παιγχνίδια από δεύτερο χέρι

 

Άσκοπη, άχρωμη μέρα για αγορές η χθεσινή στα παζάρια της Κυριακής.

Χάζεψα όμως τους μικρούς πυγμάχους που γελούσαν καθώς αντάλλασσαν κροσέ και uppercuts έξω από το σταθμό του Ελαιώνα. 

Έκοψα βηματισμό για να τους καμαρώσει ο φακός της φωτογραφικής μου μηχανής. Όπως άλλωστε είχα κάνει και λίγα ώρα πρωτύτερα μπροστά σε αυτό το περίφημο new wave αισθητικής παραπροπερασμένης δεκαετίας ενσταντανέ.

Δίσκους, βιβλία ή ό,τι άλλο ενδιαφέρον χτυπά συνήθως την προσοχή μου μπορεί να μην αγόρασα, αλλά δε γύρισα σπίτι με την αίσθηση πως άδικα εξάντλησα τις αντοχές του δεξιού αχίλλειου τένοντα. Ήμουν ικανοποιημένος με το ψηφιακό φορτίο των μερικών χιλιάδων pixels που φορτώθηκε στη μηχανή μου στη διάρκεια του συννεφιασμένου πεντάωρου: 

με την παραπάνω φωτογραφία του απογοητευμένου ανθρώπου που περιφέρει τα υπάρχοντά του ανάμεσα σε λάσπες, σκουπίδια και κάθε λογής μπάζα μπάζα,

ή με αυτές τις κυρίες που τιτίβιζαν ασταμάτητα, περήφανες για τα παιγχνίδια από δεύτερο χέρι με τα οποία θα γυρνούσαν σπίτια τους.

εγώ άγγελος; δε νομίζω

 - Κύριε, κύριε, εμένα, έπεσε, δε μπορώ, παππούς, βοήθεια, παρακαλώ, έλα μαζί, τρίτος όροφος.

Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια συμπλήρωσα νοερά τις λέξεις που έλειπαν από τα χλωμά ελληνικά της αναστατωμένης Γεωργιανής και το υποτυπώδες σενάριο σχηματίστηκε στο μυαλό μου. Από την άλλη μεριά του δρόμου, βλέπω να έρχεται το λεωφορείο που περίμενα για ώρα, περνάω την τσάντα με τους Κυριακάτικους δίσκους – έναν του Van Morrison και το Radio Ethiopia της Patti Smith - διαγώνια στους ώμους μου και την ακολουθώύθησα.

Ο θεόρατος παππούς Φιλιππάκης στα 95 του, φαρδύς πλατύς στο πάτωμα, ξεπερνώντας τον αρχικό δισταγμό περνάει τα χέρια του στο λαιμό μου. Είναι ελαφρύς παρά τον όγκο του. 

Καθιστός μου δίνει  το χέρι του, κλαίει, "Όχι δε χτύπησα κύριε" μου απαντάει, σας ευχαριστώ πολύ.

-  Άγγελός μας, λέει η Γεωργιανή που στο μεταξύ έχει έρθει στα συγκαλά της, τη γλίτωσε ο παππούς και μαζί και η δουλειά της. 

-  Ο άγγελός μας κάνει και ο παππούς Φιλιππάκης. 

Γυρνάω σπίτι με τα πόδια βιαστικός, έχω ξεχάσει από το πρωί να πάρω το χάπι μου. Ο δίσκος της Patti Smith ξεκινάει με το "Ask The Angels". Γελάω. 

Το βράδυ τελειώνω άρον άρον ένα βιντεάκι που είχα αρχίσει να φτιάχνω μετά την προβλέψιμα προβοκατόρικη διάλυση του αντιφασιστικού συλλαλητηρίου από την αστυνομία και τα μεταμφιεσμένα τσιράκια της στη Μεσογείων.  

(Είναι η στιγμή που η Λαίδη Μάκμπεθ περιγράφει τον αιματηρό μηχανισμό της εξουσίας).

Τρεις μέρες πριν, δεκάδες χιλιάδες κόσμου διαδηλώνουμε / προοικονομούμε στους ευγενείς μας πόθους  τις συλλήψεις  των χρυσαυγιτών του Σαββάτου. Η αστυνομία βαράει δακρυγόνα κι εμποδίζει τον κόσμο να ανέβει προς τα πάνω τη Μεσογείων. Κάποιες διμοιρίες επελαύνουν στο τέλος της διαδήλωσης ενώ οι κρότου- λάμψης στην Κηφισίας φανερώνουν ότι ο κόσμος δεν μπορεί ούτε από εκεί να διαφύγει.  Η Β. που είναι μαζί μου δείχνει αγχωμένη. 

