Η βροχή τελευταία με ξυπνάει

Η τάξη του μικρανηψιού μου, στο Πρότυπο Γ.Ε.Λ. Αναβρύτων, καταθέτει την πρότασή της για το 11ο Φεστιβάλ "ΠΑΜΕ ΣΙΝΕΜΑ;"

Don't You Wish That We Were Dead

Μεγάλη μπάντα οι Damned. Σπουδαία. Και δεν χρειαζόταν είναι η αλήθεια η θέαση του The Damned: Don't You Wish That We Were Dead , του ντοκυμαντέρ που πραγματεύεται το βίο και την πολιτεία τους στις Νύχτες Πρεμιέρας για να φτάσω στο παραπάνω συμπέρασμα. 

Αρκούσαν οι προ εικοσιπενταετίας (και βάλε) μνήμες της εγγραφής του “The light at the end of the tunnel”, της διπλής συλλογής με τα καλύτερα τραγούδια του συγκροτήματος σε 90αρα κασέτα και της μετέπειτα αγοράς του διπλού βινυλίου αυτής. 

Δεν ήταν λίγες οι Καταραμένες ηχογραφήσεις των Damned που με είχαν αγγίξει μέχρι τότε. Τα new wave ακούσματα του “Grimly Fiendish", "Shadow of Love" όπως και η διασκευάρα τους στο “Eloise” του Barry Ryan ήταν στο καθημερινό μου playlist. 

Η αποκάλυψη όμως της πρώτης (και καλύτερης) περιόδου, εκείνης των καταιγιστικών “New Rose”, “Neat Neat Neat” και “Love Song” που ξεπαρθένεψαν τα τρυφερά μου τότε τύμπανα των δεκαεπτά ετών υπήρξε συγκλονιστική. Και ήρθε για να μείνει έκτοτε στο ηχολόγιο της ζωής μου. 

Κι έπειτα, σιγά σιγά, καθώς συμπλήρωνα τη δισκογραφία τους με την πάροδο του χρόνου ανακάλυπτα όλο και περισσότερα αριστουργήματα εντάσσοντάς τα στο ρόστερ των αγαπημένων μου καταραμένων ηχογραφήσεων.

Οι Damned οι οποίοι υπήρξαν το συγκρότημα που ηχογράφησε τον ΠΡΩΤΟ δίσκο punk – και μάλιστα σπουδαίο - στην ιστορία της μουσικής, που αποτελούνταν από απολιτίκ μέλη της εργατικής τάξης, που (δυστυχώς γι αυτούς) το ταλέντο και η όρεξη τους δεν μεταφράστηκαν σε παγκόσμια φήμη και χρήμα, που στηρίχτηκε σε 4 φοβερούς μουσικούς ένας εκ των οποίων νεκροθάφτης κι ένας ακόμα καθαριστής τουαλετών, που έπεσε σε χειμέρια νάρκη κάμποσες φορές, που πέρασαν από τις τάξεις του πολλές δεκάδες μουσικών ενίοτε και πασίγνωστων όπως ο Lemmy των Motorhead ή ο John Moss των Culture Club (έχουμε περάσει ουκ ολίγες ώρες μελετώντας το δεντροδιάγραμμα με τα ανά καιρούς μέλη στο εσώφυλλο της παραπάνω συλλογής #), που η επάρατη κατάρα χτύπησε τους μπασσίστες της, που το είδα live το 2006 (αν δεν απατώμαιστο Gagarin), που ταράχτηκε από τσακωμούς και αντεγκλήσεις μεταξύ των μελών της και που παρόλα αυτά υπάρχει ακόμα, παρουσιάζονται με έναν αντι ηρωικό και ενίοτε γλυκόπικρο τρόπο στο 

The Damned: Don't You Wish That We Were Dead

Αν σε ενδιαφέρει να δεις το ντοκυμαντέρ, μιας και άργησα να γράψω κάτι γι αυτό και πλέον είναι αδύνατο να το παρακολουθήσεις σε επίσημη κινηματογραφική προβολή σου συστήνω ανεπιφύλακτα να βρεις άλλο τρόπο αλλά να το δεις.

#  Για του λόγου το αληθές, τα εσώφυλλα της διπλής συλλογής έχουν πάρα πολύ υλικό για μελέτη.

στάσου πλάι μου

Το τέλος μιας ενδιαφέρουσας ραδιοφωνικά - και όχι μόνο - εβδομάδας που ξεκίνησε να μετράει αντίστροφα ήδη εδώ και έξι ημέρες. 

Κατά την προσφιλή μου συνήθεια είχα ετοιμάσει ήδη την αφίσα της από Παρασκευή βράδυ όταν – Ω! της στενάχωρης συμπτώσεως – ενημερώνομαι πως ο Ben E. King, o τραγουδιστής του περίφημου Stand by me, εγκατέλειψε μόλις τα εγκόσμια. Η "επικαιρότητα" στο κατόπι του lemon, σκέφτομαι. 

Κι αμέσως μετά - πέρα από το πασίγνωστο κι αγαπημένο - anthem, έρχεται στο μυαλό μου η ομότιτλη ταινία. Με την παρέα των πιτσιρικάδων, με το πτώμα στο δάσος και την περίφημη σκηνή του ξαφνικού κυνηγητού στις ράγες του τρένου στην εναέρια γέφυρα πάνω από το ποτάμι. 

Κάποια στιγμή, πολλές δεκαετίες πριν, σε μια πολλοστή προβολή της ταινίας από τα κρατικά κανάλια τη χάζευα χωρίς ήχο ακούγοντας ταυτόχρονα το 77 των Talking Heads. Και ήταν συγκλονιστικός ο τυχαίος μα απόλυτος συγχρονισμός της παραπάνω και ευρύτερα γνωστής σκηνής του φιλμ, με το Psycho Killer! Ούτε ο καλύτερος μοντέρ δε θα πετύχαινε το καταιγιστικό κρεσέντο του τραγουδιού να αντιστοιχει με το φινάλε της σκηνής.

Στάσου πλάι μου, κάτι που θα έπρεπε να ισχύει από μόνο του πάντα. Να μην το ζητά κανείς από κανέναν αλλά να εννοείται. Να είναι ο κανόνας πως θα είσαι για τον άλλο εκεί. Ακόμα κι όταν δε σε περιμένει/θέλει/φωνάξει. Ίσως παραείμαι χίππης παρότι ώρες ώρες νιώθω πως μεγαλώνοντας βυθίζομαι κι εγώ στην εγωιστική απάθεια της ηλικίας. 

Αύριο, Παρασκευή 8 Μαΐου στις 10:00 το πρωί όπως πάντα! όποιος/α επιθυμεί να με συντροφεύσει δικτυακά και ραδιοφωνικά από το σπίτι, τη δουλειά ή απ' όπου αλλού δεν έχει παρά να πατήσει τον παρακάτω σύνδεσμο:

https://www.facebook.com/events/704551762987173/

Η αγάπη είναι παράξενη (Love is strange / The normal heart / Pride)

Love is strange, 2014

Ira Sacks

Έπειτα από 4 δεκαετίες σχέσης και συμβίωσης τα πάντα αλλάζουν μέσα σε ένα μόλις μήνα για τον George (Alfred Molina) και τον Ben (John Lithgow). Ο ειδυλλιακός γάμος των δύο αντρών που διανύουν την έκτη και την έβδομη δεκαετία της ζωής τους αντίστοιχα αντί να επισημοποιήσει νομικά την αγάπη και την αφοσίωση του ζευγαριού έρχεται να αποδείξει πως η ντουλάπα με τις προκαταλήψεις είναι ακόμα μισάνοιχτη ακόμη και σε εκείνες τις κοινωνίες που θεωρούν εαυτούς προοδευτικές.
Ο George, καθηγητής μουσικής σε καθολικό σχολείο, χάνει τη δουλειά του μόλις το νέο του γάμου γίνεται γνωστό και κάπου εκεί αρχίζουν τα δύσκολα καθώς η σύνταξη του συντρόφου του δεν επαρκεί για την εξόφληση του στεγαστικού δανείου.

Η αβίαστα συγκινητική ταινία της καταγράφει τις ζωές των δύο ηρώων της από τη στιγμή που αυτοί εγκαταλείπουν αναγκαστικά το σπίτι τους για να συνεχίσουν για πρώτη φορά χωριστά τον μέχρι πρότινος κοινό τους βίο.

