οι βάρκες με τους πρόσφυγες

Οργίζεσαι λες με την κυβέρνηση· άλλοτε μου μιλάς κατάμουτρα για την έλλειψη οιουδήποτε σχεδίου της στο θέμα το προσφυγικό κι άλλοτε σε διαβάζω στα πικρόχολα σχόλια που αφήνεις σε πάσης λογής σελίδες, sites και ποσταρίσματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. 

Και εξίσταμαι.

Δεν μπορώ βλέπεις να καταλάβω πως τα αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα. Εννοείς πως με κάποια,  - οποιαδήποτε - , άλλη κυβέρνηση το προσφυγικό δεν θα είχε πάρει αυτές τις όλο και γιγαντούμενες τραγικές διαστάσεις στη χώρα; Πως αυτό το ανθρώπινο ρεύμα που διασχίζει το Αιγαίο δε θα επέλεγε την βαλκανική οδό στο ταξίδι του προς τη Β. Ευρώπη;

Πιστεύεις πραγματικά πως η ανθρωπιστική κρίση και τραγωδία της οποίας το κρεσέντο δεν έχουμε ακόμη δει οφείλεται στην παρούσα (δια)κυβέρνηση; Πως πιαστήκαμε μπόσικοι και φανήκαμε κατώτεροι των εθνικών περιστάσεων όπως λες, λόγω ιδεοληψιών του ΣΥΡΙΖΑ ή ότι η όποια ανοησία (με Μ κεφαλαίο) μπορεί να εκστόμισε κάποια κυρία Τασία από τα ελληνικά υπουργικά έδρανα επηρέασε και κατεύθυνε τα ιστορικά γεγονότα που ζει αυτή τη στιγμή ο πλανήτης;

Πως το ατέλειωτο αυτό κύμα του θαλάσσιου καραβανιού απ΄ τη Συρία (αλλά και από τις μη εμπλεκόμενες σε κάποιον πόλεμο χώρες) θα ανακοπτόταν με την εφαρμογή κάποιας διαφορετικής πολιτικής - αν ναι, ποιας; - από τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Τη Φώφη και το Σταύρο; 

(Αμφιβάλλω πως ακόμα κι αν μας κυβερνούσαν πολιτικοί ανώτερης πάστας από αυτούς που μας αξίζουν και διαθέτουμε όπως λέν πολλοί, και πάλι δε θα σωζόταν «αναίμακτα» και …χαλαρά για μας η παρτίδα.Το βάρος των πρωτόγνωρων γεγονότων και της ιστορικής στιγμής μας/τους ξεπερνούν κατά πολύ.) 

Εκτός κι αν κόντρα σε κάθε ηθικό, ανθρώπινο, ναυτικό, εγχώριας προέλευσης ή διεθνή νόμο και δίκαιο, δινόταν η εντολή να ποντίζεται αύτανδρη και προς παραδειγματισμό όποια βάρκα εισέρχεται στα εθνικά μας ύδατα… Ποιος λογικός άνθρωπος θα έδινε ποτέ τέτοια εντολή;

Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι μεθοδεύονταν έτσι τα πράγματα, έχω την βαθιά εντύπωση πως το ταξίδι δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων και πάλι θα ξεκινούσε. Η παραμικρή ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον (ακόμα κι αν αυτό δεν είναι "ένα καλύτερο" αλλά είναι ένα σκέτο ...μέλλον) είναι ισχυρότερη από τις δηλώσεις οποιουδήποτε Αυστριακού καγκελάριου, Ούγγρου προέδρου, Σκοπιανού πρωθυπουργού και φυσικά οποιασδήποτε Τασίας. 

Κι αυτήν την παραμικρή ελπίδα την έχουν τα 2,5 εκατομμυρίων των Σύριων που έχουν βρει καταφύγιο στην Τουρκία (από τα 6,5 εκατομμύρια που συνολικά έχουν εγκαταλείψει τη χώρα τους μέχρι στιγμής σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη). Ιδιαίτερα εκείνο το κομμάτι αυτών (περίπου 1,4 εκατομμύρια άνθρωποι) που ...συνωστίζονται ήδη στα παράλια της Μικράς Ασίας. 