Μόνη διέξοδος κάποια στενά στα δεξιά μας που βγάζουν Μιχαλακοπούλου. Όχι όμως για πολύ. Δυο-τρία μαλακισμένα με κουκούλες τα φράσσουν με πλαστικούς κάδους απορριμάτων τους οποίους και πυρπολούν. Στριμωξίδι. 

 - Τι κάνεις ρε φίλε; θα σκοτώσεις κόσμο! λέω σ’ ένα από αυτά.

Τρώω γαμοσταυρίδια καθώς πλησιάζω, κλωτσάω τα προσανάμματα και όσα από τα σκουπίδια έχουν προλάβει να αρπάξουν στο δρόμο, οι ηλίθιοι φεύγουν, σκύβω και προσπαθώ να σηκώσω τους κάδους. Δυο διαδηλωτές με πλησιάζουν, βάζουν κι αυτοί ένα χεράκι και πλήθος κόσμου εισρέει στην οδό Φωκίδος. Κάπου εκεί ανοίγω την κάμερα  και γυρίζω για την ανασύνταξη έξω από τη ΓΑΔΑ. 

Στην Αλεξάνδρας το Απόστολος Νικολαΐδης σείεται από τις ιαχές των φιλάθλων.

struggle for pleasure

Ο αγώνας για την επιβίωση προφανώς οδήγησε κάποιον – μάλλον λίγο μεγαλύτερό μου αν κρίνω από τις επιλογές του – στο ξεπούλημα της καλής του δισκοθήκης. Κι αυτή στήθηκε περήφανα σε μια άκρη του Κυριακάτικου παζαριού να  μοιράσει τα κάλλη της στους υποψήφιους πελάτες, και να μαζέψει με σκόντο  τα δέοντα οικονομικά οφέλη, αγνοώντας πως τoύτα θα τα καρπωθεί το ζευγάρι των αθίγγανων μεσαζόντων και όχι αυτός που κάποτε τη λάτρεψε.

Πήγα κι εγώ. Πήρα κι εγώ. Πολλά. Ανάμεσά τους το περίφημο Struggle for Pleasure των Soft Verdict του Βέλγου μινιμαλιστή Wim Mertens. Στο DNA μου - όπως και τόσοι άλλοι ήχοι άλλωστε ( λογικό για την ηλικία μου) -  το άλμπουμ αυτό με ανατρίχιαζε απολαυστικά παιγμένο από κασέτα στα δεκάξι μου, με έσωσε προ μηνός (στην ψηφιακή του έκδοση) από ανεπιθύμητο γύρισμα της εν γένει καλής μου διάθεσης, κοσμεί – υποκειμενικό το κριτήριο – από χθες τη δισκοθήκη μου.

Ρε λες τελικά η μουσική να μας σώσει όλους; 

Φεύγοντας εχθές φορτωμένος με δίσκους από το Μοναστηράκι λύθηκε το κορδόνι μου. έσκυψα και πριν το δέσω έβγαλα και μια φωτογραφία. 

 

΄Λες;

το τσιγάρο της Κυριακής

- Το τσιγάρο είναι η μόνη σου παρέα φίλε, ίσως και ο ήλιος, μα αυτός μόνο αν τον αγαπάς.

Έμεινα ακίνητος αφήνοντας τον αριστερό μου ώμο στηριγμένο στον Κολωνακιώτικο τοίχο της Σόλωνος, όπως έκανα από ώρα περιμένοντας  το λεωφορείο. Μόνο γύρισα λίγο το κεφάλι να δω ποιος μιλούσε και σε ποιον. 

Ο ηλικιωμένος κύριος με το καφέ κουστούμι, τη λαδί γραβάτα και το καστόρινο μπουφάν με είχε πλησιάσει αθόρυβα – ίσως ήμουν κι εγώ αφηρημένος και δε τον άκουσα - κι είχε κοντοσταθεί δίπλα μου. Κοίταξα απορημένος γύρω, άλλος άνθρωπος δεν υπήρχε όσο έφτανε το μάτι σου, συνεπώς αν δεν παραμιλούσε, απευθυνόταν σε μένα. Κατέβασα το τσιγάρο από τα χείλια μου.

