 |
| Allah-Las |
Αν την Παρασκευή το βράδυ πήγαινα σε ένα μικρό κλαπμάκι με φίλους όπου η μπύρα θα έρρεε άφθονη και μεταξύ λικνισμάτων θα συνόδευε συζητήσεις, την ώρα που πίσω από τους καπνούς των τσιγάρων θα έπαιζε μια μπάντα που την έλεγαν Allah-Las, θα ζούσα στα σίγουρα μια από τις βραδιές που θα θυμόμουν για πάρα πολλά χρόνια. Όμως τα πράγματα (όπως άλλωστε συμβαίνει όταν υπάρχουν πολλά αν και θα) δεν έγιναν έτσι:
Την Παρασκευή το βράδυ κατηφορίσαμε στο Fuzz, με μια συγκρατημένη αισιοδοξία, να δούμε ζωντανά τους Allah-Las. Τη μπάντα που το περσινό της ντεμπούτο υπήρξε ένα από τα καλύτερα – κατά τη γνώμη μου - άλμπουμ του 2012, με εκείνο τον ήχο ξεχασμένου από το 1966 δίσκου που ξάφνου ανακαλύφθηκε στις αποθήκες παρατημένου στούντιο και βρήκε το δρόμο του για τα αυτιά των ανα τον κόσμο μουσικόφιλων καθυστερημένα. Τους Allah-Las που έγιναν "εσωτερικό" talk of the town στην παρέα, τους γνωστούς και φυσικά το σταθμό.
Τη συναυλία άνοιξαν οι Έλληνες My Drunken Haze, μια μπάντα που δε γνώριζα αλλά ακούγοντάς τους τολμώ να πω πως ήταν ατυχής η επιλογή τους ως support band για την συγκεκριμένη περίσταση λόγω των τελείως διαφορετικών ηχοτοπίων πάνω στα οποία χτίζουν τη μουσική τους (sic) από τους Allah-las. Αν και η εμφάνισή τους δε με κατέκτησε επιφυλάσσομαι να τους ξανακούσω εμπιστευόμενος αρκετούς φίλους που τους ξέρουν και επιχειρηματολόγησαν υπέρ τους.
 |
| My Drunken Haze |
Κι έπειτα βγήκαν οι Καλιφορνέζοι που περιμέναμε. Οι μουσικοί πήραν θέση, ευχαρίστησαν - έκπληκτοι με την ποσότητά του - τον κόσμο και οι vintage sixties ήχοι που ανέμενα, οι λατρεμένες αλα Seeds, Troggs, και Kinks νότες άρχισαν να εκλύονται στην σκηνή του Fuzz (κάπου εδώ έρχεται το αλλά) αλλά παρόλα αυτά δεν κατάφεραν να γεμίσουν το χώρο. Δεν ξέρω αν αυτό οφειλόταν στην ψυχρότητα του συγκεκριμένου κλαμπ όπως λέει μια φίλη ή ευθύνονταν αποκλειστικά η μπάντα.
Δεν ξέρω αν το συγκρότημα έδωσε τον καλύτερο του εαυτό επί σκηνής που μπορεί να το έκανε, ή αν αυτά ήταν τα ρέστα που είχε να δώσει, αλλά εγώ δεν ανατρίχιασα ούτε στιγμή - κι αυτό είναι κριτήριο για μένα - από τα πολύ γλυκά και όμορφα εκτελεσμένα τραγούδια του δίσκου. Ένιωσα όμως ξανά το συναίσθημα του ανικανοποίητου, όπως τότε που είχα δει τους Coral. Μπάντα φέρουσα πολλές ελπίδες, με σπουδαίο ντεμπούτο που κατέρρευσε στα μάτια μου όταν την είδα ζωντανά και ακύρωσε τη σχέση μου μαζί της με την υπόλοιπη δισκογραφία της. Κάπως έτσι - για την ιστορία - έχω καταχωρημένες στο μυαλό μου συγκροτήματα όπως οι Strokes, οι Coral, οι The Creeps και οι Zutons.
Και πραγματικά δε θα ήθελα οι Allah-Las να καταγραφούν στην παραπάνω λίστα. (6 στα 10 αστεράκια)
υγ. Με το αμφίβολης φωτογραφικής ικανότητας κινητό μου τράβηξα τις φωτό της ανάρτησης κι ένα βιντεάκι με τη διασκευή στο I Don't Need Enemies των Holy Shit (side project του Ariel Pink) με το οποίο έκλεισαν τη συναυλία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου