G.O.4: η συμμορία των τεσσάρων

Gang Of Four

Παρασκευή 7 Ιουνίου, το μετρό μας αφήνει στο σταθμό Ελαιώνα, με τα πόδια νυχτιάτικα στη Γεωπονική. Φεστιβάλ Αναιρέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Κόσμος εντυπωσιακά πολύς, μου ‘ρχεται στο μυαλό το η συναυλία στη Γεωπονική του 90 (κι απ’ τη χαρά μου γίνομαι γραφικός, το αναφέρω όπου βρεθώ κι όπου σταθώ). 

Χαζεύουμε τα προς πώληση t-shirt, αγοράζω το τελευταίο άλμπουμ  των Gang Of Four – βινύλιο, ενυπόγραφο σε λευκό εξώφυλλο -, βρίσκω ένα σωρό γνωστούς και φίλους, χαιρετάω πίνοντας μπύρες και σιγά σιγά πλασάρομαι μπροστά να δω τους δικούς μας Victory Collapse που ανοίγουν τη βραδιά και μου αφήνουν θετικές, θετικότατες εντυπώσεις, πρώτη φορά που τους βλέπω live. 

φωτ. Νek  Victory Collapse

Τον ήχο των Gang Of Four τον ευχαριστιέσαι. Είναι όπως ακριβώς τον περίμενες: απολαυστικά σφιχτός, δομημένος γύρω από τις γραμμές ενός κοφτερού  dance-punk (ή μήπως funk punk) μπάσου με την κιθάρα να βγάζει τους βρώμικους χαρακτηριστικούς ήχους της μπάντας -  θυμάμαι αντίστοιχη ηχητική εμπειρία στους Buzzcocks - οι άγγλοι ξέρουν πώς να βγάζουν κρυστάλλινο θόρυβο. Πιάνεις το ρυθμό με κλειστά τα μάτια και ξεκινάς να ταράζεσαι σε μια διαδρομή που ξεκινά 3,5 δεκαετίες πίσω.  

Αν κάνεις το λάθος (γιατί περί λάθους πρόκειται) να ανοίξεις τα μάτια κι εφόσον δεν εστιάζεις μόνο στον  Andy Gill, το μοναδικό αυθεντικό μέλος που ταυτόχρονα φαίνεται να μην αξιώνει της προσοχής σου συνεχώς σε καταλαμβάνει μια άλλη, εντελώς διαφορετική και αρκούντως ξενερωτική αίσθηση.

φωτ. Νek  Gang Of Four

Εκείνη που θα ένιωθες εάν  - από επιλογή ή μη – πήγαινες να δεις ένα tribute band ενός αγαπημένου σου συγκροτήματος. Ο κος Gill έχει δομήσει μια νέα ενσάρκωση των Gang Of Four (δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που η μπάντα αλλάζει εξ’ ολοκλήρου το ρόστερ της) με εντυπωσιακά αποτελέσματα στον ήχο. Απόλυτη προσομοίωση. Το «αλλά» όμως πηγάζει από τη μεγάλη διαφορά ηλικίας που έχουν τα νέα μέλη και χτυπάει άσχημα, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. Είναι πιτσιρικάδες, ταλαντούχοι μουσικοί σίγουρα,  μα θα ‘ταν – δε θα ‘ταν 4-5 χρονών όταν το “Entertainment”, ο κορυφαίος δίσκος των G.O.4 και απ’ τους καλύτερους της δεκαετίας του ’70 (1979) έσκαγε μύτη.  Χώρια που ο τραγουδιστής τους θύμιζε κινησιολογικά και κομμωτηριακά τους Thompson Twins ( με ξένισε αν και φυσιολογικά δε θα ‘πρεπε αφού το εν λόγω συγκρότημα έχει διατελέσει αγαπημένη μου μπάντα στην αρχή της εφηβείας μου- σκατόφλωρος, ε;) . 

 

Για να μην αφήσω λάθος εντυπώσεις,  η εμφάνιση των Gang Of Four προσμετρείται στις θετικές συναυλιακές εμπειρίες (7 στα δέκα αστεράκια) . Πολιτικότατοι, έστω και από συνήθειο μάχιμοι, έπαιξαν ένα πολύ καλό σετ,  χρονικά μεγάλο και χορταστικό για φεστιβάλ και όπως και να το κάνεις είναι υπέροχο να ακούς το Damaged Goods ζωντανά.

Mεταξύ πολλών άλλων ακούστηκαν τα: "Anthrax", "At Home He's a Tourist", "Not Great Men", "He'd Send in the Army", "I Love a Man in a Uniform", "Muscle for Brains", "We Live as We Dream, Alone", "To Hell With Poverty", "Paralysed", "Return The Gift", "I Party All The Time", "Do As I Say" και φυσικά το "Damaged Goods". 

φωτ. lem:  η κιθάρα που έσπασε ο Andy Gill

Έπειτα την ώρα που βγήκαν τα Μωρά Στη Φωτιά, κι ο κόσμος - σε αντίθεση τολμώ να πω με μας - τους αποθέωνε, εμείς φύγαμε.

 υγ. QUIZ

Από τους Gang Of Four (καλά, και από τους Wire) έχουν …δανειστεί (sic) οι Τρύπες κάμποσα από τα αξιολογότερα riffs των πρώτων τους άλμπουμς. Μιας και υπάρχει μια μικρή μουσική διένεξη για το ποιο τραγούδι των Τρυπών – η "Βραδυνή Πλάνη" ή η "Ταξιδιάρα Ψυχή" - χρωστάει την ύπαρξη (3 sic) του στο Damaged Goods,  θα ήθελα μια παραπάνω γνώμη.  

Damaged Goods                     Βραδυνή Πλάνη                          Ταξιδιάρα Ψυχή 

η συναυλία στη Γεωπονική 1990

Κι εκεί που μπορεί να είχα μήνες να πάω σε live, να σου που τελευταία το παρόν ιστολόγιο τείνει να γίνει η …η εβδομάδα του Ιάκχου. Έχοντας εντωμεταξύ μπει στις μέρες αναγκαστικής καλοκαιρινής αργίας (σήμερα είναι η δεύτερη μέρα) και με το χρόνο όλο δικό μου, πασχίζω μάταια (έλλειψη συγκέντρωσης το λένε) να γράψω μια-δυο παραγράφους για τη συναυλία των  Gang Of Four στη Γεωπονική. 

Στη Γεωπονική όπου το καλοκαίρι του 1990, εικοσάχρονα ξεδίναμε – άλλη μια γνήσια rock n’ roll παρέα ποντικιών (έχουμε αλλάξει τώρα), της πόλης –  σ’ ένα μίνι φεστιβάλ το line-up του οποίου περιλάμβανε το ανφάν γκατέ της εγχώριας τότε σκηνής: Last Drive, South Of No North, Panx Romana, Villa 21, Deus X Machina, In Trance 95, Slow Motion

Αν με ρωτήσεις σήμερα για εκείνη τη συναυλία δε θυμάμαι πολλά παραπάνω από ένα αίσθημα ευφορίας, χορό, ιδρώτα και κούραση για να σου πω. Ποιος ξέρει τι και πόσο είχαμε πιει, έχουν περάσει και τα χρόνια...

 συνεχίζεται

αμοντάριστο νυχτερινό πλάνο στην Ιερά οδό

συνέχεια από το επόμενο

Βράδυ στην Ιερά οδό, μετά τους Gang Of Four. Βιαστικό περπάτημα προς το μετρό του Ελαιώνα, πίσω μας η Γεωπονική, στα δεξιά μας μάντρες με υλικά κατεδαφίσεων κι από την άλλη κάποιες ξεχασμένες νταλίκες της Παρασκευής. Είναι που θέλουμε να προλάβουμε το τελευταίο δρομολόγιο, και όχι το αλλόκοτο τοπίο της περιοχής – η οποία είναι που είναι τα πρωινά, το βράδυ χειροτερεύει – που κάνει τα βήματα ταχύτερα. 