 - Σε σας μιλάω κύριε. Έτσι που λέτε: έλεγαν οι παληοί μάγκες, το τσιγάρο είναι η μόνη σου παρέα. Με τα χρόνια τους έχω πιστέψει και το λέω και σας τώρα να το ξέρετε, συνέχισε.

 - Μπορεί και να 'χετε δίκιο, μα δεν είμαι σίγουρος, Κυριακή πρωί είναι και όλα φαίνονται αλλιώτικα, του είπα επιστρατεύοντας τα εναπομείναντα ίχνη σουρεαλισμού μου και του χαμογέλασα κοιτώντας τις παράξενες ρυτίδες-fractal που σχηματίζονταν στο μέτωπο του.

 - Να με συγχωρείτε για την ενόχληση κύριε αλλά έτσι όπως σας έβλεπα από μακριά, ένιωσα πως έπρεπε να σας μιλήσω, μια πολύ καλημέρα να έχετε, είπε και συνέχισε τον περίπατό του στρίβοντας αριστερά στην Κανάρη. 

Ανεβαίνω στο λεωφορείο για το σπίτι χαϊδεύοντας την τσάντα με τους δίσκους. Frank Zappa, Shocking Blue, Hendrix και Bee Gees, οι καλύτερες μεταξύ άλλων αγορές της ημέρας.  

Απεργία μετρό σημαίνει για μένα ποδαρόδρομος, καθυστερημένα λεωφορεία και εξερευνητικές ματιές σε διαδρομές που (μερικές) έχω χρόνια να διανύσω υπεργείως.  Περπατώντας,  κολυμπάω στα όσα παλιά και νέα γυρνάνε στο μυαλό μου, φωτογραφίζω μηχανικά εικόνες που ξέρω πως μάλλον θα μ' αρέσουν αργότερα και δεν βαρυγκωμώ.  

Φρεσκοξημερωμένα στην πλατεία Συντάγματος μετράω τους λόγους που μ’έκαναν και έβγαλα για πρώτη φορά τη φωτογραφική μηχανή από την τσάντα: Χωρίς λόγια, η λεζάντα.

το μόνο παρήγορο στο κέντρο της πόλης, ετούτος ο φοίνικας, ο πιθανότατα μοναδικός που σώθηκε από το κόκκινο αφρικανικό γαμοσκαθάρι και ξαναπετάει νέα φύλλα.

Στις οκτώ η Ερμού άδεια, μονο εγώ 3-4 αδέσποτα, 5-6 περιστέρια και 7-8 αστυνομικοί,

στις 8:40 η Ιερά Οδός, με 3-4 χιλιάδες κόσμου να βυθίζεται για "ένα σεμινάριο, δίνεις 300 ευρώ και πας διακοπές όπου θες με δέκα φίλους και μετά με κάποιο τρόπο βγάζεις και λεφτά" όπως μου είπε ένας οδηγός πούλμαν που μόλις ξεφόρτωσε άλλη μια καραβιά κόσμου.

Την Κυριακή θ'ακούσουμε τη μπάντα που έλεγε κι ο ποιητής

 για τσολιάδες δεν έλεγε, αλλά είδα

υγ. Σπίτι πλέον φτιάχνω καφέ, και κάθομαι να διαβάσω τα ειδησεογραφικά, πέθανε ο Παύλος Μάτεσις λέει. Αυτό είναι απώλεια για μένα. Ο συγγραφέας που τη ματιά του έχω αγαπήσει περισσότερο.

στο τέλος έφτασε και η κυριακή

Και στο τέλος της εβδομάδας - που τώρα που το σκέφτεσαι κύλησε όμορφα -, να κάθεσαι να ακούς, Κυριακή απόγευμα, τους δίσκους που αγόρασες υπό την επήρρεια του hangover το πρωί. 

Σάββατο βράδυ, σε μια επανάληψη του περσινού "Πάρτυ σε ένα τετραγωνικό μέτρο"  η απάντηση στο παρθενικό "κάτι ποιο χορευτικό έχεις;" ήταν το δεκάλεπτο Hallogallo των Neu!,κι έπειτα Can και Faust κλπ. Κάποιοι το ευχαριστηθήκαμε περισσότερο από τους άλλους, αλλά έτσι είναι η ζωή.

artwork: από το "RanXerox, η επιστροφή", 1982 των Liberatore/Tamburini