Γαλήνια η κινηματογράφηση του Μανχάταν από τον σκηνοθέτη Ira Sacks, παρότι περιβάλλει την ανθρώπινη πικρία, σ’ εκείνο το πορτοκαλί χρώμα της ανατολής, ή μάλλον του σούρουπου, ντυμένη με τη μουσική του Σοπέν η οποία καλύπτει άλλωστε και το μεγαλύτερο μέρος του σάουντρακ.

Ιδιότυπα άστεγοι, φιλοξενούμενοι αν κι όχι πάντα ευπρόσδεκτοι σε σπίτια συγγενών και φίλων οι πρωταγωνιστές του “Love is strange” θα προσπαθήσουν να επιβιώσουν την ώρα που ο ασαφής χρονικά ορίζοντας του «ώσπου να φτιάξου τα πράγματα» συμβάλλει τα μέγιστα στην απογοήτευση και την κατάρρευση όσων θεωρούσαν μέχρι τώρα δεδομένα. Ακόμα και των ίδιων τους των εαυτών.

Παρά τον τίτλο της, η αγάπη δεν είναι περίεργη κι αυτή η ταινία είναι αν μη τι άλλο δεν είναι παρά ένας ύμνος προς αυτήν. 

Εξαιρετικοί οι Molina και Lithgow στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, εδώ δίνουν μια μικρή  συνέντευξη στο Variety γι αυτή την τόσο κοντινή συνεργασία τους.

4,5 στα 5 αστεράκια της κλίμακας lemon

The Normal Heart, 2014

 Ryan Murphy

Γυρισμένη στη Νέα Υόρκη και αυτή η ταινία ή μάλλον τηλεταινία του αμερικάνικου καναλιού ΗΒΟ με παρόντα και πάλι τον Alfred Molina – όχι σε πρωταγωνιστικό ρόλο όμως εδώ -. 

Καλογυρισμένο αν και σε πιο τηλεοπτικές φόρμες το The Normal Heart μας μεταφέρει πίσω στο 1981 και εστιάζει στη glbt κοινότητα η οποία ζει τις πρώτες μεστές μέρες της ψυχικής και σεξουαλικής της απελευθέρωσής την ώρα που ο ιός του HIV μετά από την πρώτη του αχαρτογράφητη εμφάνιση σπέρνει το πρώτο επιδημικό ξέσπασμα του AIDS.

Πρωταγωνιστές της ταινίας ο Mark Ruffalo στο ρόλο του Ned Weeks ενός φασαριόζου και υπερδραστήριου ομοφυλόφιλου ακτιβιστή που προσπαθεί ματαίως να τραβήξει το ενδιαφέρον πάνω στην πρωτοεμφανιζόμενη θανατηφόρο ασθένεια όχι μόνο των πολιτικών και μιας κοινής γνώμης που αδιαφορεί αλλά και των ίδιων των άμεσα απειλούμενων. Την ίδια ώρα ο κατάλογος των θυμάτων μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο.

Πέρα από τον Α. Molina και τη Julia Roberts (έκτακτη στο πετσί της ακτιβίστριας γιατρού που πρωτοβάζει τον ιό στο ιατρικό χάρτη), εμφανίζεται πλήθος πασίγνωστων ηθοποιών από το ρόστερ του καναλιού μεταξύ των οποίων και ο Jim Parsons (ο Seldon του Big Bang Theory) 

3 στα 5 αστεράκια της κλίμακας lemon

Pride

Matthew Warchus

Την ίδια πάνω κάτω εποχή με το σεναριακό τέλος του προηγούμενου φιλμ, λίγο πριν από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, απλώνει την υπόθεσή της η τρίτη glbt θεματολογίας ταινία που είδα το τελευταίο δεκαπενθήμερο.

Το ‘Pride’ είναι μια ταινία εμπνευσμένη από ένα πραγματικό γεγονός το οποίο όταν το είχα πρωτοδιαβάσει τότε, στο μακρινό 1984 δεν μπορούσα με τίποτα να το καταλάβω ή να το δικαιολογήσω. Με τη μεγάλη, πολύμηνη και εξαντλητική απεργία των ανθρακωρύχων στο φόρτε της και τη διαβόητη Μάργκαρετ Θάτσερ στην εξουσία, οι οικογένειες των απεργών δεν απέχουν πολύ από μια ανθρωπιστική κρίση.

Η ταινία του ρίχνει τα φώτα της στο Λονδίνο, σε μια ομάδα αποτελούμενη από γκέι και λεσβίες ακτιβιστές/ακτιβίστριες οι οποίοι ενεργοποιούνται και συγκεντρώνουν χρήματα για τη στήριξη των οικογενειών των απεργών. Όταν αρχικά τα συνδικάτα των ανθρακωρύχων απορρίπτουν την οικονομική αυτή στήριξη λόγω των σεξουαλικών προτιμήσεων των δωρητών τους (τους λόγους αυτού του γεγονότος δεν κατανοούσα μικρός) η ομάδα δεν απογοητεύεται. Επικεντρώνει την προσοχή της σε ένα μικρό χωριό μεταλλωρύχων στην Ουαλία και κατευθύνει εκεί τα έσοδα από τις δωρεές και τη συναυλία με τον Jimmy Somerville που διοργανώνει. Μόνο που αυτή τη φορά τα δίνει χέρι με χέρι και αυτή η κατά πρόσωπο συνάντηση πέρα απ’ όσα απρόοπτα – λόγω διαφορετικής κουλτούρας και τρόπου ζωής – προκαλεί οδηγεί τις 2 απέναντι αρχικά κοινωνικά ομάδες να συνειδητοποιήσουν την κοινή τους καταπίεση, την ανελευθερία στην οποία ζουν, τα χαμένα δίκια και τελικά να συνεργαστούν.

Εντυπωσιακή η σκηνή (κυρλιως ως γεγονος) που μετά τη λήξη της απεργίας οι ανθρακωρύχοι κατεβαίνουν και διαδηλώνουν προς ανταπόδοση στο Pride του Λονδίνου.

Καλογυρισμένη, feel good ταινία του BBC (με όσα καλά κι όσα κακά συνεπάγεται αυτό), ωραιοποιεί (κωμωδία είναι άλλωστε) ίσως λίγο περισσότερο τις συνθήκες στις οποίες έγιναν τα αυθεντικά γεγονότα, προσδίδοντας στο αποτέλεσμα το ταμπελάκι «για όλη την οικογένεια».

2,5 στα 5 αστεράκια της κλίμακας lemon

ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει

"Από τότε που εξοικειώθηκα με την τέχνη, αυτό το κελί έγινε φυλακή" είναι η τελευταία ατάκα του "Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει"   Η πρόσκρουση στους τοίχους της πραγματικότητας είναι επώδυνη μόλις πέσει η αυλαία.

(Cesare Deve Morire, 2012). Μια ταινία που περιγράφει μια διαφορετική, λιγότερο περιπετειώδη μα εξίσου συγκλονιστική απόδραση από φυλακές. Δώδεκα έγκλειστοι άντρες, κάθε ηλικίας, όλοι βαρυποινίτες, δοκιμάζουν ίχνη ελευθερίας καθώς ετοιμάζονται να παρουσιάσουν εντός του σωφρονιστικού ιδρύματος τη δική τους εκδοχή στο θεατρικό έργο "Julius Caesar" του William Shakespeare. Στη Rebibbia, στην πτέρυγα υψίστης ασφαλείας των τοπικών φυλακών. 

Παρούσα η κάμερα των αδελφών Paolo και Vittorio Taviani, εισχωρεί μέσα από τα μάτια των ερασιτεχνών ηθοποιών στο βαρύ τους παρελθόν καταγράφοντας ταυτόχρονα ολόκληρο το θεατρικό (;) δράμα μέσα από τη διαδικασία των ακροάσεων, τις πρόβες και τους αυτοσχεδιασμούς. Φυσικά και την πρώτο και τελευταίο ανέβασμα, τη μοναδική παράσταση που δόθηκε μπροστά σε κοινό. Ένα κοινό αποτελούμενο από συγγενείς και δικούς ανθρώπους, κατά τη διάρκεια ενός πολύ ιδιότυπου επισκεπτηρίου. 

Συγκινητικό (δε βρίσκω καλύτερη λέξη) το έντονο κοντράστ της ασπρόμαυρης καταγραφής της μόλις 77λεπτης ταινίας - την ώρα που μονάχα η επίσημη παράσταση εγγράφεται έγχρωμα στο φιλμ -. Αξιοπρόσεκτες οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών, ιδιαίτερα αν λάβεις υπ ‘οψιν πως όλοι τους είναι πραγματικά πρώην ή νυν κατάδικοι και κανείς τους επαγγελματίας ηθοποιός. 

