δείξε μου τον εχθρό σου να σου πω ποιος είσαι.

Με την τρομοκρατία ως μέθοδο εφαρμογής της κυβερνητικής, της επιστήμης ελέγχου και διαχείρισης ενός πληθυσμού, ήθελα να πιστεύω πως τα βγάζω πέρα. Έχοντας καταχωρήσει εαυτόν σε εκείνους που αρέσκονται να λογίζονται γάτες, που «διαβάζουν» ανάμεσα στις δημοσιευμένες (ή εκφωνημένες) γραμμές των ειδήσεων στα πάσης φύσης ΜΜΕ πίστευα πως δύναμαι να διακρίνω το ορθόν. Να βγάλω τις αποφάσεις μου με τα όποια ανατριχιάσματα θα μου έφερνε μονάχα η δίπλα- δίπλα παραβολή της δικής μου ζωής και του τρόπου με τον οποίο έχω διαλέξει αυτή να πορεύεται με έννοιες και αξίες όπως αξιοπρέπεια, προσωπικό συμφέρον, οικονομική κατάσταση, πίστη, ευρώ, δραχμή, οικογένεια, προσωπικότητα, ανεργία, διαβατήριο, μέλλον, άφραγκος, σύνολο, κοινωνία, καταθέσεις, εκλογές, πιστεύω. 

Όμως έσφαλλα. Ένοιωσα την τρομοκρατία να τρυπάει το πετσί μου με αποκορύφωμα το απόγευμα της Κυριακής. Στις 14:47 ακριβώς. Την ώρα που ετοιμαζόμουν να σαλιώσω το φάκελο με την απάντησή μου, πίσω απ’το παραβάν του εκλογικού τμήματος. Λίγο πριν, σχεδόν είχα συγκινηθεί καθώς σχεδίαζα αργά-αργά έναν σταυρό στο πρώτο κουτάκι. 

Όχι, δε θα έπρεπε ούτε το ΝΑΙ ούτε το ΟΧΙ να βουίζουν «ηρωικά» στα όποια ανατριχιάσματά τους. Είναι απλά θέμα δημοκρατίας και έτσι θα έπρεπε κιόλας να δείχνει. Δε χρειαζόταν να νοιώσεις ούτε λεπτό πως ξεπερνάς τον εαυτό σου. 

Το ΟΧΙ για μένα το έκαναν ηρωικό τα τρομολαγνικά δελτία ειδήσεων του ΣΚΑΙ, της Όλγας και των ομοίων της, οι προτροπές του Σαμαρά, του Βενιζέλου και του Μητσοτάκη, η ωμότητα των δηλώσεων του Ντάισελμπλουμ, ο μουγκο-Κωστάκης που βρήκε τη φωνή του, η σε διατεταγμένη υπηρεσία αρθρογραφία της Athens Voice, οι αντιδημοκρατικές και καταφανείς παρεμβατικές προτιμήσεις του Σούλτς, οι συστάσεις από τον Σημίτη, ο σθεναρός λόγος του ΒΗΜΑτος και των Νέων και η κατ’ επίφαση γενναιότητα έτερων εφημερίδων και site που καταδίκασαν την υποκειμενικότητα , ο Αβραμόπουλος και η Ντόρα, ο τηλεοπτικός Σάκης, μια οποιαδήποτε φωτογραφία ή καρέ του Σόιμπλε μετά από συνέντευξη για το ελληνικό χρέος, το Star, οι νεοελληνικές δυστυχίες του Θέμου, και του ουρλιάζοντα Τράγκα, η τρύπια αντικειμενικότητα του iefimerida, ο Γιωργάκης, ο παράδοξα για το παρελθόν του εκχυδαϊσμένος λόγος του Κλόουν, ο Μπάμπης ο αλαζόν χαφιές, τα apps του Βαρβιτσιώτη του νεότερου, ο εμφυλιοπολεμικός λόγος του Βορίδη και η ευφυία του Αδώνιδος, η παιδαριώδης συνολική άποψη του ΚΚΕ, πολλοί από όσους έχουν εκτόπισμα στο δημόσιο λόγο τους και φέρθηκαν λες και τα έχουν «πιάσει» - όψιμα ή πρωτύτερα δεν έχει σημασία - για να προβάλουν συγκεκριμένη θέση, τα απειλητικά sms των εργοδοτών στα κινητά φίλων και η ρητορική που ξεπερνούσε τα όρια της προσβολής αγγίζοντας εκείνα του μίσους μερικών γνωστών και η αδιαλλαξία λιγότερων φίλων. 

 Όσοι δηλαδή το πολέμησαν.