Κοντοστέκομαι μπροστά στο γκρεμισμένο εργοστάσιο που φιλοξενεί το εκτοπισμένο μέρος του κυριακάτικου παζαριού και συνεπώς αποτελεί κομμάτι του χάρτη των περιπάτων/ανασκαφών των όσων – συμπεριλαμβανομένου εμού – «μυημένων».

Το κτίσμα φάντασμα - χωρίς οροφή πλέον -, που κάθε τελευταίο πρωινό της εβδομάδας ξεχειλίζει από ήλιο, σκόνη, κόσμο, μυρωδιές, ιδρώτες, σπάνια βιβλία, ταγγισμένους καπνούς, τσακωμούς, βροχή, χειραψίες, φωτογραφίες τραβηγμένες από χρόνια και άλλες που γεννιούνται εκείνη τη στιγμή, λάσπη, δίσκους, κλοπιμαία, οπωροκηπευτικά, πορτοφολάδες, στριγκές φωνές τελάληδων, γυαλικά, γύφτισσες που μαλλιοτραβιούνται, υπέροχα σκουπίδια προς πέταμα ή πώληση, κι εμάς την κάστα των βρωμύλων αυτοπροσδιοριζόμενων εξερευνητών, είναι άδειο. Ολόαδειο. Μα παραδόξως φωτισμένο, και μάλιστα με ένα τρόπο έντονο, προβοκατόρικα κινηματογραφικό. 

Ο φωτιστής έχει διαλέξει μια κίτρινη λάμπα, και φωτίζει το χώρο, με το ταιριαστότερο για την ώρα λούμπεν φως (ναι υπάρχει), το φάσμα του οποίου τελειώνει – αφού δημιουργήσει τεράστιες σκιές - στην εκπομπή μιας απολαυστικής μιζέριας.  Γονατίζοντας με το κινητό στο χέρι, παίρνω πόζες φωτογράφου που καδράρει τον πύργο του Άιφελ και το Μπιγκ Μπεν δίπλα δίπλα , προσπαθώ να βρω την καλύτερη τυχαία γωνία να το αποθανατίσω  το κτήριο. 

«Τι φωτογραφίζεις ρε φίλε; τα ερείπια;» ρωτάει ο πορτοκαλής γέρος που κάθεται πίσω από ένα τραπεζάκι στην είσοδο του με το που ακούγεται το δευτερότριτο κλικ. Είναι ο φύλακας. Του Δήμου.  Που φυλάει ένα ολόαδειο κτίριο (πάρκινγκ του Δ. Αθηναίων πλέον). Τον κοιτάζω όση ώρα του εξηγώ, λουσμένο στο κίτρινο φως,  να πίνει λίγο ακόμα κρασί απ’ το πλαστικό του ποτήρι, να χαμογελάει χαλασμένα δόντια και να σκουπίζει τα μουστάκια του.  Τόσο το τρανζιστοράκι  του όσο και η ηχώ από το άδειο κτίριο παίζουν με ελάχιστη διαφορά φάσης  Ζαγοραίο, Κοινούση κι άλλες  β' επιτυχίες του ‘70 που δεν αναγνωρίζω ενώ την ίδια ώρα η ανάγκη του για κουβέντα - ψοφάει να μιλήσει ο άνθρωπος - μεταμορφώνεται σε λογοδιάρροια. 

Έχει πουθενά να κατουρήσω σκέφτομαι δυνατά – οι μπύρες απ’ το live γαρ - «Να, σύρε εκεί πίσω» μου κάνει o φύλακας.

Προσπερνάω αλουμινόχαρτα με ξηρά τροφή και κεσεδάκια με νερό που ‘χει βάλει για τα αδέσποτα γατοφιλαράκια του, και όσο ξεφορτώνομαι τις μπύρες εκείνος διηγείται στον Ν. που περιμένει έξω  «έτσι που λες, τον τσάκισα, να με τούτο εδώ το στειλιάρι, Αφγανός ήταν, λαθρομετανάστης, που μπήκε, περασμένες τρεις το πρωί, εδωμέσα να με κλέψει, δε με νοιάζει, κι ας μου ‘βάλαν χέρι μετά που τον σάπισα».