lemonostiftis: εξομολογήσεις 33 στροφών

6 Ιουνίου 2014

εξομολογήσεις 33 στροφών

Τον τελευταίο καιρό, που με χάνεις πουμε βρίσκεις με τη γνωστή - όποιος την έχει δει ας μου πει και πως λέγεται το χρώμα της - κρεμαστή τσάντα στον ώμο είμαι. Ασήκωτη από τα πολλά βινύλια (και ουχί από βιβλία Φυσικής και Χημείας όπως θα επέβαλλε άλλες εποχές ο πρώτος καλοκαιρινός μήνας). Όχι, δεν είναι όλοι οι δίσκοι δικοί μου. Δεν είναι κάθε μέρα Κυριακή άλλωστε - άσε ότι στο παζάρι δύσκολα βρίσκεις τελευταία οτιδήποτε αξιοπρεπές - , ούτε έχω τα χρήματα να αγοράζω καραβιές βινύλια από τα δισκοπωλεία.

Απλά, κάποιος φίλος φίλου, κάτι από ανάγκη - κάτι που δεν τους ακούει πια - πουλάει μεγάλο μέρος της δισκοθήκης του. Κι εγώ τον βοηθάω στη διαδικασία. Δε θεωρώ το μεγαλύτερο κέρδος του όλου project ότι δουλεύω/βοηθάω με το αζημίωτο. Ούτε ότι έρχομαι καθημερινά σε εκείνη την πορωτική επαφή με το φετίχ μου. Το όφελος είναι ότι ανακαλύπτω πράγματα.

Ανακαλύπτω μουσικές και συγκροτήματα που δε θα έφταναν σε μένα με κανέναν άλλο τρόπο. Ακούω, ψάχνω, μαθαίνω, απολαμβάνω, εμβαθύνω όπου νομίζω ότι χρειάζεται, ενίοτε αγοράζω κι όλας. Και χωρίς καμία ειδική έκπτωση. Προτείνω σε φίλους, ψάχνω πληροφορίες για τις εκδόσεις, έρχομαι σε επαφή με άλλους δισκόφιλους, κοστολογώ. Προσπαθώ να μην αδικήσω κανέναν, ούτε πωλητή ούτε αγοραστές. Πως θα μπορούσα άλλωστε; Θεωρώντας εαυτόν αγοραστή, αλλά όντας και κάτοχος δισκοθήκης - συλλογή είναι ηλίθια λέξη για έναν μουσικόφιλο - και ο ίδιος, σέβομαι απεριόριστα το κομμάτι της ιστορίας του που αποφάσισε κάποιος να πουλήσει.

Η ιστορία της ζωής μου βλέπεις, ίσως και της δικής σου αν είσαι πάνω κάτω στην ηλικία μου ή μεγαλύτερος, έχει καταγεγραμμένο το μουσικό της soundtrack σε μαύρους κυκλικούς δίσκους πολυβινυλοχλωριδίου. Οι οποίοι αν το σκεφτείς φέρουν και κάτι ακόμα, άγραφο κι ατύπωτο αυτό, εξίσου σημαντικό πάνω τους. Μνήμες. Είναι φορτωμένοι εικόνες από τον καιρό που τους αγόραζες. Εποχές αυτιστικής εφηβείας, εποχές χορού, εποχές της πρώτης φοράς, μακριών μαλλιών, συνακροάσεων, ευτυχίας, εκπληρωμένων ή μη μεγάλων ερώτων, βίας και ξεσπασμάτων, λύπης κοκ.

Τη μέρα που πήρα τον πρώτο μου μισθό, στην πρώτη μου έξοδο απ'το στρατόπεδο, τη μέρα που ήθελα να σου γράψω μια κασέτα με το τραγούδι που σου άρεσε, τη μέρα που έχασα τη δουλειά μου, τη μέρα που τέλειωσα το σχολείο ή τη σχολή, τη μέρα της απώλειας, τη μέρα που είχα 100 δραχμές στην τσέπη, τη μέρα που ψάχναμε δίσκους παρέα, τη μέρα που θα άλλαζε η χιλιετία, τη μέρα που γύρναγα έρημος στους δρόμους της πόλης αλλά κι εκείνη που σφύριζα ενθουσιασμένος στα ίδια μέρη πήρα ένα δίσκο. Όπως και τόσες άλλες. Πολλές εκατοντάδες μέρες.

Στις γιορτές και τα γενέθλια μου πήρανε δίσκους καλοί φίλοι.

Έτσι όταν έρχονται οι στιγμές - που δεν πυροδοτούνται απαραίτητα από τούτη την πρόσκαιρη ενασχόλησή μου, το 'χουμε συζητημένο ουκ ολίγες φορές με ομοϊδεάτες φίλους - που η κουβέντα φτάνει στη ματαιότητα του να μαζεύεις δίσκους αφού "ούτως ή άλλως μια μέρα..." (...αυτοί θα καταλήξουν είτε αξιοπρεπώς σε ράφια ξένων σε σένα σπιτιών ή στα χώματα του παζαριού να τσακίζονται από ήλιους και βροχές... συμπληρώνω εγώ) δε τη συμμερίζομαι ολωσδιόλου.

Κράτα γερά (και ~~για~~ όσο μπορείς) ότι σε κάνει ευτυχισμένο. Τους ανθρώπους που αγαπάς και τους φίλους, το καλό φαγητό, τον ελεύθερο σου χρόνο, τους ωραίους άντρες ή/και τις ωραίες γυναίκες, τα βιβλία και τις ταινίες που σου αρέσουν, τις ποδαράτες βόλτες, την οδήγηση στην εθνική, τις βουτιές στην αγαπημένη σου παραλία με τα πευκοδάση και τους περιπάτους στη φύση, τη μουσική, τους δίσκους και το ψάξιμο αυτών καθώς και ότι άλλο θες να συμπληρώσεις σε αυτή τη λίστα των απλών πραγμάτων της καθημερινότητας.

Αυτά.

Τώρα αν κάποιος επιθυμεί να ακούσει ηχογραφημένο το σημερινό επεισόδιο της εκπομπής δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη ηχογραφημένη παρουσία αυτού κατευθείαν από εδώ:

127th lemon's indieground radio show by Lemonostiftis on Mixcloud

ή να κατεβάσει το podcast αυτού πατώντας το παρακάτω εικονίδιο: