μια πλούσια σε συναισθήματα ανάρτηση

Λοιπόν, ΝΑΙ! Σε μια απόλυτη ταύτιση με τον αγαπητό Charlie Brown, ομολογώ πως τρέφω για τη δισκοθήκη μου τα καλύτερα των  συναισθημάτων. Ειδικά τώρα που απέκτησε ένα ακόμη κόσμημα από βινύλιο: Το "Peter Pan Hits The Suburbs", των θρυλικών The Astronauts από το 1981. (Ντάξει, σε επανέκδοση είναι αλλά καθόλου δε με ενδιαφέρει.).

 
Το δίσκο, ένα μίγμα ανεξάρτητου ψυχεδελικού φολκ πάνκ, τον συστήνω ανεπιφύλακτα. Στις δισκοκριτικές δεν είμαι καλός, δε μπορώ για παράδειγμα να γράψω πέντε λόγια για ένα δίσκο χωρίς να συμπεριλάβω στομφώδη επίθετα - αν και για τούτον το δίσκο πιστεύω ότι θα ακριβολογούσα - και γι αυτό το αποφεύγω. Πολλές φορές όμως όταν θέλω να "πορώσω" κάποιον για  ένα άλμπουμ, καταφεύγω σε μια "βίαιότερη" μεθόδο. Αυτή περιλαμβάνει κάθισμα του νέου ακροατή στον καναπέ μου, ακρόαση με το στανιό με υποχρεωτική αλαλία για όση ώρα παίζει ο δίσκος, κοίταγμα κάθε τόσο στα μάτια του υποψήφιου φαν και μια μονότονη επαναληπτικότητα στη μονογράμματη ερώτηση: Ε; Ε; Ε; από μέρους μου με ταυτόχρονη καταφατική κίνηση του κεφαλιού μου.

Peter Pan Hits The Suburbs

 Protest Song

I live my own life - do what I want - say what I mean
And you've got your own hope - strange ambition - different dreams
So who are you to say I'm wrong?
And who am I to say I'm right?
Though we live in separate ways, why do we argue, always fight?

A man who disagreed with a regime was termed a rat.
One night, some men came round - "we've read your books, we'd like a chat"
And then they kicked him round the cell
With cigarettes they burnt his face
Said "Remember, we're the law. Do you love your family, your dwelling place?"

And it seems that fools control the world, the nuclear button, the poison pen.
Most of us are in the dark, but then we're only little men.
But little men have mouths to feed
And little men don't want to kill
So little men are never told unless, of course, the earth stands still.

We have got a chant, ain't got a chorus, ain't even got a name
But it helps us through the night to know we don't share the blame
It's just another protest song ("Oh what a pretty protest song")
With words to try and make you think ("I think I'll go and have a drink")
But come the dawn resume your search for your ultimate power
Your missing link.

 Και δεν είναι μόνο που ξανακούω το δίσκο, είναι που το Protest Song, από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια με γλιτώνει τουλάχιστον με τον πρώτο στίχο του του από μια γραμμένη εν θερμώ ανάρτηση/μήνυμα με πολλαπλούς αοδέκτες, που "αχτένιστη" ξεκινούσε κάπως έτσι: 

Μη χάνεις την ψυχραιμία σου, σου λέω, συγκρατήσου. Ακούς; Κι ο πιο αδιάφορος άνθρωπος του πλανήτη θα πρόσεχε πως τον τελευταίο καιρό έχεις χάσει την ικανότητα να κρατάς το ζωνάρι σου δεμένο. Ναι ξέρω, χώρισες, φοβάσαι, κινδυνεύει η δουλειά σου, τα οικογενειακά σου πάνε κατά διαόλου, σού ‘κοψαν το μισό μισθό αλλά να σ’ ενημερώσω πως και οι δικές μου οι ανοχές βαίνουν σε οριακά  limit down. Δεν ξέρεις τι μπορεί να κουβαλάω στην καμπούρα μου κι εγώ, μην κοιτάς που πια δε στα λέω. Αν το σκεφτείς λιγάκι θα δεις ότι τελευταία σου ζητάω ελάχιστα, σου μιλάω όλο και λιγότερα, θα δεις ότι κατά πως λένε χαθήκαμε λιγάκι, κι ίσως και να χαθούμε περισσότερο, ίσα που να σκαπουλάρω το εγκεφαλικό.