υγ. Δεν είμαι φρουρός κανενός κόμματος. Πέρα από την Κυριακές των εκλογών άλλη σχέση δεν έχω μαζί τους. Ούτε και συμφέρον. Κανένα δούναι και λαβείν. Με κανέναν. Και γι αυτό δεν δυσκολεύομαι να κατακρίνω ουκ ολίγες από τις ενέργειες και τις ολιγωρίες της κυβέρνησης. Ή και να ντρέπομαι κιόλας για αρκετές από αυτές. Στην προκειμένη όμως, ακόμα κι αν δεν επικροτώ όλους τους χειρισμούς, ακόμα κι αν όταν ξεβολευτώ (που το θεωρώ δεδομένο) ένα είναι σίγουρο: Πως δεν ντρέπομαι.

δείξε μου τον εχθρό σου να σου πω ποιος είσαι.

Με την τρομοκρατία ως μέθοδο εφαρμογής της κυβερνητικής, της επιστήμης ελέγχου και διαχείρισης ενός πληθυσμού, ήθελα να πιστεύω πως τα βγάζω πέρα. Έχοντας καταχωρήσει εαυτόν σε εκείνους που αρέσκονται να λογίζονται γάτες, που «διαβάζουν» ανάμεσα στις δημοσιευμένες (ή εκφωνημένες) γραμμές των ειδήσεων στα πάσης φύσης ΜΜΕ πίστευα πως δύναμαι να διακρίνω το ορθόν. Να βγάλω τις αποφάσεις μου με τα όποια ανατριχιάσματα θα μου έφερνε μονάχα η δίπλα- δίπλα παραβολή της δικής μου ζωής και του τρόπου με τον οποίο έχω διαλέξει αυτή να πορεύεται με έννοιες και αξίες όπως αξιοπρέπεια, προσωπικό συμφέρον, οικονομική κατάσταση, πίστη, ευρώ, δραχμή, οικογένεια, προσωπικότητα, ανεργία, διαβατήριο, μέλλον, άφραγκος, σύνολο, κοινωνία, καταθέσεις, εκλογές, πιστεύω. 

Όμως έσφαλλα. Ένοιωσα την τρομοκρατία να τρυπάει το πετσί μου με αποκορύφωμα το απόγευμα της Κυριακής. Στις 14:47 ακριβώς. Την ώρα που ετοιμαζόμουν να σαλιώσω το φάκελο με την απάντησή μου, πίσω απ’το παραβάν του εκλογικού τμήματος. Λίγο πριν, σχεδόν είχα συγκινηθεί καθώς σχεδίαζα αργά-αργά έναν σταυρό στο πρώτο κουτάκι. 

Όχι, δε θα έπρεπε ούτε το ΝΑΙ ούτε το ΟΧΙ να βουίζουν «ηρωικά» στα όποια ανατριχιάσματά τους. Είναι απλά θέμα δημοκρατίας και έτσι θα έπρεπε κιόλας να δείχνει. Δε χρειαζόταν να νοιώσεις ούτε λεπτό πως ξεπερνάς τον εαυτό σου. 

Το ΟΧΙ για μένα το έκαναν ηρωικό τα τρομολαγνικά δελτία ειδήσεων του ΣΚΑΙ, της Όλγας και των ομοίων της, οι προτροπές του Σαμαρά, του Βενιζέλου και του Μητσοτάκη, η ωμότητα των δηλώσεων του Ντάισελμπλουμ, ο μουγκο-Κωστάκης που βρήκε τη φωνή του, η σε διατεταγμένη υπηρεσία αρθρογραφία της Athens Voice, οι αντιδημοκρατικές και καταφανείς παρεμβατικές προτιμήσεις του Σούλτς, οι συστάσεις από τον Σημίτη, ο σθεναρός λόγος του ΒΗΜΑτος και των Νέων και η κατ’ επίφαση γενναιότητα έτερων εφημερίδων και site που καταδίκασαν την υποκειμενικότητα , ο Αβραμόπουλος και η Ντόρα, ο τηλεοπτικός Σάκης, μια οποιαδήποτε φωτογραφία ή καρέ του Σόιμπλε μετά από συνέντευξη για το ελληνικό χρέος, το Star, οι νεοελληνικές δυστυχίες του Θέμου, και του ουρλιάζοντα Τράγκα, η τρύπια αντικειμενικότητα του iefimerida, ο Γιωργάκης, ο παράδοξα για το παρελθόν του εκχυδαϊσμένος λόγος του Κλόουν, ο Μπάμπης ο αλαζόν χαφιές, τα apps του Βαρβιτσιώτη του νεότερου, ο εμφυλιοπολεμικός λόγος του Βορίδη και η ευφυία του Αδώνιδος, η παιδαριώδης συνολική άποψη του ΚΚΕ, πολλοί από όσους έχουν εκτόπισμα στο δημόσιο λόγο τους και φέρθηκαν λες και τα έχουν «πιάσει» - όψιμα ή πρωτύτερα δεν έχει σημασία - για να προβάλουν συγκεκριμένη θέση, τα απειλητικά sms των εργοδοτών στα κινητά φίλων και η ρητορική που ξεπερνούσε τα όρια της προσβολής αγγίζοντας εκείνα του μίσους μερικών γνωστών και η αδιαλλαξία λιγότερων φίλων. 

 Όσοι δηλαδή το πολέμησαν. 

1 και σήμερα

 And the well known fox

Stepped up to make his speech

His ship was on the rocks

And rescue out of reach

Spotlit he stood

Said what he thought he should 

Στους δρόμους της Αθήνας ελάχιστα μου θυμίζουν προεκλογική περίοδο. Η καθημερινότητα δεν δείχνει να έχει πάρει τη φωτιά εκείνη που περίμενε όποιος έχει ζήσει στις δεκαετίες του 80 και του 90.

Half the crowd did laugh

Though there was no joke

And soon the other half

Were swallowed up in smoke

A robber on the wing

Could be heard to sing

The strangest thing 

Εντωμεταξύ όταν αναπόφευκτα διαβάζεις τις τελευταίες ημέρες τον ελληνικό μα και κυρίως τον ξένο τύπο, μένεις με την εντύπωση πως τη Δευτέρα το πρωί όποιος κάτοικος αυτής της χώρας ξυπνήσει θα έχει γράψει ιστορία.

Είτε θα ξημερώσει απελευθερωμένος έχοντας εκλέξει την πρώτη αριστερή κυβέρνηση ευρωπαϊκής χώρας είτε κατηφής αφού η ψήφος του θα έχει αποτύχει να αποτρέψει το τεράστιο λάθος που θα καταστρέψει τη ζωή και την πατρίδα του.

Grandma 

We are Jonah 

Rolling along 

In the teeth of the whale 

τραγουδούν μες το μυαλό μου οι Waterboys από το παραδόξως μακρινό 2000

Τετάρτη βράδυ κοντοστέκομαι, παρακολουθώ και φωτογραφίζω δημιουργική διακόσμηση τοίχου. Θα μας πάρει ώρες ακόμα για να το τελειώσουμε, μου λένε τα παιδιά της Silver 925 που θα το υπογράψουν. Θα το δω τελειωμένο την Παρασκευή το πρωί που θα περάσω από εδώ τους λέω 

"Τρεις μέρες καπιταλισμού ακόμη. Χαιρετάμε φίλους. Καίμε έγγραφα και αρχεία να μην τα βρουν οι εχθροί. Ελέγχουμε μια τελευταία φορά την αμπούλα κυανίου που έχουμε κρύψει στο κούφιο δόντι. Ζήσαμε με αξιοπρέπεια και έτσι θα τελειώσουμε κιόλας. Κάποιοι άλλοι χορεύουν ανέμελα, οι ελαφροί, όπως τότε στην Αβάνα, την ώρα που έμπαινε στην πόλη ο Κάστρο." προβοκάρει ο φίλος Μ.Π. στη σελίδα του. 

Σήμερα το πρωί τα ρολά του μαγαζιού κατεβαίνοντας στον indieground λοξοδρόμησα ελαφρώς. Ήθελα να δω το τελειωμένο graffiti των παιδιών της Τετάρτης αλλά ατύχησα. Τα ρολά ήταν καλοτυλιγμένα κι εγώ έχασα την ευκαιρία για το κλικ που θα έκλεινε την ανάρτηση.  σήμερα οπότε δεν το είδα) 

Η - ώρες ώρες προεκλογική - τελευταία εκπομπή με αυτήν την κυβέρνηση ολοκληρώθηκε υπερεπιτυχώς και η μικρή μουσική, αφιερωματική διαδρομή στην 'Απώλεια' δεν είχε καμία σχέση με τις πολιτικές αξελίξεις. 

