στο Ωνάσειο, όχι το νοσοκομείο

Παρασκευή απόγευμα στο Πανόραμα Ελληνικής Jazz. Ο Γιώργος Τρανταλίδης στα ντράμς και μαζί του η Trilogia δηλαδή οι Γιώργος Κοντραφούρης (hammond), ο Γιώτης Σαμαράς (ηλεκτρική κιθάρα) και ο επίτιμος καλεσμένος τους, ο - κατά δήλωσή του - εβραιόφωνος Παλαιστίνιος Gilad Atzmon στο σαξόφωνο.

Σούπερ ακουστική το Στέκι (η αλήθεια είναι πως λέγεται Στέγη) Γραμμάτων & Τεχνών, όμορφο κτίριο, με Ωνάσεια αισθητική μικρού Μεγάρου Μουσικής εντός, «λουξ» ευγένεια και υπηρεσίες με ότι αυτό συνεπάγεται.

Το κουαρτέτο άφησε την εντύπωση πως το ευχαριστήθηκε στη σκηνή (ειδικά ο Τρανταλίδης και ο Κοντραφούρης έδειχναν να το απολαμβάνουν σα μικρά παιδιά όπως είπε ο φίλος Ν), έπαιξαν κοντά δυο ώρες, το ευχαριστηθήκαμε κι εμείς. Το σετ  ξεκίνησε με Thelonius Monk (αν θυμάμαι καλά ήταν το Bemsha Swing) που μ’ έκανε να νιώσω παγιδευμένος στη θέση μου και ακολούθησαν μεταξύ άλλων δύο συνθέσεις του Γ. Τρανταλίδη (Μεσόγειος, Μπακ), ισάριθμες του Gilad Atzmon καθώς και μια εκδικητικά αποδομητική εκτέλεση της Μισιρλού. 

Η στιβαρή μορφή του Gilad Atzmon, που σου (μου) θύμιζε με κινηματογραφικό τρόπο σαξοφωνίστα παλαιάς κοπής, αποκαλύπτεται συνεπής και στα άρθρα που ανά διαστήματα δημοσιεύει σε εφημερίδες και έντυπα. Διαβάζω σε κάποιο κείμενό του  στον Guardian το 2004:

"Επιμένω ότι η τζαζ δεν έχει να κάνει με τις τεχνικές λεπτομέρειες και τη γνώση αυτής, παρά είναι μια κατάσταση του πνεύματος. Η τζαζ είναι μια κοσμοθεωρία, μια καινοτόμος μορφή αντίστασης. Για μένα, το να παίζω τζαζ είναι το να αντιμάχομαι την παγκόσμια τάξη πραγμάτων των BBS (Μπους, Μπλερ και Sharon), να θέτω ως στόχο την ελευθερία, γνωρίζοντας πως αυτή μπορεί να μην έρθει ποτέ, να πολεμώ την νέα αμερικανική αποικιοκρατία. Μέσω της μουσικής μου μπορώ να λέω αυτό που πιστεύω, να διαδηλώνω για την απελευθέρωση των Παλαιστίνιων και των Ιρακινών αδελφών μου. Με το να παίζω τζαζ προτείνω μια εναλλακτική πραγματικότητα, ανακαλύπτω εκ νέου τον εαυτό μου, είμαι έτοιμος να το κάνω μέχρι το πικρό τέλος."

Παραφωνία για το χώρο αλλά όχι για τη χώρα η ελληνικότατη διοργάνωση κατά την οποία πωλήθηκαν περισσότερα των θέσεων εισιτήρια. Αποτέλεσμα αυτού - πέρα από των εκνευρισμό ορισμένων - η παράταξη φερτών καθισμάτων που έκοψαν παντελώς την ορατότητα των θεατών της πρώτης σειράς του αμφιθεάτρου (στους οποίους δυστυχώς ανήκα) καθώς τοποθετήθηκαν μπροστά από αυτές και χωρίς καμία υψομετρική διαφορά.

Αργότερα παρεβρεθήκαμε στο πάρτυ του φίλου Κ απ' όπου φύγαμε στις 5 το πρωί.

baker, chet baker

“Είδα πριν που κοιτάζατε αυτόν το δίσκο και είπα να σας τον χαρίσω," την άκουσα να λέει και δεν πίστευα στα αυτιά μου.

“Αυτό θα ήθελε κι ο πατέρας, δικός του ήταν, να πιάσει τόπο. Εγώ δεν πρόκειται να τον ακούσω, δεν έχω καν πικάπ... 'Αλλωστε κουραστήκατε χωρίς λόγο εδώ, δεχτείτε τον λοιπόν ως ανταπόδοση”.

Πήρα το 10’ιντσο του Chet Baker, το κράτησα σφιχτά μην κυλήσει απ'το παράθυρο και ευχαρίστησα από καρδιάς. "Νομίζω έχω έναν ακόμα (*) που μπορεί να σας αρέσει" είπε και έσκυψε ξανά στο ξύλινο έπιπλο με τους δίσκους.

Κι όμως, μικρές ανθρώπινες στιγμές καλοσύνης και ανταπόδοσης κάνουν την καθημερινότητα ωραιότερη.

Με λίγα σκρατς λόγω ηλικίας, κατευθείαν απ'το βινύλιο του 1956 για όποιον θέλει να τον ακούσει: Chet Baker Quartet featuring Russ Freeman στην Pacific Jazz Recordings.

Tracklist: 1 - Long ago and far away, 2 - Happy little sunbeam, 3 - Moon Love, 4 - Bea's Flat, 5 - No Ties, 6 - Band Aid, 7 - The Thrill is gone, 8 - All the things you are.

(*) Αυτόν θα τον ακούσουμε κάποιαν άλλη φορά.

hypnotique

Τον τελευταίο καιρό, η αγορά μεταχειρισμένων δίσκων στο μοναστηράκι διατηρεί τον τίτλο παζάρι μόνο κατ ευφημισμό. Είναι που πρέπει να αγοράσεις τουλάχιστον 10 δίσκους για να αποκτήσεις στα …αυτιά των πωλητών το δικαίωμα να …ζητήσεις έκπτωση.
Σημεία των καιρών κι αυτά, καθώς αντιλαμβανόμενοι την κρίση και την συνεπαγόμενη πτώση των πωλήσεων, προσπαθούν να διατηρήσουν το status των κερδών τους ανεπηρέαστο. Ακόμα κι αν το επιτυγχάνουν πρόσκαιρα, πουλώντας μεν λιγότερα κομμάτια, πετώντας δε αρκετές φορές τα υπόλοιπα στα σκουπίδια.
Αν και αποστρέφομαι τελευταία, τέτοιες συμπεριφορές, δεν το κατάφερα σήμερα. Ένα εκπληκτικής αισθητικής εξώφυλλο, και η αγωνία να ακούσω έναν ολοκληρωμένο δίσκο του πιανίστα και συνθέτη που κάποτε με μύησε στη lounge με την εκτέλεση του στη Misirlou με ανάγκασαν - όχι με πολλά ευρώ τελικά - να αποκτήσω το Hypnotique.
Πρόκειται για δίσκο του Martin Denny σε μια κόπια από βαρύ βινύλιο, αμερικάνικο του 1959 που σου φέρνει στο μυαλό τα b-movies του 50, το “Faster Pussycat, Kill, Kill” και ακούγοντας το είσαι σίγουρος πως τούτη η μινιμαλιστική exotica υπήρξε το απολυτό soundtrack των ρομαντικών στιγμών του Lux Interior και της Poison Ivy.

Νομίζω πως αξίζει να έχεις το δίσκο, σε όποιο format ...ακόμα και σε mp3, οπότε: