στην ουρά της ψυχραιμίας

Η κατάσταση του πατέρα μου χειροτερεύει. Τα capital controls τον αγχώνουν και χάνει όλο και περισσότερο την επαφή με κάθε είδους ισορροπία. Εχθές έπεσε για τρίτη φορά μέσα σε μια βδομάδα και χρειάστηκαν να με φωνάξουν να πάω από 'κει να τον σηκώσω. «Πως τα κατάφερες; Πάλι απρόσεχτος;» τον ρωτάω κι ενώ χαϊδεύω το ξαφνικό πονάκι στη βουβωνική χώρα σκέφτομαι πως σήμερα λήγει η ασφάλειά μου στο γαμο ΤΕΒΕ. Οι δρόμοι είναι άδειοι καθώς πηγαίνω να δώσω μια προκαταβολή του χρωστούμενου τριμήνου. Δέχονται τελικά να μη με αφήσουν ανασφάλιστο για τον επόμενο μήνα. 

Φυσιολογικά για το αλλόκοτο της εβδομάδας τα έσοδά μου πάνε κατά διαόλου κι ακόμα φυσιολογικότερα κι εγώ δεν αγοράζω τίποτα πέρα από τα απολύτως απαραίτητα. Τρίτη μέρα η χώρα στο κόκκινο και ο καταιγισμός πληροφορίας με διώχνει με τις πανικόβλητες – ένθεν και ένθεν - κραυγές του από το σπίτι. Ακόμα κι όταν δεν έχω κάποιο μάθημα ή άλλη δουλειά που να επείγει να γίνει. 

Οι δρόμοι είναι σχεδόν άδειοι τουλάχιστον σε σύγκριση με την προηγούμενη εβδομάδα. «Λαική Δημοκρατία» σχολιάζουν τις δωρεάν συγκοινωνίες δυο παππούδες στο μετρό. Ο ένας μάλλον νιώθει περήφανος για την ατάκα του κι ο άλλος συμφωνεί αλλά μάλλον καγχάζει.

Στην ουρά έξω από την τράπεζα ο κόσμος είναι πολύς, μαγκωμένος αλλά υπομονετικός , σχεδόν - καταχρηστικά χρησιμοποιώντας τη λέξη – "καλοδιάθετος". Τουλάχιστον με όσα έχουν συμβεί μέχρι τώρα αλλά και τις περιγραφές των ΜΜΕ η κατάσταση είναι αρκούντως πιο ψύχραιμη από την πιο ευοίωνη (Δεν ξέρω αν είναι θετικό να βλέπεις τον κόσμο να εξοικειώνεται με τις αναμονές σε μεγάλες ουρές ) πρόβλεψη. 

Ένας ινδός ντυμένος στην πένα σαν άλλος Νεχρού (ή σαν τον Peter Sellers στο «Πάρτυ»), κουστουμαρισμένος με το παραδοσιακό μακρύ σακάκι της χώρας του πλησιάζει τη σειρά του κόσμου, την κόβει στη μέση και την προσπερνά αδιαφορώντας για τις ματιές που πέφτουν πάνω του. Στέκεται πίσω από τον φρεσκοκουρεμένο θάμνο του κηπαρίου της τράπεζας κατεβάζει τα παντελόνια του και αφοδεύει. Κανείς δεν του λέει τίποτα.

Πίσω στην ουρά της τράπεζας ο κόσμος συζητάει πολιτικά κι ακόμα κι αν διαφωνεί τις περισσότερες φορές δεν τσακώνεται. Η εικόνα που αποκομίζεις από τα άηχα ουρλιαχτά και τα εμφυλιοπολεμικά πινγκ πονγκ αντεγκλήσεων στο δίκτυο είναι παντελώς απούσα εδώ. «Άντε και σε καλή μεριά» εύχονται με αυτοσαρκαστική ειρωνεία κάποιοι σε όσους φεύγουν με τα 3 εικοσάρικα στο χέρι. 

Το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Οι νεότεροι βοηθούν πάντα τους γηραιότερους στη χρήση των ΑΤΜ και οι τελευταίοι ανταποδίδουν με ένα σωρό ευχές. Ο παππούς που μου κλήρωσε να βοηθήσω εγώ χαιρετώντας με δια χειραψίας έχει κολλήσει τα μάτια του στη μπλούζα μου. «Σπάνιο όνομα το Κηθ μου λέει, ακόμα και για τους ξένους, Ποιος είναι αυτός ο Κηθ Χέρινγκ;» Του εξηγώ πως ήταν ένας αμερικάνος σκιτσογράφος κι εκείνος ισιώνοντας το μουστάκι του μου εξομολογείται:

 - Κι εγώ βλέπω ακόμα μικυμάους στην τηλεόραση. Το Τομ και Τζέρρυ μου αρέσει πολύ. Με συγκινεί. 

Μια κυρία αδυνατεί να ηρεμήσει το εγγονάκι της που βαριέται στη σειρά, Μου κρατάτε λίγο τη θέση λέει στη σαραντάρα πίσω της και το παραδίδει στους 5 Ζητάδες που επιτηρούν από απόσταση την έννομη τάξη. Αυτοί ανεβάζουν το ενθουσιασμένο πιτσιρίκι σε μια σταθμευμένη μηχανή, η γιαγιά του επιστρέφει στην ουρά και είναι ξανά όλοι ηρεμότεροι.

Ίσως είναι καλύτερα που το φετινό καλοκαίρι δεν έχει δείξει ακόμα τα καυτά του δόντια. Τουλάχιστον για μένα όλα είναι πιο υποφερτά όταν ξέρω πως η επόμεη βροχή δε θα αργήσει δυο και τρεις μήνες.