Όποιος/α επιθυμεί να την (ξανα)ακούσει ηχογραφημένο δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη ηχογραφημένη παρουσία της, κατευθείαν από εδώ:

147th lemon's indieground radio show by Lemonostiftis on Mixcloud

Αν πάλι κάποιος θέλει να κατεβάσει το podcast του επεισοδίου αρκεί ένα κλικ στο παρακάτω εικονίδιο:

click pic to download

Σήμερα, ακούσαμε τα παρακάτω τραγούδια:

• Andy Summers & Robert Fripp - Girl On A Swing
• The He Dark Age - The Frame
• The Modern Lovers - Dance With Me 
• Sigmatropic - Crystallized
• Hisko Detria - Poserslave
• dEUS - Wake Me Up Before I Sleep
• The Walkabouts - That Black Guitar
• Fabrizio De Andre' - Disamistade
• Διάφανα Κρίνα - Έγινε Η Απώλεια Συνήθειά Μας 
• German Humour - Many Lives
• The Stockholm Monsters - Fairy Tales
• Grace Slick & The Great Society - Darkly Smiling
• Family Fodder - Hippy Bus to Spain
• Johnny Thunders - Que Sera, Sera
• The Smiths - A Rush And A Push And The Land Is Ours
• The Chap - Fun And Interesting
• Sparks - When Do I Get To Sing 'My Way'(choral version)
• Archive - Feel It
• Pink Floyd - Pigs (Three Different Ones)
• Camper Van Beethoven - I'm Not Like Everybody Else 
• The Waterboys - We are Jonah
• Low - La la la Song
• Pete Shelley - No Moon...
• Chumbawamba - Enough Is Enough

1 και σήμερα έμειναν, καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν 

και 

ΚΑΛΗ ΨΗΦΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ 

UPDATE. Last-day-with-samara , ;όπως μου το έστειλε μόλις κάποιος φίλος.

the day that Thatcher dies: 10+1 αντι-Θατσερικά τραγούδια

Τίτλοι τέλους για τη Margaret. Την "ειδεχθή" Maggie, την μη εξιλεωμένη στα μάτια μου από την προπερσινή ταινία, την σιδηρά κόρη του μπακάλη που το όνομά της έγινε συνώνυμο του άκρατου νεοφιλελευθερισμού και του νεοβρετανικού επεκτατισμού, την επίτιμη απούσα του μετα θάνατον παραδείσου που από τις αρχές της δεκαετίας του 80, έβαλε - φανερά ή όχι - την υπογραφή της στις περισσότερες από τις ειδήσεις που ταλάνισαν την ανθρωπότητα κι εμένα μαζί.

Πολλά, πάρα πολλά άσματα γράφτηκαν για τη Thatcher. Το καλύτερο κατά τη γνώμη μου όμως το έγραψαν οι Hefner.

1. Hefner – The Day That Thatcher Dies (2000)

We will laugh the day that Thatcher dies,
Even though we know it's not right,
We will dance and sing all night.
I was blind in 1979, by '82 I had clues,
By 1986 I was mad as hell.
The teachers at school, they took us for fools,
They never taught us what to do,
But Christ we were strong, we knew all along,
We taught ourselves the right from wrong.
And the punk rock kids, and the techno kids,
No, it's not their fault.
And the hip hop boys and heavy metal girls,
No, it's not their fault.
It was love, but Tories don't know what that means,
She was Michelle Cox from the lower stream,
She wore high-heeled shoes while the rest wore flat soles.
And the playground taught her how to be cruel,
I talked politics and she called me a fool,
She wrapped her ankle chain round my left wing heart.
Ding dong, the witch is dead, which old witch?
The wicked witch.
Ding dong, the wicked witch is dead

αλλά υπάρχουν φυσικά και πολλά άλλα, από τα οποία επιλέγω μερικά ακόμα:

2. Elvis Costello, “Tramp the Dirt Down” (1989)

I saw a newspaper picture from the political campaign
A woman was kissing a child, who was obviously in pain
She spills with compassion, as that young child's
Face in her hands she grips
Can you imagine all that greed and avarice

 Coming down on that child's lips

#

3. The Beat - Stand Down Margaret (1980)

Our lives seem petty in your cold grey hands
Would you give a second thought
Would you ever give a damn, I doubt it
Stand down Margaret
Awar!
Everybody shout it
Stand down Margaret!