Τα καλύτερα λόγια και για το υποβλητικό σάουντρακ (Giuliano Taviani, Carmelo Travia) που απλά και λειτουργικά συνδράμει την ανάπτυξη της βραβευμένης με χρυσή άρκτο στο Βερολίνο ταινίας

Το «Ο Καίσαρας Πρέπει Να Πεθάνει» το προτείνω ανεπιφύλακτα παρότι δεν είναι εκείνη η ταινία που θα σου αλλάξει τη ζωή. Δεν ξέρω αν εμένα με έπιασε λόγω Σαββατοβραδινού momentum ή αν ήταν επειδή ταυτίστηκα κι εγώ με εκείνον που απολαμβάνει πρόσκαιρα μια χαραμάδα ελευθερίας όντας φυλακισμένος στη δική μου πραγματικότητα.

Φώτα στο σούρουπο

Δεν αναρωτιέμαι αν την έχεις βιώσει ποτέ τη μοναξιά, όλοι την έχουμε. Μικρή ή μεγάλη, είτε ως μικροί είτε ως μεγάλοι. Συχνά, σπάνια ή καμιά φορά. Είμαι σίγουρος. Μπορεί εχθές ή προχθές μπορεί και σήμερα. Μόνος σ’ ένα δωμάτιο ή σε χώρους όπου αναπνέεις ανάμεσα σε χιλιάδες ζεύγη ρουθουνιών. 

Μόλις έχω βουτήξει – τρόπος του λέγειν – το χέρι στην κληρωτίδα ενός κινηματογραφικού θησαυρού πολλών εκατοντάδων ταινιών του οποίου το 1/3 τυχαίνει να φιλοξενώ αυτόν τον καιρό στο σπίτι.  Σήμερα όμως δεν εμπιστεύομαι την τύχη μου, τραβάω το χέρι μουδιασμένα και διορίζω το αριστερό μου μάτι υπεύθυνο για την επιλογή ταινίας. Ακολουθεί ένα τοστ και μια τζούρα αλκοόλ πριν την πέσω δίπλα στην κουβέρτα που έσυρα λίγο νωρίτερα στον καναπέ.

Φώτα στο σούρουπο (2006)

Μια από τις θερμότερες ματιές στην παγωμάρα της μοναξιάς. Δεν είναι μόνο η βόρεια ιδιοσυγκρασία του Aki Kaurismaki,, ή το ψυχρό Φινλανδικό τοπίο τα εχέγγυα για τη βυθογράφηση του μοναχικού κόσμου του νυχτοφύλακα Koistinen, ενός φιλήσυχου άντρα με αρχές και όνειρα του οποίου η ζωή όταν δεν περνάει απαρατήρητη σχεδόν απ’ όλους (η μόνη φίλη του – ίδια η Bjork – η ιδιοκτήτρια της διανυκτερεύουσας καντίνας) τον κάνει επίκεντρο χλευασμών, μπελάδων κι ενίοτε γρονθοκοπημάτων. 

Είναι η σύλληψη των βλεμμάτων και η φυσική ακινησία των κάδρων. Είναι οι μικρές, τρυφερές, μονομανίες (τα τσιγάρα που καίνε διαρκώς ή η συνεχής παρουσία του πορτοκαλί χρώματος σε κάθε καρέ)  του σκηνοθέτη που κάνουν το απεχθές - όταν δεν αποτελεί εκούσια επιλογή - συναίσθημα  να μη δείχνει αποτρόπαιο. Είναι που ξέρεις πως όλα θα πάνε χειρότερα. 

Είναι η εμπειρία  ενός καλλιτέχνη που έχει μελετήσει την εγκατάλειψη σε ουκ ολίγες ταινίες του. Αν δε θυμάσαι να έχεις δει το «Άριελ», το υπέροχο «Η γυναίκα με τα σπίρτα» ή το υποψήφιο για Όσκαρ ξένης ταινίας (αν σημαίνει κάτι αυτό) «Ο άνθρωπος χωρίς παρελθόν»  σε παρακαλώ ψάξε τα κάποια στιγμή. Ακόμα και το rock n’ roll, φασαριόζικο “Leningrad Cowboys” με τα sequel του, όσο σπαρταριστά κι αν είναι ένα αίσθημα εγκατάλειψης το εκπέμπουν.

Είναι η ανθρωπιά σε κάποιο παραμικρό δευτερόλεπτο που σου χαϊδεύει γλυκά τον ώμο λίγο πάω για ύπνο.  

Θα μπορούσα να γράψω 2-3 πράγματα περισσότερα για το story της μόλις 80λεπτης αυτής ταινίας αλλά μάλλον θα αναγκαστώ να «προδώσω» την όχι ιδιαίτερα περίπλοκη πλοκή της, οπότε και το αποφεύγω. 

το '71

Εγκαταλελειμμένος από το τάγμα του κατά τη διάρκεια της πρώτης του κιόλας αποστολής στους καθολικούς δρόμους του Μπέλφαστ, ο κυνηγημένος Βρετανός στρατιώτης  Γκάρυ Χουκ  όχι μόνο δε μπορούσε να φανταστεί την εξέλιξη μιας θεωρητικά ήρεμης επιχείρησης σε γενικευμένες ταραχές αλλά ούτε κι ότι θα έπρεπε να φτύσει αίμα (μεταφορικά και κυριολεκτικά) προκειμένου να κρατηθεί ζωντανός.

Ανθρώπινο και αντιηρωικό φιλμ το ’71 του άγγλου  Yann Demange  εκτυλίσσεται στο χωρόχρονο μιας τυχαίας νύχτας του εμφυλίου στη Βόρια Ιρλανδία, καταγράφοντας τις οδομαχίες, το ρόλο των Άγγλων, τις πολιτικές ίντριγκες και τα όποια ψήγματα ανθρωπιάς σε ένα βουτηγμένο στο μίσος πολεμικό σκηνικό αδιέξοδων εκρήξεων, πυροβολισμών, μίσους και προδοσίας.

Κι όμως το φιλμ όντας πραγματικά συναρπαστικό, μένει στο μυαλό μου για όλους τους λάθος λόγους. Συνεχείς πτώσεις του ηλεκτρικού ρεύματος διακόπτουν την προβολή στην αίθουσα του κινηματογράφου Ιντεάλ κάθε τρείς και λίγο, τα κλιματιστικά βγαίνουν κι αυτά εκτός λειτουργίας, κολυμπάς στον ιδρώτα με την ατμόσφαιρα στην πολυπληθή αίθουσα να γίνεται αποπνικτική, βρίσκεις την ευκαιρία να μιλήσεις με τους ανά το χώρο γνωστούς που συναντάς ενώ λίγο αργότερα μέσα στα σκοτάδια η γλώσσα σου συνειδητοποιεί εντός της στοματικής κοιλότητας πως ένα δόντι σου έχει μάλλον σπάσει. 

Κάπως έτσι απεκδύεσαι την αγωνία για τη σωτηρία του πρωταγωνιστή και προσεύχεσαι μόνο να τελειώσει κάποτε η ταινία για να πατε σπίτι  την ώρα που ξεθάβεις από τα βάθη του μυαλού σου και τραγουδάς σιγανά το πιο ...απίθανο - παρότι πολιτικό με τον τρόπο του - τραγούδι για τα γεγονότα της εποχής:

When the hate you have

For one another's past

You can try 

To tell the world the reason why

Belfast

Κατά την έξοδο από τον κινηματογράφο σου προσφέρεται - εν είδει συγγνώμης -  από τους υπεύθυνους της επιχείρησης ένα εισιτήριο για όποια παράσταση της αρεσκείας προτιμήσεις στο μέλλον. 

Αύριο έχω οδοντίατρο.

είμαι η Κούβα

Μένω άφωνος στα απολαυστικά γιγάντια μονόπλανα του σκηνοθέτη, η κάμερα συχνά πυκνά μεταμορφώνεται σε παραισθησιογόνα ματιά που πότε κινείται σε βελούδινους ελιγμούς, πότε τρέχει φρενιασμένα ή κατρακυλά και σφυροκοπιέται ευφορικά ανάμεσα σε μεγαλοπρεπείς χορογραφίες σκηνών πλήθους, διηγούμενη δεκάδες μικροϊστορίες που λαμβάνουν χώρα παράπλευρως του πρωταγωνιστικού καταγραφόμενου στόχου. 

