εγώ άγγελος; δε νομίζω

 - Κύριε, κύριε, εμένα, έπεσε, δε μπορώ, παππούς, βοήθεια, παρακαλώ, έλα μαζί, τρίτος όροφος.

Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια συμπλήρωσα νοερά τις λέξεις που έλειπαν από τα χλωμά ελληνικά της αναστατωμένης Γεωργιανής και το υποτυπώδες σενάριο σχηματίστηκε στο μυαλό μου. Από την άλλη μεριά του δρόμου, βλέπω να έρχεται το λεωφορείο που περίμενα για ώρα, περνάω την τσάντα με τους Κυριακάτικους δίσκους – έναν του Van Morrison και το Radio Ethiopia της Patti Smith - διαγώνια στους ώμους μου και την ακολουθώύθησα.

Ο θεόρατος παππούς Φιλιππάκης στα 95 του, φαρδύς πλατύς στο πάτωμα, ξεπερνώντας τον αρχικό δισταγμό περνάει τα χέρια του στο λαιμό μου. Είναι ελαφρύς παρά τον όγκο του. 

Καθιστός μου δίνει  το χέρι του, κλαίει, "Όχι δε χτύπησα κύριε" μου απαντάει, σας ευχαριστώ πολύ.

-  Άγγελός μας, λέει η Γεωργιανή που στο μεταξύ έχει έρθει στα συγκαλά της, τη γλίτωσε ο παππούς και μαζί και η δουλειά της. 

-  Ο άγγελός μας κάνει και ο παππούς Φιλιππάκης. 

Γυρνάω σπίτι με τα πόδια βιαστικός, έχω ξεχάσει από το πρωί να πάρω το χάπι μου. Ο δίσκος της Patti Smith ξεκινάει με το "Ask The Angels". Γελάω. 

Το βράδυ τελειώνω άρον άρον ένα βιντεάκι που είχα αρχίσει να φτιάχνω μετά την προβλέψιμα προβοκατόρικη διάλυση του αντιφασιστικού συλλαλητηρίου από την αστυνομία και τα μεταμφιεσμένα τσιράκια της στη Μεσογείων.  

(Είναι η στιγμή που η Λαίδη Μάκμπεθ περιγράφει τον αιματηρό μηχανισμό της εξουσίας).

Τρεις μέρες πριν, δεκάδες χιλιάδες κόσμου διαδηλώνουμε / προοικονομούμε στους ευγενείς μας πόθους  τις συλλήψεις  των χρυσαυγιτών του Σαββάτου. Η αστυνομία βαράει δακρυγόνα κι εμποδίζει τον κόσμο να ανέβει προς τα πάνω τη Μεσογείων. Κάποιες διμοιρίες επελαύνουν στο τέλος της διαδήλωσης ενώ οι κρότου- λάμψης στην Κηφισίας φανερώνουν ότι ο κόσμος δεν μπορεί ούτε από εκεί να διαφύγει.  Η Β. που είναι μαζί μου δείχνει αγχωμένη. 

Μόνη διέξοδος κάποια στενά στα δεξιά μας που βγάζουν Μιχαλακοπούλου. Όχι όμως για πολύ. Δυο-τρία μαλακισμένα με κουκούλες τα φράσσουν με πλαστικούς κάδους απορριμάτων τους οποίους και πυρπολούν. Στριμωξίδι. 

 - Τι κάνεις ρε φίλε; θα σκοτώσεις κόσμο! λέω σ’ ένα από αυτά.

Τρώω γαμοσταυρίδια καθώς πλησιάζω, κλωτσάω τα προσανάμματα και όσα από τα σκουπίδια έχουν προλάβει να αρπάξουν στο δρόμο, οι ηλίθιοι φεύγουν, σκύβω και προσπαθώ να σηκώσω τους κάδους. Δυο διαδηλωτές με πλησιάζουν, βάζουν κι αυτοί ένα χεράκι και πλήθος κόσμου εισρέει στην οδό Φωκίδος. Κάπου εκεί ανοίγω την κάμερα  και γυρίζω για την ανασύνταξη έξω από τη ΓΑΔΑ. 

Στην Αλεξάνδρας το Απόστολος Νικολαΐδης σείεται από τις ιαχές των φιλάθλων.