G.O.4: η συμμορία των τεσσάρων

Gang Of Four

Παρασκευή 7 Ιουνίου, το μετρό μας αφήνει στο σταθμό Ελαιώνα, με τα πόδια νυχτιάτικα στη Γεωπονική. Φεστιβάλ Αναιρέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Κόσμος εντυπωσιακά πολύς, μου ‘ρχεται στο μυαλό το η συναυλία στη Γεωπονική του 90 (κι απ’ τη χαρά μου γίνομαι γραφικός, το αναφέρω όπου βρεθώ κι όπου σταθώ). 

Χαζεύουμε τα προς πώληση t-shirt, αγοράζω το τελευταίο άλμπουμ  των Gang Of Four – βινύλιο, ενυπόγραφο σε λευκό εξώφυλλο -, βρίσκω ένα σωρό γνωστούς και φίλους, χαιρετάω πίνοντας μπύρες και σιγά σιγά πλασάρομαι μπροστά να δω τους δικούς μας Victory Collapse που ανοίγουν τη βραδιά και μου αφήνουν θετικές, θετικότατες εντυπώσεις, πρώτη φορά που τους βλέπω live. 

φωτ. Νek  Victory Collapse

Τον ήχο των Gang Of Four τον ευχαριστιέσαι. Είναι όπως ακριβώς τον περίμενες: απολαυστικά σφιχτός, δομημένος γύρω από τις γραμμές ενός κοφτερού  dance-punk (ή μήπως funk punk) μπάσου με την κιθάρα να βγάζει τους βρώμικους χαρακτηριστικούς ήχους της μπάντας -  θυμάμαι αντίστοιχη ηχητική εμπειρία στους Buzzcocks - οι άγγλοι ξέρουν πώς να βγάζουν κρυστάλλινο θόρυβο. Πιάνεις το ρυθμό με κλειστά τα μάτια και ξεκινάς να ταράζεσαι σε μια διαδρομή που ξεκινά 3,5 δεκαετίες πίσω.  

Αν κάνεις το λάθος (γιατί περί λάθους πρόκειται) να ανοίξεις τα μάτια κι εφόσον δεν εστιάζεις μόνο στον  Andy Gill, το μοναδικό αυθεντικό μέλος που ταυτόχρονα φαίνεται να μην αξιώνει της προσοχής σου συνεχώς σε καταλαμβάνει μια άλλη, εντελώς διαφορετική και αρκούντως ξενερωτική αίσθηση.

φωτ. Νek  Gang Of Four

Εκείνη που θα ένιωθες εάν  - από επιλογή ή μη – πήγαινες να δεις ένα tribute band ενός αγαπημένου σου συγκροτήματος. Ο κος Gill έχει δομήσει μια νέα ενσάρκωση των Gang Of Four (δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που η μπάντα αλλάζει εξ’ ολοκλήρου το ρόστερ της) με εντυπωσιακά αποτελέσματα στον ήχο. Απόλυτη προσομοίωση. Το «αλλά» όμως πηγάζει από τη μεγάλη διαφορά ηλικίας που έχουν τα νέα μέλη και χτυπάει άσχημα, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. Είναι πιτσιρικάδες, ταλαντούχοι μουσικοί σίγουρα,  μα θα ‘ταν – δε θα ‘ταν 4-5 χρονών όταν το “Entertainment”, ο κορυφαίος δίσκος των G.O.4 και απ’ τους καλύτερους της δεκαετίας του ’70 (1979) έσκαγε μύτη.  Χώρια που ο τραγουδιστής τους θύμιζε κινησιολογικά και κομμωτηριακά τους Thompson Twins ( με ξένισε αν και φυσιολογικά δε θα ‘πρεπε αφού το εν λόγω συγκρότημα έχει διατελέσει αγαπημένη μου μπάντα στην αρχή της εφηβείας μου- σκατόφλωρος, ε;) . 

 

Για να μην αφήσω λάθος εντυπώσεις,  η εμφάνιση των Gang Of Four προσμετρείται στις θετικές συναυλιακές εμπειρίες (7 στα δέκα αστεράκια) . Πολιτικότατοι, έστω και από συνήθειο μάχιμοι, έπαιξαν ένα πολύ καλό σετ,  χρονικά μεγάλο και χορταστικό για φεστιβάλ και όπως και να το κάνεις είναι υπέροχο να ακούς το Damaged Goods ζωντανά.

Mεταξύ πολλών άλλων ακούστηκαν τα: "Anthrax", "At Home He's a Tourist", "Not Great Men", "He'd Send in the Army", "I Love a Man in a Uniform", "Muscle for Brains", "We Live as We Dream, Alone", "To Hell With Poverty", "Paralysed", "Return The Gift", "I Party All The Time", "Do As I Say" και φυσικά το "Damaged Goods". 

φωτ. lem:  η κιθάρα που έσπασε ο Andy Gill

Έπειτα την ώρα που βγήκαν τα Μωρά Στη Φωτιά, κι ο κόσμος - σε αντίθεση τολμώ να πω με μας - τους αποθέωνε, εμείς φύγαμε.

 υγ. QUIZ

Από τους Gang Of Four (καλά, και από τους Wire) έχουν …δανειστεί (sic) οι Τρύπες κάμποσα από τα αξιολογότερα riffs των πρώτων τους άλμπουμς. Μιας και υπάρχει μια μικρή μουσική διένεξη για το ποιο τραγούδι των Τρυπών – η "Βραδυνή Πλάνη" ή η "Ταξιδιάρα Ψυχή" - χρωστάει την ύπαρξη (3 sic) του στο Damaged Goods,  θα ήθελα μια παραπάνω γνώμη.  

Damaged Goods                     Βραδυνή Πλάνη                          Ταξιδιάρα Ψυχή