Χαρακτηριστικό είναι το ξεκίνημα της ταινίας όπου σε μια κατακόρυφη ιλιγγιώδη λήψη, η κάμερα καταγράφει σαν άλλος αόρατος άνθρωπος τα τεκταινόμενα στους κύκλους της υψηλής κοινωνίας «βουτώντας» προς τα κάτω από όροφο σε όροφο, 4 πατώματα, πριν να καταδυθεί στο βυθό μιας πισίνας. 

Το «Είμαι η Κούβα», (Soy Cuba) είναι μια καταγραφή της ταραγμένης προεπαναστατικής περιόδου της Κούβας. Μιας χώρας που αποζητά την ελευθερία και την ανεξαρτησία από το δικτατορικό καθεστώς του Μπατίστα, καταγράφοντας τους λόγους και την προσπάθεια επίτευξης του στόχου αυτού μέσα από τα 4 σπονδυλωτά επεισόδια που στελεχώνουν τις 2,5 σχεδόν ώρες της διάρκειάς της.  

Πολιτικό μανιφέστο την λες την Κουβανοσρωσική αυτή συμπαραγωγή του 1964 στα σίγουρα. Ή ελπιδοφόρα (για τον καιρό που κυκλοφόρησε) ταινία προπαγάνδας, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό. Η αξία της όμως του φιλμ σήμερα δεν βρίσκεται μάλλον εκεί, καθώς 50 χρόνια μετά την κυκλοφορία της η ειδησεογραφία φαίνεται να διαψεύδει εκ του ασφαλούς τις όποιες μετά Φιντέλ προφητείες της ταινίας για το μοντέλο της επαναστατημένης νήσου του Κάστρο, αυτό είναι όμως άλλου παπά ευαγγέλιο. 

 

 

 Ο συναρπαστικός, πρωτόγνωρος – τουλάχιστον σε μένα - πρωτοποριακός τρόπος κινηματογράφησης της (με ψήγματα τόσο του παγανιστικού συμβολισμού της Λένι Ρίφενσταλ και του ποιητικού ρεαλισμού του Αϊζενστάιν που συναντάς στην «Απεργία» του όσο και του Ιταλικού νεορεαλισμού ή της πιο σύγχρονης του Γκονταρικής nouvelle vague) και η ποιητική σκηνοθεσία του Μιχαήλ Καλατόζοφ στα επεισόδια που την απαρτίζουν είναι αυτά που την κατατάσσουν σε ουκ ολίγες λίστες με τα 100 φιλμ που πρέπει να δεις.

Η δύναμη της αφήγησης, οι παροξυσμικές λήψεις, η γνησιότητα των συναισθημάτων των ερασιτεχνών ηθοποιών που χρησιμοποιήθηκαν εξ ολοκλήρου αλλά και το υπέροχο soundtrack είναι που επιβάλλονται των μάλλον «προσχηματικών» ως στρατευμένων θα ‘λεγα σεναριακά ιστοριών και την στιγματίζουν ως ταινία που θα μείνει στο μυαλό μου για χρόνια.

 

Δες το trailer της ταινίας εδώ, ή απόλαυσε μια από τις αγαπημένες μου σκηνές

η Νεμπράσκα του καθενός

Χτυπάει το τηλέφωνο. Tι έγινε πάλι νυχτιάτικα αναρωτιέμαι; με το που βλέπω ότι το νούμερο κλήσης στην οθόνη του ακουστικού είναι εκείνο του πατέρα μου, πατάω παύση στο φιλμ που βλέπω και απαντώ.

- Έλα πατέρα, καλησπέρα ...με ακούς; ...Ένα δύο ...Καλησπέρα λέω.

Η απόλυτη απουσία ανθρώπινης φωνής μου απαντά,

- Μπαμπά με ακούς του φωνάζω πιο δυνατά για την περίπτωση που δε φοράει το ακουστικό βαρηκοΐας μα αντί άλλης απάντησης ακούω τριγμούς, συριστικούς ήχους και μεταλλικά χτυπήματα.

Είμαι σίγουρος πως ο πατέρας μου θα πιέζει όπως κάνει συχνά, ίσως άθελα του μα σίγουρα επίμονα κι άναρχα, τα κουμπιά του καντράν του κινητού του – μεταξύ των οποίων κι εκείνο της επανάκλησης/ Όταν όμως η ίδια διαδικασία επαναλαμβάνεται για τρίτη φορά, σταματάω την ταινία για τα καλά τώρα και τηλεφωνώ στο πατρικό.


- Όλα καλά μου απαντάει η μάνα μου με το που της αναφέρω τις επαναλαμβανόμενες κενές κλήσεις που δέχομαι από το συζυγικό της κινητό.

- Αμάν, αυτός ο χριστιανός πια με το … πάει να πιάσει τη μουρμούρα εκείνη μα την κόβω όσο πιο ανώδυνα μπορώ.


- Εντάξει, δεν έγινε και τίποτα, κατά λάθος θα το πάτησε ο άνθρωπος, αφού είσαστε καλά κι οι δύο, καληνύχτα. Για τον αναστεναγμό της δεν έκανα κάποιο σχόλιο.


Περπάτησα βιαστικά μέχρι το ψυγείο, πήρα μια μπύρα, ας είχα πει πως δε θα πιω σήμερα, κι έβαλα να δω τη συνέχεια του Νεμπράσκα.

Νεμπράσκα (Αλεξάντερ Πέιν, 2013). Ένα road movie σε ασπρόμαυρο φόντο στην εγκαταλειμμένη Αμερικάνικη επαρχία και στους εξίσου παρηκμασμένους (αν κι εδώ μπορείς να συναντήσεις ψήγματα ελπίδας) οικογενειακούς δεσμούς. Αφορμή και κινητήρια δύναμη του ταξιδιού, μια ψευτοεπιταγή του 1.000.000 δολαρίων, μια διαφημιστική απάτη που έχει στοιχειώσει τις τελευταίες μέρες του δικαιολογημένα πλέον λόγω άνοιας μα ανέκαθεν κακότροπου γερο-Γούντι.

Τις μάταιες προσπάθειες του οποίου  να ξεκινήσει - κόντρα στο χρόνο και τη λογική - το τελευταίο κυνήγι «θησαυρού» της ζωής του συνδράμει, συνοδοιπόρος του, εις εκ των γιών του, προσβλέποντας σε ένα διαφορετικό όμως ταξίδι αυτός. Να ξεφύγει από τη μάλλον στενάχωρη καταθλιβική του καθημερινότητα και – αν κάτσει γιατί όχι; - να γνωρίσει καλύτερα τον προπάτορά του.

Φαντάζομαι θα βρεις λόγους να βουρκώσεις βλέποντας την ταινία, όχι γιατί είναι φτιαγμένη ώστε να προβοκάρει το συναίσθημα και να εκμαιεύσει δακρύβρεχτους συναισθηματισμούς, αλλά γιατί λίγο πολύ θα βρεις μια σειρά σκέψεων, γεγονότων κι αντιδράσεων που όλο και κάτι σου θυμίζουν από την δική σου ζωή.

Ταινιάρα.

των αισθήσεων και των παραισθήσεων

Ήταν την προηγούμενη Παρασκευή, όταν το τελευταίο επεισόδιο της 3ης σαιζόν της εκπομπής είχε λάβει χώρα, και αρταφιχθείς στο σπίτι, επεξεργαζόμουν το ηχογραφημένο δίωρο πριν το ανεβάσω κονσερβαρισμένο για κάθε πιθανό ενδιαφερόμενο.

Καθώς λοιπόν έλεγχα την ποιότητα της εγγραφής, όπως κάνω πάντα πριν την καταθέσω ως podcast για δευτερότριτες ακροάσεις,  έπεσα πάνω σε μια από τις καλύτερες επιλογές του δίωρου. Ο λόγος για το αριστουργηματικό  “The Ballad of Senses & Illusions” ερμηνευμένο από τον Shawn Phillips, το οποίο δεν είναι άλλο από τη "Μπαλάντα των Αισθήσεων και των Παραισθήσεων" από την Πορνογραφία του Μάνου Χατζιδάκι (σε στίχους του Άρη Δαβαράκη και ερμηνεία του Βασίλη Λέκκα), έτσι όπως αυτό είχε πρωτακουστεί στο φιλμ “ The Martlet's Tale ” του 1970.

Η ιδιαιτερότητα όμως της εκτέλεσης που είχα επιλέξει είναι πως δεν επρόκειτο για την ηχογράφηση που ακούγεται καταγεγραμμένη στο φιλμ αλλά μια άλλη. Σπανιότερη. Μια σπιτική πιθανότατα, πρώιμη εκτέλεση του τραγουδιού (με τη συμπαρομαρτούσα κακή ποιότητα ήχου που συνεπάγεται), την οποία εντόπισε ο κ. Phillips στα συρτάρια του και φρόντισε να τη δωρίσει μέσω της σελίδας του σε όποιον θα ενδιαφερόταν να την αναζητήσει. 

Καθώς είναι υπεραγαπημένο μου τραγούδι, δεν το προσπέρασα για να ελέγξω το επόμενο απόσπασμα, παρά το άφησα να αντηχεί στο ημίφως του δωματίου, ξεντύθηκα καθυστερημένα τα ιδρωμένα μου ρούχα και βάλθηκα ασυναίσθητα να το τραγουδάω κι εγώ. Με τη μόνη διαφορά πως έκανα χρήση των ελληνικών του στίχων.

Κι έτσι τραγουδώντας έκατσα να τσεκάρω το ηλ. ταχυδρομείο και να απαντήσω σε κάνα δυο mails. Εντελώς αδιάφορα κι ανάξια λόγου όλα αυτά θα μου πεις, και θα συμφωνούσα μαζί σου κι εγώ, αν εκείνη τη στιγμή δεν ακουγόταν το ιδιότυπο «μπλινκ» που αντικατέστησε τη φράση «you’ve got mail» στον υπολογιστή μου.  

Το τραγούδι μου κόβεται απότομα όταν βλέπω πως στο όνομα του αποστολέα του μηνύματος γράφει Άρης Δαβαράκης!  

Ειλικρινά, έτσι έγιναν τα πράγματα ακριβώς. Στο δευτερόλεπτο.

Τι στην ευχή μονολογώ. Τόσο δυνατά τραγουδάω; Και προπάντων τόσο άσχημα; Τουλάχιστον τους στίχους δεν τους κακοφόρμισα. Ότι είμαι κακόφωνος το γνωρίζω, αλλά από ‘κει μέχρι να δεχτώ παρατήρηση για δυσφήμηση του τραγουδιού η απόσταση είναι αιώνια, σκέφτομαι και γελάω.

Έκπληκτος ακόμα από τη συγκυρία, ανοίγω το μήνυμα. Αντί του όποιου κατηγορητηρίου, διαβάζω μια ευγενέστατη ερώτηση για χρήση μιας ανάρτησής μου (αυτής με τα 13 φανταστικά συγκροτήματα που ποτέ δεν υπήρξαν) στο theportal.gr .

Φυσικά και απαντάω θετικά (από ντροπή στην απάντηση δεν συμπεριλαμβάνω την παραπάνω ιστορία) αλλά καλού κακού δεν ξαναπιάνω το τραγούδι.

http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politismos&id=4359

13 φανταστικά συγκροτήματα που ποτέ δεν υπήρξαν

Ή μάλλον υπήρξαν, αλλά γεννήθηκαν σε σελίδες βιβλίων/σεναρίων και μεσουράνησαν σε κινηματογραφικά στούντιο και πλατώ. Ο λόγος για εκείνα τα fiction συγκροτήματα που αποτύπωσαν στην ιστορία, τις νότες και τον ιδρώτα τους απλωμένες σε χιλιάδες μέτρα φιλμ. Χωρίς να καταγράφονται σε επίσημους οδηγούς δισκογραφίας κατάφεραν να μείνουν σε περίοπτες θέσεις στα μουσικές/κινηματογραφικές μας μνήμες.

Αφορμή για τούτη την ανάρτηση, η στιγμή που ανακάλυψα πριν μια δυο εβδομάδες μια καινούρια τέτοια φαντασιακή μπάντα. Αποτελούμενη μάλιστα από κάτι που της προσδίδει τον τίτλο και του super-group όπως καλούνται οι μπάντες οι οποίες χτίζουν το line up τους σε εξέχοντες, ήδη διάσημους μουσικούς άλλων συγκροτημάτων. 

1. The Wandering Stars

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από αυτή, την μπάντα αφορμή. Ο λόγος για τους Γερμανούς Wandering Star (ρίξε μια ματιά μόνο στη σύνθεση τους να δεις τα συγκροτήματα προέλευσης), οι οποίοι δημιουργήθηκαν για τις ανάγκες της τηλεταινίας Klassentreffen - Mordfall unter Freunden (2001) του Diethard Küster. Την ταινία δεν την έχω δει συνεπώς και δεν εκφέρω άποψη. Αν όμως είναι τόσο όμορφα cult - εκπέμποντας εκείνη τη ρετρο συγκίνηση παρηκμασμένου ξενοδοχείου - όσο και η μπάντα τότε αν μη τι άλλο, εγκρίνω με τα χίλια!

Roster: Marian Gold (Alphaville) - φωνητικά, Eff Jott Krüger (Ideal) - κιθάρα, Klaus Schulze (Tangerine Dream) - πλήκτρα, Florian Schneider (Kraftwerk) - μπάσο, Toni Nissl (M. M. Westernhagen) - ντράμς.

2. The Weird Sisters 

Γοτθικό υπερglam από ταινία που επίσης δεν έχω δει - και για να πω την αλήθεια ούτε σκοπεύω, εκτός αν είναι Κυριακή μεσημέρι, λίγο αφότου έχω γευματίσει, δεν έχω τίποτα άλλο να κάνω, ανοίξω τηλεόραση μετά από χρόνια και την πετύχω να προβάλλεται στο Star. Από κάποια συνέχεια του Harry Potter λοιπόν το συγκρότημα που έκλεισε εμφανίσεις στο Hogwarts για το 1994 Yule Ball είναι ακόμα ένα super group με εξέχοντα μέλη της Brit pop να το απαρτίζουν.

Roster: Jarvis Cocker (Pulp), Jonny Greenwood (Radiohead), Jason Buckle (All Seeing I), Steve Mackey (Pulp), Steve Claydon, Phil Selway (Radiohead) 

3. Leningrad Cowboys 

Εξίσου αγαπημένη μπάντα οι Leningrad Cowboys ξεπήδησαν από τη φαντασία του τρομερού Φιλανδού σκηνοθέτη Aki Kaurismaki. Η ιδέα που ξεκίνησε αρχικά ως φάρσα απέναντι στην τότε κραταιά Σοβιετική Ένωση και θα έληγε με την κινηματογράφηση 2-3 video clip της φιλανδικής pop punk μπάντας Sleepy Sleepers πέτυχε μέγιστα ύψη επιτυχίας. 

Έγινε ταινία μεγάλου μήκους και οι ροκαμπιλλάδες Ρώσοι με τα τεράστια κοκόρια και τα μυτερά παπούτσια όχι μόνο πήγαν στην Αμερική (στην πορεία του αντίστοιχου φιλμ «Leningrad Cowboys Go America») αλλά μετενσαρκώθηκαν σε πραγματική μπάντα αφότου γυρίστηκαν 1-2 sequel της ταινίας. 

Roster: Στην πρώτη τους σύνθεση υπήρχαν οι Mato Valtonen, Sakari Jyrki Kuosmanen (Sleepy Sleepers) και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας μαζί με τον Nicky Tesco ( The Members, UK),

4. Hedwig & The Angry Inch 

Ταινία (και μιούζικαλ) σταθμός που ξεφεύγει από τα στενά όρια του cult που θα του επέβαλλαν αθροιστικά η φήμη του ως ανεξάρτητου ψευδοντοκυμαντέρ, η camp αισθητική και η transexual θεματολογία του. Αριστουργηματικός ο σκηνοθέτης John Cameron Mitchell στη σκηνοθεσία αλλά και στη διαχείριση του πρώτου χαρακτήρα του φιλμ. Αυτού του Hedwig που έπειτα από μία αποτυχημένη εγχείρηση αλλαγής φύλου στην πρώην Ανατολική Γερμανία, προσπαθεί να δώσει – μεταναστεύοντας παράνομα στην Αμερική - πνοή στην ια ταλαντούχα μα έρπουσα μουσική του καριέρα μέσα από το συγκρότημα Hedwig & The Angry Inch.