τίποτα δε θα μου χαλάσει τη διάθεση

Κανείς από τους διπλανούς του συνεπιβάτες – τους καθήμενους - δεν κοίταζε προς το μέρος του. Άλλοι ξεγελώντας τον εαυτό τους στους γνώριμους εσωτερικούς διαλόγους τύπου:
"- Το ξέρω ότι πρέπει να σηκωθώ, ε;
- Ω, να με συγχωρώ, δεν τον είχα δει τον κύριο "  

άλλοι απλά επειδή ήταν μαύρος. Του ‘κανα νόημα από το πίσω μέρος του λεωφορείου να του δώσω τη θέση μου μα αρνήθηκε. Συνέχισε να στέκεται όρθιος κρατώντας το μωρό του στο ένα χέρι, το άλλο στη χειρολαβή, και στριμωγμένο δίπλα του ένα παιδικό καροτσάκι με την ελάχιστα μεγαλύτερη κόρη του. Κατέβηκε μαζί με την πλειοψηφία των επιβατών στη στάση ΟΤΕ στην Πατησίων. Ούτε ένας δεν τον βοήθησε.

Είπα το πρωί που ξεκινούσα πως τίποτα δε θα μου χαλάσει τη διάθεση.

Το φορτίο του λεωφορείου δε μένει όμως, ούτε πάλι αμιγώς λευκό. Μια στάση μόλις παρακάτω, Πολυτεχνείο, ανέβηκε ένα ζευγάρι μαύρων γύρω στα 25. Η κοπέλα είχε λίγα κιλά παραπάνω κι ένα σούπερ χαμόγελο, ο τύπος ένα κυβικό υπογένειο που το ζήλεψα.
Περιποιημένοι, καλοντυμένοι σα γνήσιοι mods, πραγματικά όμορφοι και οι δύο, έκανα τη σκέψη πως ίσως είναι – κακή εποχή διάλεξαν - τουρίστες όταν έκατσαν μπροστά μου και μπόρεσα να τους παρατηρήσω καλύτερα χωρίς να θυσιάσω τη διακριτικότητά μου.

Πλησιάζοντας την Κάνιγγος, ακόμα δεν είχα αποφασίσει από πού θα ξεκινούσε η δισκότσαρκά μου, σηκώθηκα και πλησιάζοντας διστακτικά τη μεσαία έξοδο του λεωφορείου, ένα χέρι – μαύρο -, με τράβηξε από το μπράτσο. Στράφηκα και κοίταξα το νεαρό με το κυβικό μούσι που τέντωνε τώρα το χέρι του σημαδεύοντας τη θέση που καθόμουν μέχρι πριν από λίγο. Είδα πως το καπέλο μου βρισκόταν ακόμα εκεί.

Γύρισα και το πήρα, τον ευχαρίστησα, χάρηκα που δε θα ’χανα ξανά άλλο ένα τζόκεϊ και άλλη μια κονκάρδα και όση ώρα μου χαμογελούσαν κι οι δυο τους αποφάσισα να κατέβω στην Ακαδημίας.

Το λεωφορείο έκανε να ξεκινήσει αλλά σταμάτησε ξανά στο ένα μέτρο. Ο οδηγός άνοιξε πάλι τις πόρτες και μπήκαν φουριόζοι άλλοι τρεις επιβάτες.

Το χαμόγελο μου κόπηκε από τις σπρωξιές ενός από τους νεοεισελθόντες στα πλευρά μου - παρότι το λεωφορείο άδειο -, μα με το που γύρισα αγριεμένος να δω τι τρέχει αυτός κι ο φίλος του με είχαν ήδη προσπεράσει.
- Εσύ όρθιος, κι εσύ! Έξω! Τώρα, τώρα, τώρα, είπαμε, όρθιοι, όρθιοι και οι δύο, μίλησα και είπα όρθιοι, τώρα και εξω από το λεωφορείο! ούρλιαξε ο αντιπαθέστερος εκ των δύο όχι πολλά εκατοστά από τα πρόσωπα του ζευγαριού.

Μπλέξαμε σκέφτηκα, και προχώρησα προς το μέρος των δυνατών φωνών ενώ όλοι οι άλλοι επιβάτες ακολουθούσαν αντίθετες της δικής μου πορείες. Γιατί; Είπαν τα παιδιά σε αυτόν που τους φώναζε, Γιατί είπα και εγώ στο καλόπαιδο που στεκόταν κοντά μου κι αυτό βγάζει μια μικρή ταυτότητα με ταχύτητα που θα τη ζήλευε ταχυδακτυλουργός από το πορτοφόλι του και λέει: "Αστυνομία".

Χώθηκα μπροστά του, έσκυψα λίγο να κρατήσω την ταυτότητα του λίγο περισσότερο στο οπτικό μου πεδίο πριν τη βολέψει πίσω στη θέση της, ήταν όντως αστυνομία, "Μη μπλέκεσαι" μου λέει εκείνος ενοχλημένος. Τα παιδιά κατέβηκαν μαζί με τους τρεις αστυνομικούς και τους έδειχναν τα χαρτιά τους όταν το λεωφορείο ξεκίνησε κουβαλώντας με ηττημένο μέσα του.

Είπα το πρωί που ξεκινούσα πως τίποτα δε θα μου χαλάσει τη διάθεση.

Είχα να το κάνω δεκαετία και βάλε. Ξόδεμα άεργης μέρας στα δισκάδικα. Επισκέφτηκα όσα δισκάδικα του κέντρου γνωρίζω και αν εξαιρέσεις τα πρωινά γεγονότα του λεωφορείου πέρασα πολύ καλά. Αγόρασα καμιά δεκαριά βινύλια, για μένα διέθεσα μπάτζετ λίγο μικρότερο των 10 ευρώ για δυο δίσκους, τα υπόλοιπα παραγγελιές φίλων.

Look out honey, 'cause I'm using technology !
Ain't got time to make no apology

Η αλήθεια είναι πως το Raw Power των Stooges νόμιζα πως το είχα σε βινύλιο και το πήρα για τον Τ., μόλις όμως αποκαλύφθηκε ότι νόμιζα εσφαλμένα, του ζήτησα συγγνώμη και το κράτησα εγώ. Θα ήταν …ντροπή να επέστρεφα σπίτι μόνο με το ντεμπούτο των Bananarama. Πριν όμως κοροϊδέψει οποιοσδήποτε, θα προσπαθήσω να δικαιολογήσω (τα αδικαιολόγητα ;) με επιχειρήματα την επιλογή μου να διαθέσω 1 ευρώ για το Deep Sea Skiving.


Λοιπόν: To DSS έχει παραγωγή του Paul Cook των Sex Pistols, φωνητικά των Fun Boy Three, ηχητικά φέρνει στο αφρο-new wave των Bow Wow Wow, πριν το κυκλοφορήσουν οι Bananarama είχαν φτύσει το management του McLaren, ήταν ο λόγος να συνεργαστούν με τον Terry Hall, περιέχει το Shy Boy και μια καλή διασκευή του Aie a Mwana (το αυθεντικό «Αγοράζω παλιά» του Λάκη του Τζορντανέλλι) την οποία πρωτοηχογράφησαν μαζί με δύο Pistols (Steve Jones και Paul Cook) ενώ στην επανέκδοσή του και δυστυχώς όχι το lp υπάρχει και μια διασκευή του No Feelings!!!

Έτσι που λες με το μαύρο ζευγάρι στο λεωφορείο.

dr John - locked down

 Κάθε φορά που περνάω έξω από το κατάστημά του, κόβω ταχύτητα να πω ένα γεια, κι αυτός συνήθως με “γαντζώνει” – όχι ότι δε το ευχαριστιέμαι - και μου αρχίζει κριτικές, αναλύσεις και προτάσεις για τα νέα άλμπουμ που άκουσε. Ως λάτρης της μουσικής και φανατικός ακροατής δε, ακούει πολλά ο άτιμος. Δε τα γράφεις για το blog, του είπα τις προάλλες καθώς εμπιστεύομαι την άποψή του, κι εκείνος δέχτηκε:

"Λοιπόν λεμ, λόγω επικαιρότητας και επειδή πατάει σε δύο διαφορετικές γενιές, ξεκινάμε με τον τελευταίο δίσκο του Dr. John. Το “Locked down” (2012) ο οποίος έγινε σε συνεργασία & παραγωγή των Black Keys. Τώρα που το σκέφτομαι θα μπορούσε να ισχύει και το ανάποδο: Να είναι ο νέος δίσκος των Black Keys με guest vocals τον  Dr John!