#

4. Morrissey - Margaret on the Guillotine (1987)

The kind people
Have a wonderful dream
Margaret On The Guillotine
Cause people like you
Make me feel so tired
When will you die ?

#

5. Specials – Maggie’s Farm

#

6. Madness – Blue Skinned Beast (1982)

Here you have this medal you can even melt it down
Or frame it in the living room every time you turn around
Have a drink on me I heard you shout for yesterday, but I was sleeping on the job
And I dreamt of fighters miles away whose lives I had to rob
Have a drink on me
I put it down to the company

#

7. Sinead O’Connor - Black Boys on Mopeds (1990)

Margaret Thatcher on TV
Shocked by the deaths that took place in Beijing
It seems strange that she should be offended
The same orders are given by her
I've said this before now
You said I was childish and you'll say it now
Remember what I told you:
If they hated me they will hate you

#

8. Billy Bragg – Thatcherites

#

9. Chumbawamba - Fitzwilliam

Smiles for the cameras as the miners return
They say no one has lost and no one has gained
But wiser and stronger the people have changed
And it won't be the same in the village again
Twelve months of bribery, twelve months of lies
Cops in the village to truncheon your bride
Scabs down the back roads to break up the strike
Come out of your houses--there's a war on outside
Attacked in the village, attacked in the courts
Sacked for refusing to bow to their lords
Less than a whisper from Commons and Lords
Retreats from the front when they most need support

#

10. The Blow Monkeys - It Doesn't Have To Be This Way (1987)

από το δίσκο αφιέρωμα στη Maggie με τίτλο "She Was Only a Grocer's Daughter"

#

11. The Exploited: Maggie You Cunt

Maggie, Maggie you cunt Maggie,
Maggie you cunt Maggie,
Maggie you cunt
Maggie Maggie Maggie Maggie
you fucking cunt

πολιτικοί κρατούμενοι

ΘΕΣΗ 1

«Πολιτικός κρατούμενος θεωρείται κάποιος ο οποίος έχει φυλακιστεί λόγω των πολιτικών του απόψεων. Κάποιος που αντιτάχθηκε ή επέκρινε την κυβέρνηση της χώρας του». Τάδε έφη Longman Dictionary of Contemporary English. 

ΘΕΣΗ 2

Σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία όμως ως Πολιτικός Κρατούμενος και κατ'επέκταση του παραπάνω λήμματος, θεωρείται ένα άτομο που:

• κατηγορείται ή καταδικάστηκε για ένα έγκλημα του κοινού ποινικού δικαίου το οποίο τελέστηκε για πολιτικά κίνητρα, όπως η δολοφονία ή η ληστεία που πραγματοποιείται για τη στήριξη των στόχων αντιστασιακής* ομάδας.
• που κατηγορείται ή καταδικάστηκε για ένα έγκλημα του κοινού ποινικού δικαίου που διαπράχθηκε σε ένα πολιτικό πλαίσιο, όπως σε μια διαδήλωση από κάποιου συνδικάτου ή αγροτικού συνεταιρισμού.
• είναι μέλος ή φερόμενο μέλος ένοπλης αντιστασιακής ομάδας της αντιπολίτευσης και κατηγορείται για προδοσία ή υπονόμευση (της χώρας).

“AI's FOCUS". Amnesty International.

Ανεπηρέαστος (στα υπέρ και στα κατά) τόσο από τις εικόνες των 4 συλληφθέντων, την ειδησεογραφία που μοιραία τους αφορά όσο και από μια δυο συζητήσεις με φίλους, το ξανασκέφτομαι και …ναι: δεν αλλάζω τη γνώμη μου. Τάσσομαι ανεπιφύλακτα με την επεκταμένη θέση 2 της Διεθνούς Αμνηστίας. 

Η λογική μου εξακολουθεί να μου υπαγορεύει πως οι «διαβόητοι 4» (όπως κι άλλοι τόσοι, κι άλλοι τόσοι του ιδίου κατηγορητήριου) είναι πολιτικοί κρατούμενοι και ως τέτοιοι θα 'πρεπε να αντιμετωπιστούν και να δικαστούν. Και φυσικά ως (οποιουδήπουε είδους) κρατούμενοι, να μη βασανιστούν. Τώρα συμφωνείς-δε συμφωνείς με το είδος της επαναστατικής/"επαναστατικής" (διάλεξε εσύ με ή χωρίς) πολιτικής που επέλεξαν να ασκήσουν οι νεαροί αυτοί άντρες, τις προεκτάσεις αυτής ή τα πιστεύω τους, είναι μεγάλη κουβέντα και στο χέρι σου να αποφασίσεις. 

*για τη μετάφραση του όρου opposition group προτίμησα το «αντιστασιακή οργάνωση» από το «ομάδα της αντιπολίτευσης» για ευνόητους λόγους.

υγ. Η φωτογραφία με την αυτοσχέδια συνθηματογραφημένη πινακίδα μπαλκονιού τραβήχτηκε σήμερα κάπου στα βάθη του Γκύζη και προσπαθώ τώρα να την αποκρυπτογραφήσω από την αναπαυτική μου πολυθρόνα.

πολλές Ματωμένες Κυριακές

2001

Η 30η Ιανουαρίου του 1972 είναι μια από τις γνωστότερες Κυριακές στον πλανήτη, και μάλιστα στο μυαλό όλων έχε μείνει ως Ματωμένη Κυριακή.

Το βράδυ της 30^ης Ιανουαρίου 1972, στο Derry  της Β. Ιρλανδίας βρήκε 13 πολίτες από τους χιλιάδες που διαδήλωσαν εκείνη τη μέρα δολοφονημένους από τα πυρά Άγγλων στρατιωτών. Η Ματωμένη Κυριακή όπως έχει μείνει στη λαϊκή συνείδηση ανά τον κόσμο εκείνη η μέρα ήταν πλέον γεγονός . (Αν θες διάβασε περισσότερα στην περσινή ανάρτηση:  bloody, bloody sunday)

41 χρόνια αργότερα, οι επιμνημόσυνες πορείες που λαμβάνουν χώρα τις τελευταίες μέρες του Ιανουαρίου, τροφοδοτούν τη συλλογική μνήμη (και ναι, πιθανότατα συντηρούν και τη συλλογική εθνοτική/εθνικιστική αντιπαλότητα).

Το μαρτυρούν τόσο οι αφίσες-μνημόσυνα,

1973

1974

1983

1982

1981

1986

1984

1988

1985

1992

1993

1989

1990

2004

1996

όσο και τα τραγούδια που γράφτηκαν για αυτή:

John Lennon & Yoko Ono - Sunday Bloody Sunday (1972)

U2 - Sunday Bloody Sunday (1983)

Stiff Little Fingers - Bloody Sunday (1979)

αλλά παρόλα αυτά δεν είναι η μόνη Ματωμένη Κυριακή στην ιστορία.  

Δυστυχώς είναι μεγάλη η λίστα από βουτηγμένες σε θρήνους Δευτέρες  που ακολούθησαν  πολλές ακόμα αιματοκυλισμένες Κυριακές. Μιας και δεν έχουν καταγραφεί ιστορικά (έστω και μέσω της ...pop κουλτούρας) στη συνείδηση μας, παραθέτω εδώ κάποιες πληροφορίες:

Bloody Sunday (1887), Στις 13 Νοεμβρίου 1887, πάλι στη Μ. Βρετανία, στο Λονδίνο αυτή τη φορά, 3 άνθρωποι σκοτώθηκαν και εκατοντάδες ξυλοκοπήθηκαν έπειτα από ταραχές σε διαδήλωση της ίδιας θεματικής (Βορειοιρλανδικό ζήτημα)

Bloody Sunday (1900), Στις 18 Φεβρουαρίου 1900, στο Δεύτερο Πόλεμο των Boers  στη Νότια Αφρική  πάνω από 2000 σκοτώθηκαν σε μια μάχη μεταξύ των αποικιοκρατών Βρετανών και των ολανδόφωνων αγροτών της περιοχής (2 γάιδαροι ….) Οι απώλειες μοιράζονταν εκατέρωθεν. 

Bloody Sunday (1905), Ρωσία, Αγία Πετρούπολη αυτή τη φορά. Στις 22 Ιανουαρίου, ειρηνικοί διαδηλωτές προσπαθούν να παραδώσουν ψήφισμα στον Τσάρο Νικόλαο το 2^ο όταν έγιναν στόχος της φρουράς των ανακτόρων. Το κράτος μιλά για 96 νεκρούς, οι διαδηλωτές για 4000.

Bloody Sunday (1916), 5 εργάτες του IWW (Industrial Workers of the World) – χαρακτηρισμένοι ως αναρχικοί - πέφτουν νεκροί κατά τη διάρκεια διαδήλωσης από πυρά της αστυνομίας και της εθνοφρουράς στο Everett της Washington. 5-11-1916.

Bloody Sunday (1916), Στις 27 Ιανουαρίου στο Mariborska της Σλοβενίας , ο στρατός του Βασιλείου της Σερβίας ανοίγει πυρ και αφήνει 13 από τους γερμανικής καταγωγής Σλοβένους πολίτες που διαδήλωναν, νεκρούς.   

Bloody Sunday (1920), Βόρεια Ιρλανδία. Δουβλίνο 21 Νοεμβρίου. 14 πολίτες από τους θεατές του αγώνα αγώνα Dublin - Tipperary σκοτώνονται έξω από το γήπεδο θεωρούμενοι ως υποκινητές ταραχών . Έχει προηγηθεί πολύνεκρη επίθεση του IRA σε συνεργάτες των Βρετανικών κατοχικών δυνάμεων.

Bloody Sunday (1921). Η ματωμένη Κυριακή της 10 Ιουλίου του 1921 στο Belfast, σηματοδοτεί τέσσερις μέρες ταραχών με 16 νεκρούς και δεκάδες καμένα σπίτια πολιτών.  

Bloody Sunday (1923), Καναδοί ανθρακορύχοι σκοτώνονται κατά τη διάρκεια απεργίας-διαδήλωσης στο Cape Breton, της καναδικής επαρχίας της Nova Scotia. 

Bloody Sunday (1926), Η 22^α Αυγούστου του 26 καταγράφηκε ως ματωμένη για τις βίαιες συγκρούσεις μεταξύ γάλλων εθνικιστών και των υπέρμαχων της αυτονομίας της Αλσατίας. 

Bloody Sunday (1938), Βανκούβερ, Καναδάς. Τα νοσοκομεία της πόλης γεμίζουν έπειτα από τις συγκρούσεις μεταξύ απολυμένων ανέργων διαδηλωτών και αστυνομίας με φόντο την κατάληψη του Ταχυδρομείου της πόλης.

Bloody Sunday (1939), η 3^η Σεπτεμβρίου του 1939 ονομάστηκε έτσι από τον Υπουργείο Προπαγάνδας των Ναζί, όταν 300 Γερμανοί συνελήφθησαν επιτιθέμενοι στα Πολωνικά στρατεύματα πίσω από την πρώτη γραμμή του μετώπου και εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες. Συνέβη λίγες μέρες μόνο πριν την γερμανική εισβολή στην Πολωνία. 

Bloody Sunday (1965), Ίσως από τις πιο βίαιες, καταστολές διαδηλώσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι στρατιωτικές δυνάμεις και η αστυνομία της Αλαμπάμα, χτυπά και διαλύει την πορεία για τα πολιτικά δικαιώματα. 

Bloody Sunday (1969), Στις 16 Φεβρουαρίου, η αστυνομία συνεπικουρούμενη από παρακρατικές φασιστικές ομάδες συντρίβει μεταφορικά και κυριολεκτικά την αντιαμερικάνικη  πορεία 30000 ατόμων.

UPDATE

Για το τέλος αφήνω μια άλλη Ματωμένη Κυριακή που θυμήθηκα. Πρόκειται για το φιλμ Sunday Bloody Sunday (1971), του John Schlesinger (πιθανότατα γνωστότερου για το αμέσως προηγούμενο φιλμ του Midnight Cowboy το 1969), που είχα δει κάμποσα χρόνια πριν.

Εκεί, ο Peter Finch ως εβραίος γιατρός και η νεαρή Glenda Jackson, άγνωστοι στην πραγματικότητα μεταξύ τους, ζουν και κινούνται σε ένα κοινό περιβάλλον μα δεν είναι αυτό που τους ενώνει. Στέκουν στις κορυφές ενός τριγώνου, είναι αμφότεροι ερωτευμένοι  με έναν νεαρό καλλιτέχνη  (Murray Head), και αποδέχονται μοιραία ο ένας τον άλλο κάτω από το φόβο της απώλειας του αντικειμένου του κοινού τους πόθου.