Τα τραγούδια της ταινίας γραμμένα από τον Stephen Trask, είναι ένα κι ένα, σε 70ς glam rock ύφος και στέκουν άνετα αυτόνομα. [Σ’ένα tribute μάλιστα που κυκλοφόρησε αργότερα διασκευάστηκαν ένα προς ένα από τους Rufus Wainwright, Cyndi Lauper, Sleater-Kinney, They Might Be Giants, Frank Black, Robyn Hitchcock, Jonathan Richman, The Breeders, Bob Mould, The Polyphonic Spree, Yoko Ono & Yo La Tengo].

[Περιττό αλλά θα ξαναπώ εδώ για το περίφημο περί έρωτος  Origin Of Love (άκουσέ το εδώ) , το τραγούδι με τον στίχο που δίνει τον ορισμό της αγάπης έτσι όπως εγώ τον κατανοώ και με συγκινεί τα μέγιστα. 

Last time I saw you

We had just split in two

You were looking at me

I was looking at you

You had a way so familiar

But I could not recognize

Cause you had blood on your face

I had blood in my eyes

But I could swear by your expression

That the pain down in your soul

Was the same as the one down in mine

That's the pain

Cuts a straight line

Down through the heart

We called it love

]

Ρόστερ: (John Cameron Mitchell) and Yitzhak (Miriam Shor), Stephen Trask, Theodore Liscinski, Rob Campbell, Michael Aronov.

5. Sonic Death Monkey

Λιγότερο αγαπητή θα μου πεις ως μπάντα αλλά πώς να αφήσεις στην απ’ έξω τους Sonic Death Monkey, τη μπάντα του φωνακλά Barry (Jack Black) του ενοχλητικού υπαλλήλου του δισκάδικου από το High Fidelity [Steven Frears, 2000], την ταινία (βασισμένη στο βιβλίο του Nick Hornby φυσικά) ευαγγέλιο του κάθε βινυλιομανούς σαν και του λόγου μου. Είναι στις τελευταίες σκηνές του έργου, στο περιβόητο πάρτυ του δισκάδικου που ο Barry τα δίνει όλα τραγουδώντας Marvin Gaye.

6. The Commitments 

Μια πολυπληθής ομάδα ανθρώπων, αποτελούμενη από άνεργους, άσημους, ηττοπαθείς, καθημερινούς μα ταλαντούχους Ιρλανδούς απαντούν σε μια αγγελία και γίνονται αυτομάτως το έμψυχο υλικό στα χέρια του Jimmy Rabbitte (Robert Arkins) που θέλει να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Να φτιάξει την Σκληρότερα εργαζόμενη μπάντα του κόσμου! 

Η οποία θα παίζει ένα και μόνο είδος μουσικής: Soul! Όλα αυτά στην άκρως ανθρώπινη και συγκινητική (απ’ όσο θυμάμαι) ομότιτλη της μπάντας ταινία (1991) του Alan Parker, με υπέροχο φυσικά soundtrack.

7. The Blues Brothers 

 Σίγουρα από πολλούς θεωρείται ίσως η καλύτερη φανταστική μπάντα της λίστας και ομολογώ πως σέβομαι απόλυτα την άποψη αυτή. Κι αυτό καθώς το δίδυμο των αδελφών Jake και Elwood Blues (John Belushi & Dan Aycroyd) πέρα από τις απίθανες μουσικές, πέρα από τους θαυμάσιους συνεργάτες, πέρα από την απίστευτη αντοχή τους στα ανελέητα κυνηγητά της αστυνομίας έχουν έναν ιερό σκοπό: Να μαζέψουν χρήματα για να σώσουν το ορφανοτροφείο στο οποίο μεγάλωσαν.

Roster: Πέρα από τους αδελφούς Blues, στην αρχική σύνθεση μεταξύ άλλων ήταν οι Steve "The Colonel" Cropper – lead and rhythm guitar και Donald "Duck" Dunn – bass guitar (Booker T & the M.G.'s), Willie "Too Big" Hall – drums, percussion (the Bar-Kays, Isaac Hayes' band), Tom "Bones" Malone – trombone, trumpet, saxophone και "Blue" Lou Marini – saxophone (Blood, Sweat & Tears), Matt "Guitar" Murphy – lead and rhythm guitar (Howlin' Wolf band)

8. The Venus in Furs

Μια από τις καλύτερες ταινίες κατά τη γνώμη μου για το μύθο των 70’s, το glam rock, την υπερβολή, την αμφισεξουαλικότητα, τον David Bowie και τον Iggy Pop (παρότι δεν κατονομάζονται στην ταινία είναι ηλίου φαεινότερον ότι για αυτούς τους δυο πρόκειται) είναι το Velvet Goldmine. Η οποία καθότι αποκλειστικά μουσική καταγραφή «έβγαλε» όχι μία αλλά δυο μεγάλες φανταστικές μπάντες οι οποίες (δυστυχώς) καταγράφονται μόνο ηχητικά ντουμπλάροντας τους ηθοποιούς μέλη. 

Τα μέλη των δύο συναρπαστικών super groups της ταινίας - και οι ηχητικές καταγραφές αυτών - είναι οι ακόλουθες:

The Venus in Furs Thom Yorke και Jonny Greenwood (Radiohead), David Gray, Bernard Butler (Suede), Andy Mackay (Roxy Music)

9. Curt Wild's Wylde Ratttz

Curt Wild's Wylde Ratttz Ewan McGregor, Ron Asheton (The Stooges), Thurston Moore και Steve Shelley (Sonic Youth), Mike Watt (Minutemen), Mark Arm (Mudhoney), Don Fleming (Gumball)

10. The Rutles

Για τους Rutles, την ξεκαρδιστική (πλην του McCartney όλος ο πλανήτης έχει γελάσει μαζί τους) μπάντα παρωδία των Beatles, η οποία έκανε κινηματογραφική καριέρα στα ψευδοντοκυμαντέρ-αφιερώματα για τη μπάντα από το Λίβερπουλ, τα έχουμε ξαναπεί και παλαιότερα (στην ανάρτηση mockumentary, υπέροχα ψέμματα)

Εκεί που αντί για John, Paul, George και Ringo, έχουμε την αντι-θρυλική τετράδα των Ron, Dirk, Stig και Barry.

Roster: Neil Innes (Bonzo Dog Doo-Dah Band), Eric Idle (Monty Python), David Battley, John Halsey (Patto)

11. The Monkees

Εδώ δεν πρέπει να ξεχάσουμε και τους θρυλικούς The Monkees, μια μπάντα που μπορεί να ξεκίνησε σαν κατασκεύασμα για τις ανάγκες του ομότιτλου τηλεοπτικού σήριαλ που κατέγραφε τις περιπέτειες ενός φανταστικού αποτυχημένου συγκροτήματος και των μελών αυτού στην πορεία τους προς την εκθρόνιση των Beatles. 

Κατά τους πρώτους μήνες της τηλεοπτικής τους ζωής, οι ηθοποιοί απλά υποδύονταν τους μουσικούς, αργότερα όμως διεκδίκησαν και πέτυχαν την απέκδυση τους από τους ρόλους των μαριονεττών που τραγουδούν και παίζουν playback και η μπάντα των Monkees με σάρκα και οστά ήταν πλέον γεγονός κυκλοφορώντας μεταξύ 1966 και 1970 ουκ ολίγα επιτυχημένα ποιοτικά κι εμπορικά singles και άλμπουμς. (Εδώ ένα ολόκληρο επεισόδιο της σειράς που είναι η αλήθεια πως δεν κράτησε πολύ. Κόπηκε πολύ νωρίτερα απ' όσο κράτησε η φήμη των Monkees)

Ρόστερ: Micky Dolenz, Peter Tork, Michael Nesmith, Davy Jones

12. The Spinal Tap

Τέλος άλλη μία υπέροχη μπάντα. Οι Spinal Tap (και για αυτούς τα έχουμε ξαναπεί εδώ). Ένα συγκρότημα που γεννήθηκε για τις ανάγκες ενός φιλμ και «ψευδώς» η ιστορία του απλώθηκε από τα μέσα της δεκαετίας του 60 και την bubble-gum ποπ μέχρι τα μέσα του 70 και το επικό (μα λίγο φλώρικο) heavy metal. 

