κάτι πάει στραβά & "Πάντα έτσι ήταν"

 - Με πεθαίνουν οι πονοκέφαλοι, σπάει το κεφάλι μου, δε μπορώ να σταθώ, να δουλέψω, να κοιμηθώ, να φάω. Ούτε να συγκεντρωθώ μπορώ, ούτε να δω τηλεόραση. Ούτε να σκέφτομαι. Τι; Όχι, δε με έπιασε σήμερα Κυριακή …από την Τρίτη είμαι έτσι.

Κάτι πάει στραβά με τη Δημόσια Υγεία και αυτό δεν είναι καινούριο φαινόμενο ή προϊόν της κρίσης. Ατυχέστατα έχω τις διαβεβαιώσεις της εμπειρίας δεκαετιών και γνωρίζω πως "Πάντα έτσι ήταν". Μπαίνεις στις 6 το απόγευμα της Κυριακής στα επείγοντα και φεύγεις πέντε παρά τα ξημερώματα, 11 μιση ώρες αργότερα, συχνότατα με τον ασθενή σου να μην έχει κανένα σημάδι βελτίωσης.

 - Κυρία μου δεν ξέρω τι έχει, γειτόνισσά μου είναι και τη βρήκα λιπόθυμη στο δρόμο, την έβαλα στο αμάξι και ήρθαμε, σταμάτησε να μιλάει.

Οι άρρωστοι άνθρωποι αυξάνονται με εκπληκτικά γοργό ρυθμό στο μοναδικό εφημερεύον νοσοκομείο της πόλης με τα 5 εκατομμύρια κατοίκους. Βογκάνε, κοιμούνται, πονάνε, παραλληρούν, κλαίνε, πολλές φορές οι συνοδοί τους έχουν αντίστοιχες αντιδράσεις αλλά παρόλα αυτά και σε ποσοστό 99% φωτοστεφανώνονται από τεράστιες δόσεις αξιοπρέπειας. Ακόμα και χεσμένοι – με την κυριολεκτική σημασία της λέξης - να είναι-. 

 - Νοσοκόμα! σε παρακαλώ στρέφεις το φορείο από την άλλη μεριά του τοίχου σε παρακαλώ; λέει η γυναίκα κι αμέσως, αγκομαχώντας από τον πόνο κατεβαίνει από το φορείο, διασχίζει την είσοδο και εξαφανίζεται παραπατώντας στη νύχτα. Παραδίπλα ένα μικρό γυφτάκι καθισμένο στο πάτωμα παίζει χωρίς να ενοχλεί κανέναν με ένα μεταχειρισμένο χαρτομάντηλο με κόκκινους λεκέδες που εντόπισε.

Είναι η κακή οργάνωση που σωρεύει τα ανθρώπινα περιστατικά παρκαρισμένα σε φορεία το ένα δίπλα στο άλλο αλλά καθυστερεί και το ελάχιστο έστω εξιτήριο χαμόγελο. Ο μηδενικός συντονισμός και η απουσία οποιασδήποτε έννοιας Γραμμής Παραγωγής (Υγείας) στο νοσοκομείο-εργοστάσιο.

 - Το παιδί μου έχω εγώ, με θρόμβωση στο πόδι από την πρώτη του χημειοθεραπεία, εσείς; ρωτάει η κυρία που δείχνει έναν εικοσάχρονο με πράσινο φούτερ.

Όταν η παραμικρή κίνηση/εξέταση/συνταγογράφηση/παραπομπή/ εκεί μέσα θεωρείται εντελώς αυτόνομη πράξη, ξεκομμένη από τη συνολική διαδικασία ίασης το κόπος και η σπατάλη δυνάμεων που απαιτείται από αμφότερες τις πλευρές είναι απείρως πολλαπλάσιος. Το ίδιο και ο εκνευρισμός. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με τις υπόλοιπες παθογένειες (κακοδιαχείριση, σπατάλες, μίζες, φακελάκια) της Δημόσιας υγείας. Είναι θέμα κοινής λογικής.

 - Δεν ξέρω που έχασες το παραπεμπτικό του παιδιού, μήπως το ξέχασες στο παγκάκι έξω που κάπνιζες;

Ας ξεκινήσουμε με την υπόθεση πως οι τραυματιοφορείς του ΕΚΑΒ σε παραδίδουν στο σωστό τμήμα του νοσοκομείου κι εκεί σε παραπέμπουν για 4 διαφορετικές εξετάσεις. 

 - Εγώ είμαι έλληνας πολίτης και όχι κελεμπίας και αράπακλας γι αυτό δε δέχομαι να κάνω ακτινογραφία. 

Κάθε εξέταση για να ολοκληρωθεί απαιτεί: συμπλήρωση παραπεμπτικού από το γιατρό, επίσκεψη στο γραφείο κίνησης για χαρτάκι προτεραιότητας, ανεύρεση νοσοκόμου (βήμα που μπορείς να παραλείψεις αν αναλάβεις να οδηγείς εσύ το φορείο) για τη μεταφορά του ασθενούς στον διάδρομο που βρίσκεται το κατάλληλο ιατρείο, αναμονή στην ουρά, παραχώρηση προτεραιότητας στα πιο επείγοντα περιστατικά, μεταφορά του ασθενούς στην αρχική αίθουσα αναμονής, νέο περίμενε για τα αποτελέσματα, παραλαβή και παράδοση από εσένα από τον ένα γιατρό στον άλλο , αναμονή μέχρι να ξαναρθεί το momentum όπου ο γιατρός θα αποφανθεί και θα δώσει το οκ για την επόμενη πίστα της περιπέτειάς σου. Και όλα αυτά αν δεν τσακωθούν γιατροί διαφορετικών τμημάτων διοχετεύοντας την μεταξύ τους αντιπαλότητα πάνω σου.

 - Ανοίξτε χώρο, ανοίξτε χώρο, φωνάζουν οι νοσοκόμοι τρέχοντας· οι δύο σπρώχνουν το φορείο κι ο τρίτος πρεσάρει τους απινιδωτές στο στήθος του αναίσθητου νεαρού άντρα, του ίδιου που αιμόφυρτος προ ολίγου ρωτούσε: «Θα ζήσω;» 

Την παραπάνω διαδικασία οφείλεις να επαναλάβεις τόσες φορές όσες είναι και οι εξετάσεις που έχεις να κάνεις. Και να κάνεις απέραντη υπομονή γιατί οι γιατροί είναι οι ήρωες της βάρδιας και της βραδιάς. Κι ενός ήρωα δεν του σπας τα μούτρα – όσο και να το θέλεις – γιατί προσπαθείς να καταλάβεις πως η αγένεια της κούρασής του δικαιωματικά είναι μεγαλύτερη της δικής σου. 

 - Να, περιμένετε εδώ το ασθενοφόρο, το κάλεσα για σας, θα έρθει το νωρίτερο σε 20 λεπτά το αργότερο σε 6 ώρες ανακοινώνει ο γιατρός και ξαναμπαίνει στο ιατρείο του