The Fall, η πτώση του κ. Mark E. Smith

Κατεβαίνω την Ερμού, οκτώ παρά Κυριακή πρωί, από το ηχείο του περιπτερά αντηχεί ένα παλιομοδίτικο dub σε όλο τον άδειο δρόμο κι εγώ έχω την ελπίδα να ξεχαστώ λίγο, να σπάσει η μάσκα που φοράω για πρόσωπο τις τελευταίες μέρες.  Κάτι που ανεπιτυχώς προσπάθησα κι εχθές το βράδυ στη συναυλία των Fall.

The Fall

[Νιώθω άσχημα που σας δέχομαι ξαπλωμένος. Δεν είναι τίποτα, ένας πυρετάκος που τον αντιμετωπίζω με τζίν. Είμαι μαθημένος σ’ αυτές τις κρίσεις. Ελονοσία νομίζω, την κόλλησα τον καιρό που ήμουν πάπας. Όχι, δεν αστειεύομαι παρά κατά το ήμισυ.

”Η Πτώση”, Albert Camus, 1948]

Αν η παραπάνω φράση αφορούσε την περίπτωση του Mark E. Smith, του εμβληματικού – δεν υπερβάλλω – frontman των Fall, έχω τη βεβαιότητα πως στην …ελονοσία θα βρισκόταν ο αστεϊσμός και το αναληθές. Ο (άλλοτε) πάπας της art punk σκηνής, αρνούμενος να συνταξιοδοτηθεί, μάζεψε μπάντα και βαλίτσες κι έκανε άλλο ένα ταξίδι στην Eλλάδα.

  -Τους έχω δει ήδη τέσσερις φορές, μας είπε ένας φίλος που συναντήσαμε στο χώρο. Την πρώτη φορά, στη Νέα Υόρκη, έπαιξαν δεκαπέντε λεπτά! Και μετά πλακώθηκαν στο ξύλο πάνω στη σκηνή μεταξύ τους. Πάνε όμως ευτυχώς αυτοί οι καιροί, τώρα τα παίρνουν τα φάρμακά τους.

Μάλλον τα παραπαίρνουν, όποια κι αν είναι αυτά, σκέφτομαι όταν βλέπω τον μεσήλικα Mark με το ταγγισμένο κουστούμι να βγαίνει στη σκηνή του Gagarin. Φανερά καταβεβλημένος από τις καταχρήσεις της ημέρας,  τρεκλίζοντας και μετά βίας στεκόμενος όρθιος. Με τη βαριά του προφορά να γίνεται πολύ πιο δυσνόητη από την τσίχλα που πάλευε για την επιβίωσή της ανάμεσα στα σαγόνια του.

Η τελευταία - από τις εκατοντάδες - ενσάρκωση της λοιπής μπάντας, με δυο ντράμερ παρακαλώ, των Fall απλά καταπληκτική.

Δεν ξέρω, δεν αναγνώρισα ποια τραγούδια έπαιξαν οι Fall από την προσωπική τους δισκογραφία. Βέβαια και στα καλά του να ήταν ο Mark E. Smith πάλι μπορεί να μην τα έπιανα όλα. Θέλω να πιστεύω όμως πως άκουσα το Blood Outta Stone, τουλάχιστον αυτούς τους στίχους τραγουδούσα εγώ, αλλά πάλι δεν ορκίζομαι.

Τρία ή τέσσερα τραγούδια πρόλαβε να πει ο κ. Smith κι αυτά όχι ολομόναχος αφού τον συνέδραμε η σύζυγος Έλενα Πούλου, πριν καταρρεύσει κι εξαφανιστεί από προσώπου σκηνής. Στα εικοσιπέντε (25) λεπτά της ώρας. Έχοντας ολοκληρώσει μόλις το τριτοτέταρτο τραγούδι, την ανέλπιστη για μένα (ξέρω ότι το έχει ξαναπεί στο John Peel αλλά δεν περίμενα να το ακούσω χθες) εκτέλεση του Strychnine, επιχείρησε άλλη μια ερμηνεία, καθιστός αυτή τη φορά.

 Mark E. Smith, η κατάρρευση

Κομμάτια. Παρέδωσε το χαρτί με τους στίχους και το μικρόφωνο σε έναν …θεατή… και αποχώρησε. Ο θεατής με το μικρόφωνο, για θεατής, μια χαρά τα κατάφερε. Αποχωρεί όλο το συγκρότημα από τη σκηνή. Για κάμποση ώρα πριν ξαναβγούν.

οι Fall, εκτός σκηνής

Ένα τραγούδι ακόμα από τη σύζυγο στα φωνητικά, κι έπειτα άλλο με τον κιθαρίστα και ακόμα δύο από τον ντράμμερ, κι άλλο ένα (Pushin’ too hard) σε ρόλους τραγουδιστή.

Εντυπωσιακή η αμηχανία και η ντροπή – άνοιξε γη να με καταπιείς – στις ματιές και στην κινησιολογία όσων μελών κλήθηκαν να τραγουδήσουν υποκαθιστώντας το μεγάλο αφεντικό. Έχω την άποψη πως θα είχαν εξαφανιστεί όλοι με τη μία, αλλά κάτι το συμβόλαιο που λογικά θα είχαν υπογράψει με τον αιθουσάρχη, κάτι ο φόβος του «τα λεφτά μας πίσω» ή άλλης βιαιότερης αντίδρασης του – κοσμιότατου είναι η αλήθεια - κοινού τους ανάγκασε να ξοδέψουν ένα μισάωρο της ζωής τους  επί της ελληνικής σκηνής. Αυτά.

οι Suicide Rattler Proxy επί σκηνής

Για τα ακριβά ποτά του Gagarin και το χαράτσι επί του εισητηρίου που επιβάλλει το Pvblic θα γκρινιάξω άλλη φορά.

Στα υπόλοιπα θετικά (μεταξύ των περισσότερων αρνητικών) προσμετράται η ελληνική μπάντα των  Rattler Proxy που άνοιξε τη βραδιά. Ο ήχος τους είναι επιτούτου αρκετά ως πολύ πρωτόλειος, θυμίζει αρκετά Foetus  και πάρα μα πάρα πολύ εκείνον του Alan Vega Martin Rev. Το ίδιο και η μινιμαλιστική τους παρουσία. Δεν χρειάζεται να έχεις πιει πολλές μπύρες για να φαντασιώσεις πως βλέπεις live τους Suicide. Καλή ή κακή τώρα η τόση ομοιότητα; Τι να σου πω; Εγώ τους ευχαριστήθηκα.

Όπως επίσης (και μετά την κατάληξη του live σε φιάσκο) το ότι πληρωμένο ήταν το ένα εισιτήριο μόνο από τα δύο, το άλλο μου το είχε δώσει ο σταθμάρχης λίγες ώρες πριν. 

Αυτά σκεφτόμουν λοιπόν, το πρωί της Κυριακής κατηφορίζοντας την Ερμού υπό τους ήχους του παλιομοδίτικου dub που σάρωναν τον άδειο δρόμο με την ελπίδα να ξεχαστώ και να σπάσω για λίγο τη μάσκα που φοράω για πρόσωπο τις τελευταίες μέρες.