Μια εκπληκτικού μα όχι απαραίτητα λεπτού χιούμορ ταινία (την έχω δει ήδη 3-4 φορές και την προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους) που εκμεταλλεύεται όλα – μα όλα - τα στερεότυπα της μουσικής βιομηχανίας και της ζωής των rock μουσικών για να δημιουργήσει την κωμικοτραγική πορεία ενός συγκροτήματος που ποτέ δεν υπήρξε από την επιτυχία στα τάρταρα της αφάνειας. 

Ανυπέρβλητο cult status- νυν και αεί - από τη φαντασία του σκηνοθέτη και εμπνευστή τους Rob Reiner.

'
This Is Spinal Tap' - 'Stonehenge' from filmc3ption on Vimeo.

David St. Hubbins (portrayed by Michael McKean) lead vocals, rhythm & lead guitar, acoustic guitar (1964–present), Nigel Tufnel (portrayed by Christopher Guest) – lead guitar, acoustic guitar, mandolin, bass, violin, violin bow, harmonica, clarinet, keyboards, piano (1964–present), Derek Smalls (portrayed by Harry Shearer) – bass guitar, backing & lead vocals, acoustic bass guitar (1967–present), "Caucasian" Jeffery Vanston (portrayed by C. J. Vanston) – keyboards, backing vocals, Gregg Bissonette (as himself) – drums, percussion

bonus 13. Dr Teeth & The Electric Mayhem

εννοείται από το Muppet Show.

Ροστερ: Dr Teeth, Animal, Zoot, Janis, Floyd

η Αλίκη στις πόλεις

Η Αλίκη στις πόλεις. Βρισκόμαστε στο 1974 και η ασπρόμαυρη ματιά του Βιμ Βέντερς δίνει κινηματογραφική υπόσταση σε ένα φαινομενικά αταίριαστο δίδυμο, την εννιάχρονη Αλίκη του τίτλου και τον έκπτωτο δημοσιογράφο/φωτορεπόρτερ Φίλιπ Γουίντερ που αναλαμβάνει άθελά του την ευθύνη της μικρής έπειτα από την πρόσκαιρη εξαφάνιση της μητέρας της. 

Η κάμερα καταγράφει την περιπλάνηση του «ζεύγους» σε τοπία δύο ηπείρων, τριών χωρών κι ακόμα περισσότερα συναισθημάτων και διαθέσεων, διευρύνοντας ταυτόχρονα τα όρια της έννοιας road movie. Κι αυτό καθώς πρόκειται για ένα ταξίδι επιστροφής κι αναζήτησης του στέρεου παρελθόντος με τις βαλίτσες γεμάτες αποτυχία, ανεκπλήρωτες ελπίδες και ματαιώσεις και ουχί πηγαιμού προς το όνειρο όπως έχω/έχουμε συνηθίσει στις αντίστοιχες ταινίες του είδους. 

Παρ’ όλα αυτά όλα τα υπόλοιπα συστατικά [η περιπέτεια, το σπάσιμο της καθημερινότητας, ο νόμος κυνηγός, η φιλία και η κατανόηση, η επιβίωση, ο ρομαντισμός ( ο οποίος ίσως και να ξεπερνάει την κόκκινη γραμμή του υφέρποντα), η προδοσία, ο ενθουσιασμός, η αφέλεια και η απογοήτευση, η καθοριστική τυχαία συγκυρία], με τη δοσολογία βέβαια που επιβάλλει ο Γερμανός σκηνοθέτης είναι εδώ. 

Όπως άλλωστε και η κριτική στον (τότε;) σύγχρονο τρόπο ζωής που βυθίζεται σε ατέλειωτους αυτοκινητόδρομους, μοναξιά, ψυχρά δωμάτια ξενοδοχείων, τηλεοπτικά σκουπίδια, ραδιοκύματα εγκατάλειψης, β διαλογής ταχυφαγεία και αφιλόξενες πόλεις.

Όλα αυτά υπό τους ήχους της θρυλικής Γερμανικής μπάντας των CAN που επιμελούνται τα ορχηστρικά μέρη της ταινίας. Το βασικό μουσικό μοτίβο του soundtrack μάλιστα κυκλοφόρησε επίσημα από το αρχείο του συγκροτήματος μόλις το 2012, στο The Lost Tapes (το οποίο είχα συμπεριλάβει και στις καλύτερες παλιές ηχογραφήσεις που είχα ακούσει τη χρονιά εκείνη - νο7).

Επίσης εντυπωσιακή στην ταινία και η live εμφάνιση του Chuck Berry στην ερμηνεία του Memphis, Tennessee. 

Η «Αλίκη στις Πόλεις», γυρισμένη το 1974 θεωρείται και όχι άδικα κατά τη γνώμη μου όχι μόνο μια από τις καλύτερες ταινίες του Wim Wenders ή του «νέου Γερμανικού σινεμά» αλλά και σημείο αναφοράς για μια – ίσως και περισσότερες - ολόκληρη γενιά σινεφίλ. Υπέροχες ερμηνείες τόσο από τον Rüdiger Vogler όσο και από την πιτσιρίκα Yella Rottländer. 

Ευχαριστηθήκαμε την προβολή της εχθές, στην πλούσια Ταινιοθήκη του Ινστιτούτου Γκαίτε (ναι, αυτή με τα άβολα καθίσματα). 

Η είσοδος ήταν εεύθερη αλλά αυτός δεν είναι φυσικά ο μόνος λόγος που σου προτείνω να ρίξεις μια ματιά στο πρόγραμμα του φεστιβάλ «Νέος Γερμανικός Κινηματογράφος» της δεκαετίας του 1970 - Ανακαλύπτοντας την Ταινιοθήκη του Goethe-Institut Athen». Σίγουρα θα βρεις κάτι να δεις.

URGH! ο μουσικός πόλεμος

Μεταμεσονύχτια προβολή στο ασφυκτικά γεμάτο Άλφαβιλ, τέλη δεκαετίας 80, με τα αυτιά και τα μάτια και καρφωμένα στη μεγάλη οθόνη. Μπύρες, τσιγάρα, πατατάκια, όλα επιτρέπονται στην κλειστή αίθουσα του εμβληματικού κινηματογράφου της οδού Μαυρομιχάλη. Back to back προβολές με ένα εισιτήριο, χαβαλές, και κοφτερές βροντερόφωνες ατάκες στα b-movies τρόμου και κλίμα γιορτής στους μουσικούς μαραθώνιους. Και φυσικά καλή παρέα. Τέλη δεκαετίας 80 όταν το πρωτοείδα.

URGH! A music War. Το περίφημο …πολεμικό ντοκυμαντέρ του Derek Burbidge κυκλοφόρησε το 1983 και  καταγράφει έναν πόλεμο διαφορετικό. Μουσικό. Έναν πόλεμο που έλαβε χώρα από τα τέλη της δεκαετίας του 70 έως τα πρώτα χρόνια του 80 με όπλα κιθάρες, μπάσα, τύμπανα και πλήκτρα, διαμορφώνοντας τη σκηνή του new wave και του post punk κατά κύριο λόγο.  Στο URGH!  κινηματογραφούνται αποκλειστικά και μόνο οι ζωντανές εμφανίσεις συγκροτημάτων εκείνης της εποχής, τα οποία στο μεγαλύτερο τουλάχιστον ποσοστό τους  επηρέασαν γενιές και γενιές μουσικών και μουσικόφιλων.

Ρίξε άλλωστε μια ματιά στο ρόστερ του φίλμ και θα καταλάβεις: The Police, Echo & the Bunnymen, XTC, Dead Kennedys, Gary Numan, Magazine, Au Pairs, The Cramps, Pere Ubu, Devo, The Fleshtones, X, Gang of Four, The Go-Go's, 999, The Members, Alley Cats , UB40, Steel Pulse, Wall of Voodoo, Toyah,  OMD, Chelsea, Oingo Boingo, Jools Holland, Joan Jett και κάμποσοι άλλοι μεταξύ των οποίων ο ποιητής John Cooper Clarke και ο υπέροχος Klaus Nomi. 

δες το trailer

 ή καλύτερα - αν έχεις τον απαιτούμενο χρόνο - ψάξε και δες ολόκληρο το φιλμ.

Αν θυμάμαι καλά μετά το πέρας του Urgh! Πρέπει να είχαμε δει το σπαρταριστό Αόρατο Βιαστή. Ακόμα ψάχνω data για εκείνη την ταινία …τρόμου.

Χρόνια μετά αγόρασα και το δίσκο προς ανάμνηση και ακρόαση!

