Don't You Wish That We Were Dead

Μεγάλη μπάντα οι Damned. Σπουδαία. Και δεν χρειαζόταν είναι η αλήθεια η θέαση του The Damned: Don't You Wish That We Were Dead , του ντοκυμαντέρ που πραγματεύεται το βίο και την πολιτεία τους στις Νύχτες Πρεμιέρας για να φτάσω στο παραπάνω συμπέρασμα. 

Αρκούσαν οι προ εικοσιπενταετίας (και βάλε) μνήμες της εγγραφής του “The light at the end of the tunnel”, της διπλής συλλογής με τα καλύτερα τραγούδια του συγκροτήματος σε 90αρα κασέτα και της μετέπειτα αγοράς του διπλού βινυλίου αυτής. 

Δεν ήταν λίγες οι Καταραμένες ηχογραφήσεις των Damned που με είχαν αγγίξει μέχρι τότε. Τα new wave ακούσματα του “Grimly Fiendish", "Shadow of Love" όπως και η διασκευάρα τους στο “Eloise” του Barry Ryan ήταν στο καθημερινό μου playlist. 

Η αποκάλυψη όμως της πρώτης (και καλύτερης) περιόδου, εκείνης των καταιγιστικών “New Rose”, “Neat Neat Neat” και “Love Song” που ξεπαρθένεψαν τα τρυφερά μου τότε τύμπανα των δεκαεπτά ετών υπήρξε συγκλονιστική. Και ήρθε για να μείνει έκτοτε στο ηχολόγιο της ζωής μου. 

Κι έπειτα, σιγά σιγά, καθώς συμπλήρωνα τη δισκογραφία τους με την πάροδο του χρόνου ανακάλυπτα όλο και περισσότερα αριστουργήματα εντάσσοντάς τα στο ρόστερ των αγαπημένων μου καταραμένων ηχογραφήσεων.

Οι Damned οι οποίοι υπήρξαν το συγκρότημα που ηχογράφησε τον ΠΡΩΤΟ δίσκο punk – και μάλιστα σπουδαίο - στην ιστορία της μουσικής, που αποτελούνταν από απολιτίκ μέλη της εργατικής τάξης, που (δυστυχώς γι αυτούς) το ταλέντο και η όρεξη τους δεν μεταφράστηκαν σε παγκόσμια φήμη και χρήμα, που στηρίχτηκε σε 4 φοβερούς μουσικούς ένας εκ των οποίων νεκροθάφτης κι ένας ακόμα καθαριστής τουαλετών, που έπεσε σε χειμέρια νάρκη κάμποσες φορές, που πέρασαν από τις τάξεις του πολλές δεκάδες μουσικών ενίοτε και πασίγνωστων όπως ο Lemmy των Motorhead ή ο John Moss των Culture Club (έχουμε περάσει ουκ ολίγες ώρες μελετώντας το δεντροδιάγραμμα με τα ανά καιρούς μέλη στο εσώφυλλο της παραπάνω συλλογής #), που η επάρατη κατάρα χτύπησε τους μπασσίστες της, που το είδα live το 2006 (αν δεν απατώμαιστο Gagarin), που ταράχτηκε από τσακωμούς και αντεγκλήσεις μεταξύ των μελών της και που παρόλα αυτά υπάρχει ακόμα, παρουσιάζονται με έναν αντι ηρωικό και ενίοτε γλυκόπικρο τρόπο στο 

The Damned: Don't You Wish That We Were Dead

Αν σε ενδιαφέρει να δεις το ντοκυμαντέρ, μιας και άργησα να γράψω κάτι γι αυτό και πλέον είναι αδύνατο να το παρακολουθήσεις σε επίσημη κινηματογραφική προβολή σου συστήνω ανεπιφύλακτα να βρεις άλλο τρόπο αλλά να το δεις.

#  Για του λόγου το αληθές, τα εσώφυλλα της διπλής συλλογής έχουν πάρα πολύ υλικό για μελέτη.