Violent Femmes, με αυτογκόλ στις καθυστερήσεις

 Παιδικό απωθημένο να δω τους Violent Femmes ζωντανά, απωθημένο που δεν είχε σβήσει ούτε όταν είχα παραβρεθεί στη solo εμφάνιση του Brian Ritchie στο Λυκαβηττό, - πρέπει να ήταν στο μακρινό (και βρώμικο) 89 - .  Έτσι όταν πριν από λίγες μέρες μόνο, πήρε το αυτί μου για την - τότε επερχόμενη -, χθεσινή συναυλία, το αποφάσισα αυτοστιγμεί. 

Αψήφησα λοιπόν το ομολογουμένως (παν)ακριβό εισιτήριο των 29 ευρώ, τις αρνήσεις των περισσότερων φίλων να με συντροφεύσουν (που συνοδεύονταν σχεδόν από γιουχαΐσματα) καθώς και τις προειδοποιήσεις πως οι V.F. στα live είναι … ή πως τραγουδούν μέχρι και Πυξ Λαξ. Ξεπέρασα ακόμα και την απογοήτευση από τις ώρες-ώρες αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές του Gordon Gano (για την οποία είχα γράψει και πολύ πολύ παλαιότερα) όπως και την απόλυση του περίφημου ντράμμερ τους Victor DeLorenzo.

τελικά ήταν το '89

Μόνο ο δικός μου άνθρωπος, ο καλός μου παλιόφιλος (τυγχάνω και νονός της κόρης του) ο Χ δέχτηκε με την πρώτη. To ήξερα ότι ανήκει κι αυτός σε εκείνη την συνομοταξία ανθρώπων που όπως κι εγώ καυλώνει με τους V.F.

 Για την παρέα περισσότερο έρχομαι, τους έχω ξαναδεί πολύ παλιά, δεν ήταν καλοί, για την παρέα και καμιά μπύρα μετά είπε ο Χ. μόλις αδειάσαμε τις μπύρες περιπτέρου και τα πατατάκια που επιβάλλονται λίγο πριν την είσοδο στο συναυλιακό χώρο.

Χμμμ, απάντησα. Ας είναι κι έτσι είπα μέσα μου ενθυμούμενος την κοινή μας παρουσία στους OMD πριν κάτι χρόνια.

Λοιπόν στα της συναυλίας τώρα. Οι V.F. έπαιξαν καταπληκτικά κατά τη γνώμη μου (μας). Ο πρώτος (και καλύτερος τους) δίσκος είχε την τιμητική του καθώς ακούστηκε σχεδόν ολόκληρος. Ανατριχίλα μέγιστη. Μνήμες εφηβικής οργής φιλτραρισμένη από τα χρόνια που φορτώθηκαν στις πλάτες των μελών της μπάντας αλλά και τις δικές μας. Χρέος και υποχρέωση για κοπάνημα. Γνήσιο rock n roll από μια μπάντα που όταν έχανες οπτική επαφή ήσουν σίγουρος πως βρίσκεσαι στις αρχές της δεκαετίας του 80.Ο νέος (και ηλικιακά) ντράμμερ τους μια χαρά προσαρμοσμένος στο δαιμόνιο ακουστικό μπάσο του ινδιάνου Brian Ritchie, η φωνή και τα φαλσέττα του Gano αιωνίως νέα ξεπηδούσε μέσα από το στρουμπουλό πλέον σώμα του, τα παραπανίσια αλά Frank Black κιλά του διόλου δεν επηρέασαν τις ανέκαθεν ανύπαρκτες χορευτικές του ικανότητες και σκηνική παρουσία. 

Οι Femmes τραγούδησαν σχετικά νωρίς τα μεγάλα χιτ τους, ξεμπέρδεψαν θα ‘λεγες γρήγορα πριν βυθιστούν στην ιδιόμορφη country- americana των επόμενων δίσκων τους.  Συλλειτουργοί τους επί σκηνής σε αρκετά τραγούδια και όπου χρειάζονταν μια πενταμελής παρέα μουσικών (δε θυμάμαι ονόματα) στο σαξόφωνο, τη λύρα, τη δεύτερη κιθάρα. Μπουζούκι, βιολί και μπάντζο ο Ritchie και ο Gano αντίστοιχα.

Ο ήχος του Stage Volume 1, και θέλει ιδιαίτερη μνεία αυτό, άριστος.

"Blister in the Sun",  "Kiss Off",  "Please Do Not Go", "Add It Up", "To the Kill", "Promise", "Gone Daddy Gone", "Country Death Song" , "Jesus Walking On The Water" , "Hallowed Ground" , "I Hear The Rain" , "Old Mother Reagan" "Faith" "I Held Her in My Arms" "American Music" "Mirror Mirror (I See a Damsel)"  "Requiem"

Περιττό να πω πως τραγούδησα από τα τρίσβαθά μου, πως χόρεψα μέχρι λιποθυμίας, πως έγινα μουσκίδι στον ιδρώτα, πως έβγαλα μόνο μια δυο φωτογραφίες κι ένα μικρό βιντεάκι (το μισόλεπτο εκρηκτικό haiku: "Old mother Reagan") – θα ‘βγαζα παραπάνω αλλά έμεινα από κάρτα μνήμης (ευτυχώς ψηφιακής) - , πως τηλεφώνησα στον Ν να ακούσει μέσω κινητού το Kiss Off, πως ψιλοσυγχήστηκα με μια ηλίθια δίπλα μου που μίλαγε ακατάπαυστα – τουλάχιστον μέχρι να ξεκουμπιστεί – στο γκόμενό της με γυρισμένη την πλάτη στο συγκρότημα.

Αυτογκόλ στο 90’. Ή μάλλον στην παράταση. 

Κάπου εκεί λίγο πριν το τέλος κι αφού είχαν παίξει μια εκτέλεση του καταπληκτικού κι ακυκλοφόρητου μέχρι πρότινος Requiem, με δεκαμελές σχεδόν σχήμα ο Gordon Gano κατελήφθη από αρχαίο ελληνικό πνεύμα  κι άεχισε να μουρμουρίζει στη φλώσσα μας. Άντε και θα άντεχα τον Gordon Gano να τραγουδά με τα σπαστά του ελληνικά το «Δε θα δακρύσω πια για σένα» των Πυξ Λαξ, άλλωστε με τους Πυξ Λαξ έχω μια ιδιαίτερη σχέση την οποία δεν τη λες ακριβώς αγάπης αλλά σίγουρα δεν είναι και μίσους.

Όμως η απόσταση μεταξύ του να ανεχτείς χωρίς ντροπή το παραπάνω ένα τραγούδι (για το οποίο έχεις άλλωστε φίλοι έχουν φροντίσει να σε προειδοποιήσουν εκ των προτέρων) από το να σου βγει καμαρωτός καμαρωτός ο Πλιάτσικας επί σκηνής είναι τεράστια και ιδιαιτέρως απογοητευτική. Άδειασμα και ξενέρωμα. Σε κανένα πυρ εξώτερον δε θα έστελνα τον Πλιάτσικα, αλλά πώς να το κάνουμε τώρα άλλο πράγμα οι Violent Femmes κι άλλο αυτός. Τουλάχιστον θεωρητικά. 

υγ. Ο τίτλος της ανάρτησης είναι του φίλου Χ.