#

Εντωμεταξύ το σημερινό, συνονόματο – αλλά βαφτισμένο έτσι και για άλλους λόγους -  επεισόδιο της εκπομπής κύλησε καλά, ομαλά και δίχως απρόοπτα, με ένα playlist που συντάχθηκε μόλις 2-3 ώρες πριν την έναρξη του καθώς οι εγκεφαλικοί μου νευρώνες - σε έναν άλλο π΄'ολεμο αυτοί - απεργούσαν από μέρες (μ’ αυτά και μ’ αυτά τα μυαλά καίγονται σε πληροφορώ).

Εις επιθυμεί να ακούσει ηχογραφημένο το σημερινό επεισόδιο δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη ηχογραφημένη παρουσία αυτού κατευθείαν από εδώ:

119th lemon's indieground radio show by Lemonostiftis on Mixcloud

ή να κατεβάσει το podcast αυτού πατώντας το παρακάτω εικονίδιο:

click pic to download

Ιδού και το σημερινό playlist:

• Mahavishnu Orchestra - You Know You Know
• Catalogue - Donnant D'Onan
• Serge Gainsbourg - Cargo Culte
• Beck - Paper Tiger
• Massive Attack - False Flags
• Tones On Tail - Lions
• Eels - Guest List
• The Edgar Broughton Band - Aphrodite
• Pixies - Where Is My Mind
• Ku - Rubicon
• Sparks - The Very Next Fight
• Damon Albarn feat Brian Eno - Heavy Seas Of Love
• Jeremy Steig- Howling For Judy 
• Beastie Boys - Sure Shot
• Japan - Life Without Buildings
• Life Without Buildings - New Town
• XTC - All Along The Watchtower
• Lou Reed - Tatters
• Pere Ubu - Love Song
• Poltergeist - Cathedral
• Melvins feat Jello Biafra - In Every Dreamhouse A Heartache (Roxy Music cover)
• Klaus Nomi - Total Eclipse

υγ. Κι όλο έλεγα μην το πω λάθος, μην το πω λάθος και τελικά το είπα λάθος. Αυτοεκπληρούμενη προφητεία (όρος που έμαθα πρόσφατα) θα ‘λεγες. Ένα από τα σχήματα στα οποία έχει δράσει ο Damon Albarn είναι οι The good, the bad & the Queen και φυσικά όχι The good, the bad & the Ugly που είπα εγώ. 

Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό Σαββατοκύριακο σε όλους.

λίγο πριν τη Σταύρωση

Τον άρπαξαν, του φόρτωσαν το σταυρό, τον έφτυναν, τον έδερναν, τον κλοτσούσαν κατά το Γολγοθά· κι αυτός τρέκλιζε, βαρύς ο σταυρός, κοίταζε γύρω του , μπας και ξεκρίνει κανένα Μαθητή, να του γνέψει, να τον πονέσει· κοίταζε, κοίταζε, κανένας· αναστέναξε: 

- Βλογημένος ο θάνατος, μουρμούρισε· δόξα σοι ο Θεός!

Ν. Καζαντζάκης, Ο Τελευταίος Πειρασμός 

Τα γεγονότα λίγο πριν την κορύφωση του δράματος - που κατ’ εμέ είναι η Σταύρωση -, κι ιδιαιτέρως όταν η κάμερα καταγράφει το μοναχικό ανήφορο στο λόφο του Γολγοθά, τότε που η Ανάσταση της επομένης δεν είναι παρά μια πιθανότητα στο εκατομμύριο, είναι εκείνα τα οποία παιδιόθεν με συγκινούν. 

Παρακολουθώ με κομμένη την ανάσα, εκτός από εκείνη τη φορά που μεθυσμένος με πήρε ο ύπνος νωρίτερα, προβάλλοντας και παραβάλλοντας τα ιερά ασήκωτα βάρη με εκείνα που κουβαλάει μόνος του, ο κάθε από μας, στους ώμους του. 

Και συνειδητοποιώ πως αυτό μου συνέβη τόσο κατά την ανάγνωση του Τελευταίου Πειρασμού του Καζαντζάκη όσο και κατά την παρακολούθηση των κινηματογραφημένων για τηλεόραση ή κινηματογράφο Πάθών. 

Είτε πρόκειται για την απόδοση τους από τον Pier Paolo Pasolini στα "Il vangelo secondo Matteo" ( τα "Κατά Ματθαίον Πάθη")

ή τo εποχιακό all time classic "Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ" του Franco Zeffirelli

είτε των ξεκαρδιστικών Monty Python στο "Life Of Brian"

και του Martin Scorsese στο "The Last Temptation of Christ"

 ...ωστόσο οι Μαθητές είχαν τρυπώσει στην ταβέρνα του Σίμωνα του Κυρηναίου και περίμεναν να τελέψει ο σταυρωμός, να πέσει η νύχτα να μην τους δει κανένας, και να φύγουν. Κουκουβισμένοι πίσω από τα βαρέλια, είχαν στήσει το αυτί τους έξω στο δρόμο κι αφουγκράζονταν το πλήθος που περνούσε χαρούμενο· έτρεχαν όλοι, άντρες γυναίκες, κατά το Γολγοθά, είχαν πασκάσει καλά, έφαγαν κρέας μπόλικο, ήπιαν κρασί μπόλικο, και τώρα με το σταυρωμό θα περνούσε η ώρα τους, κι έτρεχαν.

Ν. Καζαντζάκης, Ο Τελευταίος Πειρασμός 

#

 - Ρε πατέρα άμα βγεις έξω, πάρε μου κι ένα πακέτο τσιγάρα γιατί εγώ δεν προλαβαίνω, έχω διάβασμα. έλεγα εν καιρώ πανελληνίων στον πατέρα μου. Τόνοι βιβλίων, φυσικές, μαθηματικά και χημείες σχημάτιζαν ένα βουνό πάνω στο γραφείο μου κι ακριβώς από κάτω τους κρυμμένος, να τον διαβάζω στα μουλωχτά,  ο Τελευταίος Πειρασμός. Εκεί που άλλος έφηβος θα 'κρυβε και θα σπούδαζε εκδόσεις γνήσιων πειρασμών, εγώ φυλλομετρούσα Καζαντζάκη.

#

Στο χθεσινό, Μεγαλοβδομαδιάτικο, επεισόδιο της εκπομπής, “Judas (The book of blasphemous rumours & psalms)", σε μια εξανθρωπισμένη μεταγραφή των Αγίων βιβλίων, ρίξαμε μια διαφορετική ματιά στα ιερά Πάθη και ευχαριστώ όσες και όσους μου κράτησαν παρέα.

Εις επιθυμεί να ακούσει ηχογραφημένο το σημερινό επεισόδιο δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη ηχογραφημένη παρουσία αυτού κατευθείαν από εδώ:

118th lemon's indieground radio show by Lemonostiftis on Mixcloud

ή να κατεβάσει το podcast αυτού πατώντας το παρακάτω εικονίδιο:

click pic to download

Ιδού και το σημερινό playlist:

• Gorky's Zygotic Mynci  - Cursed, Coined And Crucified
• St. Thomas - Take A Dance With Me
• Luke Haines - Christ
• Tones On Tail - Real life
• Bee Gees - Every Christian Lion Hearted Man Will Show You
• Tricky - Passion of the Christ
• John Coltrane - Psalm
• The Dead Brothers - Trust In Me
• Two Wounded Birds - The Last Supper
• Current 93 -  Larkspur And Lazarus
• Martha Wainwright - Four Black Sheep
• Philip Glass - Escape
• Johann Sebastian Bach - St. Matthew Passion Erbarme Dich Mein Gott
• Johnny Thunders-  It Ain't Me Babe 
• The Nits - House of Jacob
• Neville Brothers - Sons And Daughters (Reprise)
• Soulsavers - Presence of God
• Mogwai - Simon Ferocious
• The Chameleons - Everyday I'm Crucified
• Joker's Daughter - The Bull Bites Back
• Ben Watt - Nathaniel
• The Blues Project - I Can't Keep From Crying
• Andrew Oldham Orchestra - Play with fire
• Television Personalities - Pablo Picasso
• Depeche Mode - Blasphemous Rumours 
• The Wake - judas
• Hannah Peel - Electricity
• Metro Deacay - Κεμήλια
• The Teardrop Explodes - Christ Versus Warhol
• Nick Cave & The Bad Seeds -The Mercy Seat (Video Mix)
• Patti Smith - Easter
• Monty Python - Always Look on the Bright Side of Life

Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλές γιορτές σε όλους.