ένα απόγευμα με τον Sedaris τον D'

"Όταν μετακομίσαμε στη Βόρεια Καρολίνα, η οικογένειά μου νοίκιασε ένα σπίτι τρία τετράγωνα από το σχολείο όπου θα πήγαινα στην τρίτη τάξη. Η μητέρα μου έγινε φίλη με μία από τις γειτόνισσες, και μια φίλη φαινόταν να αρκεί. Μέσα σε ένα χρόνο θα μετακομίζαμε ξανά και, όπως μου εξήγησε, δεν είχε νόημα να δένεται κανείς με ανθρώπους που θα έπρεπε να αποχαιρετήσει μετά από λίγο. Το επόμενο σπίτι μας απέιχε λιγότερο από δύο χιλιόμετρα, και το σύντομο ταξίδι δεν θα άξιζε δάκρυα, ούτε καν αποχαιρετισμούς. Ήταν περισσότερο μια «τα λέμε» κατάσταση, παρ’ όλα αυτά όμως υιοθέτησα τη στάση της μητέρας μου, αφού μου επέτρεπε να προσποιούμαι πως το να μην έχω φίλους ήταν μια συνειδητή επιλογή. Θα μπορούσα να κάνω φίλους αν το ήθελα. Απλώς δεν ήταν η κατάλληλη χρονική στιγμή".

Έτσι ξεκινάει το «Μια σχεδόν φυσιολογική οικογένεια», το πρώτο βιβλίο του αμερικανού – με ελληνικές ρίζες - David Sedaris που διάβασα (το πέμπτο της βιβλιογραφίας του) λίγο μετά τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας. Και ήταν αυτές οι γραμμές που με κόλλησαν με την αυτοσαρκαστική του ματιά, το χιούμορ και την κυνική του αμεσότητα στο ξεκατίνιασμα τόσο του εαυτού του όσο και των ανθρώπων που αγαπάει (δεν ασχολείται ποτέ με όσους μισεί).

Το άλλοτε λευκό της αμέσως προηγούμενης σελίδας σπάει πλέον η υπογραφή του Sedaris και μια προσωπική αφιέρωση.  Η δεύτερη (και φυσιολογικά τελευταία καθότι δεν “πωρώνομαι” στην ηλικία μου με άλλον pop συγγραφέα – χμμ, βγάλε τον Nick Hornby – και αυτόγραφα)  υπογραφή που συλλέγω μετά από εκείνη του Jonathan Coe.

Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Τρίτη απόγευμα, γκρινιάρικα καθυστερημένη άφιξη  που μας …κοστίζει την αμεσότητα της μικρής αίθουσας που θα γινόταν η δίωρη ομιλία του συγγραφέα.  Για τη συνέχεια και όσο σου επιτρέπει η διάθεσή σου, ανακαλείς αποσπάσματα από όλα εκείνα τα βιβλία του που έχεις διαβάσει και που σε κάνουν ακόμα να κλαις από τα γέλια (νευρικό με πιάνει κάθε φορά) την ώρα που σε τσιγκλάει η λεπτή φωνή του κοσμογυρισμένου Sedaris, οι κοφτερής παρατηρητικότητας έθνικ διηγήσεις του και ο ανεκδοτολογικός τρόπος που βίωνε τότε τη ζωή του με τους προγόνους του (η περιγραφή της ελληνίδας γιαγιάς όλα τα λεφτά)  ή τα αδέλφια του και τώρα με τον Χιου, τον σύντροφό του.  

-         -  Χμμ, επανέλαβε το όνομα του Ν, όπως του υπέγραφε το "Ντελίριουμ". Περίεργο όνομα, θα ταίριαζε σε βαμπίρ, συμπλήρωσε.

##

Κι επειδή η εβδομάδα αυτή τείνει να καταγραφεί ως ...υπερκαλλιτεχνική (και το ιστολόγιο κάτι σαν την «εβδομάδα του Ιάκχου» με τον Ζάχο), οφείλω να αναφέρω πως ανάμεσα στη συναυλία των Savage Republic και την ομιλία του David Sedaris, εχθές  πήγα και θέατρο.

Διασχίσαμε την πόλη, και φτάσαμε στα απώτερά της, πίσω από τα βιομηχανικά ερειπωμένα, no man’s land σημεία της (τα οποία εγώ επισκέπτομαι και τις Κυριακές για τα παζάρια τους), στο Βυρσοδεψείο. 

Να τιμήσουμε το καινούριο πόνημα, την πρεμιέρα των φίλων μας, του Τ. και της Α. που υπογράφουν κουστούμια και σκηνικά στον μεταπυρηνικό Ριχάρδο τον Β’, του Σαίξπηρ (σκηνοθεσία της Έλλης Παπακωνσταντίνου). 

Και να φύγουμε ικανοποιημένοι.

