ο ίδιος δρόμος

Σε μια μακρινή εποχή, η οποία πλέον θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και πλειστόκαινος, ιουράσια ή ηώκαινος, όλα έβαιναν καλώς, μαζί και ο καιρός. Μέχρι και η Ανταρκτική πιθανολογώ πως θα διέθετε το κλίμα της Καλιφόρνιας, αλλά ποιος τα θυμάται πλέον αυτά?

Τώρα, και παρ’ ότι η Γη συνεχίζει να περιστρέφεται, ένα συνονθύλευμα αφρικανικής λάβας και ελληνικότατου ήλιου έχει αράξει πάνω και μέσα στο κεφάλι μου κατακαίγοντας ο,τιδήποτε χρήσιμο άμα τη αφίξει του. Εντωμεταξύ, προσπαθώ ιδρωμένος να καταγράψω τα γεγονότα που με χειρίζονται, να τα αξιολογήσω εκ νέου και να επανακαθοριστώ στην νέα τάξη πραγμάτων. Όμως η σβελτάδα σαλίγκαρου σε ξηρασία που με διακρίνει στις ακραίες καιρικές - και όχι μόνο - συνθήκες με οδηγεί γοργά σε παραίτηση.

Συμβιβάζομαι στην ελάχιστη - μηδενική σχετική ως προς τις λιθοσφαιρικές πλάκες του πλανήτη – ταχύτητα.  Παρ’ ότι κρατάω σχεδόν την ανάσα μου, να μη ζαλίζομαι, - βλέπεις αντιλαμβάνομαι την παραμικρή μου κίνηση σπασμωδική και βίαια, όπως θα ήταν εκείνες ενός θυμωμένου νίντζα -, βρίσκω το κουράγιο - χρονοτριβώντας τις σημαντικές δουλειές άλλων που έχω επωμιστεί - να σηκώσω τη φωτογραφική μηχανή κα ινα απαθανατίσω το "42 χρόνια αργότερα".

Στους Αμπελόκηπους.