Η συνταγή των B.Κ.  για vintage -ρετρό ήχο είναι πετυχημένη και ακούγεται γνώριμη στο 2012 μετά το νέο-soul, νέο-RnB ή και νέο-afrobeat κίνημα της τελευταίας δεκαετίας περίπου. Προσπαθώντας να βγάλουν όμως λίγο σκοτεινό  ήχο της voodoo-swamp παράδοσης της Νέας Ορλεάνης για την αναβίωση αριστουργηματικών album του Dr John στα 60’s – 70’s (πχ  “Gris Gris”) και μη έχοντας έμπνευση επ’ αυτού, οδηγήθηκαν σε ένα μονοπάτι νέο-garage-funk υπόβαθρου που δεν προσφέρει τίποτα στο θέμα, ειδικά για τους ακροατές που έρχονται μαζί με τον Dr απ’ το παρελθόν.

Ο δίσκος έχει εξαιρετικά μικρή διάρκεια (<40’), πράγμα που δείχνει το βιαστικό της συνεργασίας, η δε αίσθησή μου είναι ότι ηχογραφήθηκε με τηλεμεταφορά δεδομένων, overdubs κλπ και ότι ουδέποτε συνυπήρξαν όλοι σε studio: Σα να τραγούδησε (κ έπαιξε λίγο) ο Dr. σ’ ένα προηχογραφημένο χαλί… Η φωνή του Δόκτορα είναι σε πολύ καλή κατάσταση για τα 72 του χρόνια, εξάλλου δεν ήταν ανενεργός τα τελευταία χρόνια. Με το group  του 911 (nine eleven) έκανε έναν εξαιρετικό δίσκο το 2008 για τη Νέα Ορλεάνη της μετά Katrina  εποχής, το “City that cares forgot”.

Η επιτυχία του δίσκου όπως προείπα, είναι το “airplay” του, ενθουσιάζει έναν νεολαίο του 2012, ειδικά τους οπαδούς της Black Keys  σχολής, αλλά νομίζω δε δίνει το ερέθισμα να βουτήξει κανείς στο παρελθόν του Dr John, να βιώσει το πραγματικό voodoo-funk-swamp της Νέας Ορλεάνης. Από αυτήν την πλευρά ο Dr. John συμμετέχει σε μια επικαιρότητα, αλλά όφειλε να δουλέψει περισσότερο στο project, ειδικά αφού καταλογίζεται στο όνομά του.

Καλή ακρόαση!

audionovel@hotmail.gr

υγ. Η μανιακή πορεία του χρόνου στην i-τεχνολογική εποχή, ο βομβαρδισμός με σκουπίδια σκεπάζει αναμνήσεις, βινύλια και cd, αλλά όχι εμένα. Η πραγματική προσπάθεια του Dr. John μεταφοράς του voodoo sound σε άλλη εποχή μέσω crossover με  rockstars της εποχής,  έγινε το 1998 με το ”Anutha Zone”, άλμπουμ που συνιστάται ιδιαιτέρως. Κι όσο για τα πρόσφατα χρόνια μας, βρίσκω τον ήχο-σήμα κατατεθέν New Orleans στα άλμπουμ του Coco Robisheaux “Spiritland” (2007)και “Revelator” (2010).

υγ2. Μετά τη φιλοξενία κριτικής συναυλιών στο blog  του φίλου lemonostifti, εγκαινιάζεται εδώ μια νέα «στήλη» παρουσίασης – πρότασης και κριτικής ενός δίσκου από την τρέχουσα δισκογραφία ή ιδεατά ενός δίσκου-συγκροτήματος που έχει μπολιαστεί από ένα μοναδικό χαρμάνι ήχου (unique). Συνολικά δηλαδή μια πρόταση ακρόασης & εμπειρίας ενός δίσκου και όχι αρπαχτά ένα κομμάτι στο ΥΤ κλπ."