει να τσακώνεται με τους αστυνόμους που σε λίγο θα του πετάξουν το δωμάτιο στα σκουπίδια. 

Μουσική. Είδε και απόειδε, τόσες ώρες έχουν πρηστεί τα δάχτυλά των χεριών του αλλά πέρα από δυο τρία πενηντάλεπτα δεν έχει μαζέψει τίποτα άλλο. Ο ακορντεονίστας της γειτονιάς κουράζεται να γυρνά στους δρόμους των Αμπελοκήπων και στήνει μια μικρή συναυλία έξω από τις σκάλες του μετρό. Λιγοστό αλλά πιστό το κοινό. Σε λίγο θα παραγγείλει δυο σουβλάκια να φάει.

Της εθνικής ανατάσεως. Εποχιακά είδη Μαρτίου. Όπου να 'ναι θα αρχίσουν και οι ηλεκτροφόρες ρακέτες για τα κουνούπια. 

 Δε μπορώ να γυρίσω με άδεια χέρια σπίτι. Δε μπορώ να γυρίσω με άδεια χέρια σπίτι. Δε μπορώ να γυρίσω με άδεια χέρια σπίτι. Δε θέλω να γυρίσω με άδεια χέρια σπίτι.

Η διαμαρτυρία. Οργή, εκδίκηση, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι, θυμός, συμβολισμός έξω από την παλιά Βουλή κι απέναντι από τα ακριβά καταστήματα το καμένο μοτοσακό. Η κακιά στιγμή και οι νεραντζιές, παράπλευρες απώλειες.

Η θολή χλιδή, το βασίλειό μου. Το λουστρίνι στην πένα, το ίδιο και το ατσαλάκωτο κουστούμι. Χρυσό δαχτυλίδι στον παράμεσο, η μυρωδιά του πούρου σπάει μύτες και οι κουβέντες του με κάθε περαστικό αυτιά. ...άρχοντας. Καφές με 2 ευρώ στις όχθες της Ερμού.