πριν και μετά από το ΜΕΤΑ

Είσαι στην Κωνσταντινουπόλεως. Με μια μόνο στροφή δεξιά, εγκαταλείπεις απότομα το ήδη ξεχαρβαλωμένο αστικό τοπίο και βρίσκεσαι σε έναν τόπο αλλόκοτο, εγκαταλειμμένο μα όχι ακατοίκητο.

Ερειπωμένα κτίρια, σπασμένα τζάμια, άδειες αποθήκες, μπετόν που αποσυντίθεται. Κάθε τόσο διασταυρώνεσαι με αδέσποτα σκυλιά και βλέπεις ανθρώπους που δε τους συναντάς στο κέντρο της πόλης. Ενστικτωδώς ανεβάζεις τα παράθυρα του αυτοκινήτου και μόλις προλαβαίνεις να ακούσεις κάποιους που σου φωνάζουν σαλαμ αλεκουμ. Τη στιγμή που αρχίζεις να αναρωτιέσαι πως στο καλό βρέθηκες εκεί, έχεις ήδη φτάσει. 

Που; 

- Στον Ελαιώνα, επί της οδού Ορφέως 174, χαρακτηρίζονται διατηρητέα τα κελύφη των κτηρίων του βιομηχανικού συγκροτήματος του πρώην βυρσοδεψείου "ΝΙΚΑ Α.Ε.", ενώ ο αύλειος χώρος που το περιβάλλει, μετά την αφαίρεση της οφειλόμενης εισφοράς σε γη (δεν έχει ακόμη εφαρμοστεί το σχέδιο πόλης), χαρακτηρίζεται ζώνη προστασίας προκειμένου να λειτουργήσει ως αυτοτελής χώρος για την ανάδειξη του βιομηχανικού συγκροτήματος. (αντιγραφή από το ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ Eλεύθερων Xώρων Αθήνας-Αττικής)

META

Στο πλινθόκτιστο αυτό κτίριο-φάντασμα εικονογραφούνται (ενίοτε αγιογραφούνται) σκηνές από το  τέλος του γνωστού κόσμου και της ζωής μετά με αποτέλεσμα να βρίσκεσαι “εκτεθειμένος” αυτόπτης σε  μεταπυρηνικά καμπαρέ, μουσεία ανθρώπινου δέρματος, χορούς των υπονόμων και ύστατων μυστικών δείπνων μεταξύ άλλων. Κάποιες από τις σκηνές – αναπάντεχα πολύ δυνατές τόσο στη σύλληψη όσο και στην εκτέλεση -, σε συνδυασμό με το άγχος για τις σημερινές ιατρικές εξετάσεις, στοίχειωσαν τον ύπνο μου χθες το βράδυ. 

Παρ’ ότι εφοδιασμένος με φωτογραφική, κάμερα και μια ευλογία χρήσης αυτών, δεν τόλμησα να αποτυπώσω ούτε δευτερόλεπτο της παράστασης, μην τυχόν και διακόψω την ολόδική μου προσήλωση.  Μένω σε αυτή τη διαπίστωση μιας και δε βρίσκω καλύτερο επιχείρημα να σε πείσω να τη δεις, άλλωστε δεν είμαι αρμόδιος (στα θεατρικά) και πολύ φοβάμαι πως όποτε το επιχειρώ καταθέτω κοινότυπες μεγαλοστομίες. Και η παράσταση αυτή αξίζει καλύτερης μεταχείρισης. 

Σκηνοθεσία: Έλλη Παπακωνσταντίνου

Μουσική: Λάμπρος Πηγούνης

Χορογραφία: Pauline Huguet

Εικαστική επιμέλεια: Μ. Ζυγούρη, Τ. Καρανάνος, Α. Σιάφκου

Παίζουν: Γ. Βουλγαράκης, Β. Παπαχρήστου, A. Frieling, P. Huguet  κ.α.

Η παράσταση θα διαρκέσει από τις 4 έως τις 11 Ιουλίου και αν δεν κάνω λάθος θα ξανανέβει το Σεπτέμβτιο. Το εισιτήριο κοστίζει 12 ευρώ και πιο μετά από το ΜΕΤΑ ακολουθούν  (χωρίς οικονομική επιβάρυνση) μικρές συναυλίες σε μια εσωτερική βεράντα του κτιρίου. Κάθε μέρα διαφορετικός καλλιτέχνης.

Πρόγραμμα συναυλιών:

4/7 Θάνος Ανεστόπουλος (Διάφανα κρίνα), 5/7 Egg Hell, 6/7 T. Moussas, Λ. Πηγούνης, Γ. Συλλαίου, 7/7 Electic Scuba, 8/7 G. Nikas, 9/7 LOLEK,  9/7 Άγγελος Κυρίου, 10/7 Matteus.

Μοναδικό πλην η τιμή της μπύρας και του ποτού (ευθύνη του 6 d.o.g.s.) στο μικρό συναυλιακό χώρο που ήταν 5 και 7 ευρώ αντίστοιχα.