Savage Republic, η άγρια δημοκρατία στην Αθήνα

Να πονάς, να μη σε πιάνουν τα ντεπόν, να μην είσαι ανεκτικός - όπως άλλωστε όλους τους τελευταίους μήνες στο αλκοόλ - την ώρα που θες να καλμάρεις για να ευχαριστηθείς αργότερα για πρώτη φορά τους Savage Republic, μια από τις μπάντες που εκτιμάς απεριόριστα. Τι κάνεις;

Αρχίζεις να σκαλίζεις τα συρτάρια του σπιτιού, με την ελπίδα πως όλο και κάποιο παλιακό ξεχασμένο γιατροσόφι θα σου φανερωθεί.

Savage Republic 15.02.2014

Παρότι φτάσαμε στο Αν Club τόσο καθυστερημένα όσο έπρεπε, οι πόρτες δεν είχαν ανοίξει ακόμα. Μπύρες απ’ το περίπτερο (δυσανεξία στο πολύ αλκοόλ) λοιπόν, κουβέντα και περίπατος στα Εξάρχεια, η πλατεία  γεμάτη κόσμο – ξεχασμένη εικόνα απ’ τα παλιά -,  αναζητάμε την άκρη του συναυλιακού νήματος που μας ενώνει από τη δεκαετία του 80 με τον φίλο Τ.

Αν Club. Εντυπωσιακά λίγα τα 40-50 άτομα στο χώρο, τουλάχιστον μέχρι και την εμφάνιση των της εγχώριας μπάντας που άνοιξε τη συναυλία. Κάμποσος κόσμος ήρθε αργότερα, όχι πολύς, ούτε κατά διάνοια δεν το έλεγες γεμάτο το μαγαζί, αλλά να: όσοι κι αν ήμασταν, οι απολύτως αναγκαίοι και απαραίτητοι είχαμε εκείνο το σφιχτοδεμένο το συναίσθημα που σου υπαγορεύει πως κάτι καλό θα δεις στη συνέχεια.  

Και δεν απογοητευτήκαμε. Μετά το τέλος των καλών, παρότι όχι ακριβώς "my cup of tea", Λαρισαίων Screaming Dead Balloons που άνοιξαν τη βραδιά, ο Ethan των  Savage Republic περιπλανήθηκε μέσα στο αραιό ακόμα κοινό με τις μαράκες ανά χείρας δίνοντας το σύνθημα για το ξεκίνημα ενός στρατευμένα πρωτόγονου τρανς / αρτ πανκ καταιγίδας. 

Ο επιταχυνόμενος ρυθμός του ξεχασμένου σαμάνου δίνει τη θέση στο 1938. Τα κρουστά που ούτως ή άλλως παίζουν ιδιαίτερο ρόλο ολόκληρο το βράδυ δημιουργούν τις καλύτερες προϋποθέσεις για σχεδόν  δυο ώρες καλού κι οργανωμένου θορύβου, συναρπαστικού κι ανά διαστήματα αριστουργηματικού.

Δεμένη ομάδα, και Savage και Republic κατά τα φαινόμενα, πολιτικοί και φανατικοί φιλλέλληνες* οι Thom Fuhrman, Ethan Port, Alan Waddington και Kerry Dowling που απαρτίζουν πλέον τους S.R. περνούν απ’ όλες τις θέσεις και τα όργανα. Με εξαίρεση φυσικά τον ντράμερ.  Next To Nothing, Walking Backwards (το οποίο και βιντεοσκοπώ), 

Andelusia, Machinery (τελικά θυμούνται πώς να το παίξουν), Siege, ο Andonis φυσικά του Θεοδωράκη μεταξύ άλλων στο setlist. 

Δυο καλεσμένες επί σκηνής στη φωνή και στα τύμπανα, αντιλαμβάνομαι πως η μία πρέπει να είναι η Εύα του “For Eva”από το άλμπουμ τους Βαρβάκειος.

Οι Savage Republic – και δεν είναι ιδέα μου - δείχνουν να το ευχαριστιούνται επί σκηνής όσο και το κοινό. Sword Fighter,  Real Men, Procession και μια μικρή ορχηστρική εκτέλεση τουSatisfaction στο encore.

* φιλλέλληνες όχι μόνο γιατί επισκέπτονται συχνότατα τη χώρα μας αλλά γιατί από το πρώτο τους κιόλας άλμπουμ έχουν γράψει, διασκευάσει, τιτλοφορήσει  πάρα πολλά από τα τραγούδια τους με ελληνικά στοιχεία με αποκορύφωμα τόσο τη Βαρβάκειο, το προηγούμενο τους άλμπουμ (έχω ξαναγράψει γι αυτό εδώ),  με το αμιγώς ελληνικό ηχόχρωμα αλλά και το επόμενο που δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα και θα ονομάζεται Αιγαίο. 

4 στα 5 αστεράκια.

υγ. Αγόρασα και κονκάρδα Savager Republic και βινύλιο λίγο πριν φύγω.